|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 4 ΑΑΔ 968
16 Απριλίου, 1997
[ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΠΠΑΓΜΑΤΟΣ
GROUP 4 SECURITAS (CYPRUS) LTD,
Αιτητές,
v.
ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΥΠΡΟΥ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 1078/95)
Πανεπιστήμιο Κύπρου — Συμβούλιο — Αρμοδιότητες — Περιλαμβάνεται σε αυτές η αρμοδιότητα πρόσκλησης, μελέτης και κατακύρωσης προσφορών — Ο περί Πανεπιστημίου Κύπρου Νόμος 144/89 ως τροποποιήθηκε δεν περιλαμβάνει διάφορο ειδική ρύθμιση — Ούτε εξουσιοδότηση εκχώρησης της συγκεκριμένης αρμοδιότητας.
Διοικητικό Δίκαιο — Αρμοδιότητα — Εκχώρηση αρμοδιότητας — Η ανάγκη ειδικής προς τούτο εξουσιοδοτικής διάταξης νόμου — Διαφορετική η έννοια του Άρθρου 26(2) του περί Ερμηνείας Νόμου, Κεφ. 1 — Σε καμία περίπτωση η πρόνοια δεν υπέχει τη θέση της ελλείπουσας εξουσιοδότησης προς εκχώρηση αρμοδιότητας.
[Πέραν των ανωτέρω τίτλων η απόφαση του Δικαστηρίου διαβάζεται ως σύνολο.]
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.
Προσφυγή.
Προσφυγή με την οποία προσβάλλεται η κατακύρωση της προσφοράς για την παροχή υπηρεσιών ασφάλειας στους χώρους του Πανεπιστημίου Κύπρου στο ενδιαφερόμενο μέρος αντί στον αιτητή.
Α. Γεωργιάδου, για τους Αιτητές.
Γ. Τριανταφυλλίδης, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Οι καθ' ων ζήτησαν προσφορές για την παροχή υπηρεσιών ασφάλειας στους χώρους του Πανεπιστημίου Κύπρου. Υποβλήθηκαν δύο: μία από τους αιτητές και μία από το ενδιαφερόμενο πρόσωπο. Την 27 Οκτωβρίου 1995 αποφασίστηκε η κατ' αρχήν κατακύρωση στο ενδιαφερόμενο πρόσωπο. Η οποία την 14 Νοεμβρίου 1995 κατέστη τελεσίδικη ενόψει της προσκόμησης της αναγκαίας βεβαίωσης για ασφαλιστική κάλυψη.
Οι αιτητές προσβάλλουν την απόφαση εκθέτοντας προς τούτο διάφορους νομικούς λόγους που καλύπτουν και τη θέση ότι η απόφαση λήφθηκε από αναρμόδιο όργανο. Καθώς θα εξηγήσω θεωρώ αυτή τη θέση ορθή. Που σημαίνει βέβαια ότι επιβάλλεται η ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης. Ως εκ τούτου δεν παρίσταται ανάγκη να επεκταθώ στους υπόλοιπους λόγους που σχετίζονται με τις εγγενείς ανάγκες της περίπτωσης.
Τη διαχείριση και τον έλεγχο των διοικητικών και οικονομικών υποθέσεων του Πανεπιστημίου έχει, δυνάμει του άρθρου 6 του περί Πανεπιστημίου Κύπρου Νόμου του 1989 (Ν. 144/89), όπως τροποποιήθηκε (βλ. ιδιαίτερα τον Ν. 24(Ι)/95), το Συμβούλιο του Πανεπιστημίου (στα επόμενα "το Συμβούλιο") το οποίο ιδρύθηκε με το άρθρο 5. Δεν γίνεται ειδική νομοθετική ρύθμιση σε σχέση με προσφορές: την πρόσκληση, μελέτη και κατακύρωση. Αρμόδιο όργανο είναι συνεπώς το Συμβούλιο.
Ας σημειωθεί ότι μέχρι τη σύσταση του πρώτου Συμβουλίου στις 5 Μαΐου 1995, τις αρμοδιότητες του τις είχε, σύμφωνα με το άρθρο 33(11) του Νόμου, η Προσωρινή Διοικούσα Επιτροπή. Η οποία κατά το 1993 εξέδωσε "Κανόνες για Έγκριση Δαπανών και Προσφορών". Δεν χρειάζεται όμως να αναφερθώ στους μηχανισμούς που προβλέπονται στους εν λόγω κανόνες δεδομένου ότι και αυτοί προβλέπουν ότι "για προσφορές που υπερβαίνουν το ποσό των £10.000 αποφασίζει το Συμβούλιο του Πανεπιστημίου." Και στην προκείμενη περίπτωση οι προσφορές υπερέβαιναν αυτό το ποσό. Ως εκ τούτου δεν θα εξετάσω τη νομιμότητα της έκδοσης και του λοιπού περιεχομένου τους παρόλον που άγγιξαν κάποιες πτυχές της επεξεργασίας των εν λόγω προσφορών.
Ό,τι ενδιαφέρει εν προκειμένω είναι η προβληθείσα εκχώρηση της υπό συζήτηση αρμοδιότητας του Συμβουλίου σε Επιτροπή. Που είναι η "Επιτροπή Προσφορών" η οποία συστάθηκε με απόφαση του Συμβουλίου ημερ. 26 Μαΐου 1995 και αργότερα μετονομάστηκε σε "Επιτροπή Οικονομικών και Προσφορών". Διότι την προσβαλλόμενη απόφαση την πήρε όχι το Συμβούλιο αλλά αυτή ή Επιτροπή.
Το σχετικό με αυτή τη σύσταση πρακτικό έχει ως εξής:
"Αποφασίστηκε η σύσταση επιτροπής αποτελούμενης από τους κκ Α. Πατσαλίδη, Ν. Παπαμιχαήλ και Π. Μαλλή, η οποία σε συνεργασία με το Συμβούλιο Προσφορών να μελετήσει προτάσεις για προκηρύξεις/κατακυρώσεις διαφόρων προσφορών. Σε περίπτωση που η απόφαση της επιτροπής είναι ομόφωνη, τότε οι προσφορές να προκηρυχθούν. Σε αντίθετη περίπτωση το θέμα θα επανέλθει στην επόμενη συνεδρία του Συμβουλίου."
Ο συνήγορος των καθ' ων εισηγήθηκε, πρώτο, ότι όσο και αν στο λεκτικό του το πρακτικό υπολείπεται της τελειότητας, ενσωματώνει εντούτοις σαφή απόφαση του Συμβουλίου για εκχώρηση στην Επιτροπή της αρμοδιότητας του αναφορικά με την κατακύρωση προσφορών, και, δεύτερο, ότι εξουσία για τέτοια εκχώρηση παρέχεται στο Συμβούλιο από το άρθρο 26(2) του περί Ερμηνείας Νόμου, Κεφ. 1, εφόσον δεν προβλέπεται το αντίθετο στον περί Πανεπιστημίου Κύπρου Νόμο του 1989, όπως τροποποιήθηκε. Διαλαμβάνεται στην εν λόγω διάταξη ότι:
"26(2) Where any Law confers a power or imposes a duty on the holder of an office as such, then, unless the contrary intention appears, the power may be exercised and the duty shall be performed by the holder of the office for the time being or by a person duly appointed to act for him."
Δεν μπορώ να συμφωνήσω με τις εν λόγω εισηγήσεις. Ως προς την πρώτη, αδυνατώ να διακρίνω εκχώρηση αναφορικά με τη λήψη απόφασης για κατακύρωση. Το σχετικό πρακτικό έχει κατά την αντίληψη μου δύο σκέλη. Με το ένα ανατίθεται ρητά στην Επιτροπή η μελέτη προτάσεων για προκηρύξεις/κατακυρώσεις. Και με το άλλο αφήνεται να εννοηθεί ως δεδομένη η δυνατότητα της Επιτροπής να λαμβάνει αποφάσεις για προκηρύξεις ενόψει της ρύθμισης που γίνεται ανάλογα με το αν οι αποφάσεις είναι ή όχι ομόφωνες. Δεν νομίζω ότι μπορεί ερμηνευτικά να εξαχθεί συμπέρασμα ότι επειδή έτσι θεωρήθηκε για τις προκηρύξεις έτσι θα πρέπει να υποτεθεί ότι εσκοπείτο και για τις κατακυρώσεις.
Ως προς τη δεύτερη εισήγηση, κατά τη γνώμη μου, το άρθρο 26(2) του περί Ερμηνείας Νόμου δεν καλύπτει την περίπτωση. Η δυνάμει νόμου άσκηση της εξουσίας ή εκτέλεση του καθήκοντος άλλου κατ' ακολουθίαν της εν λόγω διάταξης, η οποία ισχύει όπου δεν προσκρούει σε αντίθετη νομοθετική πρόθεση, προϋποθέτει τον δέοντα διορισμό. Ο οποίος με τη σειρά του προϋποθέτει την προς τούτο αρμοδιότητα ή εξουσιοδότηση. Συναρτημένη με τις περιστάσεις της προκύψασας αδυναμίας και τις ιδιότητες ή προσόντα του διορισθησομένου. Όπως μπορεί να καθορίζονται από τον όποιο συγκεκριμένο νόμο που παρέχει την αρμοδιότητα ή εξουσιοδότηση εκτός όπου στην απουσία τέτοιου νόμου καλύπτει την περίπτωση η γενική πρόνοια στο εδάφιο (3) του άρθρου 26. Η οποία ας σημειωθεί θα ήταν αχρείαστη αν η υπό συζήτηση στο εδάφιο (2) πρόνοια είχε την εμβέλεια που πρότεινε ο συνήγορος των καθ' ων. Με άλλα λόγια, η αίρεση που τίθεται στο άρθρο 26(2) για μη ύπαρξη αντίθετης νομοθετικής πρόνοιας αναφέρεται στη δυνατότητα άσκησης της εξουσίας ή εκτέλεσης του καθήκοντος και όχι στην προϋπόθεση διορισμού έτσι που να εξουσιοδοτεί τον διορισμό εκεί όπου ελλείπει συγκεκριμένη επί αυτού πρόνοια. Ο Νόμος δεν παρέχει στο Συμβούλιο τέτοια αρμοδιότητα ή εξουσιοδότηση.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα. Η προσβαλλόμενη απόφαση ακυρώνεται στην ολότητά της δυνάμει του Άρθρου 146.4(β) του Συντάγματος. Τα έξοδα να υπολογιστούν από τον Πρωτοκολλητή.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.