|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 893/2006)
26 Σεπτεμβρίου, 2007
[ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 28 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΦΕΙΔΙΑΣ ΧΡ. ΠΕΡΑΤΙΚΟΣ,
Αιτητής,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΜΕΣΩ
ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΩΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
____________________
Στ. Δρυμιώτης, για τον Αιτητή.
Κ. Σταυρινός, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για τους Καθ' ων η αίτηση.
________________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ.: Η ακίνητη ιδιοκτησία του αιτητή στον Άγιο Θεόδωρο Σολέας, με αρ. εγγραφής 225, Φυλ./Σχ. 37/14, τεμάχιο 153, απαλλοτριώθηκε, το 1997, μαζί με άλλα κτήματα, ως αναγκαία για σκοπούς δημόσιας ωφέλειας, δηλαδή «για την καλύτερη συντήρηση, και ανάπτυξη του Δάσους Αδελφοί ή οποιοδήποτε από τους σκοπούς αυτούς και η απαλλοτρίωση της επιβάλλεται για τους πιο κάτω λόγους, δηλ. για την καλύτερη διαχείριση και προστασία του αναφερόμενου δάσους».
Το 2006 ο αιτητής ζήτησε την επιστροφή της προαναφερόμενης ακίνητης ιδιοκτησίας του βασιζόμενος στο ότι «μέχρι σήμερα δεν χρησιμοποιήθηκε για το σκοπό της Απαλλοτριώσεως», δυνάμει του άρθρου 23.5 του Συντάγματος. Το αίτημα απορρίφθηκε για το λόγο ότι «με την απαλλοτρίωση και ενσωμάτωση του υπό αναφορά περίκλειστου στο δάσος τεμαχίου, ο σκοπός της απαλλοτρίωσης για καλύτερη προστασία, διαχείριση, συντήρηση και ανάπτυξη του δάσους επιτυγχάνεται απόλυτα χωρίς να χρειάζεται η διεξαγωγή οποιασδήποτε άλλης εργασίας εκ μέρους μας στο υπό αναφορά κτήμα».
Με την παρούσα προσφυγή προσβάλλεται η άρνηση ή παράλειψη επιστροφής του προαναφερόμενου κτήματος.
Από τη Δημοκρατία εγείρονται δύο προδικαστικές ενστάσεις:
(α) Ότι ο αιτητής δεν έχει έννομο συμφέρον καθότι δεν είχε ενστεί στην απαλλοτρίωση, και
(β) Ότι, εφόσον το προαναφερόμενο κτήμα δεν έχει εγγραφεί ακόμα επ΄ ονόματι της Δημοκρατίας, δεν έχει αρχίσει να τρέχει η περίοδος των 3 ετών που προνοείται στο άρθρο 23.5 του Συντάγματος.
Κατά την κρίση μου η πρώτη προδικαστική ένσταση είναι αβάσιμη εφόσον το ζήτημα που εγείρεται στην παρούσα προσφυγή δεν είναι εκείνο της νομιμότητας της απαλλοτρίωσης αλλά εκείνο της υποχρέωσης επιστροφής της απαλλοτριωθείσας ακίνητης ιδιοκτησίας, δυνάμει του άρθρου 23.5 του Συντάγματος. Στο σημείο αυτό συμφωνώ πλήρως με τον αδελφό Δικαστή Χατζηχαμπή, ο οποίος εξέδωσε την, πολύ σχετική με την παρούσα υπόθεση, απόφαση στην Υπόθεση 890/06, Σταυρούλλα Παραπάνου, ημερ. 20.6.2007.
΄Οσον αφορά τη δεύτερη προδικαστική ένσταση, η οποία βασίζεται και στα άρθρα 13 και 15(1) του περί Αναγκαστικής Απαλλοτριώσεως Νόμου του1962 (Ν 15/62), από τα οποία συνάγεται πως για να περιέλθει η ιδιοκτησία απαλλοτριωθείσας ακίνητης ιδιοκτησίας, στη Δημοκρατία, θα πρέπει να καταβληθεί ή να κατατεθεί στο Γενικό Λογιστή το συμφωνηθέν ή επιδικασθέν ποσό της αποζημίωσης, και πάλι συμφωνώ με τον αδελφό Δικαστή Χατζηχαμπή ότι το άρθρο 23.5 του Συντάγματος, το οποίο διέπει το θέμα, δεν συσχετίζει την περίοδο των 3 ετών (που αναφέρεται στο άρθρο 15(1) του Ν 15/62) με την εγγραφή του κτήματος επ΄ ονόματι της Δημοκρατίας, αλλά τη συσχετίζει με την ίδια την απαλλοτρίωση. Είναι δηλαδή από το χρόνο της απαλλοτρίωσης που θα πρέπει να λογίζεται η τριετής περίοδος και όχι από το χρόνο εγγραφής της περιουσίας επ΄ ονόματι της Δημοκρατίας. Αλλιώτικα η Διοίκηση θα μπορούσε να αποφύγει τις συνέπειες του άρθρου 23.5, με δική της υπαιτιότητα.
Ως προς την ουσία της υπόθεσης παρατηρώ τα εξής: Είναι η θέση του αιτητή ότι απαιτούντο θετικές ενέργειες και εργασίες προς επίτευξη του σκοπού της απαλλοτρίωσης, οι οποίες δεν έγιναν, και ως εκ τούτου ο αιτητής δικαιούται στην επιστροφή του κτήματος του δυνάμει του άρθρου 23.5 του Συντάγματος. Από την άλλη είναι η θέση της Διοίκησης πως ο ίδιος ο σκοπός της απαλλοτρίωσης ήταν η ενσωμάτωση του κτήματος του αιτητή στο Δάσος Αδελφοί, ως αναγκαίου για τη συντήρηση και ανάπτυξή του, με σκοπό την καλύτερη διατήρηση και προστασία του. Κατά τη Διοίκηση, ο σκοπός της απαλλοτρίωσης επιτεύχθηκε με την ίδια την απαλλοτρίωση και μόνο.
Διεξήλθα με προσοχή το σχετικό φάκελο του αρμοδίου Υπουργείου που κατατέθηκε ενώπιον μου ως τεκμήριο. Με βάση τα ενώπιόν μου στοιχεία καταλήγω στο συμπέρασμα ότι η θέση της Διοίκησης είναι ορθή. Δεν φαίνεται να υπάρχει οτιδήποτε άλλο που θα έπρεπε να πράξουν οι καθ΄ ων η αίτηση και δεν το έπραξαν. Ούτε και ο αιτητής ισχυρίζεται κάτι τέτοιο, με σαφή και συγκεκριμένο τρόπο.
Είναι προφανές, κατά την κρίσή μου, πως ο σκοπός της απαλλοτρίωσης επετεύχθη με την ίδια την απαλλοτρίωση και την ενσωμάτωση του κτήματος του αιτητή, στο παρακείμενο δάσος Αδελφοί.
Για τους λόγους που προσπάθησα να εξηγήσω κρίνω την προσφυγή ως αβάσιμη και την απορρίπτω, με £600.- έξοδα εις βάρος του αιτητή.
Μ.Μ. ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ,
Δ.
/ΕΑΠ.