Αναφορικά με το ΄Αρθρο 146 του Συντάγματος

Μεταξύ:

ΧΙDIAS COACHES LTD από τη Λάρνακα

Αιτητώ ν

και

Της Δημοκρατίας της Κύπρου

δια της Αρχής Αδειών

Καθ΄ων η αίτηση

-----------------

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ: 21 Οκτωβρίου 1998.

Για τους αιτητές: Σ. Καραπατάκη.

Για τους καθ΄ων η αίτηση: Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας.

----------------------

Στις 24.4.94 οι αιτητές υπέβαλαν αίτηση για την χορήγηση σ΄αυτούς πέντε αδειών οδικής χρήσης για τουριστικά λεωφορεία, με έδρα τη Λάρνακα. Η Αρχή Αδειών απέρριψε το αίτημα και η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών, μετά από ιεραρχική προσφυγή, επικύρωσε αυτή την απόφαση. Και οι δυο αφού υιοθέτησαν εισήγηση του Τμήματος Οδικών Μεταφορών πως οι ανάγκες εξυπηρετούνταν ικανοποιητικά από τα υφιστάμενα αδειούχα οχήματα.

Οι αιτητές άσκησαν προσφυγή και η απόφαση για απόρριψη των αιτήσεών τους ακυρώθηκε. ΄Οπως κρίθηκε, δεν είχε διεξαχθεί η οφειλόμενη στην περίπτωση έρευνα και, πάντως, ήταν αναιτιολόγητη. (βλ. XYDIAS Coaches Ltd v. Δημοκρατίας Προσφυγή 365/95 ημερομηνίας 20.12.95) Η Αναθεωρητική Αρχη Αδειών παρέπεμψε το θέμα για επανεξέταση από την Αρχή Αδειών και ζητήθηκε από το Τμήμα Οδικών Μεταφορών να διεξαγάγει έρευνα αναφορικά με τις ανάγκες κατά το χρόνο της υποβολής των αιτήσεων. Στις 2.7.97 η Αρχή Αδειών αναγνώρισε πως, "υπήρχαν κατά την περίοδο εκείνη μεταφορικές ανάγκες προς εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού" και κατέληξε ως εξής:

Δεν μπορώ να συμφωνήσω. Δεν γνωστοποιήθηκε στους αιτητές η απόφαση της 2.7.97. Τους στάληκε μόνο έντυπο ημερομηνίας 22.7.97 σύμφωνα με το οποίο τους χορηγήθηκε μια άδεια. Ο δικηγόρος των αιτητών, με δυο διαδοχικές επιστολές του, ζήτησε να πληροφορηθεί την τύχη των αιτήσεων του για τις υπόλοιπες άδειες και ήταν τότε που η Αρχή Αδειών, στις 3.9.97, επελήφθη του θέματος. Θεωρήθηκε ότι εξυπακουόταν πως οι τέσσερεις αιτήσεις είχαν απορριφθεί στις 2.7.97, και αυτό είναι ορθό. Δεν εξυπακουόταν όμως η απόρριψή τους και από το περιεχόμενο του εντύπου που στάληκε στους αιτητές ημερομηνίας 22.7.97, πράγμα που δεν αμφισβητούν ούτε οι καθ΄ων η αίτηση. Αν δεν ήταν έτσι, η προσφυγή θα ήταν εκπρόθεσμη και ορθά δεν προβλήθηκε τέτοιος ισχυρισμός. Η προσφυγή στρέφεται κατά της μιας και μόνης απόφασης με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα ως προς τις τέσσερις άδειες. Την εμφανίζει να λήφθηκε στις 3.9.97 επειδή στην επιστολή που στάληκε στους αιτητές, ημερομηνίας 7.10.97, γίνεται αναφορά σε απόφαση εκείνης της ημερομηνίας σύμφωνα με την οποία εξυπακουόταν πως οι αιτήσεις τους είχαν απορριφθεί. ΄Εχουμε λάθος όχι ως προς την ταυτότητα της προσβαλλόμενης απόφασης αλλά απλώς ως προς την ημερομηνία κατά την οποία λήφθηκε. Το λάθος είναι επουσιώδες και δεν αλλοιώνει το γεγονός ότι καθίσταται αντικείμενο της προσφυγής η απόφαση με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα. Βρίσκω στήριξη σ΄αυτή την προσέγγιση στην απόφαση του δικαστή Νικολάου στην υπόθεση Ελίζα Μαρκίδου-Ιωαννίδου ν. Δημοκρατίας Προσφυγή 999/95 ημερομηνίας 20.6.97, με την οποία συμφωνώ.

Μπόρεσε να αναφερθεί στις ανάγκες κατά τον ουσιώδη χρόνο μόνο ο Ελεγκτής Σ. Ευσταθίου του Τμήματος Οδικών Μεταφορών Λάρνακας και σε κάποιο βαθμό το Τμήμα της Λεμεσού. Τα Τμήματα της Λευκωσίας και της Πάφου δεν μπόρεσαν, όπως δήλωσαν, να συλλέξουν στοιχεία για τότε. Ο Ελεγκτής Δ. Αντωνίου του Τμήματος Οδικών Μεταφορών Λάρνακας συνέλεξε διάφορες απόψεις αναφορικά με τις ανάγκες της Αστικής και Αγροτικής περιοχής Αμμοχώστου. Το τελικό αποτέλεσμά τους ήταν πως δεν υπήρχαν ανάγκες. Δεν θα μας απασχολήσει η έκθεση αυτή στις λεπτομέρειές της. Είναι σαφές πως αναφερόταν σε "νέες άδειες" και σε ανάγκες κατά το χρόνο της έρευνας που πραγματοποιήθηκε, δηλαδή το 1997. Η Αρχή Αδειών, όπως είδαμε, διαπίστωσε τελικά πως υπήρχαν ανάγκες κατά τον ουσιώδη χρόνο.

Δεν στράφηκε η προσοχή της Αρχής Αδειών προς την πιο πάνω κατεύθυνση. Σχολίασε επιστολή του δικηγόρου των αιτητών σύμφωνα με την οποία είχαν χορηγηθεί τρεις άδειες το 1994 και 1995 αλλά η αναφορά σ΄αυτές αφορούσε στην ιδιαίτερη επισήμανση πως ενώ εκκρεμούσαν οι αιτήσεις των αιτητών η Αρχή Αδειών "προχωρούσε στην έκδοση νέων αδειών". Στο τέλος η Αρχή Αδειών προχώρησε στη βάση πως μετά την απόρριψη των αιτήσεων των αιτητών "χορηγήθηκαν τρεις άδειες από την Αναθεωρητική Αρχη Αδειών" και έχουμε πλέον και σύγχυση αναφορικά με τα γεγονότα. Δεν εξηγείται πότε ακριβώς χορηγήθηκαν εκείνες οι τρεις άδειες ούτε και συσχετίζεται αυτό το ζήτημα προς το δεδομένο, σύμφωνα με την έκθεση του Σ. Ευσταθίου πως στην πορεία, πριν από την επανεξέταση αλλά σε ημερομηνίες που δεν καθορίστηκαν, δόθηκαν 17 νέες άδειες για τουριστικά λεωφορεία με έδρα τη Λάρνακα και παγκύπρια 90, με δικαίωμα, όπως επεξηγούν οι αιτητές, να καλύπτουν ολόκληρη την Κύπρο. Είναι συνεπώς βάσιμοι οι ισχυρισμοί των αιτητών για ενδεχόμενη πλάνη και για παράλειψη αιτιολόγησης της προσβαλλόμενης απόφασης.

Στην αγόρευση για τους καθ΄ων η αίτηση γίνεται αναφορά σε "σχετική μελέτη του ΚΟΤ που προηγήθηκε της υποβολής της αίτησης και γίνεται πάντοτε κατά τον Ιανουάριο για να προϋπολογιστούν οι ανάγκες του επόμενου έτους". Προστίθεται πως "από την ανάλυση των στατιστικών στοιχείων του προκύπτει ότι δεν δημιουργήθησαν νέες ανάγκες για την ικανοποίηση των οποίων θα έπρεπε να δοθούν νέες άδειες για τουριστικά λεωφορεία".

Η Αρχή Αδειών διαπίστωσε πως υπήρχαν ανάγκες κατά τον ουσιώδη χρόνο αλλά, εν πάση περιπτώσει, δεν υπάρχει στο φάκελλο τέτοια μελέτη του ΚΟΤ ούτε βέβαια ανάλυση τέτοιας έκθεσης. Το έντυπο του ΚΟΤ στο οποίο αναφέρθηκα δεν περιείχε πληροφορίες ως προς τις ανάγκες για τουριστικά λεωφορεία. Οι απόψεις του ΚΟΤ εξασφαλίστηκαν μέσω του Σ. Ευσταθίου και όπως προκύπτει από την έκθεση του τελευταίου, ήταν ευνοϊκές για τους αιτητές. Σημειώνω πως σε "μελέτη" του ΚΟΤ έγινε αναφορά και στο πλαίσιο της προσφυγής 365/95 για να διαπιστωθεί όμως πως δεν είχε τεθεί τέτοια μελέτη ενώπιον των αρμοδίων σωμάτων.

Η προσφυγή επιτυγχάνει, με έξοδα. Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται.

Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ

/ΜΣι.