ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

10 Μαρτίου, 2005

[ΝΙΚΟΛΑЇΔΗΣ, Δ/στής]

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

1. ΧΡΙΣΤΑΚΗΣ ΡΕΝΟΥ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΙΔΗ

(και άλλων ως το επισυνημμενο παραρτημα),

ΚΑΙ

ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΠΟΛΕΟΔΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙΚΗΣΕΩΣ,

__________

_________

Οι αιτητές αξιώνουν ακύρωση της πολεοδομικής άδειας που εξασφάλισε το ενδιαφερόμενο μέρος για ανέγερση χοιροστάσιου, σε τεμάχιο ιδιοκτησίας της στο χωριό Χούλου της επαρχίας Πάφου. ΄Ολοι οι αιτητές, πλην ενός, επίσης είναι ιδιοκτήτες τεμαχίων στο χωριό Χούλου. Ο αιτητής υπ΄ αρ. 1, εντός του δικού του τεμαχίου έχει ανεγείρει παραδοσιακή οικοδομή, η οποία κατατάχθηκε από τον Κυπριακό Οργανισμό Τουρισμού ως τουριστική επιχείριση δυναμικότητας έξι κλινών, ενώ η αιτήτρια υπ΄ αρ.10, στο δικό της ακίνητο ανήγειρε διατηρητέα παραδοσιακή οικοδομή, η οποία επίσης λειτουργεί ως τουριστική μονάδα.

Τα γεγονότα της παρούσας υπόθεσης αρχίζουν από το 1992, όταν υποβλήθηκε για πρώτη φορά σχετική αίτηση από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη του τεμαχίου. Το 1996 το ενδιαφερόμενο μέρος εξασφάλισε την πολεοδομική άδεια υπ΄ αρ. ΠΑΦ/0081/92 για ανέγερση χοιροστάσιου στο τεμάχιό της. Συγκεκριμένα η άδεια εκδόθηκε στις 8.4.1996, ύστερα από απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην προσφυγή υπ΄ αρ. 734/94 που καταχώρησε το ενδιαφερόμενο μέρος. Μετά την εξασφάλιση της πολεοδομικής άδειας, το ενδιαφερόμενο μέρος υπέβαλε στον ΄Επαρχο Πάφου αίτηση για έκδοση άδειας οικοδομής, η οποία απορρίφθηκε. Η απόφαση του Επάρχου αποτέλεσε αντικείμενο νέας προσφυγής, της υπ΄αρ. 936/98, η οποία ήταν επίσης επιτυχής.

Εκκρεμούσης της διαδικασίας της προσφυγής υπ΄ αρ. 936/98 και επειδή η διάρκεια της ισχύος της πολεοδομικής άδειας που είχε εξασφαλίσει το ενδιαφερόμενο μέρος ήταν τρία χρόνια και έληγε στις 8.4.1999, το ενδιαφερόμενο μέρος, στις 13.3.1999, υπέβαλε εμπροθέσμως αίτηση για ανανέωσή της, πληροφορώντας ταυτόχρονα το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως για την απόρριψη της αίτησής της για έκδοση άδειας οικοδομής από τον ΄Επαρχο Πάφου.

Στις 15.3.2000, πριν εκδοθεί απόφαση στην προσφυγή υπ΄ αρ. 936/98, το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως, την πληροφόρησε ότι απέρριψε την αίτησή της για ανανέωση της πολεοδομικής της άδειας. Η απορριπτική αυτή απόφαση αποτέλεσε το αντικείμενο νέας προσφυγής της υπ΄ αρ. 713/00. Και η νέα αυτή προσφυγή ήταν επιτυχής. Το Δικαστήριο, στις 19.4.2004, έκρινε ότι έπρεπε να είχε εγκριθεί η ανανέωση της πολεοδομικής άδειας.

Στις 13.2.2002, δύο σχεδόν χρόνια μετά την απόρριψη από το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως της αίτησης για ανανέωση της πολεοδομικής άδειας και πριν την έκδοση απόφασης στην προσφυγή υπ΄ αρ. 713/00, το ενδιαφερόμενο μέρος υπέβαλε στο Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως νέα αίτηση, την υπ΄ αρ. ΠΑΦ/0241/2002 για έκδοση πολεοδομικής άδειας για ανέγερση χοιροστάσιου στο ίδιο τεμάχιο.

Εναντίον της έκδοσης άδειας είχε ενστεί έντονα ο Πρόεδρος του Κοινοτικού Συμβουλίου Χούλου, με επιστολές του τόσο προς το Διευθυντή του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως, όσο και προς τον Υπουργό Εσωτερικών.

Στις 24.9.2002 η πολεοδομική αρχή χορήγησε πολεοδομική άδεια περιορισμένης χρονικής διάρκειας για τη σκοπούμενη ανάπτυξη. Εναντίον της πιο πάνω απόφασης των καθ΄ ων η αίτηση οι αιτητές καταχώρησαν την παρούσα προσφυγή, ενώ προσφυγή καταχώρησε επίσης και το ενδιαφερόμενο μέρος προσβάλλοντας ορισμένους από τους πολλούς όρους που τέθηκαν.

Οι αιτητές, μεταξύ άλλων, υποστηρίζουν ότι οι καθ΄ων η αίτηση λανθασμένα κατά την εξέταση της αίτησης του ενδιαφερόμενου μέρους εφάρμοσαν το νομικό καθεστώς που ίσχυε το 1996, όταν είχε εκδοθεί η πρώτη πολεοδομική άδεια. Θα πρέπει στο σημείο αυτό να λεχθεί ότι η Δήλωση Πολιτικής έχει έκτοτε τροποποιηθεί. Σύμφωνα με το Κεφ. 5 της αναθεωρημένης Δήλωσης Πολιτικής, όπως ισχύει τώρα, εντός των χωρίων τα οποία εμπίπτουν στο Παράρτημα Ζ, όπως είναι και το χωριό Χούλου, πρέπει να προωθούνται έργα αναβάθμισης του περιβάλλοντος και της ποιότητας ζωής των κατοίκων.

Ο δικηγόρος των καθ΄ ων η αίτηση παραδέχεται ότι όντως το χωριό Χούλου σήμερα περιλαμβάνεται στα χωριά που παρουσιάζουν ειδικό κοινωνικό, αρχιτεκτονικό και ιστορικό ενδιαφέρον και χαρακτήρα. Αν η αίτηση του ενδιαφερόμενου μέρους εξεταζόταν με βάση το σημερινό πραγματικό και νομικό καθεστώς, αυτή δεν θα γινόταν αποδεκτή μια και η κατασκευή χοιροστάσιου δεν συνιστά οπωσδήποτε αναβάθμιση του περιβάλλοντος της περιοχής. ΄Ομως, συνεχίζουν οι καθ΄ ων η αίτηση, η αίτηση υποβλήθηκε στις 21.2.1992 και το τότε νομικό καθεστώς επέτρεπε την έκδοση της προσβαλλόμενης πολεοδομικής άδειας. Γι΄ αυτό το λόγο δεν ζητήθηκε παρέκκλιση προκειμένου να επιτραπεί η ανέγερση του χοιροστάσιου σε γεωργική, αντί σε κτηνοτροφική περιοχή.

Ιδιαίτερη σημασία έχει η επί της εκδοθείσας πολεοδομικής άδειας σημείωση, με την οποία διασαφηνίζεται ότι η προσβαλλόμενη πολεοδομική άδεια χορηγήθηκε ύστερα από την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην προσφυγή υπ΄ αρ. 936/98, με την οποία ακυρώθηκε η απόφαση του Επάρχου Πάφου να αρνηθεί την έκδοση άδειας οικοδομής για το χοιροστάσιο το οποίο καλυπτόταν με την πολεοδομική άδεια υπ΄ αρ. ΠΑΦ/0081/92. Η σημείωση ουσιαστικά αιτιολογεί εκτός από την έκδοση άδειας και το λόγο γιατί εφαρμόστηκε το προηγούμενο νομικό καθεστώς.

Το συμπέρασμα των καθ΄ ων η αίτηση ότι η αιτούμενη πολεοδομική άδεια θα έπρεπε να εκδοθεί λόγω της απόφασης του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην προσφυγή υπ΄ αρ. 936/98, είναι λανθασμένο. Στην πραγματικότητα η αίτηση του ενδιαφερόμενου μέρους ημερ. 13.2.2002, επί της οποίας βασίστηκε η έκδοση της προσβαλλόμενης πράξης είναι νέα αίτηση και σαν τέτοια θα έπρεπε να αντιμετωπιστεί. Σαν τέτοια θα έπρεπε η πολεοδομική αρχή να την εξετάσει, εφαρμόζοντας το τότε ισχύον νομικό καθεστώς, δηλαδή την αναθεωρημένη Δήλωση Πολιτικής που ίσχυε το 2002.

Αντίθετα, το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως εξέδωσε την πολεοδομική άδεια εφαρμόζοντας το νομικό καθεστώς του 1996, θέτοντας συνάμα μεγάλο αριθμό όρων, οι οποίοι ουσιαστικά παραπέμπουν στη νέα Δήλωση Πολιτικής που ίσχυε το 2002. Προφανώς σε μια προσπάθεια συγκερασμού. Η επιβολή όμως των όρων δεν μεταβάλλει το νομικό καθεστώς επί του οποίου στηρίκτηκε για να εξετάσει την αίτηση.

Το σημείο αυτό εικονογραφείται ευκρινώς και από το γεγονός ότι το ενδιαφερόμενο μέρος καταχώρησε προσφυγή εναντίον της επιβολής των όρων που ανατρέχουν στη νέα Δήλωση Πολιτικής. Αντιλαμβάνεται κάποιος ότι παρά την προσπάθεια της πολεοδομικής αρχής να συγκεράσει τα δύο νομικά καθεστώτα που ίσχυαν το 1996 και το 2002, εξετάζοντας μεν την αίτηση με βάση το νομικό καθεστώς του 1996, αλλά θέτοντας όρους που παραπέμπουν στη Δήλωση Πολιτικής που ίσχυε το 2002, η απόφαση ελέγχεται ως λανθασμένη.

΄Οπως προβλέπει το άρθρο 9 του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου του 1999, Ν.158(Ι)/99, κρίσιμο νομικό καθεστώς είναι αυτό που ίσχυε κατά το χρόνο έκδοσης της πράξης. Στην παρούσα περίπτωση νομικό καθεστώς είναι το ισχύον στις 24.9.2002, η αναθεωρημένη δηλαδή Δήλωση Πολιτικής, η οποία και θα έπρεπε να εφαρμοστεί.

Εκείνο που σκιαγραφεί ακριβώς την πλάνη της πολεοδομικής αρχής για τη βάση επί της οποίας στηρίχθηκε η απόφαση, δηλαδή το ότι θεώρησε ότι ήταν δεσμευμένη από την ακυρωτική απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, είναι και το γεγονός ότι η πολεοδομική άδεια χορηγήθηκε χωρίς ιδιαίτερες διαβουλεύσεις από τους καθ΄ ων η αίτηση με τα αρμόδια κυβερνητικά τμήματα, όπως αυτό απαιτείται από την παράγραφο 9.5 (ι) της αναθεωρημένης Δήλωσης Πολιτικής. Οι περιορισμένες διαβουλεύσεις που έγιναν στηρίχθηκαν κι΄ αυτές στην ίδια πλάνη. Χαρακτηριστικά μπορεί να αναφερθεί τόσο η επιστολή του Επάρχου Πάφου προς το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως ημερ. 2.5.2002 με την οποία εισηγείται ότι με βάση τις ακυρωτικές αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστηρίου θα πρέπει να εκδοθεί η πολεοδομική άδεια, όσο και η επιστολή του Γενικού Διευθυντή του Υπουργείου Εσωτερικών προς το ίδιο Τμήμα, ημερ. 28.5.2002 με το ίδιο περιεχόμενο.

Η προσφυγή επιτυγχάνει και η προσβαλλόμενη πράξη ακυρώνεται, με έξοδα εναντίον των καθ΄ ων η αίτηση.

Φρ. Νικολαΐδης, Δ.

/ΜΔ