|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση Αρ.252/2006
9 Μαϊου, 2007
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ/στής]
RAJAUL KARIM
Αιτητής,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
Καθ΄ων η αίτηση.
- - - - - - -
Ε. Χειμώνας, για τον αιτητή
Μ. Κυπριανού (κα), για τους καθ΄ων η αίτηση.
Π. ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Το δικόγραφο της προσφυγής αυτής, καθώς και η γραπτή αγόρευση του αιτητή, είναι πανομοιότυπα, αν όχι πιστά αντίγραφα, εκείνων στην Faruk v. Κυπριακής Δημοκρατίας, Υπ. Αρ. 650/06, ημερ. 8.5.07, στην οποία μόλις έχω εκδώσει απόφαση. Τόσο οι λόγοι ακυρότητας που προβάλλονται, όσο και η επιχειρηματολογία, είναι ταυτόσημα.
Ο αιτητής κατάγεται από την Μπαγκλαντές και, αφού ήρθε στην Κύπρο νόμιμα τον Ιούλιο του 2003, το Φεβρουάριο του 2004 υπέβαλε αίτημα για παραχώρηση πολιτικού ασύλου. Η αίτηση του, μετά από συνέντευξη, απορρίφθηκε και ακολούθως η Αναθεωρητικής Αρχή Προσφύγων, στην οποία προσέφυγε, απέρριψε και πάλι το αίτημά του.
Προβάλλονται και εδώ λόγοι που αφορούν υπέρβαση εξουσίας, αφού, κατά την εισήγησή του αιτητή, παράνομα η αίτηση του εξετάστηκε από ένα μόνο μέλος τόσο της Υπηρεσίας Ασύλου όσο και της Αναθεωρητικής Αρχής Προσφύγων.
Περαιτέρω, υποβάλλεται ότι η απόφαση είναι αναιτιολόγητη και ότι λήφθηκε μετά από ανεπαρκή έρευνα.
Όσον αφορά τη σύνθεση της Υπηρεσίας Ασύλου και της Αναθεωρητικής Αρχής Προσφύγων, παραπέμπω στο τι ανέφερα στην υπόθεση Faruk (πιο πάνω), καθώς και στις υποθέσεις Harpreet Singh v. Δημοκρατίας, Υπ. Αρ. 481/05, ημερ. 26.6.06 και Ghasemi v. Αναθεωρητικής Αρχής Προσφύγων, Υπ. Αρ. 358/05, ημερ. 26.6.06.
Κρίνω ότι τα όσα υποβλήθηκαν περί μη διεξαγωγής έρευνας και αναιτιολόγητης απόφασης ότι δεν βρίσκουν έρεισμα στα γεγονότα. Η διοικητική απόφαση επεξηγεί με λεπτομέρεια γιατί ο αιτητής κρίθηκε αναξιόπιστος, αφού έγινε αναφορά στους ισχυρισμούς του και αντιπαρατέθηκαν τα γεγονότα που διαπιστώθηκαν από το αρμόδιο όργανο και ήταν αντίθετα με τους ισχυρισμούς αυτούς.
Επαναλαμβάνω και πάλι, όπως ανέφερα και στην υπόθεση Faruk (πιο πάνω), ότι ο ισχυρισμός του αιτητή ότι η Αρχή δεν εξέτασε το ενδεχόμενο να παρουσιάσει αντίθετη μαρτυρία και περιορίστηκε στο να εκτιμήσει και να απορρίψει τους λόγους που ο αιτητής επικαλέστηκε, δεν οδηγεί πουθενά, αφού με βάση τη σχετική νομοθεσία (άρθρο 26, Ν.6(1)/2000) είναι ο αιτητής που έχει το βάρος απόδειξης και η Αρχή δεν έχει καμία υποχρέωση να προβαίνει η ίδια σε ανεύρεση αντίθετης μαρτυρίας.
Έχοντας υπόψη τα πιο πάνω, καταλήγω ότι η Αρχή ενήργησε μέσα στα όρια της διακριτικής της ευχέρειας και δεν χωρεί επέμβαση του Δικαστηρίου.
Η προσφυγή απορρίπτεται με £400 έξοδα.
Π. Αρτέμης, Δ.
/Χ.Π.