|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 269/2005)
31 Ιουλίου 2006
[ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
D.J. KARAPATAKIS & SONS LTD,
Αιτητές,
- ν. -
ΔΗΜΟΥ ΣΤΡΟΒΟΛΟΥ,
Καθ΄ ου η αίτηση.
---------------------------
Χ. Κυριακίδης, για τους Αιτητές.
Π. Λυσάνδρου, για τον Καθ΄ ου η αίτηση.
---------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Η αιτήτρια, η οποία είναι αδειούχος για τη λειτουργία του πολυκινηματογράφου KCineplex στο Δήμο Στροβόλου, καταβάλλει τέλη θεάματος για κάθε εισιτήριο το οποίο διατίθεται για παράσταση. Με επιστολή του δικηγόρου της, ημερ. 16 Φεβρουαρίου 2005, ζήτησε από το Δήμο να «καθορίσει την πληρωμή δικαιωμάτων σε μηνιαία βάση αντί του τέλους θεάματος». Επικαλέστηκε τη δεύτερη επιφύλαξη του Καν. 163(1) ως παρέχουσα, ακόμα και μετά την τελευταία τροποποίηση του Κανονισμού, διακριτική ευχέρεια στο Δήμο να επιλέξει μεταξύ δύο λύσεων και εισηγήθηκε συναφώς ότι τα οικονομικά της δεδομένα, για τα οποία έδωσε λεπτομέρειες, δικαιολογούσαν έγκριση του αιτήματος. Ο Δήμος απάντησε με επιστολή, ημερ. 10 Μαρτίου 2005, ότι το αίτημα δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί διότι μετά την τροποποίηση της παραγράφου (8) του Καν. 163, η εν λόγω επιφύλαξη κατέστη ανενεργός και δεν παρεχόταν επομένως διακριτική ευχέρεια.
Με την παρούσα προσφυγή η αιτήτρια προβάλλει ότι ο Δήμος παρερμήνευσε τον Κανονισμό με αποτέλεσμα να παραλείψει να ασκήσει διακριτική ευχέρεια την οποία διατηρούσε και, λογικά, να εγκρίνει το αίτημα. Διαφωνεί ότι η δεύτερη επιφύλαξη του Καν. 163(1) κατέστη ανενεργός, παραπέμπει σε νομολογία σύμφωνα με την οποία νομοθετική διάταξη δεν θεωρείται σιωπηρώς καταργηθείσα από μεταγενέστερη εκτός αν είναι τόσο αντιφατική ή ασυμβίβαστη προς αυτήν ώστε να είναι αδύνατη η συνύπαρξη, και εισηγείται ότι η εν λόγω επιφύλαξη βρισκόταν εν προκειμένω σε πλήρη αρμονία με τη νέα παράγραφο (8) του Καν. 163.
Ο Καν. 162 των περί Χωρίων (Διοίκηση και Βελτίωση) Κανονισμών του 1951 (όπως τροποποιήθηκαν) προέβλεπε ότι για θεατρικές παραστάσεις κλπ. χρειαζόταν άδεια. Αυτή η κανονιστική ρύθμιση εκτοπίστηκε από άλλη, νομοθετική, όταν δημοσιεύτηκε ο περί Δήμων Νόμος του 1985 (Ν. 111/85 όπως έχει τροποποιηθεί), το άρθρο 112 του οποίου βρίσκεται στην ίδια γραμμή αλλά με περαιτέρω εξειδικεύσεις ως προς τις προϋποθέσεις για την έκδοση άδειας.
Αρχικά ο Καν. 163 προέβλεπε για την πληρωμή τελών από το πρόσωπο που λάμβανε την άδεια και ρύθμιζε το ύψος τους. Ύστερα τροποποιήθηκε ώστε στις περιπτώσεις όπου πληρώνεται εισιτήριο εισόδου για την παράσταση να καταβάλλεται τέλος θεάματος, δηλαδή τέλος για κάθε εισιτήριο συγκεκριμένης παράστασης αντί τελών για την έκδοση της άδειας (δικαιωμάτων όπως τα ονομάζει ο Κανονισμός) ενώ στις άλλες περιπτώσεις ίσχυε η αρχική πρόνοια. Εν συνεχεία, με την Κ.Δ.Π. 116/77, προστέθηκε στην παράγραφο (1) επιφύλαξη - η δεύτερη - με βάση την οποία παρεχόταν στο Συμβούλιο η δυνατότητα να επιλέγει την αρχική λύση σε όλες ανεξαίρετα τις περιπτώσεις. Στα σημεία που εδώ ενδιαφέρουν ο Καν. 163 διαμορφώθηκε τότε ως εξής:
«163. - (1)(α) Το Συμβούλιο, θα επιβάλλη τέλος (εν τοις εφεξής καλούμενον τέλος θεάματος) επί όλων των πληρωμών των γενομένων διά είσοδον εις οιονδήποτε θέατρον, κινηματογράφον ή κτίριον, τόπον ή σκηνήν χρησιμοποιουμένην διά την διεξαγωγήν οιασδήποτε θεατρικής παραστάσεως ή διά κινηματογραφική προβολήν ή διά χορόν ή οιανδήποτε δημοσίαν ψυχαγωγίαν ή δημοσίαν συγκέντρωσιν.
(β) Το τέλος θεάματος θα καταβάλλεται εις τον Επιθεωρητήν υπό του διευθυντού ως ακολούθως:
Μιλς
(i) Δι΄ έκαστον εισιτήριον δι΄ έν άτομον του οποίου η
αξία δεν υπερβαίνει τα 100 μιλς .. .. .. .. .. .. .. 10
(ii) Δι΄ έκαστον εισιτήριον, δι΄ έν άτομον, του οποίου η
αξία υπερβαίνει τα 100 μιλς αλλά δεν υπερβαίνει τα
200 μιλς .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. 15
(iii) Δι΄ έκαστον εισιτήριον, δι΄ έν άτομον, του οποίου η
αξία υπερβαίνει τα 200 μιλς αλλά δεν υπερβαίνει
τα 350 μιλς .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. 25
(iv) Δι΄ έκαστον εισιτήριον, δι΄ έν άτομον, του οποίου η
αξία υπερβαίνει τα 350 μιλς αλλά δεν υπερβαίνει
τα 500 μιλς .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. .. 40
(v) Δι΄ έκαστον εισιτήριον, δι΄ έν άτομον, του οποίου η
αξία υπερβαίνει τα 500 μιλς .. .. .. .. .. .. .. .. 50
(γ) Το τέλος θεάματος θα καταβάλλεται κατόπιν επικολλήσεως ενσήμων υπό του Συμβουλίου επί των εισιτηρίων εισόδου άτινα θα προσάγωνται υπό του Διευθυντού εις το Συμβούλιον προ της πωλήσεώς των διά τον σκοπόν τούτο:
Νοείται ότι το Συμβούλιον δύναται καθ΄ οιονδήποτε χρόνον, διά δημοσίας γνωστοποιήσεως να ορίζη άλλον τρόπον, καθ΄ ον το τέλος θεάματος θα καταβάλλεται και ακολούθως τούτο θα καταβάλλεται καθ΄ όν τρόπον ορίζεται εν τη δημοσία γνωστοποιήσει.
Νοείται περαιτέρω ότι το Συμβούλιον δύναται καθ΄ οιονδήποτε χρόνον διά δημοσίας γνωστοποιήσεως να ορίζη ότι αντί του τέλους θεάματος θα πληρώνωνται υφ΄ εκάστου προσώπου λαμβάνοντος άδειαν δυνάμει του Κανονισμού 162 τα εν ταις υποπαραγράφοις (α), (β) και (γ) της παραγράφου (8) του παρόντος Κανονισμού αναφερόμενα δικαιώματα.
...................................
(8) Εάν δεν υπάρχη δικαίωμα εισόδου τα ακόλουθα δικαιώματα δέον να πληρώνωνται υφ΄ εκάστου προσώπου λαμβάνοντος άδειαν δυνάμει του Κανονισμού 162, ήτοι:
(α) Διά περίοδον ενός μήνος, θα πληρώνεται δικαίωμα, το οποίο θα ορίζεται
εις εκάστην περίπτωσιν υπό του Συμβουλίου, μη υπερβαίνον τας £500.-
(β) Διά περίοδον μιάς εβδομάδος, θα πληρώνεται δικαίωμα το οποίον θα
ορίζεται εις εκάστην περίπτωσιν υπό του Συμβουλίου, μη υπερβαίνον τας
£250.-
(γ) Διά μίαν και μόνον παράστασιν, κινηματογραφικήν παράστασιν, χορόν,
ψυχαγωγίαν ή δημοσίαν συγκέντρωσιν, θα πληρώνεται δικαίωμα, το
οποίον θα ορίζεται εις εκάστην περίπτωσιν υπό του Συμβουλίου μη
υπερβαίνον τας £50.»
Συμπληρώνεται η κανονιστική εικόνα με μια τελευταία μεταβολή στον Καν. 163. Η Κ.Δ.Π. 56/99 αντικατέστησε την παράγραφο (8) με την εξής νέα:
«(8) Τα ακόλουθα δικαιώματα δέον να πληρώνονται υφ΄ εκάστου προσώπου λαμβάνοντας άδειαν δυνάμει του άρθρου 112 του περί Δήμων Νόμου, ήτοι:
(α) Διά μίαν και μόνον παράστασιν, κινηματογραφικήν παράστασιν, χορόν,
ψυχαγωγίαν ή δημοσίαν συγκέντρωσιν θα πληρώνεται δικαίωμα το οποίον θα ορίζεται εις εκάστην περίπτωσιν υπό του συμβουλίου μη υπερβαίνον τις πεντακόσιες λίρες.
(β) Δι΄ οιανδήποτε περίοδον μη υπερβαίνουσαν το ένα έτος θα πληρώνεται δικαίωμα το οποίον θα ορίζεται εις εκάστην περίπτωσιν υπό του συμβουλίου μη υπερβαίνον τις χίλιες λίρες.»
Είναι κατά τη γνώμη μου προφανές και δεν χωρεί συζήτηση ότι με την τελευταία τροποποίηση, με την οποία απαλείφθηκε η φράση «Αν δεν υπάρχει δικαίωμα εισόδου», δικαιώματα για την άδεια πληρώνονται κατά την έκδοση της όχι μόνο στις περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει εισιτήριο εισόδου έναντι τιμήματος αλλά σε όλες γενικά τις περιπτώσεις και ότι όπου υπάρχει τέτοιο εισιτήριο πληρώνεται τέλος για έκαστο, επιπρόσθετα της πληρωμής τελών για την έκδοση της άδειας.
Όμως, και χωρίς την εν λόγω τροποποίηση το υποβληθέν αίτημα δεν θα μπορούσε να ικανοποιηθεί. Με βάση την υπό αναφορά επιφύλαξη η εξουσία του Συμβουλίου ασκείτο «διά δημοσίας γνωστοποιήσεως» η οποία, καθώς μου φαίνεται, είχε κανονιστική διάσταση, γενική και απρόσωπη, χωρίς δυνατότητα ατομικής ρύθμισης.
Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται με έξοδα. Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται βάσει του Άρθρου 146.4(α) του Συντάγματος.
Γ.Κ. Νικολάου,
Δ.
/ΕΘ