CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Στις 26.3.1999 η αιτήτρια υπέβαλε στην αρμόδια Πολεοδομική Αρχή αίτηση για τη χορήγηση πολεοδομικής άδειας λατομείου για εξόρυξη μελάνου από μέρος του κρατικού τεμαχίου με αρ. 111, Φ/Σχ.XLV/18, στην Πέγεια. Η Πολεοδομική Αρχή, αφού εξέτασε την αίτηση, την απέρριψε για τους ακόλουθους λόγους, όπως αυτοί εκτίθενται στη σχετική Γνωστοποίηση Αρνήσεως Χορήγησης Πολεοδομικής Άδειας, ημερομηνίας 30.4.1999, Παράρτημα Α στην Ένσταση, ήτοι:

Με επιστολή του δικηγόρου της, ημερομηνίας 14.6.1999, η αιτήτρια καταχώρησε ιεραρχική προσφυγή εναντίον της απορριπτικής απόφασης της Πολεοδομικής Αρχής. Το Υπουργείο Εσωτερικών, αφού πήρε τις απόψεις της Πολεοδομικής Αρχής, του Διευθυντή Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως και του Επάρχου Πάφου, ετοίμασε Σημείωμα σχετικά με την προσφυγή το οποίο και τέθηκε ενώπιον της αρμόδιας Υπουργικής Επιτροπής. Η τελευταία, αφού μελέτησε το Σημείωμα, απέρριψε την ιεραρχική προσφυγή θεωρώντας ότι η Πολεοδομική Αρχή εφάρμοσε ορθά και μέσα στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων της τις πρόνοιες της Δήλωσης Πολιτικής. (Βλ. Παραρτήματα Γ έως Ζ στην Ένσταση).

Όσον αφορά την υπό Α(α) εισήγηση, βρίσκω ότι αυτή δεν ευσταθεί, για τους ακόλουθους λόγους: Όντως, όταν το 1992 η αιτήτρια εξασφάλισε πολεοδομική άδεια για το ίδιο τεμάχιο, δεν είχε τεθεί ζήτημα ικανοποιητικής προσπέλασης. Ο λόγος ήταν ότι η Εντολή 1/94, η οποία εκδόθηκε από τον Υπουργό Εσωτερικών, δυνάμει του άρθρου 6 του περί Πολεοδομίας και Χωροταξίας Νόμου του 1972, με την οποία ερμηνεύεται ο όρος "ικανοποιητική προσπέλαση", δεν ήταν τότε σε ισχύ. Ήταν, όμως, το 1999. Και στην παράγραφο 2.8 της εν λόγω Εντολής αναφέρεται ότι, για αναπτύξεις της φύσεως η οποία ζητήθηκε, απαιτείται μονοπάτι πλάτους τουλάχιστον τεσσάρων μέτρων το οποίο να μπορεί να χρησιμοποιείται απρόσκοπτα και άνετα από οχήματα. Στην περίπτωση της αιτήτριας διαπιστώθηκε ότι τέτοιο μονοπάτι δεν υπήρχε.

Όσον αφορά την υπό Α(β) εισήγηση της δικηγόρου της αιτήτριας, παρατηρώ ότι στην ιεραρχική προσφυγή η οποία υποβλήθηκε στις 14.6.1999 δεν προβλήθηκε οποιοσδήποτε ισχυρισμός για ύπαρξη "ικανοποιητικής προσπέλασης". Σε σχέση με την προσπέλαση αναφέρθηκαν μόνο τα εξής: "Ως βασικός λόγος άρνησης της άδειας αναφέρεται η μη ύπαρξη δρόμου προσπέλασης στο πιο πάνω τεμάχιο. Ευσεβάστως σας αναφέρουμε ότι είχε δοθεί προηγούμενη άδεια λατόμευσης από το αρμόδιο Τμήμα χωρίς να υπάρχουν δικαιολογίες ως η παρούσα.". Ο ισχυρισμός ότι, στην πραγματικότητα, υπήρχε "ικανοποιητική προσπέλαση" προβλήθηκε, για πρώτη φορά, με την ενώπιόν μου αγόρευση της δικηγόρου της αιτήτριας, και, επομένως, δεν μπορεί παρά να αγνοηθεί στη βάση της αρχής ότι το κύρος των διοικητικών πράξεων κρίνεται από το Δικαστήριο υπό το φως των στοιχείων και ισχυρισμών οι οποίοι ήσαν ενώπιον της διοίκησης και μόνο.

Ο Λεύκιος Ππάσιος, μάρτυρας, όπως ανέφερα, των καθ΄ων η αίτηση, κατέθεσε ότι κατά το έτος 1995, στα πλαίσια εξέτασης αίτησης της αιτήτριας για νέα πολεοδομική άδεια λατομείου στο επίδικο τεμάχιο, μεταξύ Μαρτίου και Ιουνίου 1995, επισκέφθηκε το χώρο και διαπίστωσε ότι είχε γίνει καταστροφή του περιβάλλοντος με εκσκαφές κατακόρυφων μετώπων μέχρι και οκτώ μέτρα. Μετά τη διαπίστωση αυτή επισκέφθηκε και για δεύτερη φορά το χώρο, μαζί με το Χρίστο Σεργίδη, Επαρχιακό Λειτουργό Πολεοδομίας και τη Λίζα Λαμπριανίδου, Λειτουργό Πολεοδομίας, ώστε να έχουν και αυτοί αντίληψη της κατάστασης. Ετοίμασε, μάλιστα, και σχετικό πρακτικό το οποίο και υπέβαλε προς την Πολεοδομική Αρχή. Ως αποτέλεσμα, η αίτηση της αιτήτριας απορρίφθηκε από την Πολεοδομική Αρχή. Εναντίον της απορριπτικής απόφασης καταχωρήθηκε ιεραρχική προσφυγή ενώπιον της Υπουργικής Επιτροπής. Στα πλαίσια εξέτασης της ιεραρχικής προσφυγής, τέλος του 1995 αρχές του 1996, επισκέφθηκε για τρίτη φορά το επίδικο τεμάχιο, συνοδεύοντας, μαζί με τη Λίζα Λαμπριανίδου, το Στέλιο Μαρκίδη, Λειτουργό Πολεοδομίας στα Κεντρικά Γραφεία στη Λευκωσία, ο οποίος είχε μεταβεί στην Πάφο για να εξετάσει τη συγκεκριμένη περίπτωση. Διαπιστώθηκε και πάλι ότι στο χώρο είχε γίνει καταστροφή του περιβάλλοντος με εκσκαφές κατακόρυφων μετώπων μέχρι και οκτώ μέτρα. Εξού και η ιεραρχική προσφυγή του 1995 απορρίφθηκε. Το 1999, στα πλαίσια εξέτασης νέας αίτησης της αιτήτριας για πολεοδομική άδεια λατομείου στο ίδιο τεμάχιο, η οποία απέληξε στην παρούσα προσφυγή, επισκέφθηκε το χώρο για τέταρτη φορά. Οι διαπιστώσεις του ήταν και πάλι οι ίδιες, όπως και το 1995. Για την τελευταία επίσκεψη ετοίμασε και πάλι σχετικό πρακτικό. Κατά την αντεξέταση ο μάρτυρας κατέθεσε ότι η μέτρηση των οκτώ μέτρων δεν έγινε με το χιλιοστό, έγινε με κορδέλα η οποία είχε πάνω μέτρα, μπορούσε το ύψος των μετώπων, όπως είπε, να ήταν 7,5 ή 8,5 ή και 9 μέτρα. Ο υπολογισμός των οκτώ μέτρων, τόνισε, δεν μπορούσε να απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Αναφορικά με την αίτηση του 1999 πρόσθεσε ότι, εκτός από τα κατακόρυφα μέτωπα μέχρι και οκτώ μέτρα, κατά την επίσκεψή του, διαπιστώθηκε και πρόβλημα με την προσπέλαση, ενόψει της Εντολής 1/1994 του Υπουργού Εσωτερικών. Απέρριψε κατηγορηματικά την υποβολή της δικηγόρου της αιτήτριας ότι ουδέποτε είδε κατακόρυφα μέτωπα πέραν των τεσσάρων μέτρων στο επίδικο τεμάχιο. Επανέλαβε, μάλιστα, ότι αυτός ήταν και ο λόγος της απόρριψης της παρόμοιας αίτησης της αιτήτριας του 1995.

Η Λίζα Λαμπριανίδου, επίσης μάρτυρας για τους καθ΄ων η αίτηση, κατέθεσε ότι, στα πλαίσια εξέτασης παρόμοιας αίτησης για πολεοδομική άδεια το 1995, επισκέφθηκε το επίδικο τεμάχιο μαζί με το Χρίστο Σεργίδη και το Λεύκιο Ππάσιο. Διαπίστωσε και η ίδια ότι, κατά παράβαση των όρων προηγούμενης πολεοδομικής άδειας του 1992, η αιτήτρια είχε προβεί σε εκσκαφές κατακόρυφων μετώπων μέχρι και οκτώ μέτρα. Ως αποτέλεσμα, η αίτηση του 1995 απορρίφθηκε από την Πολεοδομική Αρχή. Στα πλαίσια ιεραρχικής προσφυγής εναντίον της απόρριψης της αίτησης του 1995 ξαναεπισκέφθηκε, τέλος του 1995 αρχές του 1996, το επίδικο τεμάχιο μαζί με το Στέλιο Μαρκίδη και το Λεύκιο Ππάσιο, οπόταν διαπίστωσε και πάλι ότι είχαν γίνει εκσκαφές κατακόρυφων μετώπων μέχρι και οκτώ μέτρα. Κατά την αντεξέταση δήλωσε ότι για τη μέτρηση χρησιμοποιήθηκε μετροταινία, αν και το πράγμα ήταν "ολοφάνερο", όπως είπε. Περιέγραψε ότι η μέτρηση έγινε από τον κ. Ππάσιο και τον κ. Σεργίδη. Όπως είπε, "Ο ένας ήταν πάνω και ο άλλος κάτω και έγινε η μέτρηση.". Απέρριψε κατηγορηματικά την εισήγηση της δικηγόρου της αιτήτριας ότι ουδέποτε είδε κατακόρυφα μέτωπα πέραν των τεσσάρων μέτρων. Τόνισε ότι δεν είχε λόγο να πει ψέματα στο Δικαστήριο, ούτε είχε λόγο να έλθει σε σύγκρουση ή να αδικήσει την αιτήτρια.

Έχω μελετήσει τη μαρτυρία τόσο των δύο μαρτύρων της αιτήτριας όπως και των δύο μαρτύρων των καθ΄ων η αίτηση. Παρακολούθησα με προσοχή τη συμπεριφορά όλων από το εδώλιο του μάρτυρα. Οι μάρτυρες των καθ΄ων η αίτηση Λεύκιος Ππάσιος και Λίζα Λαμπριανίδου μου έκαναν εξαιρετική εντύπωση ως απόλυτα φιλαλήθεις μάρτυρες. Μαρτύρησαν με άνεση και ειλικρίνεια. Δεν διέκρινα στη μαρτυρία τους είτε τάση υπερβολής είτε τάση προώθησης της υπόθεσης των καθ΄ων η αίτηση. Ήσαν αντικειμενικοί, αμερόληπτοι και θετικοί. Αποδέχομαι τη μαρτυρία τους στο σύνολό της. Αντίθετα, δεν αποδέχομαι και απορρίπτω ως αναληθή τη μαρτυρία του Ανδρέα Χριστοδούλου και του Μάριου Δημοσθένους. Η προσπάθεια του Ανδρέα Χριστοδούλου, καθόλη τη διάρκεια της μαρτυρίας του, να εμφανιστεί ότι εκπληρούσε με απόλυτη επιμέλεια τα καθήκοντά του, ως Επιθεωρητής Μεταλλείων στην Επαρχία Πάφου, κατά την υπό συζήτηση περίοδο, ήταν εμφανής. Και ενώ κυρίως επιδίωκε να εμφανιστεί ότι εκπληρούσε τακτικά και με επιμέλεια τα καθήκοντά του, ταυτόχρονα άφηνε ανοικτό το ενδεχόμενο να είχε διαπραχθεί παράβαση των όρων της άδειας του λατομείου, με την εκσκαφή κατακόρυφων μετώπων πέραν των τεσσάρων μέτρων κατά την περίοδο η οποία μεσολαβούσε μεταξύ των επιθεωρήσεών του. Σχημάτισα την άποψη ότι κύριο μέλημα του Ανδρέα Χριστοδούλου, καθόλη τη διάρκεια της μαρτυρίας του, ήταν, όχι να πει την αλήθεια, αλλά να καλύψει τον εαυτό του είτε διότι, στην πραγματικότητα, δεν ήλεγχε το επίδικο λατομείο, είτε διότι, αν εκάστοτε το ήλεγχε, αντί να καταγγείλει, συγκάλυπτε την αιτήτρια. Όσον αφορά το Μάριο Δημοσθένους, Διευθυντή και κύριο μέτοχο της αιτήτριας, δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι το μόνο το οποίο επιδίωκε με τη μαρτυρία του ήταν να συγκαλύψει τις παραβάσεις της αιτήτριας, εφόσον με τις παραβάσεις αυτές, αλλά και με τη συγκάλυψή τους, εξυπηρετούσε το προσωπικό οικονομικό του συμφέρον.