CyLaw | Αναφορικά μ'εμάς | Επικοινωνία

ΕΝΩΠΙΟΝ: Γ.Κ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.

Μεταξύ:

Αιτητριών

Καθ΄ ων η αίτηση

Εν συνεχεία αποστάληκε στην Επιτροπή επιστολή, ημερ. 28 Αυγούστου 2000, της Προϊσταμένης Νοσηλευτικής Λειτουργού του προαναφερθέντος Νοσοκομείου, με την οποία αυτή εξηγούσε ότι στις 17 Ιουλίου 2000 οι αιτήσεις εκ παραδρομής είχαν σταλεί στον Διευθυντή Ιατρικών Υπηρεσιών αντί στον Πρόεδρο της Επιτροπής και ότι λόγω των θερινών διακοπών το λάθος δεν έγινε έγκαιρα αντιληπτό. Στην Επιτροπή επίσης αποστάληκε επιστολή των αιτητριών, ημερ. 31 Αυγούστου 2000, με την οποία διευκρίνιζαν ότι παρέδωσαν τις αιτήσεις τους στις 12 Ιουλίου 2000 στην Προϊσταμένη Νοσηλευτική Λειτουργό χωρίς να γνώριζαν είτε αυτές είτε οι Προϊστάμενοί τους πως "ο νόμος" είχε αλλάξει και θα έπρεπε πλέον οι αιτήσεις να παραδίδονταν απευθείας στην Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας. Η Επιτροπή, σε συνεδρία ημερ. 31 Αυγούστου 2000, έκρινε ότι δεν μπορούσε να διαφοροποιήσει την ήδη ληφθείσα απόφασή της.

Οι αιτήτριες επανήλθαν με επιστολή του δικηγόρου τους, ημερ. 11 Σεπτεμβρίου 2000, ζητώντας και πάλι αναθεώρηση της απόφασης. Υπέδειξαν ότι η Εγκύκλιος της Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας, ημερ. 29 Φεβρουαρίου 2000, με την οποία επισημαίνετο ότι με την Κ.Δ.Π. 36/00 άλλαξε ο τρόπος υποβολής αιτήσεων, λήφθηκε από τις Ιατρικές Υπηρεσίες και Υπηρεσίες Δημόσιας Υγείας στις 23 Μαρτίου 2000 και έφθασε στο Νοσοκομείο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ΄ καθυστερημένα στις 5 Σεπτεμβρίου 2000 με αποτέλεσμα, λόγω αυτού του σφάλματος της διοίκησης, να μην καταστεί έγκαιρα γνωστή η Εγκύκλιος σ΄ αυτές και στους Προϊσταμένους τους. Εισηγήθηκαν ότι "οι κανόνες της καλής πίστης και της επιείκειας επέβαλλαν να θεωρηθούν εμπρόθεσμες οι αιτήσεις". Ας σημειωθεί ότι ο Καν. 5(1) των περί Δημόσιας Υπηρεσίας (Γενικών) Κανονισμών του 1991 (Κ.Δ.Π. 98/91) προέβλεπε, πριν από την τροποποίηση του με την Κ.Δ.Π. 36/00, η οποία δημοσιεύτηκε στις 25 Φεβρουαρίου 2000, ότι:

Με την προσφυγή τους οι αιτήτριες προσβάλλουν την πρώτη και την τρίτη απόφαση της Ε.Δ.Υ. Η πρώτη ήταν οπωσδήποτε εκτελεστή. Αντιλαμβάνομαι ότι με την συμπροσβολή επιδιώκεται να καλυφθεί και η περίπτωση κατά την οποία θα επικρατούσε η άποψη πως εκτελεστή ήταν και η τρίτη ως αποτέλεσμα νέας έρευνας. Μου φαίνεται πως ενώ σε σχέση με τη δεύτερη θα μπορούσε ευκολότερα να καταλήξει κανείς πως αυτή περιέλαβε νέα ουσιαστικά στοιχεία και ήταν ως εκ τούτου εκτελεστή σε αντικατάσταση της πρώτης, με την τρίτη το μόνο που προστέθηκε, πέραν της επιχειρηματολογίας του συνηγόρου των αιτητριών, ήταν τα στοιχεία που εξηγούσαν γιατί οι αιτήτριες και οι προϊσταμένοι τους δεν πληροφορήθηκαν - όπως είχαν ήδη αναφέρει - το περιεχόμενο της αναφερθείσας Εγκυκλίου για την τροποποίηση του Κανονισμού. Ενόψει όμως της ιδιομορφίας της υπόθεσης δεν είμαι διατεθειμένος να αποκλείσω ότι εδικαιολογείτο να ληφθεί υπόψη και αυτό το στοιχείο. Θα θεωρήσω λοιπόν την τρίτη απόφαση, με την οποία λήφθηκαν υπόψη όλα τα στοιχεία, ως εκτελεστή. Απασχόλησε και μια άλλη πτυχή σε σχέση με την εκτελεστότητα. Ο συνήγορος της Δημοκρατίας υπέβαλε ότι οι προσβαλλόμενες αποφάσεις ήταν προπαρασκευαστικές στη διαδικασία για διορισμό και όχι εκτελεστές ενώ ο συνήγορος των αιτητριών αντέτεινε ότι οι εν λόγω αποφάσεις, που προέκυψαν στο πλαίσιο σύνθετης διοικητικής ενέργειας, ήταν εκτελεστές και δεν ενσωματώθηκαν σε τελική απόφαση διορισμού ώστε να απωλέσουν την εκτελεστότητά τους αφού διορισμοί δεν έγιναν. Παρέπεμψε σχετικά στην πρωτόδικη Preza and Another v. Republic (1985) 3 C.L.R. 1008. Το ζήτημα αυτό, όπως και το προηγούμενο που συζήτησα, είναι εν προκειμένω ακαδημαϊκό. Με οποιαδήποτε θεώρηση οι αιτήτριες δεν μπορούν, κατά την άποψή μου, να επιτύχουν. Για τον λόγο ακριβώς τον οποίο έδωσε η Ε.Δ.Υ. και τον οποίο παρέθεσα ανωτέρω.