|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
(Υπόθεση Αρ. 18/2002)
9 Σεπτεμβρίου, 2003
[ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΣΚΥΡΟΠΟΙΙΑ ΣΥΜΕΩΝ ΛΤΔ,
Αιτητές,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕΣΩ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑΣ,
ΦΥΣΙΚΩΝ ΠΟΡΩΝ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ,
Καθ΄ου η Αίτηση.
- - - - - -
Ρ. Καλλιγέρου,
για τους Αιτητές.Τζ. Καρακάννα, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον Καθ΄ου η Αίτηση.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
ΚΡΟΝΙΔΗΣ, Δ.
: Οι αιτητές στην παρούσα προσφυγή ζητούν την πιο κάτω θεραπεία:"Διακήρυξη και/ή απόφαση του Δικαστηρίου ότι η απόφαση και/ή πράξη του Υπουργού Γεωργίας Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος, η οποία κοινοποιήθηκε στην αιτήτρια μέσω της δικηγόρου της, με επιστολή του Γενικού Διευθυντή του Υπουργείου ημερομηνίας 29/10/2001, (Επισύναψη «1»), κατά ή περί την 8/11/2001 και με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα της αιτήτριας που υποβλήθηκε με επιστολή της δικηγόρου ημερομηνίας 26/9/2001 (Επισύναψη «2»), για ανανέωση και επέκταση του Προνομίου Λατομείου της στην περιοχή Αστρομερίτη, είναι άκυρη και στερείται οποιουδήποτε εννόμου απoτελέσματος."
Στις 26.1.1994 το Υπουργικό Συμβούλιο με την υπ΄αρ. 40.491 απόφασή του καθιέρωσε, για διάφορους όπως ανέφερε λόγους, απαγόρευση της θραύσης των φυσικών χαλίκων.
Το Υπουργικό Συμβούλιο, στην περίπτωση των αιτητών, απεφάσισε, παρά την πιο πάνω απόφασή του, την ανανέωση, κατά παρέκκλιση, του προνομίου τους στον Αστρομερίτη για περίοδο δύο ετών υπό όρους. Μεταξύ των όρων ήταν η υποχρέωση των αιτητών να εξεύρουν άλλο χώρο για την παραγωγή σκύρων και άμμου από συμπαγή πετρώματα.
Στη συνέχεια και για μεγάλο χρονικό διάστημα, λόγω αδυναμίας των αιτητών να βρουν χώρο για μετακίνηση του λατομείου, παραχωρήθηκαν σ΄αυτούς διαδοχικές ανανεώσεις από το Υπουργικό Συμβούλιο, μετά από αίτημά τους, και αφού προηγείτο ανάλογη πρόταση του αρμόδιου Υπουργού προς το Υπουργικό Συμβούλιο, πάντοτε κατά παρέκκλιση της πολιτικής που καθιέρωσε με την απόφασή του ημερ. 26.1.1994. Η τελευταία ανανέωση αποφασίσθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο στις 11.4.2001 και αφορούσε χρόνο 6 μηνών, δηλαδή ίσχυε μέχρι 10.10.2001.
Προτού εκπνεύσει η πιο πάνω προθεσμία οι αιτητές με αίτησή τους ζήτησαν την ανανέωση του προνομίου, όπως και προηγουμένως. Συγχρόνως, ζήτησαν και την επέκτασή του. Ο λόγος που εζητείτο η ανανέωση είναι το γεγονός ότι η αρμόδια αρχή καθυστερούσε στην έκδοση απόφασης για παραχώρηση λατομείου στο Μιτσερό παρά το γεγονός ότι είχε εκδοθεί η απαραίτητη πολεοδομική άδεια και είχε υποβληθεί το σχετικό αίτημα από τους αιτητές στις 19.3.2001. Επαναλάμβαναν δε οι αιτητές
στην αίτησή τους ότι το αίτημά τους αφορούσε χρονική διάρκεια τέτοια που απαιτείτο για τη μετακίνηση των εργασιών της εταιρείας στο Μιτσερό.Ο Υπουργός Γεωργίας, Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος επελήφθη του θέματος, χωρίς να το παραπέμψει στο Υπουργικό Συμβούλιο, όπως πάντοτε έπραττε, και αποφάσισε την απόρριψη της αίτησης. Η σχετική απόφαση αναφέρεται σε επιστολή του προς τους αιτητές ημερ. 29.10.2001 και έχει ως εξής:
"Έχω οδηγίες να αναφερθώ στην επιστολή σας με ημερ. 26/9/2001 σχετικά με το πιο πάνω θέμα, και να σας πληροφορήσω ότι ο Υπουργός Γεωργίας, Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος εφαρμόζοντας την Απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου με αρ. 40.491 και ημερομηνία 26/1/1994 και, λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι στην αιτήτρια εταιρεία έχουν παραχωρηθεί επανειλημμένες παρεκκλίσεις από την πολιτική, που υιοθετεί η προαναφερόμενη Απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου, απέρριψε το αίτημα σας."
Ο κυριότερος λόγος που προβάλλουν οι αιτητές προς ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης είναι η αναρμοδιότητα του οργάνου που την έλαβε. Ισχυρίζονται οι αιτητές ότι ο Υπουργός Γεωργίας δεν είχε αρμοδιότητα εκ του νόμου να αποφασίσει την απόρριψη της αίτησης αλλά αρμοδιότητα είχε το Υπουργικό Συμβούλιο γιατί, όπως ισχυρίζονται, το αίτημα αφορούσε ανανέωση προνομίου λατομείου κατά
παρέκκλιση της πολιτικής όπως αποφασίσθηκε από το ίδιο στις 26.1.1994.Σε απάντηση, οι καθ΄ων η αίτηση, ισχυρίζονται ότι με βάση την Κ.Δ.Π. 397/2000 το Υπουργικό Συμβούλιο εκχώρησε την αρμοδιότητα του στον Υπουργό Γεωργίας για την παραχώρηση των προνομίων για λατομεία «Α» τάξης έκτασης μεγαλύτερης των 20 σκαλών.
Με το άρθρο 36 του περί Ρύθμισης Μεταλλείων και Λατομείων Νόμου, Κεφ. 270, ο νομοθέτης επιφύλαξε στο Υπουργικό Συμβούλιο την αποκλειστική εξουσία της διαχείρισης του ορυκτού πλούτου της Δημοκρατίας και σε συνάρτηση με αυτό τον έλεγχο των λατομείων. Το άρθρο 39(1) του ίδιου κεφαλαίου δίδει αποκλειστική αρμοδιότητα στο Υπουργικό Συμβούλιο για την παραχώρηση τέτοιων προνομίων.
Με την Κ.Δ.Π. 157/93 το Υπουργικό Συμβούλιο, ασκώντας τις εξουσίες που του παρέχει το εδάφιο 1 του άρθρου 3 του περί Εκχωρήσεως των Εξουσιών Νόμου του 1962, εκχώρησε στον Υπουργό Γεωργίας τη χορήγηση προνομίου λατομείου τάξης «Α» και «Β».
Με την Κ.Δ.Π. 397/2000 το Υπουργικό Συμβούλιο επεξέτεινε περαιτέρω την εκχώρηση και σε άλλους λειτουργούς, παρέμεινε όμως η εκχώρηση στον Υπουργό Γεωργίας η εξουσία να παραχωρεί προνόμιο λατομείου τάξης «Α» όπως προέβλεπε και η Κ.Δ.Π. 157/93.
Το Υπουργικό Συμβούλιο ήταν αρμόδιο να εξετάζει τις διαδοχικές αιτήσεις των αιτητών από το έτος 1994 μέχρι και το έτος 2001, παρά τις εκχωρήσεις των εξουσιών του στον Υπουργό Γεωργίας με τις Κ.Δ.Π. 157/93 και 397/2000. Και τούτο λόγω του γεγονότος οι τέτοιες ανανεώσεις του προνομίου των αιτητών εγένοντο κατά παρέκκλιση της πολιτικής όπως αποφασίσθηκε από τον ίδιο στις 26.1.1994. Η Κ.Δ.Π. 397/2000 δε διαφοροποίησε στο νομικό καθεστώς που ίσχυε δυνάμει της Κ.Δ.Π. 157/93. Προς άρση κάθε παρεξήγησης, ο Υπουργός Γεωργίας ζήτησε γνωμάτευση από τη Νομική Υπηρεσία της Δημοκρατίας. Στη γνωμάτευση, η οποία δόθηκε ένα περίπου χρόνο πριν την επίδικη απόφαση, και αφορούσε προηγούμενο αίτημα για ανανέωση του προνομίου, αναφέρετο ότι αρμόδιο όργανο για την εξέταση της αίτησης για ανανέωση και επέκταση του προνομίου των αιτητών ήταν το Υπουργικό Συμβούλιο. Πράγματι, συμμορφούμενος ο Υπουργός Γεωργίας, υπέβαλε το θέμα στο Υπουργικό Συμβούλιο το οποίο και ανανέωσε το προνόμιο στις 11.4.2001.
Στην παρούσα υπόθεση το αίτημα των αιτητών αφορούσε και πάλι την ανανέωση και επέκταση του προνομίου κατά παρέκκλιση της απόφασης πολιτικής του Υπουργικού Συμβουλίου ημερ. 26.1.1994. Ο Υπουργός Γεωργίας δεν είχε την εξουσία να αποφασίσει και να απορρίψει το αίτημα. Εξουσία να αποφασίσει, όπως και σε όλες τις προηγούμενες ανανεώσεις του προνομίου, είχε το Υπουργικό Συμβούλιο στο οποίο ο Υπουργός είχε υποχρέωση να παραπέμψει το θέμα.
Καταλήγω, κατά συνέπεια, ότι ο Υπουργός Γεωργίας δεν είχε αρμοδιότητα να επιληφθεί και να αποφασίσει για την τύχη της αίτησης των αιτητών. Ο σχετικός λόγος ακυρότητας ευσταθεί και οδηγεί, κατά λογική αναγκαιότητα, στην ακύρωση της επίδικης απόφασης.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.
Η επίδικη απόφαση ακυρώνεται.
Δ.
/ΧΤΘ