|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 739/2004)
11 Νοεμβρίου, 2005
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δικαστής.]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΑΡΘΡΑ 23, 25, 26, 28 ΚΑΙ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
1. ΑΝΤΡΕΑΣ ΣΩΤΗΡΗ ΤΑΥΡΟΥ
2. ΛΟΙΖΟΣ ΣΩΤΗΡΗ ΤΑΥΡΟΥ
Αιτητές,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΚΑΙ
2. ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΗΣΕΩΣ,
Καθ΄Ων η Αίτηση.
_________
Α.Σ. Αγγελίδης, για τους Αιτητές.
Δ. Λυσάνδρου, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα, για τους Καθ΄ Ων η Αίτηση.
_________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Ο Αιτητής Αντρέας Ταύρου (μόνος εναπομείνας Αιτητής, αφού ως προς τον άλλο Αιτητή Λοΐζο Ταύρου εξεδόθη με τη συγκατάθεση της Δημοκρατίας ακυρωτική απόφαση στο στάδιο των διευκρινίσεων) είναι ιδιοκτήτης κτήματος στο Νέο Χωριό Πάφου. Το 2000 υπέβαλε αίτηση για πολεοδομική άδεια για την ανέγερση οικίας στο κτήμα του. Η αίτηση απερρίφθη με το αιτιολογικό ότι:
"Η οικοδομή προτείνεται σε τεμάχιο το οποίο βρίσκεται σε περιοχή του υδροφορέα Νέου Χωρίου για την προστασία του οποίου δεν είναι δυνατόν να επιτραπεί οικιστική ή άλλη ανάπτυξη πλην της γεωργικής, δυνάμει του περί Ελέγχου της Ρύπανσης των Νερών Νόμου 69/91 (ουσιώδης παράγων)."
Προσφυγή (468/2001, Ταύρου ν. Δημοκρατίας) κατά της εν λόγω απόρριψης απέληξε σε ακυρωτική απόφαση με το σκεπτικό ότι, καθ΄όσον δεν είχε συντελεσθεί η διαδικασία καθορισμού ζωνών σύμφωνα με το Νόμο (Ν. 69/91) και τους Κανονισμούς (ΚΔΠ 45/96), η απόφαση που ελήφθη από διοικητικούς λειτουργούς σε σύσκεψη ημερομηνίας 17.10.2002 για καθορισμό των εν λόγω ζωνών (το κτήμα του Αιτητή θα ενέπιπτε σε ζώνη στην οποία δεν επιτρέπετο οποιαδήποτε οικοδομή), δεν μπορούσε να αποτελέσει παράγοντα για εξέταση της αίτησης του Αιτητή.
Κατόπιν τούτου, υπήρξε βεβαίως επανεξέταση η οποία οδήγησε και πάλι σε απόρριψη της αίτησης στις 18.5.2004 με το ακόλουθο αιτιολογικό:
"Η οικοδομή προτείνεται να ανεγερθεί σε τεμάχιο το οποίο βρίσκεται σε περιοχή του υδροφορέα Νέου Χωρίου για την προστασία του οποίου δεν είναι δυνατόν να επιτραπεί οικιστική ή άλλη ανάπτυξη πλην της γεωργικής σύμφωνα με τις απόψεις των αρμοδίων τμημάτων, λόγω του ότι οποιαδήποτε διαρροή αποβλήτων με βεβαιότητα θα προκαλέσει μόλυνση στον υδροφορέα (ουσιώδης παράγων δυνάμει του άρθρου 26(1) των Περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμων του 1972 μέχρι 1990)."
Κατά της απόφασης αυτής κατεχωρήθη η παρούσα προσφυγή. Οι εισηγήσεις του ευπαιδεύτου συνηγόρου για τον Αιτητή είναι εν πολλοίς συναφείς προς εκείνες που έγιναν στην υπόθεση Ηλίας Ταύρου κ.α. ν. Δημοκρατίας, 674/2004, 21.6.2005, η οποία είχε το ίδιο υπόβαθρο με την προσφυγή 468/2001 με την οποία και συνεκδικάσθησαν οι προηγούμενες αντίστοιχες προσφυγές (Ηλίας Ταύρου ν. Δημοκρατίας, 469/2001 και Δέσποινα Ταύρου, 472/2001). Μία από τις εισηγήσεις του κ. Αγγελίδη είναι ότι παραβιάσθη η αρχή της ισότητας κατά το ότι σε δύο άλλες παρόμοιες περιπτώσεις εδόθησαν άδειες οι οποίες και επισυνάπτονται στην αγόρευση. Όπως ανέφερα όμως στην Ηλίας Ταύρου κ.α. ν. Δημοκρατίας, μέσω των αγορεύσεων δεν μπορεί να εισάγεται μαρτυρία, πέραν τούτου δε οι οποιεσδήποτε άδειες θα ήσαν από μόνες τους ανεπαρκής μαρτυρία αφού χρειάζεται να είναι γνωστή η πληρότητα των στοιχείων που θα επέτρεπαν ορθή σύγκριση. Παρατηρεί δε περαιτέρω ο ευπαίδευτος συνήγορος για τη Δημοκρατία ότι οι δύο αυτές περιπτώσεις, και αν ακόμα το Δικαστήριο ήταν διατεθειμένο να τις εξετάσει, θα διαφοροποιούντο από την προκειμένη.
Βασική εισήγηση του κ. Αγγελίδη είναι ότι υπήρξε παράβαση του δεδικασμένου της ακυρωτικής απόφασης καθ΄όσον η αιτιολογία που εδόθη δεν εβασίσθη σε δεδομένα άλλα από εκείνα στα οποία είχε βασισθεί η προηγούμενη. Παραθέτω τα όσα είπα στην Ηλίας Ταύρου κ.α. ν. Δημοκρατίας (σελίδες 5-6) για να επαναλάβω ότι δεν υπήρξε παράβαση του δεδικασμένου:
"Το δεδικασμένο της ακυρωτικής απόφασης δεν παραβιάζεται από την προσβαλλόμενη απόφαση. Η ακυρωτική απόφαση είχε πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο που συναρτάτο προς την προβλεπόμενη στο Νόμο (Ν. 69/91) και τους Κανονισμούς (ΚΔΠ 85/96) διαδικασία για καθορισμό ζωνών που ήταν σημαντική εφ΄όσον η προσβληθείσα απόφαση εβασίσθη στο Ν. 69/91. Εξ ου και τα λεχθέντα από το Δικαστήριο (σελίδες 11-12):
«Σε αιτήσεις για χορήγηση αδειών για ανάπτυξη ακίνητης ιδιοκτησίας δεν μπορεί να ληφθεί υπόψη προηγούμενη απόφαση της διοίκησης που επηρεάζει την συγκεκριμένη ιδιοκτησία και η οποία έχει ληφθεί κατ΄επίκληση νομοθετικών διατάξεων εκτός αν η διαδικασία που προβλέπεται από τις σχετικές νομοθετικές διατάξεις έχει συμπληρωθεί.
........ η μη συμπλήρωση της διαδικασίας περίληψης των τεμαχίων των αιτητών στη Ζώνη Ι ή σε οποιαδήποτε άλλη ζώνη, σύμφωνα με τις διατάξεις του Νόμου 69/91 και της Κ.Δ.Π. 45/96 οδηγεί στην κρίση ότι η απόφαση - Παράρτημα Β - αποτελεί παράγοντα που δεν θα μπορούσε νόμιμα να ληφθεί υπόψη για τους σκοπούς χορήγησης πολεοδομικής άδειας.»
Η τώρα προσβαλλόμενη απόφαση έχει διαφορετική βάση. Δεν συναρτάται προς το Ν. 69/91 αλλά προς την επιδίωξη προστασίας του υδροφορέα ως πραγματικού δεδομένου και έτσι ως ουσιώδους παράγοντα στα πλαίσια του άρθρου 26(1) του Ν. 90/72. Την ίδια άποψη είχα και στην υπόθεση Αλεξίου ν. Δημοκρατίας, 30/2003, 12.5.2004, στην οποία με παρέπεμψε ο ευπαίδευτος συνήγορος για τη Δημοκρατία, διακρίνοντας αυτή τούτη την ακυρωτική απόφαση στην Ταύρου ν. Δημοκρατίας από την υπόθεση που ήταν ενώπιον μου. Μεταφέρω τις σχετικές παρατηρήσεις μου (σελίδες 5-6):
«Στην προκειμένη περίπτωση το σκεπτικό της απόρριψης της αίτησης δεν είχε οποιαδήποτε αναφορά στη νομική κατάσταση του ακινήτου ως προς την περιοχή του υδροφορέα και ήταν ανεξάρτητο της προ δύο και πλέον ετών (στις 17.10.2000) λήψης απόφασης για προώθηση διατάγματος για καθορισμό ζωνών στα πλαίσια του περί Ελέγχου της Ρύπανσης των Νερών Νόμου. Το σκεπτικό της απόρριψης εβασίζετο όχι σε νομικό αλλά σε πραγματικό παράγοντα, αυτή καθ΄ αυτή την ύπαρξη του υδροφορέα και των γεωτρήσεών του και ο παράγων αυτός ήταν νόμιμο να ελαμβάνετο υπόψη στα πλαίσια του άρθρου 26(1) το οποίο αναφέρεται, όπως παρατηρεί και η κα Σπηλιωτοπούλου, τόσο στις πρόνοιες του σχεδίου ανάπτυξης (περιλαμβάνοντος το σύνολο των πολεοδομικών ρυθμίσεων ως νομικής κατάστασης) όσο και σε "οποιοδήποτε άλλο ουσιώδη παράγοντα" που η Πολεοδομική Αρχή λαμβάνει υπόψη της, όπως είναι η φυσική κατάσταση του υδροφορέα ως πραγματικό γεγονός. Ούτε εγείρει βεβαίως η προσφυγή θέμα, αν ο εν λόγω παράγων ήθελε κριθεί ως νομίμως ληφθείς υπόψη, ότι δεν ήταν "ουσιώδης", που ασφαλώς είναι εξ άλλου ως εκ της τεράστιας και πολύπλευρης σημασίας του υδροφορέα.»"
Η άλλη εισήγηση του κ. Αγγελίδη είναι ότι η προσβαλλόμενη απόφαση στερείται αιτιολογίας. Δεν αποκαλύπτει, λέγει, ποίες απόψεις και κριτήρια ελήφθησαν υπ΄όψη ούτε τη συλλογιστική της. Παραπέμπει μάλιστα στην απόφαση στην Ηλίας Ταύρου κ.α. ν. Δημοκρατίας, στην οποία η εκδοθείσα ακυρωτική απόφαση εβασίσθη στο ότι δεν ελήφθησαν υπ΄όψη οι απόψεις του αρμοδίου Τμήματος Αναπτύξεως Υδάτων. Ότι οι απόψεις αυτές έπρεπε να ελαμβάνοντο υπ΄όψη εξήγησα εκτεταμένα στην Ηλίας Ταύρου κ.α. ν. Δημοκρατίας, υιοθετώ δε τα εκεί λεχθέντα. Στην προκειμένη περίπτωση, δεν δέχομαι την εισήγηση του κ. Αγγελίδη ότι ουσιαστικά δεν έγινε επανεξέταση και επαναλήφθη η προηγούμενη αιτιολογία καθ΄όσον η απόφαση εβασίσθη μόνο στο πρακτικό της 17.10.2000 στο οποίο είχε βασισθεί η προηγούμενη ακυρωθείσα απόφαση. Ήδη εξήγησα γιατί η δοθείσα τώρα αιτιολογία ήταν διάφορη της προηγούμενης, ο δε κ. Λυσάνδρου παραπέμπει και στα σχετικά πρακτικά της επανεξέτασης που οδήγησαν στη λήψη της προσβαλλόμενης απόφασης. Ο κ. Λυσάνδρου παραπέμπει περαιτέρω στο ότι στην προκειμένη περίπτωση, αντίθετα με την Ηλίας Ταύρου κ.α. ν. Δημοκρατίας και την περίπτωση του άλλου Αιτητή Λοΐζου Ταύρου ως προς τον οποίο, για το λόγο αυτό, υπήρξε ακυρωτική απόφαση με συναίνεση του κ. Λυσάνδρου, οι απόψεις του Τμήματος Αναπτύξεως Υδάτων ελήφθησαν υπ΄όψη αφού ήσαν ενώπιον της πολεοδομικής αρχής πριν από τη λήψη της προσβαλλόμενης απόφασης, όπως αποκαλύπτουν και οι σχετικές αναφορές στο φάκελλο στις οποίες και παραπέμπει λεπτομερώς. Οι άλλες σχετικές απόψεις βεβαίως, όπως παρατηρεί περαιτέρω ο κ. Λυσάνδρου, υπήρχαν ήδη. Αυτό είναι ορθό, και καταλήγω ότι δεν μπορεί να υποστηρίζεται στην υπόθεση αυτή ότι οι απόψεις του Τμήματος Αναπτύξεως Υδάτων δεν ελήφθησαν υπ΄όψη και ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι αναιτιολόγητη.
Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται. Ο Αιτητής θα καταβάλει £500 έξοδα στη Δημοκρατία.
Δ. Χατζηχαμπής,
Δ.
/ΚΧ"Π