Ο αιτητής ζητά από το Δικαστήριο την πιο κάτω θεραπεία:

Ο αιτητής είναι μόνιμος Αξιωματικός Πεζικού του Στρατού της Δημοκρατίας. Διορίστηκε στο Στρατό της Δημοκρατίας την 1.8.83 και από την ίδια ημερομηνία αποσπάστηκε για υπηρεσία στην Εθνική Φρουρά. Από 30.8.96 φέρει το βαθμό του Ταγματάρχη. Κατά τον ουσιώδη χρόνο, ο αιτητής υπηρετούσε στο 213 Τάγμα Πεζικού με καθήκοντα του Αξιωματικού του 2ου και 3ου Γραφείου.

Στις 20.9.1996 διετάχθη από το 1ο Επιτελικό Γραφείο του Γενικού Επιτελείου Εθνικής Φρουράς η διενέργεια ανάκρισης προς εξακρίβωση των συνθηκών και πραγματικών γεγονότων κάτω από τα οποία εμπιστευτική διαταγή του ΓΕΕΦ που αφορούσε τις προαγωγές των Αξιωματικών της Εθνικής Φρουράς επεδόθη στις 16 Σεπτεμβρίου 1996 από άγνωστο ένστολο πρόσωπο στο Γραφείο Τύπου και Πληροφοριών προκειμένου να δημοσιευθεί στον ημερήσιο τύπο.

Οι έρευνες οδήγησαν στο πρόσωπο του αιτητή και όπως καταλήγει η ανάκριση ο αιτητής, "με τον τρόπο που προφανώς ενήργησε κατέστη υπαίτιος παραβίασης εχεμύθειας κατά παράβαση του πειθαρχικού παραπτώματος με αρ. (5)(γ) του πειθαρχικού κώδικα".

Ο αιτητής κλήθηκε σε διοικητική απολογία ως ακολούθως:

Ο καθ΄ ου η αίτηση τον πληροφόρησε ότι το αίτημά του δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί γιατί δεν ήταν κατηγορούμενος σε ποινική υπόθεση.

Τελικά ο Διοικητής της Εθνικής Φρουράς τιμώρησε τον αιτητή. Το σχετικό έγγραφο ημερομηνίας 17.2.97 έχει ως εξής:

Στις 24.2.97 ο αιτητής καταχώρησε την παρούσα προσφυγή.

Οταν ο αιτητής έλαβε γνώση της πειθαρχικής ποινής με επιστολή του ημερομηνίας 3.3.97 ζήτησε όπως η ανάκριση ανατεθεί σε εξ Ελλάδος Ανώτερο Αξιωματικό για να αποδειχθεί "η αλήθεια και η αποκατάσταση του ονόματός μου". Τα παράπονα του αιτητή εξετάστηκαν από το Διοικητή της Εθνικής Φρουράς ο οποίος με απόφασή του ημερομηνίας 16.4.97 τα έκρινε αβάσιμα. Τα τελευταία αυτά γεγονότα δεν αφορούν άμεσα την παρούσα υπόθεση γιατί είναι μεταγενέστερα της καταχώρησης της προσφυγής, αναφέρονται όμως για σκοπούς συμπλήρωσης του ιστορικού και για να επεξηγηθεί η απόρριψη του ισχυρισμού του καθ΄ ου η αίτηση ότι ο αιτητής υπέβαλε ιεραρχική προσφυγή: Ο αιτητής δεν έκαμε κάτι τέτοιο αλλά προσέβαλε αμέσως και απ΄ ευθείας με την προσφυγή του την απόφαση του Διοικητή της Εθνικής Φρουράς.

Το πρώτο νομικό σημείο πάνω στο οποίο ο αιτητής βασίζει την προσφυγή του είναι ότι ο καθ΄ ου η αίτηση ενήργησε αναρμοδίως ή/και καθ΄ υπέρβαση εξουσίας ή/και κατά παράβαση των πειθαρχικών κανονισμών της Εθνικής Φρουράς. Ο δικηγόρος του αναφέρεται στους σχετικούς Κανονισμούς οι οποίοι κατά την άποψή του παραβιάστηκαν. Ο "διοικών αξιωματικός" του Κανονισμού 5 ήταν ο Διοικητής του 213 ΤΠ. Σε κάθε περίπτωση που υπάρχει ισχυρισμός ότι στρατιώτης πιθανό να διέπραξε πειθαρχικό παράπτωμα το όλο ζήτημα θα πρέπει να αναφέρεται στον "διοικούντα αξιωματικό", δηλαδή τον άμεσα προϊστάμενο Διοικητή του.

Ο Κανονισμός 6 προνοεί τα ακόλουθα:

Ο καθ΄ ου η αίτηση Διοικητής της Εθνικής Φρουράς δεν ήταν ο κατά τον ουσιώδη χρόνο άμεσα Προϊστάμενος Διοικητής του αιτητή. "Διοικών Αξιωματικός" του αιτητή ήταν ο Διοικητής του 213 Τάγματος Πεζικού. Ετσι η ποινή επιβλήθηκε αναρμοδίως γιατί αποκλείστηκε από τη διαδικασία ο "διοικών αξιωματικός".

Δεύτερος λόγος που προβάλλεται είναι ότι η απόφαση λήφθηκε χωρίς τη δέουσα υπό τις περιστάσεις έρευνα. Στη διοικητική απολογία του ο αιτητής αρνείτο κατηγορηματικά οποιαδήποτε εμπλοκή του στο περιστατικό και χαρακτήριζε τη σε βάρος του υπόθεση ως πλαστή ισχυριζόμενος επιπρόσθετα πως βρισκόταν στη μονάδα του κατά τον ουσιώδη χρόνο. Τούτο, κατά την εισήγηση του αιτητή, δεν ερευνήθηκε και, αν διεξαγόταν η δέουσα έρευνα, θα εξακριβώνετο ο ισχυρισμός του.

Το τρίτο νομικό σημείο πάνω στο οποίο ο αιτητής βασίζει την προσφυγή του είναι ότι η επίδικη απόφαση λήφθηκε κατά παράβαση των αρχών της φυσικής δικαιοσύνης. Δεν επιχειρηματολόγησε όμως πάνω στο θέμα αυτό και το άφησε στην κρίση του Δικαστηρίου.

Η θέση του καθ΄ ου η αίτηση όπως την προέβαλε ο συνήγορος του ήταν ότι στην προκείμενη περίπτωση το αδίκημα για το οποίο διεξήχθηκε ανάκριση συνιστούσε συνάμα και ποινικό αδίκημα και γι΄αυτό εφαρμόστηκε η διαδικασία του άρθρου 124 του Στρατιωτικού Ποινικού Κώδικα (Νόμος 40/64). Το άρθρο αυτό προνοεί τα ακόλουθα:

Ακολούθως, ο συνήγορος του καθ΄ ου η αίτηση υπέβαλε ότι, επειδή στο πόρισμα της ανάκρισης που διεξήχθη με βάση το άρθρο 124 είχαν καταλογισθεί πειθαρχικές ευθύνες στον αιτητή και δεν διαπιστώθηκε η διάπραξη αδικήματος αυτός κλήθηκε από τον Διοικητή της Εθνικής Φρουράς σε διοικητική απολογία. Η αρμοδιότητα αυτή ασκείται από τον Διοικητή της Εθνικής Φρουράς μόνο στις περιπτώσεις που η ανάκριση γίνεται με βάση το άρθρο 124 του Στρατιωτικού Ποινικού Κώδικα.

Το γεγονός του οποίου επιδιώκετο η διερεύνηση με την ανάκριση που διατάχθηκε προφανώς δεν συνιστούσε οποιοδήποτε αδίκημα αλλά το πειθαρχικό παράπτωμα της παραγράφου (5)(γ) του Πειθαρχικού Κώδικα των Πειθαρχικών Κανονισμών της Εθνικής Φρουράς που προνοεί τα ακόλουθα:

Πουθενά δεν αναφέρθηκε και σε κανένα έγγραφο δεν υπάρχει οποιαδήποτε ένδειξη ότι χρησιμοποιήθηκε η διαδικασία του Ποινικού Στρατιωτικού Κώδικα. Τόσο στο έγγραφο με το οποίο ζητήθηκε από τον αιτητή διοικητική απολογία (παράρτημα Β στην απαντητική γραπτή αγόρευση) όσο και στο έγγραφο που περιέχει την πειθαρχική ποινή (παράρτημα Γ) γίνεται ρητά αναφορά στους Πειθαρχικούς Κανονισμούς της Εθνικής Φρουράς.

Είναι έτσι προφανές ότι ο αιτητής πράγματι τιμωρήθηκε σε πρώτο βαθμό από τον Διοικητή της Εθνικής Φρουράς κατά παράβαση των Πειθαρχικών Κανονισμών αναρμοδίως (δέστε Λεοντιάδης ν. Κυπριακή Δημοκρατία, προσφ. αρ. 464/95, ημερ. 20.3.96). Η λανθασμένη αυτή αντιμετώπιση του θέματος υπήρξε και ο βασικός λόγος ακύρωσης ανάλογης διοικητικής πράξης στην υπόθεση Σάντης ν. Κυπριακή Δημοκρατία, προσφ. αρ. 609/96, ημερ. 22.12.97.

Ενόψει των πιο πάνω συμπερασμάτων μου δεν θα εξετάσω τους υπόλοιπους λόγους ακυρότητας.

Π. Αρτέμης,

Δ.

ΑΦ.