|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 4 ΑΑΔ 3409
31 Δεκεμβρίου, 1997
[ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΑΓΑΠΙΟΥ,
Αιτητής,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1. ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ,
2. ΥΠΗΡΕΣΙΑΣ ΕΓΓΡΑΦΗΣ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 24/97)
Διοικητικό Δίκαιο — Διοικητική πράξη — Εκτελεστή σε αντίθεση προς βεβαιωτική πράξη — Περιστάσεις τον βεβαιωτικού χαρακτήρα της πράξης στην κριθείσα περίπτωση.
Προσφυγή βάσει τον Άρθρου 146 του Συντάγματος — Έννομο συμφέρον — Έλλειψη ιδίου συμφέροντος στην κριθείσα περίπτωση.
[Πέραν των ανωτέρω τίτλων η απόφαση του Δικαστηρίου διαβάζεται ως σύνολο.]
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης της Υπηρεσίας Εγγραφής με την οποία απέρριψε την αίτηση του αιτητή για να εγγραφεί ως εκτοπισθείς.
Α. Σ. Αγγελίδης, για τον Αιτητή.
Α. Χριστοφόρου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Την 21 Φεβρουαρίου 1991 ο αιτητής υπέβαλε στην Υπηρεσία Εγγραφής τα προσωπικά του στοιχεία για τον καθορισμό της κατηγορίας εκτοπισθέντος στην οποία ανήκε. Η ανάγκη προέκυψε εξ αιτίας αιτήματος το οποίο υπέβαλε ο γιος του, Μάριος Π. Αγαπίου, στην Υπηρεσία Μερίμνης και Αποκαταστάσεως Εκτοπισθέντων να τον συνδράμει ως εκτοπισθέντα στην αγορά ακινήτου για κατοικία. Με απόφαση, ημερ. 21 Μαρτίου 1991, ο αιτητής κατατάγηκε ως "εκτοπισθείς λόγω επαγγέλματος". Ενώ επιδίωκε να θεωρηθεί "εκτοπισθείς" με βάση την καταγωγή. Κατ' ακολουθίαν ο γιος του θεωρήθηκε ως "εκτοπισθείς λόγω επαγγέλματος των γονιών".
Στις 2 Ιουλίου 1991 ο αιτητής υπέβαλε ένσταση. Απάντηση του δόθηκε με επιστολή ημερ. 16 Ιουλίου 1991. Ήταν ότι "το αίτημα για επανεξέταση της περίπτωσης .... δεν είναι δυνατό να ικανοποιηθεί". Συνάμα εξηγήθηκαν οι λόγοι που είχαν εξ αρχής οδηγήσει στην αναφερθείσα κατάταξη.
Ακολούθως ο αιτητής απευθύνθηκε για βοήθεια στον Πρόεδρο της Παγκύπριας Επιτροπής Προσφύγων ο οποίος με τη σειρά του υπέβαλε στον Υπουργό Εσωτερικών, ως τον αρμόδιο υπουργό, εισήγηση για κατάργηση της διάκρισης μεταξύ "εξ επαγγέλματος" και άλλων εκτοπισθέντων. Δεν υπήρξε εξέλιξη. Ο αιτητής στράφηκε ξανά προς την Υπηρεσία Εγγραφής. Με επιστολή, ημερ. 28 Σεπτεμβρίου 1991, ζήτησε και πάλι επανεξέταση, προβάλλοντας επιχειρηματολογία προς αντίκρουση των δοθέντων για την απόφαση λόγων. Η Υπηρεσία Εγγραφής του απάντησε με επιστολή ημερ. 6 Ιουλίου 1992 ότι "η απόφαση ...για κατάταξη σας σαν εκτοπισθέντος λόγω επαγγέλματος δεν είναι δυνατό να διαφοροποιηθεί".
Αφού πέρασαν μερικά χρόνια, ανέκυψε και πάλι το ίδιο ζήτημα για παρόμοιο όπως και πριν λόγο. Αυτή τη φορά το ευεργέτημα για την αγορά διαμερίσματος το επιδίωξε ένας άλλος γιος του αιτητή, ο Στέλιος Π. Αγαπίου. Ο οποίος υπέβαλε στην Υπηρεσία Μερίμνης και Αποκαταστάσεως Εκτοπισθέντων σχετική αίτηση τον Ιανουάριο του 1996. Παρεμβάλλω εδώ ότι στις 8 Ιουνίου 1995 εγκρίθηκε, λόγω αρραβώνος, αίτημα του ημερ. 2 ) Μαΐου 1995 για την έκδοση ξεχωριστής, στο όνομα του, προσφυγικής ταυτότητας ενώ μέχρι τότε περιλαμβανόταν στην ταυτότητα του πατέρα του.. Η κατηγορία στην οποία ανήκε ο Στέλιος Π. Αγαπίου καθορίστηκε από την Υπηρεσία Εγγραφής στις 16 Μαΐου 1996. Θεωρήθηκε "εκτοπισθείς λόγω επαγγέλματος των γονιών του". Που σήμαινε ότι αποκλειόταν από "ευεργετήματα/βοηθήματα" στα οποία, δυνάμει απόφασης του Υπουργικού Συμβουλίου, εδικαιούντο μόνο παιδιά "εκτοπισθέντων" εκ καταγωγής. Το αποτέλεσμα το γνωστοποίησε η Υπηρεσία Μερίμνης και Αποκαταστάσεως Εκτοπισθέντων στις 14 Οκτωβρίου 1996.
Στις 20 Οκτωβρίου 1996 ο αιτητής υπέβαλε στην Υπηρεσία Εγγραφής ένσταση, ζητώντας επανεξέταση. Ενώ επρόκειτο περί απόφασης που εκδόθηκε σε αίτηση όχι δική του αλλά του γιου του και που αφορούσε ωφέλημα που διεκδικούσε ο γιος του. Σημαντικό είναι εξ άλλου ότι με την ένσταση ο αιτητής δεν εξέθετε οποιοδήποτε νέο στοιχείο. Η Υπηρεσία Εγγραφής του απάντησε με επιστολή ημερ. 31 Οκτωβρίου 1996. Η οποία ήταν, στο ουσιαστικό μέρος του περιεχομένου της, πανομοιότυπη με εκείνη που του είχε αποσταλεί στις 16 Ιουλίου 1991 στο προηγούμενο ταυτόσημο αίτημα. Όπως και πριν, ο αιτητής επληροφορείτο ότι "το αίτημα για επανεξέταση της περίπτωσης..δεν είναι δυνατό να ικανοποιηθεί" και επαναλαμβάνονταν οι λόγοι.
Αντικείμενο της παρούσας προσφυγής δεν είναι άλλο από αυτή την πληροφόρηση. Η οποία περιγράφεται (α) ως "πράξη και/ή απόφαση" με την οποία η Υπηρεσία Εγγραφής "απέρριψε το αίτημα του για κατάταξη του σαν εκτοπισθείς λόγω καταγωγής και όχι σαν "εκτοπισθείς λόγω επαγγέλματος", και (β) ως "άρνηση και/ή παράλειψη των καθ' ων η αίτηση να ικανοποιήσουν το αίτημα του αιτητή".
Ο συνήγορος των καθ' ων προέταξε, πρώτο, ότι δεν πρόκειται περί εκτελεστής απόφασης - ούτε και πρόκειται, καθώς είναι προφανές, περί "παράλειψης" - αλλά περί βεβαιωτικής άλλης προηγουμένως ληφθείσας απόφασης, και, δεύτερο, ότι ο αιτητής στερείται εννόμου συμφέροντος εφόσον πρόκειται περί απόφασης σε αίτηση άλλου ο οποίος ενεργούσε για ίδιον συμφέρον.
Συμφωνώ και με τις δύο εν λόγω θέσεις. Η ορθότητα των οποίων αναδεικνύεται αυτόδηλα από το ιστορικό που παρέθεσα και το πλαίσιο στο οποίο εντασσόταν η τελευταία απάντηση της Υπηρεσίας Εγγραφής. Εν προκειμένω η επεξήγηση για σκοπούς υπογράμμισης της αιτιολόγησης, που είναι ήδη φανερή, θα καθίστατο πλεονασματική.
Η προσφυγή κρίνεται απαράδεκτη. Και απορρίπτεται με έξοδα.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.