|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 2134/2006)
13 Φεβρουαρίου 2007
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δικαστής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 146, 23, 24, 25, 26, 28 ΚΑΙ 29 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΖΑΧΑΡΗΣ-ΚΥΠΡΟΣ ΛΤΔ,
Αιτήτρια,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ ΤΟΥ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ, ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ,
Καθ΄Ων η Αίτηση
_________
ΑΙΤΗΣΗ ΗΜΕΡ. 28.1.2006
_________
Μ. Σπανού, για την Αιτήτρια.
Ε. Συμεωνίδου Νομικός Λειτουργός, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα,, για τους Καθ΄Ων η Αίτηση.
_________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
(Ex Tempore)
Επεβλήθη στην Αιτήτρια υποχρέωση καταβολής £656.098 σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 5(1) του περί της Εφαρμογής Πράξεων της Ευρωπαϊκής Κοινότητας αναφορικά με τη Θέσπιση Μεταβατικών Μέτρων στον Τομέα των Γεωργικών Προϊόντων λόγω της Προσχώρησης της Δημοκρατίας και άλλων Χωρών στην Ευρωπαϊκή Ένωση Νόμου του 2005 (Ν. 40(Ι)/2005), ποσού υπολογιζόμενου, όπως αναφέρεται, κατά τα διαλαμβανόμενα στο άρθρο 6(3) του ΚΕΚ Αρ. 60/2004, όπως τροποποιήθηκε με τον ΚΕΚ Αρ. 651/2005. Τούτο έγινε για πλεονάζουσα ποσότητα ζάχαρης ίση με 2.413.000 κιλά Είναι η απόφαση αυτή που προσβάλλεται με την προσφυγή, στα πλαίσια της οποίας κατεχωρήθη ex parte αίτηση από την Αιτήτρια για έκδοση προσωρινού διατάγματος που να διατάσσει αναστολή της ισχύος εφαρμογής και εκτέλεσης της προσβαλλόμενης απόφασης μέχρι την αποπεράτωση της προσφυγής. Διαζευκτικά επιδιώκεται και προσωρινό διάταγμα που να διατάσσει αναστολή της πληρωμής του 75% του ποσού που η Αιτήτρια κλήθηκε να πληρώσει.
Εφόσον εκρίθη ορθό να επιδοθεί η αίτηση έτσι έγινε και η Δημοκρατία καταχώρησε εν καιρώ την ένσταση της. Ακούστηκε δε η αίτηση με βάση τα αναφερόμενα σε αυτή και στην ένσταση. Όπως τελικά προέκυψε, δύο είναι οι βάσεις πάνω στις οποίες έγινε εισήγηση για έκδηλη παρανομία της προσβαλλόμενης απόφασης ώστε να δικαιολογείται η έκδοση του αιτούμενου διατάγματος. Άλλοι δύο λόγοι δεν παρέμειναν μέχρι τέλους της ακρόασης.
Ο ένας λόγος αναφέρεται στη χρηστή διοίκηση και την αρχή της αναλογικότητας και γίνεται εισήγηση ότι, κατά παράβαση των άρθρων 50 και 52 του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου του 1999 (Ν. 158(Ι)/1999), η διοίκηση ενήργησε δυσανάλογα προς την περίπτωση και όχι με δίκαιο τρόπο εφόσον κάλεσε την Αιτήτρια να καταβάλει ολόκληρο το προαναφερόμενο ποσό που συνιστά ολόκληρη την επιβάρυνση για την πλεονάζουσα ποσότητα ζάχαρης ενώ η ίδια η Δημοκρατία έχει χρεωθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση να καταβάλει το ποσό με το οποίο χρεώθηκε για μη συμμόρφωση με τους σχετικούς κανονισμούς σε τέσσερις ίσες ετήσιες δόσεις πληρωτέες το 2006, 2007, 2008 και 2009.
Επ΄αυτού του θέματος, σύμφωνα με την ευπαίδευτη συνήγορο για τη Δημοκρατία, όπως έχει εκφραστεί και κατά τη διάρκεια της ακρόασης σε παρατηρήσεις του Δικαστηρίου, το θέμα δεν φαίνεται να αφορά την όλη νομιμότητα της προσβαλλόμενης απόφασης αυτής καθ΄αυτής αλλά τον τρόπο με τον οποίο το ποσό το οποίο προσδιορίστηκε ως οφειλόμενο θα εισπραχθεί. Η προσφυγή προσβάλλει την ίδια την απόφαση για καταβολή του εν λόγω ποσού και δεν αφορά την οποιαδήποτε επιμέρους διαδικασία ως προς την είσπραξη του. Επομένως το θέμα αυτό δεν θα απασχολήσει περισσότερο.
Ο δεύτερος λόγος για τον οποίο γίνεται ισχυρισμός για έκδηλη παρανομία είναι ότι η Δημοκρατία δεν μπορεί να επικαλεσθεί και να εφαρμόσει τον κανονισμό αυτό δεδομένου ότι η ίδια δεν αποδέχεται την εγκυρότητα του έχοντας προσβάλει αυτή ενώπιον του Πρωτοδικείου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων με αιτήσεις ακυρώσεως. Θεωρώ ότι ουδόλως εμποδίζεται η Δημοκρατία να εφαρμόσει, όπως έχει υποχρέωση να εφαρμόσει, τον κανονισμό που, εφόσον δεν έχει κηρυχθεί άκυρος, έχει νομιμότητα και πλήρη εφαρμογή, από το γεγονός και μόνο ότι η ίδια έχει αμφισβητήσει την εγκυρότητα του. Η Δημοκρατία έχει, εκκρεμούσης της απόφασης επί της αίτησης ακύρωσης της, υποχρέωση να συμμορφωθεί με τον κανονισμό και οποιαδήποτε απόφαση ήθελε εκδοθεί από την αίτησης ακύρωσης της θα έχει βεβαίως τις ανάλογες συνέπειες της αν ανατρέπεται η υφιστάμενη κατάσταση πραγμάτων.
Επομένως δεν διαπιστώνω λόγο για τον οποίο να δικαιολογείται κατάληξη έκδηλης παρανομίας στην προσβαλλόμενη απόφαση.
Βασίζει όμως η Αιτήτρια την αίτηση της και σε άλλη βάση, ότι δηλαδή, αν ήθελε εφαρμοστεί η απόφαση, θα υποστεί η ίδια ανεπανόρθωτη ζημιά καθ΄όσον αδυνατεί να καταβάλει αυτό το ποσό με αποτέλεσμα την καταστροφή των δραστηριοτήτων της και ενδεχομένως τη διάλυση της. Συνέπεια που δεν θα είναι δυνατό να επανορθωθεί ακόμα και αν ήθελε επιτύχει η προσφυγή. Γίνεται μάλιστα αναφορά σε κατάσταση η οποία έχει καταχωρηθεί μαζί με την ένορκη δήλωση και δεικνύει το ενεργητικό της εταιρείας περιλαμβανομένου του ολικού κεφαλαίου, των μετοχών και των υποχρεώσεών της. Έχει προς τούτο γίνει και σχετική αναφορά στη νομολογία.
Θεωρώ ότι το γεγονός της αδυναμίας της εταιρείας να ανταποκριθεί στην υποχρέωση καταβολής του οφειλόμενου ποσού δεν θα ήταν λόγος να θεωρηθεί ότι υφίσταται ανεπανόρθωτη ζημιά. Όπως έχει και η νομολογία, δεν θα θεωρούσα ότι η περίπτωση αυτή εμπίπτει στα πλαίσια που η οικονομική αυτή αδυναμία θα είχε δυνατότητα να θεωρηθεί υπό το πρίσμα της ανεπανόρθωτης ζημιάς. Θα παρατηρούσα σχετικά και το γεγονός ότι τα στοιχεία τα οποία δίδονται όσον αφορά την ίδια την εταιρεία είναι περιορισμένα ως προς μόνο την εικόνα την οποία δίδουν για το ολικό των κεφαλαίων, μετοχών και υποχρεώσεων της και δεν αποτελούν πλήρη εικόνα της εταιρείας.
Εν πάση περιπτώσει, όπως έχει παρατηρηθεί και στην απόφαση Οργανισμός Γαλακτοκομικής Βιομηχανίας ν. Δημοκρατίας, 496/2002, 26.7.2002, στην οποία έχει γίνει αναφορά, φέρει ο Αιτητής το βάρος απόδειξης και πρέπει να εξειδικεύει με σαφήνεια τις συνέπειες. Θεωρώ ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχει η απαραίτητη τεκμηρίωση αυτών των στοιχείων.
Για τους λόγους αυτούς δεν βλέπω δυνατότητα επιτυχίας της αίτησης η οποία και απορρίπτεται.
Δ. Χατζηχαμπής,
Δ.
/ΚΧ"Π