|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση Αρ. 1131/06
21 Νοεμβρίου, 2007
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΔΡΕΑΣ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΤΣΑΠΠΗ,
Αιτητής,
ν.
ΔΗΜΟΥ ΙΔΑΛΙΟΥ,
Καθ΄ου η αίτηση.
- - - - - - -
Φ. Τσάπης πληρεξούσιος αντιπρόσωπος, για τον αιτητή
Χ. Χριστοφίδης και Βαλιαντής, για τον καθ΄ου η αίτηση.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Ο αιτητής εξασφάλισε πολεοδομική άδεια στις 20.9.2004 για την ανάπτυξη διαχωρισμού πέντε οικοπέδων ακίνητης ιδιοκτησίας του, με όρους που αναφέρονταν στην άδεια, συμπεριλαμβανομένου και όρου για την παραχώρηση χώρου πρασίνου. Στις 11.11.05 υπέβαλε αίτηση προς τον καθ΄ου η αίτηση για εξασφάλιση άδειας διαχωρισμού.
Μετά από τις αναγκαίες διαδικασίες εξέτασης της αίτησης, ο καθ΄ου η αίτηση στις 22.5.06 εξέδωσε την άδεια διαίρεσης με τους όρους που αναφέρονται σε αυτή, υιοθετώντας με τον όρο 14 και την απαίτηση της Πολεοδομικής Αρχής για τη δημιουργία χώρου πρασίνου.
Ο αιτητής, που δεν εκπροσωπείται από δικηγόρο, καταχώρησε την παρούσα προσφυγή, με την οποία ζητά, κατά λέξη, τις πιο κάτω θεραπείες:
«1. Την κήρυξη ως αντισυνταγματικου, ακυρου και παράνομου του ορου 14 της αδειας διαίρεσης γης που παραχωρηθηκε στον Αιτητή στις 22.5.06 από τον Δημο Ιδαλιου και ο οποιος απαιτει μέρος της ιδιοκτησίας να παραχωρηθη στο Δημόσιο και να εγγραφη ως «δημόσιος χωρος πρασινου».
2. Την κηρυξη του αρθρου/παραγραφου/εδαφίου του νόμου που δεινει το δικαίωμα στην πολεοδομική αρχή και Δήμων να επίβάλλουν, γιά την εγγρυση διαχωρισμού γης σε οικόπεδα, την παραχωρηση «πρασινου» από τον ιδιοκτητη αντισυνταγματικό και την τροποποιηση του νόμου.»
Ήταν η θέση του καθ΄ου η αίτηση ότι η προσφυγή πρέπει να απορριφθεί, επειδή η παράλειψη προσβολής της πολεοδομικής άδειας, με την οποία είχε τεθεί ο όρος για δημιουργία χώρου πρασίνου, και η εξακολούθηση της ισχύος της δέσμευε τον καθ΄ου η αίτηση να συμπεριλάβει τον όρο αυτό στην άδεια που τελικά παραχώρησε στον αιτητή.
Ο καθ΄ου η αίτηση αναφέρθηκε και στις υποθέσεις Ζαντή ν. Έπαρχος Λευκωσίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 4841 και στην Καϊλάς ν. Κυπριακή Δημοκρατία, Υπ. Αρ. 310/03, ημερ. 7.7.95.
Στην πρώτη υπόθεση λέχθηκε πως η πολεοδομική άδεια είναι αυτοτελής πράξη, εκτελεστή σε όλη την έκτασή της και καθοριστική για τα δικαιώματα του ιδιοκτήτη για να προβεί σε ανάπτυξη της γης του. Περαιτέρω, ότι η πολεοδομική άδεια αποτελεί το θεμέλιο και την προϋπόθεση για την υποβολή αίτησης για άδεια οικοδομής και ότι και το πρόσωπο που απευθύνεται για τέτοια άδεια δεσμεύεται από την Πολεοδομική Αρχή, αφού το δικαίωμα του για την ανάπτυξη στοιχειοθετείται από τους όρους της.
Στη δεύτερη υπόθεση λέχθηκαν τα ακόλουθα:
«Η άδεια οικοδομής στην παρούσα υπόθεση δεν έθεσε οποιουσδήποτε νέους όρους, αλλά απλώς υιοθέτησε και ενσωμάτωσε τους όρους που επιβλήθηκαν με την πολεοδομική άδεια. Η αρμόδια Αρχή βάσει του Κεφαλαίου 96, μετά την εφαρμογή του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου (Ν.90/72), δεν έχει πλέον τη διακριτική ευχέρεια να αναθεωρεί όρους οι οποίοι επιβλήθηκαν με την έκδοση της πολεοδομικής άδειας από την αρμόδια Πολεοδομική Αρχή. Αν κάτι τέτοιο ήταν η επιθυμία του αιτητή, θα έπρεπε να είχε προσβάλει έγκαιρα το κύρος της εκδοθείσας πολεοδομικής άδειας, κάτι που προφανώς δεν έγινε.»
Περαιτέρω, αναφέρομαι και στην επισήμανση του καθ΄ου η αίτηση ότι ο αιτητής ρητά και ανεπιφύλακτα αποδέχθηκε τον όρο, τον οποίο τώρα προσβάλλει. Τούτο περιέχεται σε απάντηση του σε επιστολή της Πολεοδομικής Αρχής, ημερομηνίας 20.7.04, όπου του γίνεται εισήγηση πως για να εγκριθεί το αίτημά του θα πρέπει να συμμορφωθεί με τις οδηγίες που περιέχονται σε αυτή, μία εκ των οποίων είναι η δημιουργία του δημόσιου χώρου πρασίνου. Ο αιτητής στην απάντηση του αναφέρει: «. . . αποδέχομαι την πρόταση σας σύμφωνα με το σχέδιο που έχετε ετοιμάσει».
Κάτω από το φως των πιο πάνω, καταλήγω πως, αφού ο αιτητής δεν έχει προσβάλει την επιβολή του όρου στην πολεοδομική άδεια, δεν μπορεί τώρα να προσβάλει την νομιμότητα του όρου της άδειας διαχωρισμού, που αποτελεί απλή ενσωμάτωση του τεθέντος όρου από την Πολεοδομική Αρχή.
Όσον αφορά τον ισχυρισμό του αιτητή για αντισυνταγματικότητα του Νόμου που δίδει δικαίωμα στην Πολεοδομική Αρχή ή το Δήμο να απαιτούν χώρο πρασίνου για την έγκριση διαχωρισμού, κρίνω πως αυτός είναι εντελώς αβάσιμος.
Το άρθρο 23 του Συντάγματος προνοεί ότι «το δικαίωμα ιδιοκτησίας μπορεί να υποβληθεί δια νόμου σε όρους, δεσμεύσεις ή περιορισμούς απολύτως απαραίτητους προς το συμφέρον . . . της Πολεοδομίας ή της αναπτύξεως και χρησιμοποιήσεως οιασδήποτε ιδιοκτησίας προς προαγωγή της δημόσιας ωφέλειας . . .»
Ο όρος περί δημιουργίας πρασίνου εμπίπτει στις πιο πάνω πρόνοιες και αυτός δεν αποτελεί αποστέρηση της περιουσίας αλλά περιορισμό που τίθεται με βάση το Νόμου. (Δέστε Σεργίδης κ.α. ν. Δήμου Λευκωσίας, Υπ. Αρ. 891/90, ημερ. 18.3.92, στην οποία παραπέμπει ο συνήγορος του καθ΄ου η αίτηση).
Κατά συνέπεια των πιο πάνω, η προσφυγή απορρίπτεται στην ολότητά της και επιδικάζονται £700 έξοδα εναντίον του αιτητή.
Π. Αρτέμης, Δ.
/Χ.Π.