"Δήλωση ότι η πράξη ή απόφαση των Καθ΄ων η Αίτηση με την οποία καθόρισαν και/ή επέβαλαν στους Αιτητές ετήσιο τέλος για το 1993 και/ή η από μέρους τους απαίτηση και/ή ειδοποίηση για πληρωμή τέτοιου τέλους αναφορικά με τα υποστατικά των Αιτητών που περιγράφονται στα γεγονότα στο οποία στηρίζεται η Αίτηση αυτή και η οποία κοινοποιήθηκε στους Αιτητές την ή μετά την 5.12.93 είναι αντισυνταγματική και/ή παράνομη και/ή άκυρη και χωρίς κανένα νομικό αποτέλεσμα."

"Το επόμενο ερώτημα που προβάλλει για επίλυση είναι κατά πόσο το συμπέρασμα του Δικαστηρίου στην ΚΑΝΙΚΑ ΗΟΤΕLS LTD (πιο πάνω), σύμφωνα με το οποίο η παραγ. 3 του Παραρτήματος Ι αποτελούσε από μόνη της την ατομική διοικητική πράξη, ήταν κάτι εν "παρόδω λεχθέν" (οbiter dictum) και επομένως δεν αποτελεί δεσμευτικό προηγούμενο ούτε και είναι μέρος του ratio decidendi της απόφασης.

Στην Μαυρογένη ν. Βουλής των Αντιπροσώπων κ.α., Αίτηση 1/95/26.3.96 (απόφαση της πλειοψηφίας του Πική, Π.) επεξηγείται η έννοια του λόγου της δικαστικής απόφασης (ratio decidendi). Μεταφέρουμε το σχετικό απόσπασμα:

"Ο λόγος της δικαστικής απόφασης (ratio decidendi) είναι η αρχή δικαίου στην οποία θεμελιώνεται το αποτέλεσμα της απόφασης, σε αντίθεση με αυτό τούτο το αποτέλεσμα για το οποίο δημιουργείται δεδικασμένο (βλ. Chancery Lane Safe Deposit etc. v. I.R.C. (1966) 1 All E.R. 1 (H.L.) Ελευθερίου-Κάγκα ν. Δημοκρατίας (Υπόθεση αρ. 494/87 - 13.2.1989).

Δεσμευτική είναι η αρχή δικαίου που στηρίζει άμεσα την απόφαση και είναι άρρηκτα συνυφασμένη με το αποτέλεσμα σε αντίθεση με το μέρος του σκεπτικού, η ανάπτυξη του οποίου δεν είναι αντικειμενικά απαραίτητη για την απόφαση".

Από την άλλη ο όρος Οbiter dictum, σημαίνει: "Obiter ductum (a saying by the way), an opinion of a judge not necessary to the judgment given of record, in contradistinction to a judicial dictum, which is necessary to the judgment" (βλ. Wharton's Lexicon (πιο πάνω), σελ. 514).

΄Εχουμε την άποψη ότι ο λόγος της απόφασης (ratio decidendi) στην ΚΑΝΙΚΑ ΗΟΤΕLS LTD (πιο πάνω) ήταν ότι το περιεχόμενο της επίδικης πράξης ήταν διοικητικής φύσης. Ακολουθεί πως η άποψη ότι η παραγ. 3 του Παραρτήματος Ι αποτελούσε από μόνη της την ατομική διοικητική πράξη δεν ήταν κάτι "εν παρόδω λεχθέν" ("οbiter dictum") αλλά αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος του λόγου (ratio decidendi) της απόφασης. Η περί του αντιθέτου εισήγηση των εφεσειόντων απορρίπτεται."

"Το τρίτο και τελευταίο ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι κατά πόσο η γνωστοποίηση της 19.6.92 ήταν ικανή να θέσει σε κίνηση την προθεσμία που απαιτείται από το άρθρο 146.3 του Συντάγματος".

.................................. .................................................. ...............

"Εχουμε παραθέσει το κείμενο της δημοσίευσης, ημερ. 19.6.92, (βλ. σελ. 3). Με τη δημοσίευση της εκείνη η διοίκηση γνωστοποίησε προς τους ενδιαφερόμενους τον χρόνο και τον τόπο πληρωμής των τελών που αναφέρονται στις παραγ. 1 και 2 του Παραρτήματος Ι. Στις παραγράφους αυτές αναφέρεται ότι το ποσό του τέλους θα υπολογίζεται με βάση την εκτιμημένη αξία του ακινήτου, όπως αυτή είναι γραμμένη ή καταχωρημένη στα βιβλία του Επαρχιακού Κτηματολογικού Γραφείου Λεμεσού.

Υπό το φως όλων των πιο πάνω είναι η κατάληξη μας ότι η επίδικη γνωστοποίηση, ημερ. 19.6.92, ήταν ικανή να θέσει σε κίνηση την προθεσμία που ορίζεται από το άρθρο 146.3 του Συντάγματος. Εφόσο οι προσφυγές ασκήθηκαν την 1.12.93 αυτές είναι εκπρόθεσμες. Η γνωστοποίηση, ημερ. 18.12.92 δεν αναστέλλει την προθεσμία. Το ζημιογόνο αποτέλεσμα για τους εφεσείοντες είχε προκύψει με τη δημοσίευση της πρώτης γνωστοποίησης - ημερ. 19.6.92. Με την δεύτερη γνωστοποίηση, ημερ. 18.12.92, είχε απλώς ανασταλεί η ημερομηνία εκτέλεσης της προσβαλλόμενης πράξης. Ωστόσο η αναστολή της εκτέλεσης της προσβαλλόμενης πράξης από τη διοίκηση δεν αναστέλλει την προθεσμία (Βλ. Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου της Επικρατείας, σελ. 256). Ακολουθεί πως η προδικαστική ένσταση που σχετίζεται με το εκπρόθεσμο των προσφυγών πρέπει να πετύχει. Η κατάληξη αυτή οδηγεί στην απόρριψη των εφέσεων".