CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ/στής]

Η πρώτη αίτηση υποβλήθηκε το Μάρτιο του 2001, και αφορούσε στην έγκριση άδειας για την εργοδότηση 70 αλλοδαπών για 6 μήνες. Το Υπουργείο Εργασίας ενέκρινε την αίτηση αλλά για 45 άτομα. Στην έγκριση επισυνάφθηκαν οι όροι που καθορίστηκαν από το Υπουργικό Συμβούλιο για τις άδειες εργοδότησης αλλοδαπών. Θα πρέπει να σημειώσω ότι, όπως αναφέρεται στην πιο πάνω επιστολή του Υπουργείου Εργασίας η έγκριση διδόταν προς το σκοπό οι ξένοι ειδικοί να εκπαιδεύσουν κύπριους. Απ΄αυτό προσωπικά αντιλαμβάνομαι πως η άδεια δόθηκε γι΄αυτό ειδικά το σκοπό, και όχι οι ξένοι να πωλούν οι ίδιοι τα χρονομερίδια. Εν πάση περιπτώσει παρόμοια άδεια δόθηκε στην αιτήτρια στις 28.6.02 για 35 άτομα. Την τουριστική περίοδο 2001, από τον Σεπτέμβριο, άρχισαν παράπονα από διάφορους Δήμους της Κύπρου όπως Αγίας Νάπας, Πάφου και Παραλιμνίου, καθώς επίσης και από ιδιοκτήτες κέντρων αναψυχής, ότι ξένοι πωλητές χρονομεριδίων παρενοχλούν στους δρόμους και σε άλλους δημόσιους χώρους τους τουρίστες με σκοπό να τους πωλήσουν χρονομερίδια. Παρατηρήθηκε δηλαδή το φαινόμενο γνωστό ως κραχτισμός. Προς τούτο στάληκαν σχετικές επιστολές προς το Υπουργείο Εργασίας, οι οποίες είναι στο διοικητικό φάκελο. Στις 10.9.01 αρμόδιος λειτουργός του υπουργείου γνωστοποίησε εγγράφως προς την αιτήτρια τα παράπονα, με ειδική αναφορά στην επισήμανση του γεγονότος πως οι αλλοδαποί που απασχολούσε η ίδια η αιτήτρια στον τομέα της πώλησης χρονομεριδίων δραστηριοποιούνταν με τον πιο πάνω παράνομο και ενοχλητικό τρόπο. Προειδοποιείτο δε η εταιρεία πως αν συνεχιζόταν το φαινόμενο το υπουργείο θα επανεξέταζε τη σύσταση του προς τις αρμόδιες αρχές για την έγκριση της απασχόλησης των αλλοδαπών στην Κύπρο. Επισημαίνεται επίσης στην ίδια επιστολή πως ο σκοπός που δόθηκε η επίδικη έγκριση ήταν ώστε οι αλλοδαποί να εκπαιδεύσουν κύπριους, για να αντικαταστήσουν το ξένο προσωπικό.

Ο δικηγόρος της αιτήτριας θα είχε δίκαιο αν τα πραγματικά γεγονότα της υπόθεσης, που συνόψισα πιο πάνω, παρείχαν βάση στις εισηγήσεις του. Διαπιστώθηκε όμως πως αλλοδαποί υπάλληλοι της αιτήτριας συμπεριφέρονταν με τον ενστάσιμο και ενοχλητικό τρόπο, που ήδη ανέφερα πολλές φορές, και γι΄αυτό έγιναν γραπτές παραστάσεις προς την ίδια. Επιπλέον συζητήθηκε το θέμα σε συνάντηση αρμοδίων του υπουργείου με διευθυντές της αιτήτριας στην παρουσία του δικηγόρου τους. Δεν υπάρχει στο φάκελο της υπόθεσης καμιά ανταπόκριση της αιτήτριας, στην οποία να αμφισβητεί τις καταγγελίες που είχαν γίνει για τον τρόπο που λειτουργούσαν οι αλλοδαποί υπάλληλοι της, μήτε και υπάρχει καμιά ένδειξη ή στην πράξη διαπιστώθηκε συμμόρφωση με τις υποδείξεις του υπουργείου. Αντίθετα, συνεχίστηκε η ίδια πρακτική η οποία και ανάγκασε το υπουργείο να αναθεωρήσει γενικά τη στάση του αναφορικά με την έγκριση αυτού του είδους αδειών. Το δικαίωμα ακρόασης, που επικαλείται ο δικηγόρος της αιτήτριας, με ειδική αναφορά στο άρθρο 43(1) του περί των Γενικών Αρχών του Διοικητικού Δικαίου Νόμου του 1999 Ν.158(1)/99, ικανοποιήθηκε πλήρως, ενόψει των αδιαμφισβήτητων γεγονότων που παρέθεσα πιο πάνω.