|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση Αρ. 244/2000
ΕΝΩΠΙΟΝ: ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗ, Δ.
Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος
Μεταξύ:
Άντρος Χατζηλούκας
Αιτητή
και
Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω
1. Υπουργικού Συμβουλίου ή/και
2. Υπουργού Εσωτερικών
Καθ΄ων η Αίτηση
--------------
23 Απριλίου 2001
Για τον αιτητή: κα Κουντουρή για Τ. Παπαδόπουλο και Σία.
Για τους Καθ΄ων η Αίτηση: κ. A. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α, εκ μέρους του Γενικού Εισαγγελέα.
----------------------
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Ο Αιτητής είναι ιδιοκτήτης δύο οικοπέδων που βρίσκονται εντός των ορίων του Δήμου Λευκωσίας. Με την ΚΔΠ 7/86, 22.6.1986, έγινε καθορισμός πολεοδομικών ζωνών στην περιοχή του Δήμου, με βάση τον οποίο τα οικόπεδα εντάχθησαν στη Ζώνη Η1 με συντελεστή δόμησης 180%, ποσοστό κάλυψης 50%, και ανώτατο αριθμό ορόφων 8. Με την ΑΔΠ 1935/90, 30.11.1990, δημοσιεύθηκε το Τοπικό Σχέδιο Λευκωσίας, βάσει του οποίου τα οικόπεδα, ως εφαπτόμενα της κοίτης του Πεδιαίου, εντάχθησαν στη Ζώνη Προστασίας Δα3 με συντελεστή δόμησης 5%, ποσοστό κάλυψης 5% και ανώτατο αριθμό ορόφων 2, πλην οικοπέδων, όπως αυτά, που είχαν προηγουμένως συντελεστή δόμησης πέραν του 60%, οπότε θα είχαν συντελεστή δόμησης 60%, ποσοστό κάλυψης 35% και ανώτατο αριθμό ορόφων 2. Ο Αιτητής δεν υπέβαλε ένσταση. Μετά από τη μελέτη των ενστάσεων και τη διαμόρφωση εισηγήσεων, το Τοπικό Σχέδιο τροποποιήθηκε με τις ΑΔΠ 2082/92, 31.12.1992, και ΑΔΠ 1599/94, 14.10.1994. Βάσει αυτών τα οικόπεδα εντάχθησαν στη Ζώνη Προστασίας Δα1 με συντελεστή δόμησης 0.5%, ποσοστό κάλυψης 0.5% και ανώτατο αριθμό ορόφων 2, συνέχιζε όμως να ισχύει η ειδική πρόνοια που ανεφέρθη σε σχέση με την ΑΔΠ 1935/90. Ο Αιτητής δεν υπέβαλε ένσταση. Με την ΑΔΠ 1188/96, 3.10.1996, δημοσιεύθηκε το αναθεωρημένο Τοπικό Σχέδιο βάσει του οποίου τα οικόπεδα παρέμειναν στη Ζώνη Προστασίας Δα1, με ισχύουσα και πάλι την ειδική πρόνοια. Ο Αιτητής υπέβαλε τώρα ένσταση, ζητώντας όπως τα οικόπεδα του ενταχθούν σε άλλες ζώνες (το ένα στην οικιστική ζώνη και το άλλο στην εμπορική ζώνη). Μετά από τη μελέτη των ενστάσεων και τη διαμόρφωση εισηγήσεων, δημοσιεύθηκε αναθεωρημένο Τοπικό Σχέδιο με την ΑΔΠ 1451/99, 3.12.1999, βάσει του οποίου τα οικόπεδα παρέμεναν στη Ζώνη προστασίας Δα1, με ισχύουσα την ειδική πρόνοια. Ακολούθησε η προσφυγή, με την οποία προσβάλλεται η ΑΔΠ 1451/99 και η απόρριψη της ένστασης του Αιτητή.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος για τον Αιτητή εισηγείται ως λόγους ακύρωσης την πλάνη περί τα πράγματα ως προς το περιεχόμενο της ένστασης του Αιτητή, που εξυπακούει και έλλειψη δέουσας έρευνας και αιτιολογίας, την παράνομη σύνθεση των οργάνων που επιλήφθησαν των ενστάσεων, την κατάχρηση εξουσίας σε συνάρτηση προς την ύπαρξη αλλότριων σκοπών της διοίκησης με την εκμηδένιση της αξίας των οικοπέδων και τη διευκόλυνση της τελικής απαλλοτρίωσης τους, την παραβίαση του Άρθρου 23 του Συντάγματος ως εκ της ουσιαστικής αποστέρησης του δικαιώματος ιδιοκτησίας του Αιτητή με την ένταξη των οικοπέδων σε ζώνη με τέτοιους περιορισμούς, και την παραβίαση της αρχής της ισότητας ως εκ του ότι τα οικόπεδα του Αιτητή ήσαν τα μόνα παραποτάμια κτήματα που εντάχθησαν στη Ζώνη Δα1.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος για τη Δημοκρατία δεν απαντά στις εισηγήσεις αυτές. Επικεντρώνεται στη θέση ότι ο Αιτητής στερείται εννόμου συμφέροντος κατά το ότι δεν υπέβαλε ένσταση ή προσφυγή κατά της ΑΔΠ 1935/90 βάσει της οποίας τα οικόπεδα εντάχθησαν στη Ζώνη Δα3 αλλά με τον ειδικό συντελεστή δόμησης 60%, ποσοστό κάλυψης 35% και ανώτατο αριθμό ορόφων 2. Η κατάσταση αυτή, λέγει, παρέμεινε αμετάβλητη για τα οικόπεδα και μετά από την ένταξη τους στη Ζώνη Δα1 με τις ΑΔΠ 2082/92 και ΑΔΠ 1599/94, αφού συνέχισαν να ισχύουν, στην περίπτωση του Αιτητή, οι ειδικές πρόνοιες για συντελεστή δόμησης 60%, ποσοστό κάλυψης 35% και ανώτατο αριθμό ορόφων 2, εν πάση περιπτώσει δε ο Αιτητής δεν υπέβαλε ένσταση ή προσφυγή ούτε κατά των ΑΔΠ 2082/92 και ΑΔΠ 1599/94. Η ΑΔΠ 1451/99 την οποία ο Αιτητής προσβάλλει με την προσφυγή δεν επέφερε οποιαδήποτε μεταβολή στο καθεστώς των οικοπέδων του Αιτητή. Ο κ. Μαππουρίδης με παρέπεμψε σχετικά και στην απόφαση μου στην υπόθεση Μιχαηλίδης ν. Δημοκρατίας, 108/2000, 14.2.2001.
Η απάντηση του ευπαιδεύτου συνηγόρου για τον Αιτητή επ΄αυτού είναι ότι η διοίκηση συμφώνησε να επανεξετάσει αίτημα του Αιτητή για αναθεώρηση της ένταξης των οικοπέδων του στη Ζώνη Δα3 υποβληθέν στις 28.2.1995, το οποίο όμως τελικά δεν εξετάσθηκε. Λέγεται ακόμα ότι η ένταξη των οικοπέδων στη Ζώνη Δα1 έγινε όχι με τις ΑΔΠ 2082
/92 και ΑΔΠ 1599/94 αλλά με την ΑΔΠ 1188/96 εναντίον της οποίας και υπεβλήθη ένσταση.Η άποψη την οποία έλαβα στην προσφυγή 108/2000 έχει πλήρη αντιστοιχία και στην προκειμένη περίπτωση. Στην απόφαση μου στην υπόθεση εκείνη ανέφερα στη σ. 3:
".....το ουσιαστικό θέμα απολήγει να είναι όχι κατά πόσο ο κ. Μιχαηλίδης υπέβαλε νέα ένσταση, την οποία και θεωρεί ως απορριφθείσα με την ΑΔΠ 1448/99, αλλά κατά πόσο η παραμονή του κτήματος του στη Ζώνη Γα4 με την ΑΔΠ 1448/99 συνιστούσε απόφαση βεβαιωτική εκείνης που περιείχετο στην ΑΔΠ 1359/92. Και θεωρώ ότι συνιστούσε τέτοια βεβαιωτική απόφαση. Το κτήμα του κ. Μιχαηλίδη από το 1990 εντάχθηκε και έκτοτε παρέμεινε στη Ζώνη Γα4. Ο επηρεασμός του επήλθε τότε και οριστικοποιήθηκε το 1992 με την απόρριψη της ένστασης του και της δημοσίευσης της ΑΔΠ 1359/92. Στη συνέχεια δεν επηρεάσθηκε καθ΄οιονδήποτε τρόπο. Η απόφαση με την οποία διαμορφώθηκε η νομική κατάσταση του κτήματος και τα αντίστοιχα δικαιώματα και έννομο συμφέρον του κ. Μιχαηλίδη ήταν η ΑΔΠ 1359/92. Ούτε έχει καταδειχθεί ότι με την ένσταση του κ. Μιχαηλίδη της 30.5.1997, ή ανεξάρτητα από αυτή, διεξήχθη νέα έρευνα σε συνάρτηση με νέα στοιχεία ως προς το αίτημα του κ. Μιχαηλίδη για μη παραμονή του κτήματος του στη Ζώνη Γα4. Αυτό που καταφαίνεται είναι σταθερή εμμονή της διοίκησης στην αρχική απόφαση της."
Και εδώ ο επηρεασμός του νομικού καθεστώτος των οικοπέδων του Αιτητή επήλθε με την ΑΔΠ 1935/90 η οποία διαφοροποίησε τόσο τη ζώνη στην οποία εντάσσοντο όσο και τους συντελεστές που αφορούσαν τα οικόπεδα του. Κατά της πράξης αυτής ο Αιτητής δεν υπέβαλε ένσταση ούτε και την προσέβαλε με προσφυγή. Ουδεμία νομική μεταβολή επήλθε στη συνέχεια. Η αλλαγή της ζώνης από Δα3 σε Δα1 με τις ΑΔΠ 2082/92 και ΑΔΠ 1599/94 δεν συνεπάγετο οποιαδήποτε μεταβολή του νομικού καθεστώτος των οικοπέδων αφού οι συντελεστές του παρέμειναν οι ίδιοι. Αλλά και αν συνεπάγετο τέτοια μεταβολή ως εκ της διαφοροποίησης της ζώνης από Δα3 σε Δα1, και πάλι ο Αιτητής δεν υπέβαλε ένσταση ούτε προσέβαλε με προσφυγή τις πράξεις αυτές. Η ΑΔΠ 1188/96 ουδεμία αλλαγή επέφερε αφού τα οικόπεδα παρέμειναν στη ζώνη Δα1, όπως παρέμειναν και με την προσβαλλόμενη ΑΔΠ 1451/99, με το ίδιο νομικό καθεστώς. Η προσβολή της ΑΔΠ 1451/99 συνιστά όψιμη προσβολή βεβαιωτικής πράξης που δεν παρέχει έννομο συμφέρον στον Αιτητή.
Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται. Ο Αιτητής θα καταβάλει τα έξοδα της Δημοκρατίας.
Δ. Χατζηχαμπής
Δ.
/ΚΧ"Π