Παστελλή ν. Δημοκρατίας (1997) 4 ΑΑΔ 1854

(1997) 4 ΑΑΔ 1854

8 Αυγούστου, 1997

[ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ/στής]

ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΑΣΤΕΛΛΗ,

Αιτητής,

ν.

ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ ΥΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΩΣ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΕΠΑΡΧΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ,

Καθ' ων η αίτηση.

(Υπόθεση Αρ. 434/96)

Διοικητικό Δίκαιο — Διοικητική πράξη —Αιτιολογία —Πλημμέλεια στην αιτιολογία που δεν οδηγεί σε ακυρότητα της πράξης εφόσον αυτή είναι δυνατόν να θεμελιωθεί επί νομίμου αιτιολογίας — Η περίπτωση άρνησης εκδόσεως πιστοποιητικού προκειμένου να εξασφαλισθεί στη συνέχεια άδεια πωλήσεως οινοπνευματωδών ποτών.

Οινοπνευματώδη Ποτά — Αδεια πωλήσεως — Η διάκριση της άδειας από το προηγουμένως λαμβανομένο πιστοποιητικό.

Ο αιτητής προσέφυγε κατά της μη εκδόσεως του πιστοποιητικού του Άρθρου 4 του περί Οινοπνευματωδών Ποτών Νόμου, Κεφ. 144 το οποίο ζήτησε σχετικά με το εστιατόριό του.

Το Ανώτατο Δικαστήριο απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:

Είναι νομολογιακά καθιερωμένο ότι ακόμη και όταν η διοίκηση δώσει πλημμελή αιτιολογία για μια απόφασή της η απόφαση δεν οδηγείται αυτόματα σε ακύρωση αν το δικαστήριο μπορεί να εντοπίσει λόγους που θα μπορούσαν να αποτελέσουν νόμιμη αιτιολογία.

Το ίδιο συμβαίνει όπου δίδεται μερικώς πλημμελής αιτιολογία. Έτσι, στην υπόθεση Ioannou v. The Ministry of Interior το δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή και επεκύρωσε τη διοικητική απόφαση παρόλο ότι οι δύο από τους τέσσερις παράγοντες με τους οποίους αιτιολογήθηκε η απόφαση δεν μπορούσαν να στοιχειοθετήσουν νόμιμη αιτιολογία στα πλαίσια του Άρθρου 5 του Κεφ. 144.

Στην παρούσα περίπτωση θεωρώντας τους δύο λόγους που αφορούν το πιστοποιητικό τελικής έγκρισης και την πρόκληση κυκλοφοριακής συμφόρησης ως αβάσιμη αιτιολογία το Δικαστήριο καταλήγει πως η αναντίλεκτη ύπαρξη παράβασης του όρου της άδειας για μη χρήση μουσικής αποτελεί αρκετή αιτιολογία για την λήφθείσα απόφαση. Δεν τίθεται στην παρούσα περίπτωση θέμα του ποιά δυνατόν θα ήταν η απόφαση της διοικητικής αρχής αν δεν ελάμβανε υπόψη τους δύο πιο πάνω πλημμελείς λόγους αιτιολογίας, γιατί η παράβαση του όρου για μουσική δεν επιτρέπει διακριτική ευχέρεια για απόφαση διαφορετική από αρνητική' κάτι τέτοιο θα σήμαινε συναίνεση σε παρανομία, δηλαδή τη χρήση των υποστατικών κατά παράβαση όρου της σχετικής άδειας.

Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.

Αναφερόμενες υποθέσεις:

Ioannou v. The Ministry of Interior (1977) 3 C.L.R. 1548,

Spyrou v. Republic (1973) 3 C.L.R. 478,

Constantinou v. Republic (1975) 3 C.L.R. 1142.

Προσφυγή.

Προσφυγή με την οποία προσβάλλεται η άρνηση του Επάρχου Λευκωσίας να εκδώσει άδεια πωλήσεως οινοπνευματωδών ποτών στο υποστατικό του αιτητή.

Κ. Καλλής, για τον Αιτητή.

Μ. Μαλαχτού, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους καθ' ων η αίτηση.

Cur. adv. vult.

ΑΡΤΕΜΗΣ, Α.: Ο αιτητής ζητά την πιο κάτω θεραπεία:

"Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η απόφαση των καθ' ων η αίτηση με την οποία αρνήθηκαν να εκδόσουν άδεια πωλήσεως οινοπνευματωδών ποτών στο υποστατικό του αιτητή που βρίσκεται στην Λεωφ. Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ' 48, στο Καϊμακλί είναι άκυρη και στερημένη οποιουδήποτε αποτελέσματος και/ή παράνομη και/ή εσφαλμένη και/ή ληφθείσα κατόπιν κατάχρησης εξουσίας και/ή πλάνης περί τα πράγματα και/ή κακής άσκησης της διακριτικής ευχέρειας και/ή νομικής ισχύος και/ή είναι αντίθετη προς το Νόμο και/ή Περί Πωλήσεως Οινοπνευματωδών Ποτών Νόμο Κεφ. 144 και/ή προς το Σύνταγμα."

Ο αιτητής είναι ιδιοκτήτης του εστιατορίου "Φάρος" στο Καϊμακλί, το οποίο λειτουργεί από το 1980. Ο αιτητής ζήτησε όπως του εκδοθεί άδεια πώλησης οινοπνευματωδών ποτών και τελικά οι καθ' ων η αίτηση απάντησαν αρνητικά στις 20.3.96. Παρόλο ότι στη θεραπεία που ζητά ο αιτητής δεν καθορίζεται η απόφαση εναντίον της οποίας προσφεύγει εντούτοις είναι καθαρό ότι αυτή είναι εκείνη που περιέχεται στην επιστολή του Επάρχου ημερομηνίας 20.3.96.

Ένας από τους λόγους που προβάλλει ο αιτητής είναι ότι η απόφαση λήφθηκε από αναρμόδιο όργανο γιατί σύμφωνα με την κειμένη νομοθεσία όπου το υποστατικό βρίσκεται εντός δημοτικών ορίων αρμόδιο όργανο για να αποφασίσει είναι ο συγκεκριμένος Δήμος. Σύμφωνα με το άρθρο 3(1) και (2) του περί Οινοπνευματωδών Ποτών Νόμου, Κεφ. 144, όπως τροποποιήθηκε με τον Ν.26/68, αρμόδια αρχή για έκδοση άδειας είναι είτε ο Επαρχος είτε το Δημοτικό Συμβούλιο ανάλογα με το κατά πόσο το υποστατικό βρίσκεται μέσα στα όρια Δήμου ή όχι. Όμως, σύμφωνα με το άρθρο 4 του Νόμου, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την έκδοση άδειας πώλησης οινοπνευματωδών ποτών η εξασφάλιση από τον αιτητή πιστοποιητικού που εκδίδεται από το Επαρχιακό Συμβούλιο του οποίου προΐσταται ο Έπαρχος, δυνάμει του άρθρου 5 του Νόμου. Έτσι, η διαδικασία έκδοσης του πιστοποιητικού από το Επαρχιακό Συμβούλιο πρέπει απαραίτητα να προηγείται της αίτησης για έκδοση άδειας πώλησης οινοπνευματωδών ποδών. Στην παρούσα περίπτωση το υποστατικό του αιτητή ευρίσκεται εντός των δημοτικών ορίων Λευκωσίας.

Ο συνήγορος των καθ' ων η αίτηση ορθά όμως επισημαίνει ότι η απόφαση που περιέχεται στην επιστολή της 20.3.96 περιέχει άρνηση έκδοσης του πιστοποιητικού και όχι της άδειας για την πώληση των οινοπνευματωδών ποτών. Έτσι, κατά τη γνώμη μου, ορθά η διοίκηση χειρίστηκε την αίτηση του αιτητή ως αίτηση για έκδοση πιστοποιητικού αφού αυτή, εκτός των άλλων, υποβλήθηκε στην Επαρχιακή Διοίκηση Λευκωσίας. Σε κανένα σημείο δεν φαίνεται ότι το όργανο αυτό αποφάσισε αρνητικά την έκδοση άδειας όπως ισχυρίζεται ο αιτητής, αλλά είναι καθαρό από το περιεχόμενο της πιο πάνω επιστολής πως η άρνηση είναι για την έκδοση του πιστοποιητικού. Ως εκ τούτου θα εξετάσω την υπόθεση κάτω από αυτό το πρίσμα.

Προβάλλονται τρεις λόγοι για την πιο πάνω άρνηση:

(α) Η χρήση μουσικής στο υποστατικό κατά παράβαση των όρων της άδειας του αιτητή,

(β) Η εξακολούθηση ύπαρξης κυκλοφοριακού προβλήματος στην περιοχή από τη λειτουργία του κέντρου, και

(γ) Η μη έκδοση πιστοποιητικού τελικής έγκρισης από το Δήμο Λευκωσίας για τα οικοδομικά έργα επέκτασης που έγιναν στο υποστατικό.

Τα γεγονότα φαίνεται να είναι αναντίλεκτα. Αναφορικά με τη χρήση μουσικής αυτή δεν αμφισβητείται από τον αιτητή, αντίθετα αναφέρεται το υποστατικό ως μουσικοχορευτικό κέντρο στην πρώτη σελίδα της γραπτής του αγόρευσης.

Προβάλλει όμως ο αιτητής τον ισχυρισμό ότι κακώς το Επαρχιακό Συμβούλιο θεώρησε ότι εξακολουθούσε να υπάρχει κυκλοφοριακό πρόβλημα γιατί τούτο ουδόλως προκύπτει από τα σχόλια του Δήμου που απευθύνονται προς τον Έπαρχο Λευκωσίας και περιέχονται στο πίσω μέρος του τεκμηρίου Β στην ένσταση των καθ' ων η αίτηση. Απ' εκεί προκύπτει ότι ο λόγος που ο Δήμος εισηγείται την απόρριψη της αίτησης είναι μόνο η παράβαση του όρου για μη χρήση μουσικής. Επιπρόσθετα, με αναφορά στη νομολογία, ο αιτητής εισηγείται ότι η αναγκαιότητα ύπαρξης πιστοποιητικού τελικής έγκρισης αφορά άλλο νόμο και δεν μπορεί να αποτελέσει λόγο για την άρνηση της έκδοσης του πιστοποιητικού. Σημασία έχει να είναι τα υποστατικά κατάλληλα και ασφαλή για την χρήση τους ως κέντρο με άδεια πώλησης οινοπνευματωδών ποτών.

Προβάλλει δε τελικά ο ευπαίδευτος συνήγορος του αιτητή την εισήγηση πως η διοικητική απόφαση πρέπει να ακυρωθεί γιατί σε αυτή υπεισήλθαν εξωγενείς παράγοντες, όπως η μη ύπαρξη πιστοποιητικού τελικής έγκρισης, και πλάνη περί τα πραγματικά γεγονότα όσον αφορά την ύπαρξη κυκλοφοριακού προβλήματος.

Αντίθετα, η ευπαίδευτη συνήγορος των καθ' ων η αίτηση, υποστηρίζει ότι η έλλειψη πιστοποιητικού τελικής έγκρισης αφορά άμεσα την καταλληλότητα των υποστατικών για τη συγκεκριμένη χρήση. Αναφέρεται δε στην υπόθεση Ioannou v. The Ministry of Interior (1977) 3 C.L.R. 1548, όπου ο λόγος για άρνηση έκδοσης πιστοποιητικού δυνάμει του άρθρου 5 του Κεφ. 144 ήταν η μη έκδοση άδειας δυνάμει του περί Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96, για αλλαγή της εγκεκριμένης χρήσης του υποστατικού.

Θα πρέπει εδώ όμως να σημειωθεί ότι η περίπτωση εκείνη ήταν διαφορετική από την παρούσα. Εκεί κατοικία χρησιμοποιόταν ως χώρος πώλησης οινοπνευματωδών ποτών και έτσι χρειαζόταν άδεια για την χρήση αυτή. Στην παρούσα περίπτωση για πολλά χρόνια το υποστατικό χρησιμοποιείτο ως εστιατόριο με άδεια πώλησης οινοπνευματωδών ποτών και η συναίνεση των αστυνομικών και πυροσβεστικών αρχών καθώς και του ΚΟΤ για την έκδοση άδειας πώλησης οινοπνευματοδών ποτών είναι στοιχεία που υποστηρίζουν την άποψη για καταλληλότητα του χώρου ασχέτως της ύπαρξης πιστοποιητικού τελικής έγκρισης η όχι δυνάμει του Κεφ. 96.

Αποδέχομαι επίσης το επιχείρημα του αιτητή ότι κακώς θεωρήθηκε ως λόγος για την άρνηση η εξακολούθηση ύπαρξης κυκλοφοριακού προβλήματος γιατί τούτο ουδόλως προκύπτει από τα στοιχεία του διοικητικού φακέλου.

Το τι παραμένει να εξετασθεί είναι κατά πόσο κάτω από το φως των πιο πάνω γεγονότων θα πρέπει να ακυρωθεί ή όχι η απόφαση.

To ίδιο συμβαίνει όπου δίδεται μερικώς πλημμελής αιτιολογία. Έτσι, στην υπόθεση Ioannou v. The Ministry of Interior (πιο πάνω) το δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή και επεκύρω-σε τη διοικητική απόφαση παρόλο ότι οι δύο από τους τέσσερις παράγοντες με τους οποίους αιτιολογήθηκε η απόφαση δεν μπορούσαν να στοιχειοθετήσουν νόμιμη αιτιολογία στα πλαίσια του άρθρου 5 του Κεφ. 144.

Στην παρούσα περίπτωση θεωρώντας τους δύο λόγους που αφορούν το πιστοποιητικό τελικής έγκρισης και την πρόκληση κυκλοφοριακής συμφόρησης ως αβάσιμη αιτιολογία καταλήγω πως η αναντίλεκτη ύπαρξη παράβασης του όρου της άδειας για μη χρήση μουσικής αποτελεί αρκετή αιτιολογία για την λήφθείσα απόφαση. Δεν τίθεται στην παρούσα περίπτωση θέμα του ποιά δυνατόν θα ήταν η απόφαση της διοικητικής αρχής αν δεν ελάμβανε υπόψη τους δύο πιο πάνω πλημμελείς λόγους αιτιολογίας, γιατί η παράβαση του όρου για μουσική δεν επιτρέπει διακριτική ευχέρεια για απόφαση διαφορετική από αρνητική, κάτι τέτοιο θα σήμαινε συναίνεση σε παρανομία, δηλαδή τη χρήση των υποστατικών κατά παράβαση όρου της σχετικής άδειας.

Ως εκ τούτου η προσφυγή απορρίπτεται. Δεν εκδίδεται διαταγή για έξοδα.

Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.

cylaw.org: Από το ΚΙΝOΠ/CyLii για τον Παγκύπριο Δικηγορικό Σύλλογο

	CyLaw \| Αναφορικά μ'εμάς \| Επικοινωνία