|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 4 ΑΑΔ 1386
4 Ιουνίου, 1997
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΧΡΙΣΤΟΦΙΔΗ,
Αιτήτρια,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΟΥ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΜΕΡΙΜΝΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ ΕΚΤΟΠΙΣΘΕΝΤΩΝ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 596/96)
Εκτοπισθέντες — "Εκτοπισθέντες εξ επαγγέλματος" — Περιεχόμενο της κατηγορίας αυτής εκτοπισθέντων όπως την υιοθέτησε το Υπουργικό Συμβούλιο με τα κριτήρια της 20/4/94 — Περιστάσεις εσφαλμένης υπαγωγής στα κριτήρια στην εξετασθείσα υπόθεση.
[Πέραν των ανωτέρω τίτλων η απόφαση του Δικαστηρίου διαβάζεται ως σύνολο].
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Γεωργίου ν. Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 2512.
Προσφυγή.
Προσφυγή με την οποία προσβάλλεται η απόφαση της Υπηρεσίας Μερίμνης ότι η αιτήτρια δεν δικαιούται βοήθημα με βάση τα κριτήρια που υιοθέτησε το Υπουργικό Συμβούλιο.
Ν. Χ"Ιωάννου, για την Αιτήτρια.
Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ.: Η αιτήτρια έχει προσφυγική ταυτότητα. Οι γονείς της και η ίδια κατοικούσαν στο χωριό Πεντάγυια από το 1954, όπου ο πατέρας της εργαζόταν ως ιατρός στο νοσοκομείο της εταιρείας C.M.C. (Κυπριακή Μεταλλευτική Εταιρεία).
Το διαμέρισμα Μόρφου, στο οποίο βρίσκεται και το χωριό Πεντάγυια, κατέχεται από τα Τούρκικα στρατεύματα από το 1974, που έγινε η εισβολή, μετά την οποία η οικογένεια της αιτήτριας διέφυγε στις ελεύθερες περιοχές. Η ίδια μένει τώρα με το σύζυγο και την οικογένεια της στο Μέσα Χωριό, Πάφος.
Στις 31.7.95 υπέβαλε αίτηση στην Υπηρεσία Μερίμνης και Αποκαταστάσεως Εκτοπισθέντων να της δοθεί βοήθημα για να αγοράσει διαμέρισμα ή σπίτι στην Πάφο. Την 1.2.96 απερρίφθη το αίτημα της, με το αιτιολογικό πως ο πατέρας της και η ίδια γεννήθηκαν στη Λευκωσία ενώ η μητέρα της στη Λεμεσό. Κατά συνέπεια το αποφασίζον όργανο έκρινε πως η αιτήτρια ήταν εκτοπισθείσα ως εκ του επαγγέλματος του πατέρα της και δεν δικαιούται σε βοήθημα, με βάση τα κριτήρια που υιοθέτησε το Υπουργικό Συμβούλιο στις 20.4.94. Ένα από αυτά είναι ότι η παροχή βοηθήματος περιορίζεται στις οργανικές οικογένειες που εκτοπίσθηκαν το 1974 και δεν επεκτείνεται στα παιδιά τους, όταν ο πατέρας είναι εκτοπισθείς εξ επαγγέλματος.
Η αιτήτρια προσβάλλει την πιο πάνω απόφαση, και ο δικηγόρος της περιορίζει την επιχειρηματολογία του σε ένα μόνο νομικό σημείο. Εισηγείται πως εσφαλμένα ερμηνεύθηκε, και εφαρμόστηκε στα γεγονότα της υπόθεσης, η απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου. Ο συνήγορος προτείνει πως η πιο πάνω πρόνοια στα κριτήρια που έθεσε το Υπουργικό Συμβούλιο αναφέρεται στην περίπτωση προσώπου που μεταβαίνει και διαμένει σε ορισμένο τόπο για να ασκήσει τα καθήκοντα της θέσης, επάγγελμα, στο οποίο είναι διορισμένος, η δε μετάβαση του στον τόπο εργασίας του είναι απαραίτητη ως εκ της φύσεως και των όρων της. Το ίδιο το Υπουργικό Συμβούλιο δίδει παραδείγματα εφαρμογής της πρόνοιας αυτής αναφέροντας τους εκπαιδευτικούς, δημόσιους υπαλλήλους, ξενοδοχειακούς υπαλλήλους κ.λπ.
Ο πατέρας της αιτήτριας αναζήτησε εργασία, την οποία και εξασφάλισε από την εταιρεία C.M.C. στο νοσοκομείο της, που βρίσκεται στην Πεντάγυια. Έκτοτε επέλεξε για την οικογένεια του το χωριό ως τον μόνιμο τόπο διαμονής τους, όπου και πράγματι ζούσαν από το 1954 εως 1974. Επομένως, λέγει ο συνήγορος, η αιτήτρια δεν είναι εκτοπισθείσα από εκτοπισθέντα εξ επαγγέλματος πατέρα αλλά μέλος οικογένειας μόνιμα εγκατεστημένης, στο χωριό Πεντάγυια.
Η πιο πάνω θέση του δικηγόρου της αιτήτριας, που βασίζεται στα αδιαμφισβήτητα γεγονότα της υπόθεσης, είναι στην κρίση μου απόλυτα ορθή και δεν έχω περισσότερα να προσθέσω. Αναφέρω μόνο πως η εισήγηση του δικηγόρου της αιτήτριας πηγάζει από το περιεχόμενο της απόφασης του δικαστή Γ. Κωνσταντινίδη στην Γεωργία Γεωργίου ν. Κυπριακής Δημοκρατίας (1996) 4 Α.Α.Δ. 2512, με πανομοιότυπα γεγονότα. Είμαι σε πλήρη συμφωνία με την απόφαση αυτή, την οποία και υιοθετώ.
Η προσφυγή ως εκ τούτου επιτυγχάνει. Η επίδικη απόφαση ακυρώνεται με £200 έξοδα υπέρ της αιτήτριας.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.