|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2001) 4 ΑΑΔ 528
9 Ιουλίου, 2001
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΣΟΦΟΚΛΗΣ ΒΟΣΚΟΥ,
Αιτητής,
ν.
ΔΗΜΟΥ ΠΑΦΟΥ,
Καθ' ου η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 471/2000)
Διοικητική Πράξη ― Εκτελεστότητα ― Περιστάσεις έλλειψης εκτελεστότητας της επίδικης πράξης στην κριθείσα περίπτωση.
Ο αιτητής επεδίωξε την ακύρωση απόφασης του Δήμου Πάφου με την οποία τον καλούσε να απομακρύνει τραπέζια και καρέκλες από χώρο παρακείμενο στο καφενείο που χρησιμοποιούσε ο αιτητής βάσει ενοικίασης (το ακίνητο ήταν τουρκοκυπριακής ιδιοκτησίας).
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Με το αιτητικό της προσφυγής δεν προσβάλλεται οποιαδήποτε διοικητική απόφαση. Η πράξη της μετακίνησης καθισμάτων, τραπεζιών και άλλων αντικειμένων από τους υπαλλήλους του Δήμου από τον επίδικο χώρο, η οποία και προσβάλλεται, δεν συνιστά εκτελεστή απόφαση. Είναι πράξεις που ακολουθούν τη νομική θέση που έχει ο Δήμος, ότι δηλαδή ο αιτητής χρησιμοποιεί δημόσιο χώρο χωρίς άδεια.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Προσφυγή.
Προσφυγή από τον αιτητή κατά της απόφασης η οποία του κοινοποιήθηκε με επιστολή του καθ' ου η αίτηση ημερ. 28 Ιανουαρίου 2000 και με την οποία εκαλείτο όπως μέσα σε δέκα μέρες απομακρύνει πλήρως όλα τα τραπέζια, τις καρέκλες και άλλα τυχόν αντικείμενα που είχε τοποθετήσει χωρίς άδεια στον Τ/Κ ιδιοκτησίας χώρο στην παλιά Δημοτική Χονδρική Αγορά Πάφου.
Ο. Λοΐζου, για τον Αιτητή.
Χρ. Κληρίδης, για τον Καθ' ου η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Μολονότι τα γεγονότα της υπόθεσης είναι απλά έχουν περιπλακεί σε διάφορες δικαστικές διαδικασίες, στις οποίες οι διάδικοι δεν έθεταν καθαρά τις θέσεις τους, και στη συνέχεια να τις υπαγάγουν στους νομικούς κανόνες. Θα προσπαθήσω παρακάτω να ξεκαθαρίσω αυτά, που κατά τη γνώμη μου, είναι τα επίδικα θέματα. Θα αναφερθώ πρώτα στα γεγονότα της υπόθεσης, στην έκταση όμως που θεωρώ απαραίτητο για τη συζήτηση της προσφυγής.
Ο αιτητής ισχυρίζεται πως είναι νόμιμος κάτοχος υποστατικού τουρκοκυπριακής ιδιοκτησίας, ανήκει στο ΕΒΚΑΦ, με βάση ενοικιαστήριο έγγραφο ημερ. 6.6.73. Το υποστατικό, που είναι καταχωρισμένο στα κτηματολογικά αρχεία με τα στοιχεία τεμ.859, 859/1, Φ/Σχ.51/2.6.4. χρησιμοποιείται ως καφενείο, πίσω από το οποίο υπάρχει αυλή που φθάνει μέχρι την αρχή ενός γκρεμού. Ο αιτητής ισχυρίζεται πως η αυλή αυτή περιλαμβάνεται στην ιδιοκτησία του υποστατικού, στη δε ενοικιαστήρια σύμβαση περιλαμβάνεται επίσης και η μισή έκταση της όμορης αυλής του διπλανού υποστατικού. Ο Δήμος θεωρεί τους ανοικτούς χώρους πίσω από το υποστατικό του αιτητή ως δημόσιους, και γι΄αυτό απαγορεύει στον αιτητή να τοποθετεί σ' αυτούς τραπεζάκια και καρέκλες για την εξυπηρέτηση των πελατών του. Από το 1995 άρχισε να γίνεται έντονη η διαφορά που δημιουργήθηκε. Στις 29.5.98 ο Δήμος κάλεσε τον αιτητή να σταματήσει να χρησιμοποιεί τον επίδικο χώρο εκτός αν αποκτούσε σχετική άδεια χρήσης του. Λειτουργοί του Δήμου μετακίνησαν, στις 20.7.93, όλα τα τραπεζάκια και καρέκλες που είχε τοποθετήσει ο αιτητής σ΄αυτό το χώρο. Ο αιτητής καταχώρισε στις 18.9.98 αγωγή εναντίον του Δήμου, και ενδιάμεση αίτηση για έκδοση προσωρινού διατάγματος, με το οποίο να εμποδίζεται ο Δήμος να επεμβαίνει στη νόμιμη κατοχή του μετακινώντας τα τραπεζάκια και τις καρέκλες του. Ο αιτητής όμως υπέβαλε τελικά αίτηση, και εξασφάλισε άδεια από το Δήμο χρησιμοποίησης του χώρου, με όρους, πληρώνοντας τα τέλη που του επιβλήθηκαν. Ο ίδιος λέει πως αναγκάστηκε να το κάνει για να συνεχίσει απρόσκοπτα τη δουλειά του. Καταχώρισε όμως, στις 7.8.98, και την προσφυγή 675/98, στην οποία ζητούσε να κηρυχθούν ως «επαχθείς και ή αδικαιολόγητοι και ή παράνομοι και ή άκυροι οι όροι οι οποίοι είχαν περιληφθεί στην άδεια που είχε εκδώσει ο Δήμος». Παρεμβάλλεται δε στο αιτητικό της προσφυγής αυτής και η φράση: «με την οποίαν απόφαση παραχωρείται άδεια χρήσεως στον αιτητή, κατά τους ισχυρισμούς του καθ' ου η αίτηση, δημόσιου χώρου».
Βλέπουμε λοιπόν από τα πιο πάνω πως ο ίδιος ο αιτητής δέχθηκε ότι ο επίμαχος χώρος ήταν δημόσιος, γι΄αυτό και προχώρησε στην υποβολή αίτησης, με αποτέλεσμα να του εκδοθεί άδεια χρήσης του μέρους. Δεν μπορεί, επομένως, να ισχυρίζεται πως ο χώρος είναι ιδιωτικός και πως τον κατέχει νόμιμα αλλά ταυτόχρονα να υποβάλλει αίτηση να του παραχωρηθεί άδεια χρήσης του χώρου, αναγνωρίζοντας τον ως δημόσιο. Η πρόοδος της πιο πάνω προσφυγής, 675/98, περιεπλάκη στις 9.2.01 όταν η δικηγόρος του Δήμου προέβη στο Δικαστήριο σε μια δήλωση, την οποία ακολούθησε αυτή της δικηγόρου του αιτητή, τις οποίες καταγράφω:
«κα. Ιωαννίδου: Είμαι εξουσιοδοτημένη από τους καθ΄ων η αίτηση να δηλώσω ότι ανακαλείται η επίδικη πράξη χωρίς βλάβη και/ή επηρεασμό με την εξής διευθέτηση:
Εάν ο αιτητής που είναι και ενάγων στην Πολιτική Αγωγή 2350/98 του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου και η οποία στρέφεται εναντίον των καθ΄ων η αίτηση - Δήμου Πάφου κερδίσει την υπόθεση του και αποφασισθεί ότι είναι νόμιμος κάτοχος της επίδικης έκτασης με αποτέλεσμα να δικαιούται σε απαγορευτικό διάταγμα και/ή αποζημιώσεις, τότε τα δικαιώματα που εισέπραξε ο Δήμος Πάφου για την επίδικη έκταση με βάση την επίδικη απόφαση θα επιστραφούν στον αιτητή και επιπρόσθετα θα καταβληθούν σ΄αυτόν τα έξοδα της παρούσης προσφυγής όπω ήθελαν υπολογισθεί από τον Πρωτοκολλητή.
Σε αντίθετη περίπτωση δεν θα επιστραφεί οποιοδήποτε ποσό στον αιτητή ούτε και θα καταβληθούν οποιαδήποτε έξοδα σ΄αυτόν και το θέμα θα αποφασισθεί αποκλειστικά από το Επαρχιακό Δικαστήριο στην εν λόγω αγωγή.
κα. Λοΐζου: Συμφωνώ και εν όψει της δήλωσης της δικηγόρου των καθ' ων η αίτηση, αποσύρω την προσφυγή με έξοδα που θα υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή μόνο σε περίπτωση που ήθελε αποφασισθεί το όλο θέμα προς όφελος του ενάγοντα στην πιο πάνω αγωγή ως ανωτέρω».
Ως αποτέλεσμα των πιο πάνω δηλώσεων το Δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή. Για ό,τι αξίζει να αναφέρω πως είναι φανερό, από τα πιο πάνω, πως και οι δυο πλευρές δέχθηκαν να επιλυθεί το ζήτημα, του νομικού δηλαδή καθεστώτος του επίδικου χώρου, από το Επαρχιακό Δικαστήριο Πάφου, στο οποίο εκκρεμεί και σχετική διαδικασία. Μολονότι η δικηγόρος του Δήμου χρησιμοποιεί στο πιο πάνω πρακτικό τη φράση: «να δηλώσω ότι ανακαλείται η επίδικη πράξη», εγώ δεν κατόρθωσα να επισημάνω πράξη του Δήμου ανάκλησης της όποιας απόφασης του ημερ. 29.5.98, η οποία και ήταν αντικείμενο της προσφυγής. Και βεβαίως δεν ακολούθησε άλλη προσφυγή για να θεραπευθεί η παράλειψη της ανάκλησης.
Αντί αυτού και ενώ εκκρεμούσε η πιο πάνω προσφυγή, 675/98, καταχωρίστηκε η παρούσα. Έχει σημασία να παραθέσω το αιτητικό σ΄αυτή.
«1. Δήλωση και/ή απόφαση του Δικαστηρίου ότι η απόφαση ή πράξη του καθ΄ου η αίτηση η οποία εκοινοποιήθη εις τον αιτητή με επιστολή του καθ΄ου η αίτηση ημερ. 28 Ιανουαρίου 2000 και η οποία επισυνάπτεται ως Παράρτημα Α., με την οποία εκαλείτο ο Αιτητής όπως μέσα σε δέκα μέρες να απομακρύνει πλήρως όλα τα τραπέζια, τις καρέκλες και άλλα τυχόν αντικείμενα που είχε τοποθετήσει «χωρίς άδεια στον εν λόγω χώρο» δηλαδή του «Τ/Κ ιδιοκτησίας χώρου στη παλιά Δημοτική Χονδρική Αγορά», είναι άκυρη, παράνομη και εστερημένη οποιουδήποτε νομίμου αποτελέσματος».
Η προσφυγή καταχωρίστηκε στις 3.4.00, ενώ το πρακτικό με το οποίο αποσύρθηκε η προηγούμενη, 675/98, είναι μεταγενέστερο, 9.2.01. Εκκρεμούσε δηλαδή ενώπιον του Δικαστηρίου και η παρούσα.
Έχω τη γνώμη πως με το αιτητικό της προσφυγής δεν προσβάλλεται οποιαδήποτε διοικητική απόφαση. Η πράξη της μετακίνησης καθισμάτων, τραπεζιών και άλλων αντικειμένων από τους υπαλλήλους του Δήμου από τον επίδικο χώρο, η οποία και προσβάλλεται, δεν συνιστά εκτελεστή απόφαση. Είναι πράξεις που ακολουθούν τη νομική θέση που έχει ο Δήμος, ότι δηλαδή ο αιτητής χρησιμοποιεί δημόσιο χώρο χωρίς άδεια. Η προσφυγή θα μπορούσε να απορριφθεί, με μοναδική αιτιολογία αυτά που είπα αμέσως πιο πάνω, και που αφορούν στη διατύπωση του αιτητικού. Θεώρησα όμως επιθυμητό να αναφερθώ στα γεγονότα σε κάποια έκταση για να καταστεί, όσο είναι δυνατό, πιο καθαρή η εικόνα της υπόθεσης.
Η προσφυγή απορρίπτεται με £500 έξοδα.
Η�προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.