|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
ΥΠΟΘΕΣΗ ΑΡ. 460/97.
ΕΝΩΠΙΟΝ
: Π. ΚΑΛΛΗ, Δ.Αναφορικά με το άρθρο 146 του Συντάγματος.
Μεταξύ:
S. PANAYIOTIDES HOLDINGS LTD,
Αιτητών
και
Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω
Εφόρου Φόρου Εισοδήματος,
Καθ΄ ων η αίτηση.
____________________
5 Φεβρουαρίου, 1998
.Για τους αιτητές: Σπ. Ευαγγέλου.
Για τους καθ΄ ων η αίτηση: Λ. Χριστοδουλίδου (κα.), Δικηγόρος της
Δημοκρατίας εκ μέρους του Γ-Ε.
____________________
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Ο καθ΄ ου η αίτηση ΄Εφορος Φόρου Εισοδήματος ("ο ΄Εφορος") με απόφαση του, ημερ. 20.3.97 ("η προσβαλλόμενη απόφαση"), απέρριψε αίτημα της αιτήτριας για συμψηφισμό των ζημιών που πραγματοποίησε για τα φορολογικά έτη 1991 και 1993 με το κέρδος που πραγματοποίησε η εταιρεία Zambezi Properties Ltd για τα ίδια φορολογικά έτη.
Με την παρούσα προσφυγή η αιτήτρια επιδιώκει την ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης. Νομική βάση του αιτήματος - και της προσφυγής - είναι το άρθρο 15(5) των περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμων, 1961-1992. ΄Ηταν η θέση του Εφόρου ότι το άρθρο 15(5) δεν μπορεί να εφαρμοστεί εφόσον δεν έχουν εκδοθεί ακόμα Κανονισμοί που να καθορίζουν -
(α) τίς προϋποθέσεις,
(β) τις ιθύνουσες και εξαρτώμενες εταιρείες οι οποίες θα είχαν την
ωφέλεια της έκπτωσης, και
(γ) την διαδικασία.
Το πιο πάνω άρθρο 15(5) του Νόμου έχει ερμηνευθεί από την Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου στην Δημοκρατία κ.α. ν. Εταιρείας Κώστα Γ. Τύμβιου Λτδ. (1994) 3 Α.Α.Δ. 553. Κρίθηκε ότι:
"Το άρθρο 15(5) δε δημιουργεί συγκεκριμένο δικαίωμα στους εφεσίβλητους. Ο νομοθέτης άφησε ουσιώδη στοιχεία να ρυθμιστούν με δευτερογενή νομοθεσία.
Η χρήση της εξουσιοδοτικής διάταξης για την έκδοση κανονιστικής πράξης που προβλέπει ο Νόμος βρίσκεται στην ευχέρεια της Διοίκησης. Η σχετική νομοθετική πρόνοια δεν είναι επικρατέστερη από την ελευθερία της Διοίκησης για έκδοση της κανονιστικής πράξης. Δεν συντρέχουν εξαιρετικές προϋποθέσεις."
Ο ευπαίδευτος συνήγορος της αιτήτριας ήταν πλήρως ενήμερος της πιο πάνω θέσης της νομολογίας. Ωστόσο έκαμε αναφορά σε ελληνική βιβλιογραφία η οποία, ανάμεσα σ΄ άλλα, υποστηρίζει τη θέση ότι όταν ο νόμος "που η εφαρμογή του εξαρτάται από την έκδοση κανονιστικής πράξεως καθορίζει δικαιώματα, τότε θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει ότι η σχετική νομοθετική επιταγή είναι επικρατέστερη από την ελευθερία της Διοικήσεως προς έκδοση της αναγκαίας κανονιστικής πράξεως" (Βλ. Γ. Δεληγιάννη "Σκέψεις για την έννοια και τον Δικαστικό ΄Ελεγχο των Κανονιστικών Πράξεων", που δημοσιεύτηκε στον Τόμο Τιμητικό του Συμβουλίου της Επικρατείας, 1929-1979, σελ. 583 στις σελ. 594-595. Βλ. και Μιχ. Στασινόπουλου "Μαθήματα Διοικητικού Δίκαιου", ΄Εκδοση 1957, σελ. 108)
.Με βάση τις θέσεις της Ελληνικής βιβλιογραφίας η οποία έχει εξεταστεί και στην υπόθεση Τύμβιος (πιο πάνω) ο ευπαίδευτος συνήγορος υποστήριξε: Εφόσο είχαν περάσει 7 σχεδόν χρόνια από την ημερομηνία που καθορίζει το άρθρο 15(5) σαν την ημερομηνία θέσπισης των Κανονισμών και εφόσο ο χρόνος αυτός είνα σίγουρα πέραν του εύλογου χρόνου μέσα στον οποίο θα αναμένετο να ενεργήσει το Υπουργικό Συμβούλιο και να θεσπίσει τους Κανονισμούς η μη θέσπιση τους πρέπει να είναι αποτέλεσμα μιας συστηματικής πρόθεσης της Διοίκησης να καταστήσει το πιο πάνω άρθρο 15(5) του Νόμου ανεφάρμοστο. Επομένως θα πρέπει να επικρατήσει η "επιταγή του Νόμου" η οποία προβλέπει την παραχώρηση δικαιώματος συμψηφισμού ζημιών έστω και αν αυτό το δικαίωμα, με βάση την απόφαση στην Τύμβιος (πιο πάνω) δεν αποτελεί "συγκεκριμένο δικαίωμα" συμψηφισμού και να παραχωρηθεί ο διεκδικούμενος συμψηφισμός ζημιών στην αιτήτρια.
Η υπόθεση Τύμβιος (πιο πάνω) έχει εξεταστεί και υιοθετηθεί από το Ανώτατο Δικαστήριο με μονομελή σύνθεση σε σειρά υποθέσεων (Βλ. Πετρολίνα Λτδ ν. Δημοκρατίας, Υποθ. 902/94/29.3.96 (απόφαση Πική, Π.), Δ. Νικολάου & Υιοί Λτδ ν. Δημοκρατίας, Υποθ. 665/95/30.6.96 (απόφαση Αρτεμίδη, Δ.), Alox Ltd ν. Δημοκρατίας, Υποθ. 657/96/12.9.97 (απόφαση Κρονίδη, Δ.) και Μιχαήλ Θεοδοσίου Λτδ ν. Δημοκρατίας, Υποθ.
342/96/16.9.97 (απόφαση Αρτέμη, Δ.)). Κρίθηκε ότι: "Εφόσο δεν υπήρχε υποχρέωση για την έκδοση της δευτερογενούς νομοθεσίας και η έκδοσή της επαφιόταν στη διακριτική ευχέρεια του εξουσιοδοτημένου οργάνου (Υπουργικό Συμβούλιο), η πάροδος του χρόνου δεν είχε οποιεσδήποτε επιπτώσεις στην εφαρμογή του ΄Αρθρου 15(5)" (Βλ. Πετρολίνα Λτδ, πιο πάνω).Υιοθετώ την πιο πάνω προσέγγιση. Ακολουθεί πως δεν υφίσταται το δικαίωμα το οποίο επικαλείται η αιτήτρια ούτε εξουσία για τον επίδικο συμψηφισμό.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα, τα οποία θα υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή και θα εγκριθούν από το Δικαστήριο.
Η επίδικη διοικητική απόφαση επικυρώνεται στην ολότητα της, βάσει του ΄Αρθρου 146.4(α) του Συντάγματος.
Π. ΚΑΛΛΗΣ,
Δ.
/ΕΑΠ.