Αι τητή

- και -

Κα θ΄ ης η αίτηση

- - - - - -

Υπόθεση Αρ. 1020/98

Οι επίδικες δύο θέσεις είναι θέσεις πρώτου διορισμού. Αφού δημοσιεύτηκαν στην επίσημη εφημερίδα της Δημοκρατίας, υποβλήθηκαν 186 αιτήσεις οι οποίες και διαβιβάστηκαν στο Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Συγκοινωνιών και Έργων, ως Πρόεδρου της Συμβουλευτικής Επιτροπής, με την παράκληση όπως, σύμφωνα με το εδάφιο 4 του άρθρου 33 του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου, συνέλθει η Συμβουλευτική Επιτροπή και ενεργήσει με βάση τα εδάφια 6, 7 και 14 του εν λόγω άρθρου. Ακολούθως, η Συμβουλευτική Επιτροπή, ύστερα από προφορική και γραπτή εξέταση των υποψηφίων, σύστησε ως καταλληλότερους για διορισμό οκτώ υποψήφιους, μεταξύ των οποίων δεν περιλαμβάνονταν οι αιτητές στις προσφυγές 925/98 και 926/98, ενώ περιλαμβάνονταν οι αιτητές στις προσφυγές 995/98 και 1020/98, καθώς και τα δύο ενδιαφερόμενα μέρη. Δεδομένου ότι οι προσφυγές 925/98 και 926/98 αφορούν αιτητές που δεν συστήθηκαν από τη Συμβουλευτική Επιτροπή, ενώ οι προσφυγές 995/98 και 1020/98 αφορούν αιτητές που συστήθηκαν μεν από τη Συμβουλευτική Επιτροπή, δεν επιλέγησαν όμως τελικά για διορισμό από την καθ΄ης η αίτηση, θα προχωρήσω και θα εξετάσω τη κάθε ομάδα ξεχωριστά.

Είναι η θέση του δικηγόρου των αιτητών ότι, υπό το φως των πιο πάνω στοιχείων που προέρχονται από τον αρμόδιο Διευθυντή Τμήματος Δημοσίων Έργων, αυτοί, αν και έκτακτοι Τεχνικοί, είχαν πείρα στη θέση Εκτελεστικού Μηχανικού, η δε πείρα τους αυτή ήταν «σχετική» με τα καθήκοντα της επίδικης θέσης. Η θέση αυτή του δικηγόρου των αιτητών δεν με βρίσκει σύμφωνο στο μέτρο που αφορά τον αιτητή Κωνσταντίνο Κωνσταντίνου (Προσφυγή 925/98), με βρίσκει όμως σύμφωνο στο μέτρο που αφορά τον αιτητή Νικόλαο Κωνσταντινίδη (Προσφυγή 926/98) για τον ακόλουθο λόγο: Είναι νομολογιακά καθιερωμένο ότι «πείρα» είναι η πρακτική γνώση που αποκτά κάποιος με το να επιδίδεται σε συγκεκριμένο είδος εργασίας. (Βλ., μεταξύ άλλων, Hadjisavva v. Republic (1972) 3 CLR 76 και Ιωάννου ν. ΑΗΚ, ΑΕ2063, 15.9.1998). Στη βεβαίωση του Διευθυντή Δημοσίων Έργων σχετικά με τον Κωνσταντίνο Κωνσταντίνου αναφέρεται ότι αυτός, επιπρόσθετα από τα καθήκοντα του Τεχνικού, εκτελούσε κατά πολύ μεγάλο ποσοστό καθήκοντα Εκτελεστικού Μηχανικού για μόνιμες ανάγκες του Τμήματος Δημοσίων Έργων και συγκεκριμένα, «ασχολείται με θέματα Οδικής Ασφάλειας και τα κυριότερα καθήκοντα του είναι μελέτες Οδικής Ασφάλειας υφισταμένων και προτεινομένων σχολείων, μελέτες προβληματικών σημείων (Black Spots) του Οδικού Δικτύου και συμμετοχή στην Υποεπιτροπή Νομοθεσίας του Συμβουλίου Οδικής Ασφάλειας.» Από μια απλή σύγκριση των καθηκόντων της επίδικης θέσης, όπως τα παράθεσα προηγουμένως, με τα καθήκοντα που εκτελούσε ο αιτητής Κωνσταντίνος Κωνσταντίνου είναι, κατά την άποψή μου, πρόδηλο ότι τα τελευταία δεν έχουν σχέση με τα καθήκοντα της επίδικης θέσης. Και, επομένως, η ορθότητα της διαπίστωσης της Συμβουλευτικής Επιτροπής ότι αυτός δεν είχε το πλεονέκτημα, δεν μπορεί εύλογα να αμφισβητηθεί. Το αντίθετο συμβαίνει αναφορικά με τον αιτητή Νικόλαο Κωνσταντινίδη. Στη βεβαίωση του Διευθυντή Δημοσίων Έργων σχετικά με το Νικόλαο Κωνσταντινίδη αναφέρεται ότι αυτός, επιπρόσθετα από τα καθήκοντα του Τεχνικού, εκτελούσε κατά πολύ μεγάλο ποσοστό καθήκοντα Εκτελεστικού Μηχανικού για μόνιμες ανάγκες του Τμήματος Δημοσίων Έργων και συγκεκριμένα, «ασχολείται με τη μελέτη τεχνικών έργων και τα κυριότερα καθήκοντα του είναι, εκπόνηση σχεδίων και μελετών γεφυρών, ειδικών τεχνικών έργων και οδοποιίας, μελέτες συντήρησης και ενίσχυσης γεφυρών, επίλυση τεχνικών προβλημάτων επί τόπου, ετοιμασία δελτίων ποσοτήτων τεχνικών έργων και εκτίμηση δαπάνης τεχνικών έργων.» Από μια σύγκριση των καθηκόντων της επίδικης θέσης με τα καθήκοντα που εκτελούσε ο αιτητής Νικόλαος Κωνσταντινίδης είναι, κατά την άποψή μου, πρόδηλο ότι τα τελευταία έχουν άμεση σχέση με τα καθήκοντα της επίδικης θέσης.

Ο δικηγόρος των αιτητών πρόβαλε, επίσης, ως λόγο ακυρώσεως και την εισήγηση ότι η τελική απόφαση της καθ΄ης η αίτηση για διορισμό των ενδιαφερόμενων μερών δεν είναι επαρκώς αιτιολογημένη. Υποστήριξε συναφώς ότι οι αιτητές έχουν έννομο συμφέρον να προβάλουν αυτό το λόγο, αφού η σχετική νομολογία αναφέρεται στο συμφέρον προσβολής της διοικητικής απόφασης, που αναντίλεκτα δικαιούνται να προσβάλουν, και όχι στους λόγους ακυρώσεως που δικαιούνται να προβάλουν προς ακύρωσή της. Η θέση αυτή δεν είναι ορθή. Εφόσον οι αιτητές δεν περιλήφθηκαν ούτε στον προκαταρκτικό ούτε στον τελικό κατάλογο, δεν έχουν έννομο συμφέρον να επικαλεσθούν λόγο ακυρώσεως που αναφέρεται αποκλειστικά στη διαδικασία επιλογής που ακολούθησε, και στην οποία προέβη η καθ΄ης η αίτηση μεταξύ των περιληφθέντων στον κατάλογο, και τούτο για το λόγο ότι, από την τυχόν ακύρωση της τελικής απόφασης, δεν υπάρχει περίπτωση να αντλήσουν οποιοδήποτε όφελος. Γιατί, κατά την επανεξέταση, η καθ΄ης η αίτηση θα πρέπει να περιοριστεί στο ποιους, από εκείνους τους υποψηφίους που περιλήφθηκαν στον τελικό κατάλογο, και μόνον, θα επιλέξει για διορισμό. Σχετικό, τηρουμένων των αναλογιών, είναι και το ακόλουθο απόσπασμα από την απόφαση του Κωνσταντινίδη Δ. στην Σοφοκλέους κ.α. ν. Δημοκρατίας, Υπόθ. 117/92 κ.α., 29.7.1994:

Όπως έχω ήδη αναφέρει, οι αιτητές στις προσφυγές αυτές συστήθηκαν από τη Συμβουλευτική Επιτροπή, αλλά η καθ΄ης η αίτηση επέλεξε και πρόσφερε τελικά διορισμό στα δύο ενδιαφερόμενα μέρη, αντί σ΄ αυτούς. Κατά την αξιολόγηση της απόδοσης των υποψήφιων στην προφορική εξέταση, η καθ΄ης η αίτηση χρησιμοποίησε τον πίνακα στον οποίο καταγράφονται οριζοντίως τα κεφάλαια κάτω από τα οποία αξιολογήθηκαν οι υποψήφιοι και στην τελευταία στήλη η γενική αξιολόγηση, μέθοδο που κρίθηκε από την Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου ότι δεν είναι ορθή και δεν απολήγει σε επαρκή αιτιολόγηση της απόδοσης των υποψήφιων στην προφορική εξέταση όπως απαιτεί το άρθρο 34(10) του περί Δημόσιας Υπηρεσίας Νόμου, που αναφέρεται στη διαδικασία πλήρωσης θέσεων πρώτου διορισμού και προαγωγής και που είναι πανομοιότυπο με το άρθρο 33(14), που αναφέρεται στη διαδικασία πλήρωσης θέσεων πρώτου διορισμού. (Βλέπε, Επιτροπή Δημόσιας Υπηρεσίας ν. Χριστάκη Ευθυμίου, ΑΕ2743, απόφαση 20.7.1999).