|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 1500/2000)
11 Νοεμβρίου 2003
[ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
CHRISTIS DAIRIES LIMITED,
Αιτητές,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ,
Καθ΄ ων η Αίτηση.
---------------------------
Α. Τσιρίδης,
για τους Αιτητές.Ε. Αντωνίου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ΄ ων η Αίτηση.
---------------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Η προσφυγή αφορούσε αρχικά σε τρεις πτυχές της απόφασης του Υπουργού Οικονομικών, ημερ. 6 Σεπτεμβρίου 2000, με την οποία απορρίφθηκε ένσταση των αιτητών, βάσει του άρθρου 52 του περί Φόρου Προστιθέμενης Αξίας Νόμου του 1990, Ν. 246/90 (όπως τροποποιήθηκε) κατά απόφασης του Εφόρου Φ.Π.Α., ημερ. 8 Μαρτίου 2000, σχετικά με τις φορολογικές υποχρεώσεις τους για την περίοδο 1 Φεβρουαρίου 1994 - 31 Οκτωβρίου 1999. Στην πορεία οι αιτητές απέσυραν το παράπονο τους σε σχέση με τη μια, ο Έφορος προέβη σε ανάκληση σε σχέση με άλλη και απομένει για εξέταση μόνο η τρίτη πτυχή, τα στοιχεία της οποίας θα συνοψίσω ως προϋπόθεση για τη διατύπωση και την επίλυση του τεθέντος ζητήματος.
Οι αιτητές αναλάμβαναν εκ μέρους διαφόρων πελατών τους την εγκυτίωση χυμών και φρουτοποτών αφού προηγουμένως, εκεί όπου χρειαζόταν, προέβαιναν σε προσμείξεις υλικών σύμφωνα με τις οδηγίες των πελατών. Οι πελάτες προμήθευαν τα υλικά με μόνη εξαίρεση, σε ορισμένες περιπτώσεις, τη ζάχαρη όπου αυτή αποτελούσε μέρος των συστατικών. Σ΄ αυτές τις περιπτώσεις οι αιτητές αγόραζαν οι ίδιοι τη ζάχαρη απευθείας και χρέωναν την αξία της στον πελάτη. Θεωρούσαν ότι επρόκειτο για διευθέτηση χωρίς επίδραση σε ό,τι αφορούσε τον Φ.Π.Α. αφού η ζάχαρη είχε μηδενικό συντελεστή. Όλες δε ανεξαίρετα τις περιπτώσεις οι αιτητές τις αντίκρυζαν ως περιπτώσεις παροχής υπηρεσιών βάσει του άρθρου 4(α) του Νόμου. Όμως ο Έφορος με την απόφαση του και το ίδιο εν συνεχεία με την προσβαλλόμενη απόφαση ο Υπουργός, τις ενέταξαν όλες στο άρθρο 6(4) το οποίο προβλέπει ότι:
«6(4) Σε περίπτωση που οποιοδήποτε πρόσωπο παράγει αγαθά τα οποία είναι αποτέλεσμα μεταποίησης, επεξεργασίας, συναρμολόγησης ή μετατροπής άλλων αγαθών τα οποία ανήκουν σε άλλο πρόσωπο, τότε το εν λόγω πρόσωπο θεωρείται ότι πραγματοποιεί παράδοση των παραχθέντων αγαθών.»
Οι αιτητές δεν αμφισβητούν την ορθότητα της κατάταξης. Δέχονται ότι η πρόσμειξη απέληγε σε νέο παραχθέν αγαθό. Προβάλλουν όμως ότι στις περιπτώσεις όπου η ζάχαρη είχε αγοραστεί από τους ιδίους, δεν θα έπρεπε να περιλαμβανόταν η αξία της στο τελικό αποτέλεσμα. Κι αυτό διότι, καθώς ανέφεραν, επρόκειτο για μόνο μερικές περιπτώσεις μη ενταγμένες στη γενική διευθέτηση που ρυθμιζόταν από τη σύμβαση μεταξύ των μερών και επομένως θα έπρεπε, λογικά, να αντικρύζονταν ως μεμονομένες πράξεις πώλησης της ζάχαρης από τους αιτητές στον πελάτη πριν από την πρόσμειξη. Προς υποστηρίξη αυτής της τοποθέτησης τους οι αιτητές, στην ένσταση τους προς τον Υπουργό, αναφέρθηκαν σε γραπτή σύμβαση με ένα από τους πελάτες, τη SEVEGEP Co-Op CANNING INDUSTRIES LTD και του απέστειλαν σχετικό φωτοαντίγραφο. Του εξήγησαν επίσης πως για τη ζάχαρη «..... η Christis αγόραζε από άλλους προμηθευτές και πωλούσε ξεχωριστά στους πελάτες της .....».
Κατά τις εκτενείς διευκρινίσεις ο ευπαίδευτος συνήγορος των αιτητών, απαντώντας σε ερώτημα που έθεσα αναφορικά με τη ζάχαρη, ανέφερε τα εξής:
«
Τσιρίδης: Ο τρόπος που θα γίνει η φορολόγηση δεν είναι μόνο ο κόπος. Ο τρόπος που θα γίνει η φορολόγηση είναι πόσα στοιχίζει σε αυτόν που αναλαμβάνει την εργασία να γίνει αυτή η εργασία. Πόσα θα χρειαστεί να πληρώσει. Αν στη μια περίπτωση διότι όλα τα δίνει ο ίδιος του στοιχίζει μόνο £5 θα πληρώσει μόνο £5. Σε δεύτερη περίπτωση διότι ξέχασε να δώσει τη ζάχαρη και ζητά από τον Christis να τη βάλει μέσα, που λέμε εμείς ότι δεν έγινε, αλλά αν αυτή είναι η θέση της άλλης πλευράς ότι έγινε ο Christis του είπε εντάξει το κόστος σου θα είναι οι £5 συν τις £20 που είναι η ζάχαρη μου οπότε το κόστος προς τον άλλο από £5 έγινε £25. Το Φ.Π.Α. θα είναι πάνω στις £25. Στην παράδοση του προϊόντος βλέπουμε πόσο είναι το κόστος πάνω στον άλλο. Η θέση μας είναι ότι δεν έγινε έτσι η συναλλαγή. Η θέση μας είναι ότι πάλι παραμένει £5. Το κόστος των άλλων απλώς τους έλειψε η ζάχαρη του ΣΕΒΕΓΕΠ και του είπαν δεν έχω ζάχαρη, από πού να αγοράσω. Και του λέγει ο Christis έχω ζάχαρη να σου πωλήσω. Του λέγει σε παρακαλώ να μου πωλήσεις εντάξει και πωλείται η ζάχαρη στα κουτιά, σακούλια, μπαίνει και μια σφραγίδα πάνω ανήκει στη ΣΕΒΕΓΕΠ, η ΣΕΒΕΓΕΠ την παίρνει και μετά όταν θα χρειαστεί θα τη ξαναδώσει πίσω. Το κόστος θα είναι πάλι £5. Εμείς λέμε αυτό είναι που έγινε. Ο Christis απλώς πώλησε ζάχαρη ανεξάρτητα και δεν έχει σχέση με την παραγωγή των χυμών διότι η ζάχαρη όταν πωληθεί από μόνη της έχει μηδενικό συντελεστή, ώστε μπήκε μηδενικός συντελεστής στην πώληση της ζάχαρης.»
Έπειτα πρόσθεσε σχετικά:
«Ήταν σε μερικές περιπτώσεις που έγινε, δεν ήταν επί συστηματικής βάσης και γι΄ αυτό λέμε ότι δεν ήταν μέρος της εργασίας που έκαναν.
.................................. .................................................. .................................................. ..................
Εγώ λέγω ότι πώλησε ο Christis ζάχαρη ξεχωριστά που έχει μηδενικό συντελεστή και δίνουμε μεγάλο βάρος ότι σε καμιά περίπτωση δεν είναι μέσα στη συναλλαγή και είναι φανερό και φαίνεται από το συμβόλαιο. Είναι σε μερικές περιπτώσεις που έγινε.»
Ωστόσο, αργότερα εξέφρασε την άποψη ότι δεν είχε σημασία ο αριθμός των περιπτώσεων:
«
Δικαστήριο: Σε πόσες περιπτώσεις; Γιατί παλαιότερα γινόταν τακτικά. Στην περίοδο που λέτε εσείς, αν δεν γινόταν τακτικά σε πόσες περιπτώσεις γινόταν; Έχει σημασία αν ήταν 1 ή 5 περιπτώσεις, αν είχαμε 50 και έγινε στη 1, στις 5 ή στις 45.Τσιρίδης: Δεν έχουν σχέση οι περιπτώσεις διότι κάποιος μπορεί να κάνει δύο πράγματα. Δεν εμποδίζεται να κάνει δύο πράγματα.»
Φαίνεται από το διοικητικό φάκελο ότι οι εν λόγω περιπτώσεις προμήθειας ζάχαρης από τους αιτητές δεν ήταν λίγες. Και ότι καμιά δεν αφορούσε τη ΣΕΒΕΓΕΠ, σε σχέση με την οποία οι αιτητές επικαλέστηκαν τους όρους γραπτής σύμβασης για να υποστηρίξουν - αν αυτό εν τέλει θα μπορούσε να έχει εξ αντικειμένου σημασία - ότι η προμήθεια ζάχαρης από τους ιδίους δεν αποτελούσε μέρος της κανονικής τους διευθέτησης. Στην πραγματικότητα όλες οι περιπτώσεις αφορούσαν σε άλλο πελάτη, σε σχέση με τον οποίο τη ζάχαρη την προμήθευαν πάντοτε οι αιτητές και ποτέ ο πελάτης. Επρόκειτο για την εταιρεία C.A. Papaellinas & Co. Ltd, προς την οποία εκδόθηκαν τα τρία τιμολόγια πώλησης ζάχαρης στα οποία οι αιτητές παρέπεμψαν με την απαντητική τους αγόρευση. Φαίνεται λοιπόν ότι σε σχέση με την εταιρεία C.A. Papaellinas & Co Ltd η εν λόγω προμήθεια ζάχαρης αποτελούσε μέρος μιας σταθερής διευθέτησης, άρρηκτα συνδεδεμένης με το νέο παραχθέν προϊόν και όχι ξεχωριστή, για κάθε περίπτωση, πράξη πώλησης από τους αιτητές προς τον εν λόγω πελάτη τους. Κατά τη γνώμη μου, η κατάληξη του Εφόρου αναφορικά με την κατάταξη του ζητήματος ήταν εν προκειμένω εύλογα επιτρεπτή
.Η προσφυγή απορρίπτεται. Ως προς τα έξοδα, έχοντας υπόψη ότι μέρος της προσβαλλόμενης απόφασης ανακλήθηκε ως αποτέλεσμα της προσφυγής, επιδικάζονται υπέρ της Δημοκρατίας μόνο τα μισά.
Γ.Κ. Νικολάου,
Δ.
/ΕΘ