|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
ΑΝΩΤΑΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΚΥΠΡΟΥ
ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ
Υπόθεση αρ. 15/97
ΕΝΩΠΙΟΝ
: Μ. ΚΡΟΝΙΔΗ, Δ.Αναφορικά με το Άρθρο 146 του Συντάγματος.
Μεταξύ:
HAWAII CONTRACTING & ENGINEERING CO. LTD.,
από τη Λεμεσό
Αιτητώ ν
- και -
Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω
1. Υπουργού Οικονομικών
2. Εφόρου Φόρου Εισοδήματος
Καθ'ων η αίτηση
- - - - - -
ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ
: 17 Φεβρουαρίου, 1998.Για τους αιτητές: Ρ. Καλλιγέρου (κα.) για Γ. Αγαπίου.
Για τους καθ΄ ων η αίτηση: Γ. Λαζάρου.
- - - - - -
Α Π Ο Φ Α Σ Η
Ο καθ΄ ου η αίτηση Έφορος Φόρου Εισοδήματος ("ο Έφορος") με απόφαση του ημερομηνίας 5.11.96 επέβαλε στους αιτητές Φορολογία Εισοδήματος για το έτος 1992 καθώς και Έκτακτη Εισφορά για την άμυνα και Έκτακτη Εισφορά για το ίδιο έτος. Παράλληλα απέρριψε αίτημα των αιτητών για συμψηφισμό των ζημιών από άλλες θυγατρικές ή εξαρτώμενες εταιρείες τους.
Με την παρούσα προσφυγή οι αιτητές επιδιώκουν την ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης. Νομική βάση της προσφυγής είναι το άρθρο 15(5) των περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμων, 1961-1992:-
Το άρθρο 15(5) προνοεί:-
"(5) Υπό τοιαύτας προϋποθέσεις και καθ΄ ην διαδικασίαν ήθελον καθορισθή διά Κανονισμών εκδοθησομένων μέχρι την 31ην Μαΐου 1989 δυνάμει του παρόντος Νόμου, εις περιπτώσεις ιθυνούσης και εξηρτημένων αυτής εταιρειών, ως αύται ήθελον καθορισθή, δύναται να γίνη αποδεκτός ο συμψηφισμός ζημιών οιασδήποτε ή οιωνδήποτε εκ τούτων εταιρείας ή εταιρειών μετά του φορολογητέου εισοδήματος του αυτού έτους ετέρας ή ετέρων εκ τούτων εταιρείας ή εταιρειών.".
Ήταν η θέση του Εφόρου ότι το άρθρο 15(5) του Νόμου δεν μπορεί να εφαρμοστεί εφ΄ όσον δεν έχουν εκδοθεί ακόμα Κανονισμοί που να καθορίζουν (α) τις προϋποθέσεις (β) τις ιθύνουσες και εξαρτώμενες εταιρείες οι οποίες θα είχαν την ωφέλεια της έκπτωσης και (γ) τη διαδικασία.
Τόσο στη γραπτή του αγόρευση όσο και κατά την ακροαματική διαδικασία η ευπαίδευτη συνήγορος των αιτητών υπέβαλε ότι είναι δυνατή η εφαρμογή του άρθρου 15(5) χωρίς την έκδοση των Κανονισμών και επίσης ότι η διοίκηση ήταν υποχρεωμένη να εκδώσει Κανονισμούς εντός του υπό του Νόμου καθοριζομένου χρόνου η άρνηση της δε προς τούτο αποτελεί υπέρβαση των ορίων της ευχέρειας της και κατάχρηση εξουσίας
.Είναι δίκαιο να αναφέρω ότι η συνήγορος των αιτητών επεσήμανε στο Δικαστήριο την απόφαση της Ολομέλειας στην υπόθεση Δημοκρατία ν. Κ.Γ. Τύμβιου Λτδ. (1994) 3 ΑΑΔ 553. Δήλωσε όμως ότι διαφωνεί με την απόφαση. Έκαμε αναφορά σε ελληνική βιβλιογραφία η οποία, ανάμεσα σ΄ άλλα, υποστηρίζει τη θέση, πως, όταν η παράλειψη έκδοσης της κανονιστικής πράξης είναι απόρροια μιας συστηματικής πρόθεσης της Διοίκησης να καταστήσει ανεφάρμοστο το νόμο, τότε η ελευθερία της Διοίκησης πρέπει να υποχωρήσει μπροστά στην επιταγή του νόμου.
Με βάση τις θέσεις της Ελληνικής βιβλιογραφίας η οποία όντως έχει εξετασθεί και στην υπόθεση Τύμβιος (πιο πάνω) η ευπαίδευτη συνήγορος υποστήριξε ότι η πάροδος επτά και πλέον χρόνων από την ημερομηνία που καθορίζει το άρθρο 15(5) και εφ΄όσον ο χρόνος αυτός είναι σίγουρα πέραν του ευλόγου η μη θέσπιση των Κανονισμών πρέπει να είναι το αποτέλεσμα συστηματικής πρόθεσης της Διοίκησης να καταστήσει την πρόνοια του νόμου ανεφάρμοστη. Επομένως, κατά την άποψη των αιτητών θα πρέπει να επικρατήσει η "επιταγή του Νόμου" η οποία προβλέπει την παραχώρηση δικαιώματος συμψηφισμού ζημιών.
Η υπόθεση Τύμβιος (πιο πάνω) έχει απαντήσει σε όλους τους ισχυρισμούς και τα επιχειρήματα των αιτητών. Έχει δε υιοθετηθεί από το Ανώτατο Δικαστήριο σε μονομελή σύνθεση σε σειρά υποθέσεων. (Βλέπε: Πετρολίνα Λτδ. ν. Δημοκρατίας, Υπόθεση αρ. 902/94 - 29.3.96, Δ. Νικολάου και Υιοί Λτδ. ν. Δημοκρατίας, Υπόθεση αρ. 665/95 - 30.9.96, Alox Ltd. v. Δημοκρατίας, Υπόθεση αρ. 657/96 - 12.9.97, Μιχαήλ Θεοδοσίου Λτδ. ν. Δημοκρατίας, Υπόθεση αρ. 342/96 - 16.9.97 και S. Panayiotides Holdings Ltd. v. Δημοκρατίας, Υπόθεση αρ. 460/97 - 5.2.98).
Έχει κριθεί ότι εφ΄ όσον δεν υπήρχε υποχρέωση για την έκδοση δευτερογενούς νομοθεσίας και η έκδοση της επαφιόταν στη διακριτική ευχέρεια του εξουσιοδοτημένου οργάνου (Υπουργικό Συμβούλιο) η πάροδος του χρόνου δεν είχε οποιεσδήποτε επιπτώσεις στην εφαρμογή του άρθρου 15(5).
Υιοθετώ την πιο πάνω προσέγγιση. Ακολουθεί πως δεν υφίσταται το δικαίωμα το οποίο επικαλούνταν οι αιτητές, ούτε εξουσία για τον επίδικο συμψηφισμό.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα τα οποία να υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή.
Η επίδικη απόφαση επικυρώνεται στην ολότητά της, βάσει του Άρθρου 146.4(α) του Συντάγματος.
(Υπ.) Μ. Κρονίδης, Δ.
/ΕΠσ