|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση αρ.547/00
ΕΝΩΠΙΟΝ
: Χρ.ΑΡΤΕΜΙΔΗ, ΔΑναφορικά με το Αρθρο 146 του Συντάγματος
ΜΕΤΑΞΥ:
Πυγμαλίωνα Δημητριάδη, από την Πάφο
&# 9;
αιτητή- και -
Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω
Επιτροπής Δημόσιας Υπηρεσίας
καθ΄ης η αίτηση
------------------------
7.6.2001
Για τον αιτητή: κ.Α.Σ.Αγγελίδης
Για την καθ΄ης η αίτηση: κ.Κ.Σταυρινός - δικηγόρος της Δημοκρατίας
-----------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Στις 30.9.99 συνάδελφος (Κωνσταντινίδης, Δ.) αποδέκτηκε την προσφυγή του αιτητή (698/98) και ακύρωσε τους διορισμούς των ενδιαφερομένων μερών στη θέση Τεχνικού Επιθεωρητή, Τμήμα Δημοσίων ΄Εργων, που έγιναν με απόφαση της ΕΔΥ στις 29.5.98, και με ισχύ 1.7.98. Το Δικαστήριο έκρινε πως η σύσταση του διευθυντή υπέρ των ενδιαφερομένων μερών δεν ήταν αιτιολογημένη γιατί οι ιδιότητες που τους απέδωσε καλύπτονταν από τα στοιχεία αξιολόγησης, για τα οποία βαθμολογούνται οι δημόσιοι υπάλληλοι ετησίως, και δεν προέκυπτε απ΄αυτή υπεροχή τους. Το Δικαστήριο αποφάνθηκε επίσης πως η Επιτροπή πλανήθηκε αναφορικά με την αρχαιότητα του αιτητή, την οποία η ΕΔΥ χαρακτήρισε οριακή, γιατί αναγόταν στη διαφορά γέννησης του από τα ενδιαφερόμενα μέρη. Ο δικαστής διαφώνησε και με αυτή τη θέση, κρίνοντας πως με βάση τις ερμηνευτικές διατάξεις του άρθρου 49(7) του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου Ν.1/90 η προηγούμενη αρχαιότητα διαπιστώνεται με αναδρομή στη μόνιμη θέση ή τάξη που βρισκόντουσαν οι λειτουργοί προηγουμένως, και δεν δικαιολογείται η εξομοίωση του μόνιμου διορισμού με τον προσωρινό. Επομένως, είπε, ήταν ορθή η εισήγηση του αιτητή πως, εφόσο διορίστηκε στη μόνιμη θέση Τεχνικού Βοηθού 2ης τάξης 4 χρόνια και 3 μήνες πριν από τα ενδιαφερόμενα μέρη, είχε αρχαιότητα έναντι τους ίση με το πιο πάνω χρονικό διάστημα.
Δεν καταχωρίστηκε έφεση από την Κυπριακή Δημοκρατία εναντίον της πιο πάνω πρωτόδικης απόφασης, μήτε και του ενός των ενδιαφερομένων μερών που εκπροσωπείτο από δικηγόρο. Μολονότι είχε υποβληθεί από τον τελευταίο στο Δικαστήριο πως το εφαρμοζόμενο στην περίπτωση άρθρο για τη διαπίστωση της αρχαιότητας των μερών, ήταν το άρθρο 49(1) του Νόμου, και όχι το 49(7).
Η ΕΔΥ επανεξέτασε το ζήτημα σε συνεδρία της στις 28.1.00. Αναφέρεται στο σχετικό πρακτικό πως η επανεξέταση έγινε για να υπάρξει συμμόρφωση με την απόφαση του Δικαστηρίου. Εντόπισε μάλιστα τα δυο σημεία, που αποτελούσαν και το δεδικασμένο της απόφασης, δηλαδή τη σύσταση του διευθυντή και την αρχαιότητα, με τα οποία και ασχολήθηκε ειδικά. Αναφορικά με την αρχαιότητα η ΕΔΥ λέει τα πιο κάτω:
«Η Επιτροπή επάνέλαβε πως σ΄ό,τι αφορά την αρχαιότητα των υπαλλήλων τόσο κατά την αρχική της απόφαση όσο και στα πλαίσια της επανεξέτασης έχει λάβει και θα λάβει υπόψη της το άρθρο 49(1) των περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμων του 1990 έως 1996, σύμφωνα με το οποίο «η αρχαιότητα μεταξύ υπαλλήλων που κατέχουν την ίδια μόνιμη θέση ή τάξη της ίδιας θέσης, είτε μόνιμα είτε προσωρινά είτε από μήνα σε μήνα είτε με απόσπαση είτε με σύμβαση, κρίνεται με βάση την ημερομηνία της ισχύος του διορισμού, της προαγωγής ή απόσπασής τους στη συγκεκριμένη θέση ή τάξη, ανάλογα με την περίπτωση, ανεξάρτητα από τον τρόπο κατοχής της.»
Βλέπουμε πως το διοικητικό όργανο ρητά αναφέρει ότι δεν συμφωνεί με την απόφαση του Δικαστηρίου και εμμένει στη δική του θέση αναφορικά με την ερμηνεία και εφαρμογή του νομοθετικού πλαισίου, βάσει του οποίου διαπιστώνεται η αρχαιότητα του αιτητή. Στις 20.2.01, στο στάδιο των διευκρινίσεων, ο δικηγόρος του ενός από τα ενδιαφερόμενα μέρη δήλωσε πως, άνκαι διαφωνούσε με την ερμηνεία που έδωσε το πρωτόδικο Δικαστήριο στην πρώτη προσφυγή, ενώπιον του οποίου είχε εισηγηθεί πως εφαρμόζονται οι διατάξεις του άρθρου 49(1) και όχι του 49(
7) του Ν.1/90, δέχεται πως η ΕΔΥ παραβίασε το δεδικασμένο, το οποίο ήταν υποχρεωμένη να ακολουθήσει. Γι΄αυτό και ζήτησε την άδεια του Δικαστηρίου να αποσυρθεί, αφού ειδοποίησε σχετικά το ενδιαφερόμενο μέρος. Και ο δικηγόρος της Δημοκρατίας συμφώνησε πως υπήρξε σαφής παραβίαση του δεδικασμένου, ανέφερε δε πως θα ετοίμαζε σχετικό σημείωμα στο Γενικό Εισαγγελέα. ΄Υστερα όμως, με δισταγμό, είπε πως θα υποστήριζε την προσβαλλόμενη απόφαση.Σε μικρό ολίσθημα σε εκείνο το στάδιο των διευκρινίσεων, από την ορθή θέση του δικηγόρου του ενδιαφερόμενου μέρους και του δικηγόρου της Δημοκρατίας, περιέπεσα εγώ. Φαίνεται πως λόγω κάποιας άνεσης χρόνου και διάθεσης, που πολύ σπάνια ευτυχώς με καταλαμβάνει, για θεωρητική νομική συζήτηση, εξέφρασα τη γνώμη πως απέκλινα υπέρ της θέσης ότι οι διατάξεις που εφαρμόζονταν στην περίπτωση είναι αυτές του άρθρου 49(1) του Ν.1/90, και όχι του 49(7). Τώρα βέβαια που βρίσκομαι στο στάδιο της έκδοσης απόφασης θα εφαρμοστεί η καλά γνωστή και ευθυγραμμισμένη αρχή πως η διοίκηση οφείλει να συμμορφώνεται με τις αποφάσεις του δικαστηρίου. Αρχή του διοικητικού δικαίου που δευτερευόντως επικρατεί μια και υπερτερεί το σχετικό άρθρο, 146(5) του συντάγματος μας, που την προβλέπει ρητά:
Για τη σύσταση του Διευθυντή δεν θα πω τίποτα. Αυτή αναμένεται να διαμορφωθεί με δεδομένη την αρχαιότητα του αιτητή.
Η προσφυγή επομένως επιτυγχάνει για δεύτερη φορά. Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται με £300 έξοδα.
Χρ. Αρτεμίδης, Δ.
/ΜΑΑ