|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1091/2005)
5 Ιουλίου 2007
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δικαστής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΑΝΔΡΟΥΛΛΑ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΠΙΣΣΟΥΡΙΟΥ,
Αιτήτρια,
ν.
ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΩΝ,
Καθ΄Ου η Αίτηση
_________
Ε. Κορακίδης, για την Αιτήτρια.
Α. Ζαχαριάδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τον Καθ΄Ου η Αίτηση.
_________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Η Αιτήτρια είναι η μόνη κληρονόμος του αποβιώσαντα πατέρα της, υπομισθωτή από το 1980 μέσω της Συνεργατικής Έπαυλης Κουκλών Πάφου ως μισθωτή, γεωργικού κλήρου στα Κούκλια που είχε διατεθεί ως πλεονάζουσα κρατική γη με απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Την 1.7.2005 δημοσιεύθηκε γνωστοποίηση απαλλοτρίωσης μέρους του εν λόγω κλήρου καθώς και διάταγμα επίταξης του για την κατασκευή υπηρεσιακού δρόμου του αυτοκινητόδρομου Πάφου-Λεμεσού. Ο δρόμος είχε μάλιστα ήδη κατασκευασθεί και η απαλλοτρίωση επεδίωκε τη νομιμοποίηση του, δεδομένου ότι η Αιτήτρια, αντετιθέμενη σε αυτό, είχε λάβει και δικαστικά μέτρα κατά της Δημοκρατίας για παράνομη επέμβαση.
Με την προσφυγή προσβάλλεται το διάταγμα επίταξης και μόνο, ενώ, όπως πληροφορήθηκε το Δικαστήριο, το διάταγμα απαλλοτρίωσης το οποίο εξεδόθη αργότερα προσεβλήθη με άλλη προσφυγή, την 1731/06, η οποία εκκρεμεί. Και τούτο στη βάση ότι η μίσθωση του δεν μπορεί να είναι αντικείμενο επίταξης ακίνητης ιδιοκτησίας, ενώ άλλη εισήγηση ότι η ακίνητη ιδιοκτησία της Δημοκρατίας δεν μπορεί να επιταχθεί εγκατελείφθη στην πορεία. Εκείνο που συγκεκριμένα εισηγείται ο ευπαίδευτος συνήγορος για την Αιτήτρια είναι ότι η εν λόγω σύμβαση ενοικίασης, που δεν ήταν εγγεγραμμένη, συνιστά κινητή και όχι ακίνητη ιδιοκτησία. Αν και το Άρθρο 23.8 του Συντάγματος επιτρέπει την επίταξη κινητής όσο και ακίνητης ιδιοκτησίας, εν τούτοις, όπως παρατηρεί, στη συγκεκριμένη περίπτωση η μίσθωση επιτάχθηκε όχι ως κινητή αλλά ως ακίνητη ιδιοκτησία. Κάνει προς τούτο αναφορά στο διάταγμα επίταξης στο οποίο αναφέρεται ότι επιτάσσεται «η ακίνητη ιδιοκτησία που περιγράφεται στον Πίνακα», στον οποίο αναγράφεται ως η εν λόγω μίσθωση της Δημοκρατίας προς τη Συνεργατική και η εν λόγω υπομίσθωση της Συνεργατικής προς τον πατέρα της Αιτήτριας.
Θεωρώ το θέμα ως ανυπόστατο. Είναι παραδεκτό ότι πρόκειται για κινητή και όχι ακίνητη ιδιοκτησία και ότι κινητή ιδιοκτησία μπορεί να είναι το αντικείμενο επίταξης. Η αναφορά στο διάταγμα σε ακίνητη ιδιοκτησία δεν διαφοροποιούσε τα πράγματα, ούτε συνιστούσε οτιδήποτε παρά αναφορά στο ακίνητο σε σχέση με το οποίο υφίστατο η μίσθωση. Τούτο είναι προφανές από τον Πίνακα στον οποίο η επιτασσόμενη ιδιοκτησία περιγράφεται ως «το συμφέρον που απορρέει» από τα εν λόγω μη εγγεγραμμένα ενοικιαστήρια έγγραφα.
Κατά τα λοιπά, ο κ. Κορακίδης εισηγείται ότι η κατοχή του εν λόγω κλήρου δεν ήταν αναγκαία και δεν έγινε δέουσα έρευνα για να διαπιστωθεί η αναγκαιότητα της, παρά μόνο η επίταξη έγινε για να νομιμοποιήσει την υφιστάμενη παράνομη κατασκευή του δρόμου, ούτε εδόθη επαρκής αιτιολογία για την επίταξη. Δεν προσδιορίζεται όμως ως προς τι έπασχε η έρευνα, ενώ, δεδομένης της ανάγκης διαφύλαξης της επί τόπου κατάστασης με τη δεδηλωμένη πλέον πρόθεση απαλλοτρίωσης, προέκυπτε η ανάγκη για επίταξη. Όντως, το διάταγμα επίταξης συναρτάτο ευθέως προς τη σκοπούμενη απαλλοτρίωση (και δεν είναι τυχαίο που το διάταγμα επίταξης δημοσιεύθηκε μαζί με τη γνωστοποίηση απαλλοτρίωσης), ώστε οποιεσδήποτε εισηγήσεις για έλλειψη δέουσας έρευνας θα ήταν πιο αρμόζον να διατυπώνονται στα πλαίσια της προσφυγής κατά της απαλλοτρίωσης παρά στα πλαίσια της παρούσας προσφυγής. Αν ήταν άλλως, και το διάταγμα επίταξης εξεδίδετο χωρίς την παράλληλη δημοσίευση γνωστοποίησης απαλλοτρίωσης, ενδεχομένως να διαφοροποιούντο τα πράγματα εφ΄όσον τότε θα εξέλιπε το υπόβαθρο του διατάγματος επίταξης και αποκλειστικός σκοπός θα ήταν η νομιμοποίηση και διαιώνιση της επί τόπου κατάστασης de facto χωρίς πρόθεση θεμελιακής ρύθμισης της νομικής υπόστασης της.
Τέλος, ο κ. Κορακίδης εισηγείται ότι αρμοδιότητα έκδοσης του διατάγματος επίταξης είχε όχι ο Υπουργός Συγκοινωνιών και ΄Εργων αλλά το Υπουργικό Συμβούλιο. Η εισήγηση δεν εξειδικεύεται περαιτέρω, εν πάση περιπτώσει όμως πρόδηλο είναι από το διάταγμα ότι ο Υπουργός ενήργησε ασκώντας εξουσίες που χορηγήθησαν μεν στο Υπουργικό Συμβούλιο από τον περί Επιτάξεως Ιδιοκτησίας Νόμο αλλά η άσκηση των οποίων ανατέθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο στον Υπουργό. Ουδεμία εισήγηση γίνεται ότι η ανάθεση αυτή δεν ήταν νόμιμη.
Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται. Η Αιτήτρια θα καταβάλει £400 έξοδα στη Δημοκρατία.
Δ. Χατζηχαμπής,
Δ.
/ΚΧ"Π