Αναφορικά με το Άρθρο 146 του Συντάγματος

- και -

Κα θ΄ ης η αίτηση

- - - - - -

Για τον αιτητή: κα Θ. Σπανού.

Για την καθ΄ης η αίτηση: κ. Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α.

- - - - - -

Με την προσφυγή, που καταχωρήθηκε στις 3.2.2000, ο αιτητής ζητά από το Δικαστήριο την ακόλουθη θεραπεία:

Ο δικηγόρος της καθ ής η αίτηση προβάλλει την προδικαστική ένσταση ότι η προσφυγή είναι εκπρόθεσμη για το λόγο ότι ενώ το επίδικο διάταγμα επίταξης δημοσιεύθηκε στις 25.6.1999, η προσφυγή καταχωρήθηκε στις 3.2.2000, οκτώ δηλαδή μήνες μεταγενέστερα.

Εις απάντηση, ο δικηγόρος του αιτητή, με τη γραπτή του αγόρευση, προβάλλει τη θέση:

(α) «Ότι ΄Τεμάχιο με αριθμό 335 (μέρος) του χωρομετρικού σχεδίου XL11.20.W.2΄ δεν συνιστούσε την νενομισμένη ειδοποίηση της απαλλοτρίωσης την οποίαν ουδέποτε είδεν ή ήτο δυνατόν να δει ο αιτητής και επομένως ο χρόνος παραγραφής ήρχισεν από την ημέραν κατά την οποίαν έλαβεν γνώση ο αιτητής που ήτο η 2.2.00 οπότε συνεργείο των Δημοσίων Έργων επεσκέφθησαν την περιουσίαν του αιτητή μέρος της οποίας θα απαλλοτριώνετο και του εκοινοποίησαν το γεγονός.».

(β) Ότι, εν πάση περιπτώσει, σύμφωνα με το άρθρο 2 του περί Αναγκαστικής Απαλλοτριώσεως (Τροποποιητικού) Νόμου του 1992 (Νόμος 135(Ι) του 1999), το εδάφιο 1 του άρθρου 4 του βασικού Νόμου τροποποιήθηκε με την επιβολή υποχρέωσης στην Απαλλοτριούσα Αρχή να «μεριμνά επίσης για την επίδοση αντιγράφου της δημοσιευθείσας γνωστοποίησης απαλλοτρίωσης στο κάθε ενδιαφερόμενο μέρος».

Έχω την άποψη ότι η προβαλλόμενη προδικαστική ένσταση ευσταθεί για τους ακόλουθους λόγους:

1. Διότι η υπό (α) επιχειρηματολογία του δικηγόρου του αιτητή αναφέρεται στη γνωστοποίηση απαλλοτρίωσης (που δημοσιεύθηκε στην ίδια Εφημερίδα με αρ. 833) και όχι στο διάταγμα επιτάξεως και διότι, εν πάση περιπτώσει, αυτή δεν μπορεί να ευσταθήσει δεδομένου ότι η δημοσίευση ήταν ικανοποιητική (πλήρης)* , το δε γεγονός ότι ο αιτητής, κατά τον ισχυρισμό του, ουδέποτε την είδε ή ήταν δυνατό να τη δει είναι εντελώς άσχετο.
2. Διότι ο περί Αναγκαστικής Απαλλοτρίωσης (Τροποποιητικός) Νόμος 135(Ι)/99 είναι άσχετος, πρώτον, διότι αναφέρεται σε γνωστοποιήσεις απαλλοτριώσεως και όχι σε διατάγματα επιτάξεως και, δεύτερον, διότι τέθηκε σε ισχύ από τις 19.11.1999 και εφεξής, πέντε δηλαδή περίπου μήνες μετά την 25.6.1999.

Όμως, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η προδικαστική ένσταση, σύμφωνα με τα όσα έχω μόλις αναφέρει, ευσταθεί, η προσφυγή είναι απορριπτέα και στην ουσία της για το λόγο ότι, με τις γραπτές αγορεύσεις που καταχωρήθηκαν από το δικηγόρο του αιτητή, δεν αποδείχθηκε οποιοσδήποτε λόγος ακυρώσεως του προβαλλόμενου διατάγματος επιτάξεως. Τόσο στην αρχική του αγόρευση, όσο και στην απαντητική του αγόρευση, ο δικηγόρος του αιτητή, αντί να ασχολείται με τη νομιμότητα του διατάγματος επιτάξεως, ασχολείται με τη νομιμότητα της γνωστοποίησης απαλλοτρίωσης.

Η συνοπτική γραπτή αγόρευση επί της ουσίας της προσφυγής έχει ως εξής:

Η συνοπτική απαντητική αγόρευση επί της ουσίας της προσφυγής έχει ως εξής:

Περιττόν να σημειώσω ότι, όλα τα πιο πάνω, θα μπορούσαν να αποτελέσουν το περιεχόμενο ένστασης στη σκοπούμενη απαλλοτρίωση.

Ενόψει των όσων έχω προαναφέρει, η προσφυγή κατά του επίδικου διατάγματος επιτάξεως απορρίπτεται με £500 έξοδα εις βάρος του αιτητή.

/ΧΤΘ