|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
[Υπόθεση Αρ.367/2005]
24 Σεπτεμβρίου, 2007
[Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
LIU SHENGXIAO
Aιτητής
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
1. ΓΕΝΙΚΟΥ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
2. ΔΙΕΥΘΥΝΤΡΙΑΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΑΡΧΕΙΟΥ ΠΛΗΘΥΣΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ
Καθ'ων η αίτηση
------------------
Ε. Χειμώνας για τον αιτητή.
Μ. Σπηλιωτοπούλου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθ' ων η αίτηση.
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Προσβάλλονται τα διατάγματα κράτησης/απέλασης του αιτητή που εκδόθηκαν στις 4.4.05. Περί κράτησης δεν μπορεί να γίνεται πλέον λόγος. Ο αιτητής, στις 8.4.05, πριν από την επίδοση της προσφυγής, απελάθηκε στην πατρίδα του, την Κίνα.
Ο αιτητής δήλωσε και τον προβληματισμό του αναφορικά με το κατά πόσο θα προωθούσε την προσφυγή ως προς την απέλασή του, αφού στο μεταξύ υπέβαλε αίτηση για να του χορηγηθεί άδεια διαμονής στη Δημοκρατία. Προφανώς αφού το αποτέλεσμά της θα καθόριζε τη δυνατότητά του να επιστρέψει. Αποφάσισε, όμως, να την προωθήσει, εσφαλμένα όπως εκτιμώ.
Ο αιτητής βρισκόταν στην Κύπρο από το 2000 στη βάση προσωρινών αδειών παραμονής, για να εργάζεται ως εργοδοτούμενος μάγειρας σε κυπριακή επιχείρηση. Τα διατάγματα κράτησης/απέλασης εκδόθηκαν όταν διαπιστώθηκε πως η τελευταία άδεια παραμονής του έληξε στις 15.5.04. Αυτό, στη βάση του άρθρου 6(1)(κ) του περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Νόμου, Κεφ. 105, όπως τροποποιήθηκε, αφού επί σχεδόν ένα χρόνο παρέμενε παράνομα στην Κύπρο και ήταν συνεπώς απαγορευμένος μετανάστης.
Ο αιτητής δεν αμφισβητεί αυτή την πραγματικότητα. Θεωρεί, όμως, πως είναι άκυρη η απόφαση αφού δεν ήταν το αποτέλεσμα οφειλόμενης, κατά την εισήγησή του, έρευνας και δεν αιτιολογήθηκε με αναφορά στα διατρέξαντα κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Κύπρο. Σ' αυτό το πλαίσιο συζήτησε την αλληλογραφία με άλλες αρχές της Δημοκρατίας σε σχέση με την επιθυμία του να δημιουργήσει δική του επιχείρηση στην Κύπρο και τις προσπάθειες που κατέβαλε προς αυτή την κατεύθυνση, προς ικανοποίηση των προαπαιτούμενων για τέτοια εξέλιξη. Όπως και την εν τέλει ίδρυση εταιρείας, μετά την απέλασή του, αφού προηγουμένως εξασφαλίστηκε και η εισαγωγή σημαντικού χρηματικού ποσού. Προτείνει, λοιπόν, πως θα έπρεπε να παραμείνει στην Κύπρο, παρά το γεγονός ότι δεν ήταν κάτοχος άδειας γι' αυτό. Εννοώντας, προφανώς, πως θα έπρεπε η όποια απόφαση να εκδοθεί μετά τη συμπλήρωση της διαδικασίας και τη λήψη απόφασης για άδεια παραμονής, για την οποία υπέβαλε αίτηση στις 30.3.05, όχι πλέον ως εργοδοτούμενος μάγειρας αλλά ως ιδιοκτήτης ουσιαστικά επιχείρησης στην οποία θα ήταν μέτοχος και διευθυντής.
Όμως, είναι ένα το θέμα της ίδρυσης εταιρείας και άλλο το θέμα της χορήγησης άδειας παραμονής στον ίδιο τον αιτητή, πάνω σε διαφορετική από την αρχική βάση. Ως προς αυτό, όπως πληροφόρησε το δικηγόρο του αιτητή η καθ' ης η αίτηση με την επιστολή της ημερομηνίας 5.4.05, προέκυπτε ανυπέρβλητο εμπόδιο. Ο Κανονισμός 12(10) των περί Αλλοδαπών και Μεταναστεύσεως Κανονισμών του 1972 (ΔΠ 242/72 όπως τροποποιήθηκε από την ΚΔΠ 498/01) απαγορεύει ρητά την υποβολή αίτησης για τη χορήγηση άδειας άσκησης ανεξάρτητου επαγγέλματος από κάτοχο άδειας, μεταξύ άλλων, απασχόλησης, είτε κατά τη διάρκεια της ισχύος αυτής της άδειας είτε κατά τη λήξη της, «ενόσω παραμένει στη Δημοκρατία». Επ' αυτού, που βρίσκεται και στο επίκεντρο της επιχειρηματολογίας των καθ' ων η αίτηση ενώπιόν μου, ο αιτητής δεν αντέταξε οτιδήποτε. Δεν αμφισβήτησε πως η επιδίωξή του αφορούσε στην «άσκηση ανεξάρτητου επαγγέλματος» όπως ορίζει τον όρο ο Κανονισμός 12(1) και, με την απαντητική αγόρευση, επανήλθε στα ίδια, χωρίς αναφορά στην ουσιώδη επισήμανση πως αίτηση προς τέτοια κατεύθυνση δεν μπορούσε να υποβληθεί, ώστε να τίθεται ζήτημα εξέτασής της αφού βρισκόταν στην Κύπρο, μάλιστα παρανόμως.
Με αυτά ως δεδομένα, δεν δικαιολογείται να επεκταθώ σε άλλες λεπτομέρειες. Ούτε να συζητήσω την κάτω από άλλες συνθήκες και ρυθμίσεις ενδεχόμενη διασύνδεση της έκδοσης διατάγματος απέλασης προς εκκρεμούσα αίτηση για άδεια παραμονής. Η αιτιολογική βάση της απέλασης ήταν νόμιμη, όσα άλλα προτάθηκαν, ενόψει της κανονιστικής ρύθμισης, δεν μπορούσαν να διασυνδεθούν προς αυτή και, συνεπώς, δεν έχει στοιχειοθετηθεί λόγος ακυρότητας.
Η προσφυγή απορρίπτεται, με £500 έξοδα. Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται.
Γ. Κωνσταντινίδης, Δ.
ΜΣι.