ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ

ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ

ΕΝΩΠΙΟΝ: ΧΡ.ΑΡΤΕΜΙΔΗ, Δ.

17 Οκτωβρίου, 2003

Αναφορικά με το Αρθρο 146 του Συντάγματος

ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ ΒΑΣΟΣ ΤΑΞΙ ΛΤΔ

v.

Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω

ΑΡΧΗΣ ΑΔΕΙΩΝ

------------------------

-----------------------

Στις 20.3.00 η αιτήτρια εταιρεία, μέσω των δικηγόρων της, υπέβαλε στο Τμήμα Οδικών Μεταφορών αίτηση για τη χορήγηση σ΄αυτή δυο νέων αδειών αστικών ταξί για να μετακινούνται τουρίστες από τα λιμάνια άφιξης τους προς τα ξενοδοχεία. Τα οχήματα θα ήταν ειδικά διασκευασμένα ώστε να επιβιβάζονται σ΄αυτά άτομα που είναι τετραπληγικοί ή παραπληγικοί και δυσκολεύονται να χρησιμοποιούν τα κανονικά ταξί. Οι αιτητές σημείωσαν συναφώς στην αίτηση τους πως οι νέες άδειες που ζητούσαν θα αφορούσαν σε ειδικά διαρρυθμισμένα οχήματα, ώστε οι τουρίστες με σωματική αναπηρία, και ενδεχομένως οι συνοδοί τους, να μπορούν να τα χρησιμοποιούν. Η Αρχή Αδειών με επιστολή της στους αιτητές, 19.12.00, τους κάλεσε να παραστούν σε συνεδρία για να δώσουν περισσότερες διευκρινίσεις αναφορικά με την αίτηση τους. Στη συνεδρία αυτή ζητήθηκε από τους δικηγόρους των αιτητών να παρουσιάσουν υποστηρικτικά στοιχεία για τις υπάρχουσες ανάγκες ή απαιτήσεις τουριστικών οργανισμών, που αφορούσαν ακριβώς στις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν πελάτες τους λόγω οποιασδήποτε σωματικής αναπηρίας. Οι δικηγόροι των αιτητών απέστειλαν στην Αρχή Αδειών αριθμό βεβαιωτικών επιστολών από τουριστικούς οργανισμούς, στις οποίες αναφερόταν πράγματι το σχετικό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν οι πελάτες τους. ΄Εκτοτε δεν δόθηκε στους αιτητές οποιαδήποτε απάντηση στο αίτημα τους για τη χορήγηση των δύο αδειών αστικών ταξί για τις ανάγκες, που έχω ήδη αναφέρει πιο πάνω.

Την 1.3.02 τέθηκε σε ισχύ ο τροποποιητικός Νόμος 3(1)/02 των περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμων του 1982-2001. Σύμφωνα με αυτόν νέες άδειες οδικής χρήσεως αστικού ταξί παραχωρούνται μόνο σε φυσικά πρόσωπα. Αίρεται έτσι η κατάσταση που ίσχυε πριν από τη θέσπιση του Νόμου, και σύμφωνα με την οποία τέτοιες άδειες χορηγούνταν και σε νομικά πρόσωπα, όπως είναι η αιτήτρια εταιρεία στην παρούσα υπόθεση. Στη βάση του νομικού καθεστώτος που δημιουργήθηκε με την πιο πάνω τροποποίηση, η Αρχή Αδειών δημοσίευσε στις 29.5.02 ανακοίνωση - πρόσκληση για υποβολή αιτήσεων για άδειες αστικών ταξί, σημειώνοντας πως τέτοιες αιτήσεις θα μπορούσαν να υποβληθούν μόνο από φυσικά πρόσωπα. Διευκρινίστηκε επίσης στην ανακοίνωση πως αιτήσεις που είχαν ήδη υποβληθεί δεν θα λαμβάνονταν υπόψη, και επομένως θα΄πρεπε να επαναϋποβληθούν.

Η αιτήτρια εταιρεία με την υπό συζήτηση προσφυγή προσβάλλει:

(α) ως παράνομη την παράλειψη των καθ΄ων η αίτηση να αποφασίσουν επί της αιτήσεως της, που υποβλήθηκε στις 20.3.02, και στην οποία έκανα αναφορά στην αρχή της απόφασης μου, και,

(β) πως η πράξη ή απόφαση της Αρχής Αδειών, που κοινοποιήθηκε με τη δημοσίευση της ανακοίνωσης της 29.5.02 σύμφωνα με την οποία δεν θα λαμβάνονταν υπόψη οι αιτήσεις που είχαν ήδη υποβληθεί, είναι άκυρη.

Τα δυο αιτητικά στην προσφυγή στοχεύουν ουσιαστικά στην ίδια εισήγηση, ότι δηλαδή οι καθ΄ων η αίτηση όφειλαν να εξετάσουν και να αποφασίσουν επί της αιτήσεως των αιτητών μέσα σε εύλογο χρόνο, και στη βάση του νομικού καθεστώτος που ίσχυε όταν υπέβαλαν την αίτηση τους. Αν γινόταν αυτό δεν θα μεσολαβούσε η τροποποίηση του Νόμου που τους αποκλείει πλέον ως νομικό πρόσωπο να υποβάλουν νέες αιτήσεις για αστικά ταξί. Αναφορικά δε με τον τροποποιητικό νόμο, οι δικηγόροι των αιτητών εισηγούνται πως οι διατάξεις του είναι αντισυνταγματικές.

Ο δικηγόρος της Δημοκρατίας προβάλλει προδικαστική ένσταση. Εισηγείται πως με την προσφυγή δεν προσβάλλεται παράλειψη της καθ΄ης η αίτηση Αρχής να εξετάσει την αίτηση, δεδομένου μάλιστα πως στις 29.5.02 με δημόσια ανακοίνωση προσκαλούσε τους ενδιαφερόμενους να υποβάλουν αιτήσεις. Είχε δηλαδή καθοριστεί η διαδικασία υποβολής και εξέτασης των αιτήσεων, σύμφωνα με την επιφύλαξη που εισήχθη στο Νόμο με το άρθρο 5 του τροποποιητικού Νόμου Ν.16(1)/96. Επιπλέον, εισηγείται, πως η καθ΄ης η αίτηση Αρχή δε είχε καμιά υποχρέωση να εξετάσει την επίδικη αίτηση γιατί, διαφορετικά, θα παραβίαζε την πιο πάνω επιφύλαξη που προβλέπει ρητά τα εξής:

΄Εχω τη γνώμη πως και τα δυο αιτητικά στην προσφυγή δεν ευσταθούν για τους λόγους που ακολουθούν. Δεν υπήρξε παράλειψη της Αρχής να εξετάσει την αίτηση που υποβλήθηκε, και τούτο ανεξάρτητα από, την κατά τη γνώμη μου, δεσμευτική διάταξη της επιφύλαξης που παρέθεσα πιο πάνω. Η Αρχή Αδειών, όπως είπα στην αρχή της απόφασης μου όπου εκτίθενται τα γεγονότα, κάλεσε τους αιτητές, οι οποίοι και παρέστησαν μέσω των δικηγόρων τους, σε προσωπική συνέντευξη για το ζήτημα. Ακολούθησε δε και προσκόμιση υποστηρικτικών στοιχείων του αιτήματος τους τα δε αρμόδια τμήματα, όπως φαίνεται από τα στοιχεία που είναι ενώπιον μου, ανέλαβαν να ερευνήσουν το θέμα, και όντως άρχισε τέτοια έρευνα. Γι΄αυτήν όμως, προφανώς από παράλειψη, δεν ειδοποιήθηκαν οι δικηγόροι των αιτητών.

΄Οπως είπα η Αρχή Αδειών, συμμορφούμενη με τη νομοθετική διάταξη που παρέθεσα πιο πάνω, όφειλε να καθορίσει τη χρονική περίοδο για την υποβολή από τους ενδιαφερόμενους αιτήσεων για χορήγηση αδειών. Οι πρόνοιες της μου φαίνονται εύλογες, εφόσον αποβλέπουν στην εξέταση των διαφόρων αιτήσεων συγκριτικά μεταξύ τους και βεβαίως αν πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις που θέτει ο Νόμος. Σε διαφορετική περίπτωση η απομονωμένη εξέταση αιτήσεων θα συνεπαγόταν σύγκρουση συμφερόντων με άλλους ενδιαφερόμενους, έστω και αν συνηθίζεται να καλούνται στις σχετικές συνεδριάσεις. Και να σημειώσω πως τα ειδικά προσαρμοσμένα ταξί θα χρησιμοποιούνταν και ως κανονικά ταξί, όταν δεν θα μετέφεραν άτομα με ειδικές ανάγκες.

Η κατά νομική υποχρέωση ανακοίνωση της 29.5.02, πρόσκληση για υποβολή νέων αιτήσεων για χορήγηση αδειών αστικών ταξί, δεν συνιστά, κατά τη γνώμη μου, απόφαση μέσα στην έννοια του άρθρου 146 του Συντάγματος. Οι αιτητές ισχυρίζονται πως, ως νομικό πρόσωπο, δεν δικαιούνται πλέον, σύμφωνα με τις ρητές διατάξεις του πιο πάνω τροποποιητικού νόμου, να υποβάλουν αίτηση. Κρίνω πως δεν υπεισέρχεται στην παρούσα προσφυγή η εξέταση της συνταγματικότητας του νομοθετήματος αυτού. Και βεβαίως δεν εναπόκειται σε μένα να υποδείξω την ορθή διαδικασία με την οποία οι αιτητές θα μπορούσαν νόμιμα να εγείρουν τέτοιο θέμα ενώπιον του Δικαστηρίου.

Η προσφυγή απορρίπτεται με £500 έξοδα.

Xρ .Αρτεμίδης,

&# 9; Δ.