Οι αιτητές με την παρούσα προσφυγή ζητούν από το Δικαστήριο την πιο κάτω θεραπεία:

Στις 26.1.1993, οι αιτητές 1 υπέβαλαν αίτηση στον καθ΄ου η αίτηση για άδεια οικοδομής 8 εξοχικών επαύλεων, στα τεμάχια αρ. 385, 386/1 και 409 του Φ/Σχ. 42.8.Ε2, στην τοποθεσία Πρωταράς, στο Παραλίμνι.

Ο καθ΄ου η αίτηση με επιστολή του ημερομηνίας 29.1.93, πληροφόρησε τους αιτητές 1 ότι η αίτηση τους για άδεια οικοδομής εμελετάτο. Ακολούθως, ο καθ΄ου η αίτηση ζήτησε τις απόψεις του Τμήματος Πολεοδομίας και Οικήσεως Αμμοχώστου καθώς και του τεχνικού του συμβούλου. Το Τμήμα Πολεοδομίας εξέφρασε σφοδρές επιφυλάξεις και δεν σύστησε την έκδοση άδειας οικοδομής στους αιτητές. Ο τεχνικός σύμβουλος του καθ΄ου η αίτηση υπέδειξε τροποποιήσεις στα σχέδια των αιτητών και έκαμε τις εισηγήσεις του στον καθ΄ου η αίτηση. Ακολούθησαν διάφορες συναντήσεις μεταξύ του Προϊσταμένου των Τεχνικών Υπηρεσιών, του τεχνικού συμβούλου του καθ΄ου η αίτηση και της αρχιτέκτονος των αιτητών.

Ως αποτέλεσμα των πιο πάνω, στις 19.5.94 οι αιτητές υπέβαλαν νέα σχέδια, αναφορικά με την προτιθέμενη ανάπτυξη, καθώς και νέα αίτηση για άδεια οικοδομής. Ακολούθησαν και πάλιν διαβουλεύσεις του καθ΄ου η αίτηση με τους συμβούλους του και το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως. Στις 6.12.95 έγινε και νέα συνάντηση στο γραφείο του Δημάρχου Παραλιμνίου, στην οποία παρευρέθη και πάλιν η αρχιτέκτων των αιτητών και στις 14 Δεκεμβρίου υποβλήθηκαν τα νέα ζητηθέντα σχέδια μαζί με συνοδευτική επιστολή της αρχιτέκτονος των αιτητών.

Ο δικηγόρος των αιτητών στη γραπτή του αγόρευση, μεταξύ άλλων, ισχυρίζεται ότι υπάρχει παράβαση του Άρθρου 29 του Συντάγματος και ότι ο καθ΄ου η αίτηση άφησε την υπόθεση σε εκκρεμότητα αποφεύγοντας να αποφασίσει, παρά τις διαμαρτυρίες των αιτητών 1, ενεργώντας έτσι καθ΄υπερβαση εξουσίας. Ο δικηγόρος του καθ΄ου η αίτηση, μεταξύ άλλων, ισχυρίστηκε ότι ο καθ΄ου η αίτηση δεν είχε υποχρέωση ν΄απαντήσει με βάση το Άρθρο 29 του Συντάγματος, γιατί το άρθρο αυτό δεν τυγχάνει εφαρμογής σε υποθέσεις αιτήσεων για έκδοση άδειών οικοδομής, παραπέμποντας στην υπόθεση Δημοτική Επ. Αγ. Δομετίου ν. Χριστοφόρου κ.α. (1994) 3 Α.Α.Δ. 434.

Στην πιο πάνω υπόθεση η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου ανέφερε ότι το Άρθρο 29 του Συντάγματος δεν έτυχε δικαστικής ερμηνείας, ειδικά, αναφορικά με αιτήσεις που προνοούνται από νόμο για έκδοση κάποιας άδειας. Αφού ανέλυσε το ιστορικό της περίληψης του Άρθρου 29 στο Σύνταγμα της Κύπρου, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το Άρθρο αυτό δημιουργεί το νομικό ατομικό δικαίωμα του "αναφέρεσθαι προς τας αρχάς", και δεν περιορίζεται μόνο στους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Περαιτέρω, έκρινε ότι η λέξη "αιτήσεις" έχει την έννοια του αιτήματος και όχι την έννοια των αιτήσεων, που ο πολίτης είναι υποχρεωμένος να υποβάλει στη Διοίκηση, σύμφωνα με τις διατάξεις της ισχύουσας νομοθεσίας, για να τύχει κάποιας άδειας, όπως π.χ. άδειας οικοδομής, λατόμευσης, κ.λ.π. Η λέξη "παράπονα" στο ίδιο Άρθρο κρίθηκε ως αυτονόητη. Τελικά, το συμπέρασμα της Ολομέλειας ήταν ότι το Άρθρο 29 δεν είχε εφαρμογή σε υποθέσεις αιτήσεων για έκδοση άδειας οικοδομής.

Οι πιο πάνω αρχές, κατά τη γνώμη μου, κρίνουν οριστικά την τύχη της παρούσας προσφυγής. Εφόσον πρόκειται για αίτηση για άδεια οικοδομής, το Άρθρο 29 του Συντάγματος δεν τυγχάνει εφαρμογής στην περίπτωση. Ως εκ τούτου, οι ισχυρισμοί των αιτητών για πρόκληση ζημιάς με την καθυστέρηση στην απόφαση δεν μπορεί να καταστήσουν την προσφυγή παραδεκτή. Το άρθρο 4(1) του περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ.96, δεν καθορίζει χρονοδιάγραμμα για εξέταση αίτησης για έκδοση άδειας οικοδομής. Οι ενέργειες της Αρχής πρέπει όμως να λαμβάνονται σε εύλογο χρόνο, ο οποίος εξαρτάται από τα περιστατικά της κάθε υπόθεσης. Έτσι, θέμα πρόκλησης ζημιάς λόγω καθυστέρησης στην απάντηση στην αίτηση για έκδοση άδειας οικοδομής θα μπορούσε να εξεταστεί ενδεχομένως στα πλαίσια της προσφυγής εναντίον της απορριπτικής απόφασης του καθ΄ου η αίτηση, που έχει ήδη καταχωρηθεί, και νοουμένου ότι η προσφυγή αυτή θα έχει επιτυχή έκβαση για τους αιτητές.

Ως αποτέλεσμα των πιο πάνω η παρούσα προσφυγή που έγινε με βάση το Άρθρο 29 του Συντάγματος δεν είναι παραδεκτή και απορρίπτεται.

Δεν εκδίδεται διάταγμα για έξοδα.

Π. Αρτέμης,

Δ.

/Χ.Π.