ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

 

(Υπόθεση Αρ. 1104/2004)

29 Μαΐου, 2006

 

[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στής]

 

Αναφορικά με το Άρθρο 146 του Συντάγματος

 

1.             ΛΟΥΚΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΥΠΟ

ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ    ΤΟΥ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑΤΟΣ TSOKKOS SEA COURT 12, ΛΑΡΝΑΚΑ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΩΣ Ο ΕΠΙΣΥΝΗΜΜΕΝΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ Α

Αιτητές

ν.        

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ

1.       ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ

2.       ΕΠΑΡΧΟΥ ΛΑΡΝΑΚΑΣ

Καθ' ων η αίτηση

 

Α.Σ. Αγγελίδης για τους αιτητές.

 

Α  Π  Ο  Φ  Α  Σ  Η

 

Το υποστατικό με την επωνυμία «Jungle», στο ισόγειο του κτιριακού συγκροτήματος Tsokkos Sea Court 12 στην οδό Παλαιάς Αγοράς, αρ. 7 - 9, στη Λάρνακα, λειτουργεί ως «Σνακ Μπαρ - Μπυραρία» με άδεια λειτουργίας και πώλησης οινοπνευματωδών ποτών. Οι αιτητές διαμένουν σε ανώγεια διαμερίσματα του κτιριακού συγκροτήματος και η παρούσα προσφυγή αφορά στην απόφαση του Επάρχου Λάρνακας για χορήγηση άδειας χρήσης μεγαφώνων στο υποστατικό για την περίοδο από 5.10.04 μέχρι 12.3.05.

 

Κατά την ανάπτυξη των επιχειρημάτων τους οι αιτητές επεκτάθηκαν σε ζητήματα που αφορούσαν στις άλλες άδειες, με παραπομπή μάλιστα και σε άλλες δικαστικές διαδικασίες αλλά, βεβαίως, θα περιοριστώ σε όσα συνδέονται προς την προσβαλλόμενη απόφαση.  Επίσης, με την απαντητική αγόρευση έθεσαν θέμα σε σχέση με την αρμοδιότητα του Επάρχου επί του θέματος.  Αυτό για πρώτη φορά και αντίθετα προς τον κορμό των εισηγήσεών τους στην κύρια αγόρευσή τους.  Αυτές τις προώθησαν υπό το δεδομένο πως η προσβαλλόμενη απόφαση εκδόθηκε αρμοδίως.  Ενώ, περαιτέρω, κατά την αντίκρουση  προδικαστικής ένστασης, εξήγησαν και γιατί, τέτοια απόφαση, λαμβανομένη από τον Έπαρχο στη βάση του άρθρου 187(1) του Ποινικού Κώδικα Κεφ. 154, ήταν εκτελεστή πράξη στον τομέα του δημοσίου δικαίου.  Το ζήτημα της αρμοδιότητας του διοικητικού οργάνου είναι δημόσιας τάξης αλλά δεν θα χρειαστεί να επανανοίξω την υπόθεση.  Η άποψη των αιτητών πως από τη θέσπιση του περί Δήμων Νόμου του 1985 (Ν. 111/85) την αρμοδιότητα την έχει ο Δήμος ενόψει των άρθρων 84, 91 και 92 μέχρι 102 σε σχέση με την υποχρέωση του Δήμου να ελέγχει, περιορίζει ή απαγορεύει ή ρυθμίζει την άσκηση επαγγέλματος ή επιχείρησης ή εργασίας προς προστασία των περιοίκων και έναντι οχληρίας, είναι εντελώς αβάσιμη.  Πρόκειται για διαφορετικά πράγματα.  Το άρθρο 187(1) αναφέρεται ρητά σε άδεια που εκδίδεται από τον Έπαρχο και οι πιο πάνω πρόνοιες δεν περιορίζουν και, πολύ λιγότερο, δεν αφαιρούν αυτή την αρμοδιότητα.

 

Νομιμοποιητικό έρεισμα των αιτητών ήταν το δικαίωμά τους σε ησυχία και επεκτάθηκαν με αναφορά στο Σύνταγμα και στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα σε αναζήτηση ευρύτερων ερεισμάτων.  Δεν νομίζω πως χρειαζόταν.  Ούτε το έννομο συμφέρον τους αμφισβητήθηκε ούτε, βεβαίως, πως η ησυχία και η άνεσή τους ως περιοίκων ήταν αγαθό, την προστασία του οποίου όφειλε ο Έπαρχος να έχει κατά νουν όταν αποφάσιζε επί του θέματος.  Και ακριβώς ήταν η επί της ουσίας εισήγηση των αιτητών πως ο Έπαρχος εξέδωσε την άδεια  κατά ελλιπή έρευνα και πλάνη, χωρίς να ακούσει τους ίδιους ή ακόμα και το Δήμο Λάρνακας ενόψει των ιδιαίτερων καθηκόντων του δυνάμει του Ν.111/85 αλλά και χωρίς να σταθμίσει επανειλημμένα προηγούμενα παράπονα που κατέληξαν και σε ποινικές διώξεις, επιλέγοντας την περισσότερο επαχθή λύση, όπως προσθέτουν, κατά παράβαση και των αρχών της καλής πίστης.  Με προσθήκη και ισχυρισμού αναφορικά με την αιτιολογία.  Ενώ, από την άλλη, οι καθ' ων η αίτηση και οι ενδιαφερόμενοι παραπέμπουν στα στοιχεία του φακέλου ως συμπληρωματικών της αιτιολογίας και ως αποκαλυπτικών της πραγματικότητας πως ο Έπαρχος είχε όλα τα αναγκαία δεδομένα υπόψη, πως δεν πλανήθηκε ως προς οτιδήποτε και πως τα στάθμισε δεόντως.

 

Η έκδοση της άδειας ήταν πράξη ευμενής για τους ενδιαφερόμενους και προκύπτει, ως η αιτιολογία γι' αυτό, το γεγονός ότι δεν υπήρχε λόγος άρνησης αφού, όπως βεβαιώνεται σε σχετικό σημείωμα, το υποστατικό ήταν κατάλληλο για την ορισμένη χρήση και ο αιτητής ήταν πρόσωπο ικανό και κατάλληλο.  Το γεγονός δε των παραπόνων των περιοίκων ήταν γνωστό, όπως και οι αιτητές άλλωστε αναγνωρίζουν, πολύ περισσότερο αφού επρόκειτο για όμοια άδεια που εκδιδόταν για σειρά ετών.  Δεν νομίζω, συνεπώς, πως μπορεί να τίθεται ζήτημα ελλιπούς αιτιολογίας ή έρευνας ή πλάνης ως προς τα πιο πάνω.  Ούτε για απευθείας ακρόαση των περιοίκων όταν οι θέσεις ήταν καλά γνωστές.  Όπως ήταν γνωστή και η ευρύτερη αλλά και η επί του θέματος θέση του Δήμου Λάρνακας ο οποίος ήδη είχε εκδώσει άλλες άδειες, χωρίς τις οποίες δεν θα ήταν δυνατό να τίθεται ζήτημα άδειας χρήσης μεγαφώνων.

 

Ό,τι απομένει είναι το ζήτημα της στάθμισης των αρνητικών επιπτώσεων από τη χρήση των μεγαφώνων.  Οι καθ' ων η αίτηση και οι ενδιαφερόμενοι εισηγούνται πως αυτά αντιμετωπίστηκαν επαρκώς με την επιβολή όρων σύμφωνα με τους οποίους :

 

«(α)           Τα μεγάφωνα να είναι τοποθετημένα στο εσωτερικό μέρος του υποστατικού.

  (β)           Ο ήχος από τη μετάδοση της μουσικής να μην ακούεται εκτός του υποσταστικού.»

 

Πράγματι, αυτοί οι όροι, αυτοτελώς, αποκομμένοι δηλαδή από το ιστορικό και τα άλλα δεδομένα, δημιουργούν την εντύπωση ικανοποιητικής ρύθμισης αφού, πλέον, η όποια μελλοντική οχληρία από τη χρήση των μεγαφώνων δεν θα φαίνεται να είναι το αποτέλεσμα της άδειας αλλά της παράβασής της.  Όμως δεν ήταν η πρώτη φορά που εκδόθηκε τέτοια άδεια με ακριβώς όμοιους όρους.  Αυτό είχε συμβεί κατ' επανάληψη στο παρελθόν και πράγματι από το φάκελο προκύπτει πως και πριν αλλά και από την εποχή που ο ενδιαφερόμενος ανέλαβε τη διαχείριση του υποστατικού ήταν πολλές φορές που υπήρξε ποινική καταδίκη για παράβαση αυτών των όρων της άδειας.  Θα έλεγα δε πως η αναφορά του υπεύθυνου του ΟΠΕ Λάρνακας στην εισήγησή του προς τον Έπαρχο προς έκδοση της άδειας, απλώς σε «παράπονα για ηχορύπανση από τους ενοίκους της πολυκατοικίας» δεν μεταφέρει την ορθή εικόνα.  Ούτε και η προσθήκη πως «από 17.9.04  εξεδόθη άδεια πώλησης Οιν. Ποτών και μέχρι σήμερα δεν υπήρξε κανένα παράπονο» αφού μέχρι την υποβολή της εισήγησης, στις 23.9.04, παρεμβάλλονταν μόνο μερικές μέρες.  Η πραγματικότητα ήταν πως κατ' επανάληψη είχαν παραβιαστεί οι όροι υπό τους οποίους εκδόθηκε η άδεια και αυτό μας φέρνει στην τελευταία παράγραφο της επίδικης αλλά και των προηγούμενων αδειών.  Αναφέρει:

 

«Η άδεια αυτή μπορεί να ακυρωθεί οποιαδήποτε στιγμή πριν από τη λήξη της, χωρίς άλλη ειδοποίηση, αν οι συνθήκες μεταβληθούν ή αν το αδειούχο πρόσωπο παραβεί οποιοδήποτε όρο της.»

 

Ευλόγως θα μπορούσε να λεχθεί, ώστε να είναι εξ αρχής και καθ' ολοκληρίαν παράνομη η χρήση μεγαφώνων αφού η νόμιμη εγκατάσταση του συστήματος αξιοποιείτο παρανόμως είτε με την επέκτασή του στον έξω χώρο είτε με τη μη λήψη κατάλληλων μέτρων για τον περιορισμό του ήχου μέσα στο υποστατικό, όπως ήταν τα παράπονα. Αν, όμως, αυτή η παράβαση των όρων ρητά προβλεπόταν ως λόγος για τον οποίο θα μπορούσε να ακυρωθεί η άδεια, ασφαλώς θα έπρεπε να ήταν και θέμα σχετικό προς την έκδοση νέας.  Ο Έπαρχος, όμως, δεν έστρεψε την προσοχή του προς αυτή την κατεύθυνση.  Απλώς εξέδωσε την άδεια υπό τους ίδιους όρους ενώ υπήρχαν και εισηγήσεις, παλαιότερες αλλά και πρόσφατες, προερχόμενες από το δημοτικό γιατρό, που άπτονταν του θέματος όσο και αν αφορούσαν στην αίτηση για άδεια πώλησης οινοπνευματωδών ποτών.  Αναφέρεται στην επιστολή ημερομηνίας 13.10.03:

 

«Να μην χρησιμοποιεί μεγάφωνα εκτός του υποστατικού ούτε και εντός του υποστατικού εκτός εάν προηγηθεί σ' αυτό η κατάλληλη μόνωση ήχου, δονήσεων ή και κραδασμών και προσκομισθεί η σχετική μελέτη καθώς και μετρήσεις ήχου.»

 

Και στην επιστολή ημερομηνίας 26.7.04:

 

«Σημειώνεται ότι για να καταστεί δυνατή η επανεξέταση της εν λόγω αίτησης πρέπει προηγουμένως να διαπιστωθεί η αποτελεσματικότητα των μέτρων/εργασιών που θα ληφθούν/εφαρμοστούν με σκοπό την ηχομόνωση και εξουδετέρωση των κραδασμών στο αναφερόμενο κέντρο αναψυχής.

 

Διευκρινίζεται ότι επιβάλλεται να προηγηθεί η υποβολή σχετικής μελέτης ή και μετρήσεων, ενώ στην περίπτωση κατά την οποία θα χρησιμοποιηθεί ειδικό εξάρτημα ελέγχου της έντασης της μουσικής (γνωστό ως 'κόφτης') αυτό θα αποτελεί συμπληρωματικό και όχι ουσιαστικό στοιχείο/κριτήριο.»

 

Καταλήγω πως με την απλή επιβολή των ίδιων όρων, κάτω από τις περιστάσεις, δεν αντιμετωπίστηκε επαρκώς το ιδιαίτερα σοβαρό ζήτημα της προστασίας των περιοίκων από την οχληρία.  Κατ' ελάχιστον, εφόσον από τη στάθμιση όλων των δεδομένων θα κρινόταν πως θα έπρεπε να εκδοθεί η άδεια, θα έπρεπε και να στραφεί η σκέψη προς πλέον συγκεκριμένους όρους η τήρηση των οποίων θα ήταν ίσως και εκ των προτέρων εξακριβώσιμη.

 

Η προσφυγή επιτυγχάνει, με έξοδα.  Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται.

 

 

Γ. Κωνσταντινίδης, Δ.

 

 

ΜΣι.

 

---

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο