|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 367/2006)
2 Οκτωβρίου, 2006
[ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 6, 28 και 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
Α.Ο.Μ.Μ. ΓΑΛΑΞΙΑΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ ΛΤΔ,
Αιτητές,
v.
ΔΗΜΟΣ ΣΤΡΟΒΟΛΟΥ,
Καθ'ων η αίτηση.
____________________
Χρ. Πατσαλίδης, για τους Αιτητές.
Π. Λυσάνδρου, για τους Καθ' ων η αίτηση.
____________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ.: Με την προσφυγή αυτή προσβάλλεται η απόφαση των καθ΄ ων η αίτηση, η οποία κοινοποιήθηκε στους αιτητές με επιστολή ημερ. 7.12.2005, με την οποία οι καθ΄ ων η αίτηση επέβαλαν στους αιτητές φόρο θεάματος ύψους Λ.Κ.39.026,25.
Κατά την περίοδο 4.11.2005 μέχρι 28.11.2005 οι αιτητές διοργάνωσαν διάφορες παραστάσεις του "CIRCO MEDRANO" στη Λεωφόρο Χ΄΄ Ιωσήφ, εντός των δημοτικών ορίων Στροβόλου. Στις 7.12.2005 οι καθ΄ ων η αίτηση απέστειλαν στους αιτητές χρεωστικό δελτίο υπ΄ αρ. 1160 με το οποίο τους κοινοποιούσαν ότι η φορολογία θεάματος για τις παραστάσεις του "CIRCO MEDRANO" που έγιναν στη Λεωφόρο Χ΄΄ Ιωσήφ την περίοδο 4-28.11.2005, ανερχόταν στις Λ.Κ.39.026,25. Επί του χρεωστικού δελτίου αναγράφεται αριθμός εγγραφής Φ.Π.Α., αλλά στο σημείο όπου αναγράφεται Φ.Π.Α. %, δεν αναγράφεται οποιοδήποτε ποσό Φ.Π.Α. που αναλογεί στο προαναφερόμενο ποσό των Λ.Κ.39.026,25.
Είναι ισχυρισμός των αιτητών ότι η απόφαση των καθ΄ ων η αίτηση είναι παράνομη, άκυρη και στερημένη εννόμου αποτελέσματος «καθώς ο φόρος θεάματος που έχει επιβληθεί έχει υπολογιστεί επί της συνολικής τιμής του εισιτηρίου, δηλαδή και επί του Φ.Π.Α.». Είναι επίσης ισχυρισμός των αιτητών ότι σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία και σύμφωνα με τις οδηγίες και κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης ο φόρος θεάματος πρέπει να υπολογίζεται επί της τιμής του εισιτηρίου, αφού αφαιρεθεί πρώτα ο Φ.Π.Α., καθώς στον καθορισμό της βάσης του Φ.Π.Α. περιλαμβάνονται φόροι και τέλη, πλην του ιδίου του Φ.Π.Α..
Στην ένσταση τους οι καθ΄ ων η αίτηση εγείρουν προδικαστική ένσταση ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι πράξη εκτέλεσης και όχι εκτελεστή διοικητική πράξη διότι η είσπραξη φορολογικών οφειλών δεν συνιστά πράξη προσδιοριστική των υποχρεώσεων του φορολογουμένου, αλλά αφορά μόνον την εκπλήρωση τους. Δεύτερη προδικαστική ένσταση αφορά στο εκπρόθεσμο της προσφυγής, η οποία καταχωρίστηκε την 21.2.2006.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος των καθ΄ ων η αίτηση έκαμε αναφορά σε πολύ πρόσφατη απόφαση (ημερ. 7.9.2006) του αδελφού Δικαστή κ. Νικολαϊδη στην Υπόθεση αρ. 859/2005, μεταξύ των ιδίων διαδίκων. Παρατηρώ ότι στην απόφαση εκείνη δεν αναφέρεται οτιδήποτε περί ισχυρισμού των αιτητών ότι ο τρόπος υπολογισμού του επιβληθέντος φόρου θεάματος, ήταν λανθασμένος λόγω του ότι στη συνολική τιμή των εισιτηρίων υπολογίστηκε και ο Φ.Π.Α.. Στην υπόθεση εκείνη ο αδελφός Δικαστής κ. Νικολαϊδης έκρινε πως οι προσβαλλόμενες πράξεις ήταν απλά χρεωστικά δελτία και όχι αποφάσεις της Διοίκησης και ότι ουσιαστικά έτειναν στην είσπραξη ήδη οφειλόμενου ποσού και ως εκ τούτου ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν συνιστούσε εκτελεστή διοικητική πράξη και ήταν εκτός του ελέγχου του ακυρωτικού δικαστηρίου.
Στην προκείμενη περίπτωση κρίνω ότι με όλα τα στοιχεία που τέθηκαν ενώπιόν μου τίθεται θέμα απόφασης των καθ΄ ων η αίτηση εφόσον εγείρεται ζήτημα τρόπου υπολογισμού του φόρου θεάματος που επιβλήθηκε στη συγκεκριμένη περίπτωση. Θεωρώ δηλαδή ότι με το προαναφερόμενο χρεωστικό δελτίο, που απέστειλαν οι καθ΄ ων η αίτηση στους αιτητές, οι καθ΄ ων η αίτηση κοινοποίησαν στους αιτητές την απόφαση τους ως προς τον υπολογισμό της αξίας των εισιτηρίων επί των οποίων επέβαλαν φορολογία θεάματος. Εν όψει των όσων εγείρονται στην υπό εξέταση προσφυγή, δεν μπορεί να θεωρηθεί, κατά την κρίση μου, ότι το προαναφερόμενο χρεωστικό δελτίο δεν περιλαμβάνει και απόφαση των καθ΄ ων η αίτηση ως προς την αξία των εισιτηρίων και ότι με αυτό επιδιώκεται μόνον η είσπραξη ενός, δυνάμει του Νόμου, ήδη οφειλομένου ποσού.
Δεν θεωρώ ούτε την πρώτη προδικαστική ένσταση ως βάσιμη, ούτε και τη δεύτερη, δεδομένου πως, κατά την κρίση μου, η προσβαλλόμενη απόφαση είναι εκείνη που κοινοποιήθηκε στους αιτητές με το χρεωστικό δελτίο ημερ. 7.12.2005 και όχι η προηγηθείσα σήμανση των εισιτηρίων από τους καθ΄ ων η αίτηση. Ως εκ τούτου θα προχωρήσω στην εξέταση της ουσίας των προαναφερόμενων βασικών ισχυρισμών των αιτητών.
Προς επίρρωση των θέσεων τους οι αιτητές έκαμαν αναφορά στον καταργηθέντα περί Φόρου Προστιθέμενης Αξίας Νόμο του 1990 (Ν 246/90) και συγκεκριμένα στο άρθρο 23 (2), στον περί Φόρου Προστιθέμενης Αξίας Νόμο του 2000 (Ν 95(Ι)/2000) και συγκεκριμένα στο άρθρο 14 (1) και (2) και στην Έκτη Οδηγία του Συμβουλίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων της 17.5.1977 (77/388/ΕΟΚ) και συγκεκριμένα στο άρθρο 2 (α). Η προαναφερόμενη Οδηγία αναφέρεται στη βάση επιβολής φόρου προστιθέμενης αξίας και στο άρθρο 2 (α) αναγράφεται ότι στη βάση επιβολής του φόρου περιλαμβάνονται οι φόροι, δασμοί, δικαιώματα, εισφορές και τέλη, «εξαιρέσει του φόρου προστιθεμένης αξίας». Στο άρθρο 23 (2) του καταργηθέντος Νόμου 246/90 προνοείται, μεταξύ άλλων, ότι αν η αξία παροχής υπηρεσιών πραγματοποιείται με χρηματική αντιπαροχή, ως αξία, λαμβάνεται το ποσό εκείνο στο οποίο εάν προστεθεί ο επιβαλλόμενος φόρος προστιθέμενης αξίας θα ισούται με την αντιπαροχή. Στο ίδιο πνεύμα, στο άρθρο 14 (2) του Ν 95(Ι)/2000 προνοείται πως αν η συναλλαγή (παράδοση αγαθών ή παροχή υπηρεσιών) πραγματοποιείται έναντι χρηματικής αντιπαροχής, η αξία της συναλλαγής λαμβάνεται ότι είναι «τόσο ποσό όσο, με την πρόσθεση του επιβλητέου Φ.Π.Α. είναι ίσο προς την αντιπαροχή .».
Στην προκείμενη περίπτωση είναι προφανές ότι η προσβαλλόμενη απόφαση για επιβολή φορολογίας θεάματος λήφθηκε στη βάση του άρθρου 85 (2) (ι) του περί Δήμων Νόμου του 1985 (Ν 111/85, όπως τροποποιήθηκε). Η προαναφερόμενη νομοθετική πρόνοια παρέχει εξουσία στα Δημοτικά Συμβούλια, εντός των δημοτικών τους ορίων, να επιβάλλουν «τέλος επί όλων των πληρωμών των γενομένων υπό οιουδήποτε προσώπου αίτινες εισπράττονται δια την είσοδον αυτού εις οιονδήποτε δημόσιον θέαμα» (Δική μου η υπογράμμιση). Σύμφωνα με τον Καν. 163 των περί Χωρίων (Διοίκησις και Βελτίωσις) Κανονισμών του Στροβόλου του 1951, όπως τροποποιήθηκε, παρέχεται εξουσία επιβολής τέλους επί όλων των πληρωμών που γίνονται για είσοδο σε οιονδήποτε θέατρο, κινηματογράφο, κτίριο ή τόπο που χρησιμοποιούνται για τη διεξαγωγή οιασδήποτε θεατρικής παράστασης ή άλλη ψυχαγωγία ή δημόσια συγκέντρωση. Με την τροποποίηση του Καν. 163 (1) (β), η οποία έγινε με τους περί Χωριών (Διοίκησις και Βελτίωσις) Τροποποιητικούς Κανονισμούς Στροβόλου του 1984 (Κ.Δ.Π. 63/84) καθορίστηκε το ύψος των σχετικών τελών.
Το ζήτημα που εγείρεται στην προκείμενη περίπτωση είναι ζήτημα επιβολής τέλους θεάματος από Δημοτικό Συμβούλιο και όχι ζήτημα καθορισμού αξίας συναλλαγής για σκοπούς επιβολής φόρου προστιθέμενης αξίας. Τα δύο θέματα είναι διαφορετικά. Τόσο η Οδηγία του Συμβουλίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ημερ 17.5.1977 όσο και οι προαναφερόμενες πρόνοιες του Ν 95(Ι)/2000 αλλά και του καταργηθέντος Νόμου 246/90 αφορούν στον υπολογισμό της αξίας μιας συναλλαγής για σκοπούς επιβολής φόρου προστιθέμενης αξίας και προνοούν ότι στον υπολογισμό της αξίας τέτοιας συναλλαγής θα λαμβάνονται υπόψη διάφορα στοιχεία, δεν θα λαμβάνεται όμως υπόψη ο επιβλητέος φόρος προστιθέμενης αξίας. Σε αντίθεση με τα ανωτέρω, δυνάμει του Νόμου 111/85 και των προαναφερόμενων Κανονισμών οι καθ΄ ων η αίτηση έχουν εξουσία να επιβάλουν τέλος θεάματος επί όλων των πληρωμών που γίνονται από οιονδήποτε πρόσωπο, οι οποίες πληρωμές εισπράττονται για την είσοδο του προσώπου αυτού σε δημόσιο θέαμα (νοείται εντός των ορίων του Δημοτικού Συμβουλίου που επιβάλλει το τέλος).
Ερμηνεύοντας το λεκτικό του προαναφερόμενου άρθρου του Ν 111/85 καταλήγω στο συμπέρασμα πως δεν είναι δυνατό να θεωρηθεί ότι οι καθ΄ ων η αίτηση δεν είχαν την εξουσία να επιβάλουν τέλος θεάματος επί του συνολικού τιμήματος των εισιτηρίων περιλαμβανομένου και του Φ.Π.Α. και ότι είχαν υποχρέωση να επιβάλουν τέλος θεάματος μόνον επί του υπολοίπου του τιμήματος του εισιτηρίου, εξαιρουμένου του Φ.Π.Α.. Η εισήγηση ότι τέτοια ερμηνεία του άθρου 85 (2) (ι) του Νόμου 111/85 δεν μπορεί να δοθεί επειδή ο Νόμος 111/85 είναι προγενέστερος των Νόμων 246/90 και 95(Ι)/2000, δεν με βρίσκει σύμφωνο.
Κρίνω επομένως ότι δεν μπορεί να θεωρηθεί πως, στην προκείμενη περίπτωση, οι καθ΄ ων η αίτηση ενήργησαν κατά παράβαση Νόμου ή εκτός του πλαισίου των εξουσιών τους.
Στην υπόθεση Papadopoulos & Schinis Productions Ltd v. Δημοκρατίας, Υποθ. Αρ. 865/2001/29.11.2002, ο αδελφός Δικαστής κ. Αρτεμίδης (όπως ήταν τότε) εξέτασε ζήτημα προσομοιάζον με το εγειρόμενο στην προκείμενη περίπτωση αλλά από διαφορετική σκοπιά, δηλαδή κατά πόσο, για σκοπούς υπολογισμού του Φ.Π.Α., περιλαμβάνεται στην αξία του εισιτηρίου και το τέλος θεάματος. Κατέληξε ότι η εισήγηση, πως από το αντίτιμο των εισιτηρίων θα έπρεπε να αφαιρεθεί το τέλος θεάματος και έτσι να υπολογιστεί ο επιβαλλόμενος Φ.Π.Α., ήταν νομικά εσφαλμένη. Δεν θεωρώ ότι η προαναφερόμενη απόφαση επηρεάζει καθ΄ οιονδήποτε τρόπο τη δική μου κατάληξη.
Για τους λόγους που προσπάθησα να εξηγήσω κρίνω πως οι αιτητές απέτυχαν να αποδείξουν οποιοδήποτε λόγο ακύρωσης της προσβαλλόμενης απόφασης και ως εκ τούτου η προσφυγή τους απορρίπτεται, με έξοδα εις βάρος τους.
Μ.Μ. ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ,
Δ.
/ΕΑΠ.