|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση Αρ. 1187/99
Ενώπιον
: ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗ, Δ.Αναφορικά με τo Άρθρo 146 του Συντάγματος
Μεταξύ:
Ιωάννη Κωνσταντίνου από τη Λευκωσία
Αιτητή
- και -
Κυπριακής Δημοκρατίας μέσω
του Υπουργού Οικονομικών, από τη Λευκωσία
Καθ΄ ου η αίτηση
- - - - - -
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ
: 18.6.2001Για τον αιτητή: κ. Χρ. Κιτρομηλίδης.
Για τον καθ΄ου η αίτηση: κα Δ. Κούσιου-Χρυσανδρέα, Δικηγόρος της
Δημοκρατίας.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Μετά από έγκρισή του, στις 29.8.1990, ως δικαιούμενου προσώπου για τους σκοπούς του εδαφίου 09 της κλάσης 01 του Τέταρτου Πίνακα του περί Τελωνειακών Δασμών και Φόρων Καταναλώσεως Νόμου του 1990 (Νόμος 5/90), ο αιτητής απέκτησε, στις 15.9.1990, αδασμολόγητο αυτοκίνητο. Το 1998 το αυτοκίνητο καταστράφηκε ύστερα από εμπλοκή του σε δυστύχημα.
Στις 14.5.1998 ο αιτητής υπέβαλε αίτηση για παροχή οικονομικής βοήθειας για απόκτηση αυτοκινήτου με βάση το Σχέδιο Παροχής Βοηθείας σε Αναπήρους για Απόκτηση Αυτοκινήτου (το Σχέδιο), που εγκρίθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο στις 3.1.1991 και 11.10.1991 (αποφάσεις 34809 και 36254, αντίστοιχα). Αυθημερόν ο καθ΄ου η αίτηση παρέπεμψε το αίτημα στο αρμόδιο Ιατροσυμβούλιο για καθορισμό της φύσης και του ποσοστού αναπηρίας του αιτητή. Στις 9.6.1999 ο αιτητής εξετάστηκε από το Ιατροσυμβούλιο το οποίο καθόρισε το ποσοστό αναπηρίας του στο 30%. Ακολούθως, στηριζόμενος στην έκθεση του Ιατροσυμβουλίου, και επειδή, σύμφωνα με την παράγραφο 1(α)(ii) του Σχεδίου, δικαιούμενα πρόσωπα είναι μόνον εκείνα που έχουν μόνιμο βαθμό αναπηρίας πέραν του 39%, ο καθ΄ου η αίτηση, με επιστολή του ημερομηνίας 13.7.1999, πληροφόρησε τον αιτητή ότι η αίτησή του απορρίφθηκε.
Η απορριπτική απόφαση είναι το αντικείμενο της προσφυγής.
Η προσφυγή επικεντρώθηκε στην εισήγηση ότι η περίπτωση του αιτητή δεν είναι η συνήθης περίπτωση υποβολής αίτησης από ανάπηρο για απόκτηση δικαιώματος αδασμολόγητου αυτοκινήτου. Σύμφωνα με το δικηγόρο του αιτητή, το δικαίωμα αδασμολόγητου αυτοκινήτου είχε ήδη παραχωρηθεί στον αιτητή από το 1990, εφόσον δε αυτό καταστράφηκε, χωρίς υπαιτιότητά του, εκείνο που ζήτησε με την αίτησή του της 14.5.1998 δεν ήταν η απόκτηση δικαιώματος αδασμολόγητου αυτοκινήτου αλλά, απλώς, στα πλαίσια κεκτημένου δικαιώματός του, η αντικατάσταση του αυτοκινήτου του που καταστράφηκε. Έπρεπε, επομένως, η αίτησή του να εγκριθεί.
Η εισήγηση του δικηγόρου του αιτητή δεν με βρίσκει σύμφωνο. Και τούτο διότι ο μεν Νόμος 5/90 καταργήθηκε στις 10.4.1991 με τον περί Τελωνειακών Δασμών και Φόρων Καταναλώσεως (Τροποποιητικό) Νόμο του 1991 (Νόμος 97/91), χωρίς να διαφυλαχθούν καθ΄ οιονδήποτε τρόπο δικαιώματα που αποκτήθηκαν με το Νόμο 5/90, η δε παράγραφος 7 του Σχεδίου ορίζει ρητά ότι: «Οι πρόνοιες του σχεδίου αυτού καλύπτουν και τις περιπτώσεις αντικατάστασης αυτοκινήτων που παραχωρήθηκαν αδασμολόγητα με βάση τον περί Τελωνειακών Δασμών και Φόρων Καταναλώσεως Νόμο», ήτοι το Νόμο 5/90.
Ενόψει των πιο πάνω, και εφόσον το ποσοστό αναπηρίας του αιτητή καθορίστηκε από το Ιατροσυμβούλιο στο 30%, αντί τουλάχιστον 39%, όπως προβλέπεται στην παράγραφο 1(α)(ii) του Σχεδίου, το αίτημα δεν ήταν δυνατό να ικανοποιηθεί και ορθά απορρίφθηκε.
Η προσφυγή απορρίπτεται.
Η επίδικη απόφαση επικυρώνεται βάσει του Άρθρου 146.4(α) του Συντάγματος.
Δεν εκδίδεται διαταγή για τα έξοδα.
Ρ. Γαβριηλίδης
/ΧΤΘ &# 9;Δ.