|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1197/2004)
20 Ιουνίου, 2006
[ΝΙΚΟΛΑЇΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΦΩΤΗΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ,
Αιτητής,
ΚΑΙ
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, ΜΕΣΩ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΑΔΕΙΩΝ,
Καθ΄ων η αίτηση.
_______________
Α. Παναγιώτου, για τον Αιτητή.
Α. Μιλτιάδου-Ομήρου (κα), Νομικός Λειτουργός, εκ μέρους του Γεν. Εισαγγελέα, για τους Καθ΄ων η αίτηση.
________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Η Αρχή Αδειών γνωστοποίησε ότι δέχεται αιτήσεις για τη χορήγηση νέων αδειών οδικής χρήσης αστικών ταξί για όλες τις αστικές τροχαίες περιοχές της Κύπρου. Ο αιτητής υπέβαλε αίτηση και η Αρχή Αδειών, αφού έλαβε υπ΄ όψιν της διάφορα έγγραφα, μεταξύ των οποίων και έκθεση του Ανώτερου Ελεγκτή Μεταφορών Αμμοχώστου και σημείωμα του Τμήματος Οδικών Μεταφορών, ενέκρινε τη χορήγηση άδειας αστικού ταξί για την αστική τροχαία περιοχή Αμμοχώστου σε 64 άτομα, μεταξύ των οποίων και ο αιτητής.
Εναντίον της πιο πάνω απόφασης υποβλήθηκαν ιεραρχικές προσφυγές και η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών, την 1.11.2004, ακύρωσε την απόφαση της Αρχής Αδειών.
Με την παρούσα προσφυγή ο αιτητής αξιώνει ακύρωση της απόφασης των καθ΄ ων η αίτηση με την οποία ακυρώθηκε η παραχωρηθείσα σ΄ αυτόν άδεια οδικής χρήσης αστικού ταξί για την αστική τροχαία περιοχή Αμμοχώστου.
Υποστηρίζει ότι πληροί όλες τις νομικές προϋποθέσεις και κριτήρια για τη χορήγηση της άδειας και ότι η Αναθεωρητική Αρχή βασίστηκε σε εσφαλμένα δεδομένα και σε αυθαίρετα, υποθετικά, και φανταστικά συμπεράσματα τα οποία επέδρασαν και επηρέασαν την απόφασή της. Ο αιτητής για να καταδείξει το εσφαλμένο συμπέρασμα, επισημαίνει διάφορα αποσπάσματα από την απόφαση.
Ο αιτητής μαζί με τον πατέρα του αγόρασαν, ως συνιδιοκτήτες, κατά ½ μερίδιο έκαστος, το όχημα WA 987 για το οποίο στις 26.6.1992 ζήτησαν από την Αρχή Αδειών την παροχή άδειας οδικής χρήσης ταξί για την αστική τροχαία περιοχή Αμμοχώστου. Την ίδια χρονιά ο αιτητής και ο πατέρας του ζήτησαν άδεια αντικατάστασής του με καινούργιο, με αποτέλεσμα, στις 2.7.1992, το όχημα να πωληθεί και να μεταβιβαστεί σε τρίτο πρόσωπο, ενώ ο αιτητής και ο πατέρας του αγόρασαν το αυτοκίνητο ΒΑΥ 376.
Στις 4.3.1999 ζητήθηκε ανταλλαγή του οχήματος ΒΑΥ 376 με το επίσης αδειούχο όχημα ΑΒΝ 58, το οποίο ανήκε σε δύο άλλα άτομα, αίτηση η οποία όμως αποσύρθηκε αμέσως μετά.
Στις 2.4.1999 ο αιτητής και ο πατέρας του ζήτησαν νέα έγκριση της ανταλλαγής του ΒΑΥ 376 με το ΑΒΝ 58, αίτημα που ικανοποιήθηκε.
Στις 25.4.2000 ο αιτητής μαζί με κάποιο άλλο πρόσωπο αγόρασαν το όχημα RX 476 και στη συνέχεια ζήτησαν αντικατάστασή του με το καινούργιο ΗΗΒ 704. Ο αιτητής μεταβίβασε στο συνέταιρό του στις 18.5.2000 το μερίδιο του οχήματος του στο ΗΗΒ 704 και στις 7.6.2000 το μερίδιό του στο όχημα RX 476.
Σήμερα ο αιτητής είναι συνιδιοκτήτης κατά το ήμισυ, με τον πατέρα του, του ΑΒΝ 58, με αποτέλεσμα να εργάζεται ως αδειούχος οδηγός ταξί στην αστική τροχαία περιοχή Αμμοχώστου.
Η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών είχε υπ΄ όψιν της τα γεγονότα. Ο λόγος για τον οποίο κατέληξε να αποδεκτεί τις προσφυγές και να ακυρώσει την απόφαση της Αρχής Αδειών είναι ουσιαστικά ότι ο αιτητής είναι κάτοχος άδειας οδικής χρήσης αστικού ταξί στην αστική τροχαία περιοχή Αμμοχώστου, η οποία του χορηγήθηκε το 1992 σε ταξί στο οποίο είναι συνιδιοκτήτης μαζί με τον πατέρα του, ο οποίος είναι επίσης ιδιοκτήτης άλλης άδειας οδικής χρήσης αστικού ταξί επίσης της αστικής τροχαίας περιοχής Αμμοχώστου.
Η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών, όπως προκύπτει από το κείμενο της απόφασής της, επέλεξε να ακυρώσει τη χορηγηθείσα άδεια, ουσιαστικά για να δοθεί και σε άλλα πρόσωπα η ευκαιρία να έχουν εισόδημα από την εκμετάλλευση αστικού ταξί. Ο αιτητής ήταν συνιδιοκτήτης στο ταξί το οποίο οδηγούσε ενώ ο άλλος συνιδιοκτήτης, ο πατέρας του, διέθετε άλλο ταξί στην ίδια αστική περιοχή. ΄Ηταν φανερό ότι ο αιτητής δεν θα μπορούσε να οδηγεί το νέο ταξί προσωπικά.
Καθήκον του Ανωτάτου Δικαστηρίου δεν είναι ο έλεγχος της σκοπιμότητας ή της σοφίας των αποφάσεων των διοικητικών οργάνων αλλά της νομιμότητάς τους. Από τα ενώπιόν μου στοιχεία δεν βρίσκω ότι η ληφθείσα απόφαση πάσχει καθ΄ οιονδήποτε τρόπο.
Δεν νομίζω ότι βοηθά την υπόθεση του αιτητή η επίκληση του άρθρου 5(9) του περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμου του 1982, Ν.9/82 το οποίο προνοεί ότι καμιά άδεια οδικής χρήσης δεν χορηγείται αναφορικά προς οιονδήποτε όχημα δημόσιας χρήσης, εκτός αν ο ιδιοκτήτης του πείσει την Αρχή Αδειών ότι μετέρχεται ή προτίθεται να μετέλθει τη μεταφορική επιχείρηση ως κύριο επάγγελμά του. Το αντίθετο μάλιστα. Στην παρούσα υπόθεση ακριβώς αυτή ήταν και η συλλογιστική της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών. Δέκτηκε τις ιεραρχικές προσφυγές και ακύρωσε την εκδοθείσα άδεια διότι πείσθηκε ότι ο αιτητής και ο πατέρας του ήταν ιδιοκτήτες δύο ταξί. Ο αιτητής δεν ήθελε, συνεπώς, τη νέα άδεια για να μετέλθει τη μεταφορική επιχείρηση ως το κύριό του επάγγελμα.
Η προσφυγή απορρίπτεται, με έξοδα εναντίον του αιτητή.
Φρ. Νικολαΐδης
Δ.
/ΜΔ