Αναφορικά με τα Άρθρα 146, 28 και 29 του Συντάγματος.

Αποστόλου Κυριακίδη

- και -

Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας

Καθ΄ ης η αίτηση

- - - - - -

Για τον αιτητή: κ. Α.Μ. Μιχαηλίδης.

Για τον καθ΄ ου η αίτηση: κ. Δ. Καλλίγερος, Δικηγόρος της Δημοκρατίας.

- - - - - -

Ο αιτητής κατά τον ουσιώδη χρόνο ήταν Οδοντιατρικός Λειτουργός Α΄ Τάξης και υπηρετούσε στο Νοσοκομείο Λάρνακας. Στις 8.11.1988, ο Διευθυντής του τον παρέπεμψε προς εξέταση από το Ιατροσυμβούλιο που έκρινε ότι παρουσίαζε «παρανοϊκή μορφή ψύχωσης που εκδηλώνεται με παθολογική ζηλοτυπία και τάση παρερμηνείας, κυρίως λόγω των ενεργειών της συζύγου του». Του συστήθηκε εισαγωγή στη Ψυχιατρική Πτέρυγα την οποία ο αιτητής αρνήθηκε και ακολούθως δίμηνη αναρρωτική άδεια την οποία απέρριψε. Ύστερα από αίτησή του, το Ιατροσυμβούλιο τον δέχθηκε σε συνέντευξη στις 27.12.1988 και του επανέλαβε ότι θα έπρεπε να παραμείνει με άδεια μέχρι τη συμπλήρωση της θεραπείας του.

Ο αιτητής ακολούθως προσέβαλε με την προσφυγή 239/89 την εγκυρότητα της απόφασης του Ιατροσυμβουλίου της 27.12.1988. Η προσφυγή απορρίφθηκε σαν εκπρόθεσμη αφού καταχωρήθηκε στις 5.4.1989, δηλαδή μετά την πάροδο των 75 ημερών που προνοεί το Σύνταγμα.

Ο αιτητής συνέχιζε να εκτελεί τα καθήκοντά του και αρνήθηκε να συμμορφωθεί με την απόφαση του Ιατροσυμβουλίου. Μετά την αποστολή προειδοποιητικών επιστολών εκ μέρους του Διευθυντή του, ο αιτητής εξετάσθηκε ξανά στις 5.12.1989 από το Ιατροσυμβούλιο, τα μέλη του οποίου δεν διαπίστωσαν την ύπαρξη νόσου που θα εμπόδιζε τον αιτητή να εξασκήσει τα καθήκοντά του.

Στις 18.7.2000 ο αιτητής απέστειλε μέσω του δικηγόρου του επιστολή προς την Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας (μαζί με αντίγραφο της πιο πάνω απόφασης), με την οποία πληροφορούσε την Επιτροπή ότι με την πιο πάνω απόφαση επικυρώθηκε η θέση του ότι παράνομα και/ή αντικανονικά είχε παραπεμφθεί σε δύο Ιατροσυμβούλια και ότι οι άδειες ασθενείας που του είχαν δοθεί έπρεπε να θεωρούνται ως άκυρες. Προς τούτο ζήτησε όπως προστεθεί στο συντάξιμο χρόνο του η πιο πάνω χρονική περίοδος που είχε παραληφθεί. Η σχετική απάντηση της Επιτροπής που δόθηκε κατόπιν γνωμάτευσης του Γενικού Εισαγγελέα ήταν σύντομη και περιεκτική.

Ο αιτητής ισχυρίζεται ότι η πιο πάνω απόφαση είναι άκυρη γιατί η Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας δεν εξέτασε η ίδια το αίτημά του, αλλά στηρίχθηκε στη γνωμάτευση του Γενικού Εισαγγελέα και γιατί η επίδικη απόφαση δεν είναι αιτιολογημένη.

Ο εκπαίδευτος συνήγορος των καθ' ων η αίτηση ισχυρίσθηκε ότι η παρούσα προσφυγή θα πρέπει να απορριφθεί γιατί η επίδικη επιστολή της 12.12.2000 δεν περιέχει οποιαδήποτε διοικητική απόφαση και ότι το αίτημα του αιτητή έχει προσβληθεί ενώπιον αναρμόδιου οργάνου που στερείται εξουσίας να αποφασίσει. Επιπρόσθετα υποβλήθηκε ότι η πιο πάνω προσφυγή είναι εκπρόθεσμη αφού αποτελεί απόπειρα υπέρβασης της προθεσμίας των 75 ημερών που έχει ήδη παρέλθει προ πολλού.

Η θέση των καθ' ων η αίτηση είναι ορθή. Οι αποφάσεις της Διοίκησης που αφορούσαν την παροχή άδειας ασθενείας του αιτητή έπρεπε να είχαν προσβληθεί από καιρού. Η επαναφορά του θέματος 13 χρόνια μετά την παραπομπή του αιτητή σε δύο Ιατροσυμβούλια στις 8.11.1988 και 27.12.1988 και ιδιαίτερα ενώπιον αναρμόδιου οργάνου, δεν έχει νόμιμη βάση, αφού δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η προσφυγή αυτή είναι εκπρόθεσμη.

Η επίκληση της δικαστικής απόφασης στην Πολιτική Αγωγή 2209/95 δεν μπορεί να ενισχύσει τη θέση του αιτητή. Η απόφαση που εκδόθηκε εκ συμφώνου δεν αναγνωρίζει ότι παράνομα ή αντικανονικά είχε παραπεμφθεί ο αιτητής ενώπιον δύο Ιατροσυμβουλίων. Το ίδιο συμπέρασμα μπορεί να εξαχθεί και από την δήλωση του δικηγόρου των εναγομένων που δέχθηκε απλά την έκδοση απόφασης για το ποσό των £1.000 «για σκοπούς εξώδικης διευθέτησης». Η πιο πάνω απόφαση δεν περιέχει οποιαδήποτε δικαστική κρίση αναφορικά με το υπηρεσιακό καθεστώς του αιτητή και ιδιαίτερα αν η διαδικασία ενώπιον των δύο Ιατροσυμβουλίων ήταν παράνομη. Η αμφισβήτηση της ορθότητας της παραπομπής του αιτητή ενώπιον των δύο Ιατροσυμβουλίων έπρεπε να είχε γίνει μέσα στα χρονικά πλαίσια που επιτάσσει το Άρθρο 146 του Συντάγματος και μέσα στα δικαιοδοτικά πλαίσια των αρμόδιων ακυρωτικών Δικαστηρίων και όχι 13 χρόνια μετά.

Για τους πιο πάνω λόγους η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος του αιτητή.

Τ. Ηλιάδης

Δ.

/νχ