|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 4 ΑΑΔ 864
31 Μαρτίου, 1997
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΝΙΚΟΛΑΣ ΚΥΠΡΙΖΟΓΛΟΥ,
Αιτητές,
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
1.ΓΕΝΙΚΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ,
2.ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΥ ΙΑΤΡΟΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 598/96)
Ανάπηροι — Παροχή οικονομικής βοήθειας για απόκτηση αυτοκινήτου — Η έννοια του αναπήρου στο οικείο Σχέδιο — Κρισιμότητα της έκθεσης του Ιατροσυμβουλίου.
Ο αιτητής προσέβαλε την απόρριψη της αίτησης του για παροχή βοήθειας προς αυτόν ως ανάπηρο για απόκτηση αυτοκινήτου.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Σύμφωνα με το Σχέδιο, εκείνο που μετρά είναι η έκθεση του Ιατροσυμβουλίου. Η διαπίστωση του ορισμένου βαθμού ανικανότητας από το Ιατροσυμβούλιο συνιστά όρο για την προβλεπόμενη παροχή. Το πιστοποιητικό νοσηλείας που παρουσίασε ο αιτητής το οποίο, ας σημειωθεί, αναφερόταν στο 1993 και προσδιόριζε τη δυσχέρεια βαδίσεως ως τη συνέπεια της πάθησης για την οποία συνιστούσε τρίμηνη αναρρωτική άδεια, ήταν στοιχείο εξωγενές. Το ίδιο και το γεγονός ότι, για σκοπούς παροχής σύνταξης ανικανότητας, άλλο Ιατροσυμβούλιο του είχε αναγνωρίσει ανικανότητα 75%. Είναι αρκετό να επισημανθεί, εν προκειμένω, πως η σχετική παράγραφος (5) του Άρθρου 38 του περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων Νόμου του 1980 (Ν. 41/80), η οποία προσετέθη με το Ν. 96/89, όπως τροποποιήθηκε από το Ν. 98(1)/92 καθορίζει ως κριτήριο, την ανικανότητα να κερδίζει ο ασφαλιζόμενος από κατάλληλη γι' αυτόν εργασία πάνω από το 1/3 του ποσού που συνήθως κερδίζει υγιής εργαζόμενος της ίδιας επαγγελματικής κατηγορίας, στην ίδια περιφέρεια. Είναι προφανές πως η αναγνώριση ανικανότητας όποιου ποσοστού πάνω στην πιο πάνω βάση, δεν ήταν δυνατό να επιδράσει στην απόφαση για την παροχή που διεκδίκησε ο αιτητής. Για την οποία απαιτείται ειδικά προσδιορισμένη αναπηρία, όπως αυτή θα διαπιστωθεί από ειδικά συγκροτούμενο Ιατροσυμβούλιο.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης των καθ' ων η αίτηση με την οποία απέρριψαν την αίτηση του αιτητή για την απόκτηση αυτοκινήτου με βάση το Σχέδιο Παροχής Οικονομικής Βοήθειας σε Αναπήρους.
Χρ. Χριστοφίδης, για τον Αιτητή.
Κ. Σταυρινός, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Ο αιτητής υπέβαλε αίτηση στο Υπουργείο Οικονομικών για παροχή βοήθειας με βάση το Σχέδιο Παροχής Οικονομικής Βοήθειας σε Ανάπηρους για Απόκτηση Αυτοκινήτου, όπως αυτό εγκρίθηκε από το Υπουργικό Συμβούλιο στις 3 Ιανουαρίου 1991. Η αίτηση του απερρίφθη διότι, όπως αναφέρεται στη σχετική επιστολή εκ μέρους του Γενικού Διευθυντή του Υπουργείου Οικονομικών, ημερομηνίας 15 Μαΐου 1996, ενώ σύμφωνα με την παράγραφο 1(α)(ιι) του Σχεδίου "δικαιούχα πρόσωπα θα πρέπει να έχουν μόνιμο βαθμό αναπηρίας πέραν του 39%", το Ιατροσυμβούλιο που τον εξέτασε καθόρισε το ποσοστό αναπηρίας του στο 15%.
Το πρώτο αίτημα της προσφυγής αναφέρεται σ' αυτή την απόφαση Το δεύτερο είναι εκ προοιμίου απαράδεκτο αφού αφορά κατ' ευθείαν στην κρίση του Ιατροσυμβουλίου ως προς το ποσοστό της αναπηρίας του. Ενώ αυτή η κρίση συνιστά μόνο την αιτιολογική βάση της μόνης εκτελεστής απόφασης που λήφθηκε, εκείνης της απόρριψης της αίτησης που υποβλήθηκε. Συναφώς είναι άστοχη και η προσθήκη του ίδιου του Ιατροσυμβουλίου ως καθ' ων η αίτηση.
Εκείνο που ενδιαφέρει από το Σχέδιο είναι ο προσδιορισμός του "ανάπηρου προσώπου". Ειδικότερα το μέρος του που επικαλέστηκε ο αιτητής. Μεταξύ άλλων, και συντρεχουσών και των υπόλοιπων προϋποθέσεων που εδώ δεν αμφισβητούνται, ανάπηρο θεωρείται το πρόσωπο το οποίο εκ γενετής ή λόγω μεταγενέστερου γεγονότος, σύμφωνα με έκθεση του κυβερνητικού Ιατροσυμβουλίου που συγκροτείται για το σκοπό αυτό, είναι μόνιμα ανάπηρος και η αναπηρία του συνίσταται σε σοβαρή αδυναμία των κάτω άκρων οφειλόμενη σε οποιαδήποτε αιτία, με αποτέλεσμα ο ανάπηρος να έχει μόνιμο βαθμό αναπηρίας πέραν του 39%.
Συνεστήθη Ιατροσυμβούλιο απαρτιζόμενο από ένα Πρώτο Ιατρικό Λειτουργό, ένα Ανώτερο Ειδικό Χειρούργο και ένα Ειδικό Ορθοπεδικό Χειρούργο. Η έκθεση στην οποία στηρίχτηκε η απορριπτική απόφαση βρίσκεται ενώπιόν μου. Αναφέρεται σε δυο χειρουργικές επεμβάσεις στις οποίες υποβλήθηκε ο αιτητής το 1987 και το 1992 για αφαίρεση κήλης οσφυικού μεσοσπονδυλίου δίσκου και καταγράφει το παράπονό του, όπως το διατύπωσε ο ίδιος: "οσφυαλγία και άλγος στο αριστερό κάτω άκρο". Δεν διαπίστωσε όμως το Ιατροσυμβούλιο "νευρολογικά σημεία", εξ ου και το χαμηλό ποσοστό αναπηρίας που καθόρισε.
Ο αιτητής προτείνει τα ακόλουθα ως λόγους ακυρότητας.
(α) Οι καθ' ων η Αίτηση δεν έλαβαν υπόψη τους ή/και παρεγνώρισαν ή/και παρέλειψαν να αξιολογήσουν ορθά το πιστοποιητικό νοσηλείας ημερομηνίας 8.10.93 του περιφερειακού Γενικού Νοσοκομείου Νίκαιας - Πειραιά "Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ".
(β) Οι καθ' ων η Αίτηση δεν αξιολόγησαν ορθά την πάθηση και την ιατρική κατάσταση του Αιτητή.
(γ) Οι καθ' ων η Αίτηση δεν έλαβαν υπόψη τους ή/και δεν αξιολόγησαν ορθά ότι ο Αιτητής από 7.3.1994 έχει κριθεί από το Ταμείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων δικαιούχος σε σύνταξη ανικανότητας σε ποσοστό 75%.
(δ)Οι καθ' ων η Αίτηση παρέλειψαν κατά την εξέταση αυτής της υπόθεσης να ερευνήσουν όλες τις πτυχές και στοιχεία της υπόθεσης που τέθηκαν υπόψη τους προτού προβούν στην λήψη της προσβαλλόμενης πράξης ή απόφασης. Και όπως πρόσθεσαν, η έκθεση του Ιατροσυμβουλίου είναι αναιτιολόγητη.
Οι καθ' ων η αίτηση υποστήριξαν πως, με βάση το Σχέδιο, οτιδήποτε άλλο εκτός από την έκθεση του Ιατροσυμβουλίου ήταν στοιχείο εξωγενές και πως η αναγνώριση ψηλότερου βαθμού ανικανότητας για σκοπούς κοινωνικών ασφαλίσεων ήταν άσχετη αφού στηρίχτηκε σε διαφορετικά κριτήρια. Επίσης πως η έκθεση του Ιατροσυμβουλίου ήταν αιτιολογημένη και πως κατά τις θεμελιωμένες αρχές, δεν δικαιολογείται παρέμβαση προς ανατροπή της ουσιαστικής κρίσης της διοίκησης, ιδιαίτερα αφού αυτή αφορά σε ζήτημα τεχνικής φύσης ή ειδικών γνώσεων.
Κατέληξα πως δεν στοιχειοθετείται λόγος ακυρότητας. Πράγματι, σύμφωνα με το Σχέδιο, εκείνο που μετρά είναι η έκθεση του Ιατροσυμβουλίου. Η διαπίστωση τού ορισμένου βαθμού ανικανότητας από το Ιατροσυμβούλιο συνιστά όρο για την προβλεπόμενη παροχή. Το πιστοποιητικό νοσηλείας που παρουσίασε ο αιτητής το οποίο, ας σημειωθεί, αναφερόταν στο 1993 και προσδιόριζε τη δυσχέρεια βαδίσεως ως τη συνέπεια της πάθησης για την οποία συνιστούσε τρίμηνη αναρρωτική άδεια, ήταν στοιχείο εξωγενές. Το ίδιο και το γεγονός ότι, για σκοπούς παροχής σύνταξης ανικανότητας, άλλο Ιατροσυμβούλιο του είχε αναγνωρίσει ανικανότητα 75%. Είναι αρκετό να επισημανθεί, εν προκειμένω, πως η σχετική παράγραφος (5) του άρθρου 38 του περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων Νόμου του 1980 (Ν. 41/80), η οποία προσετέθη με το Ν. 96/89, όπως τροποποιήθηκε από το Ν. 98(1)/92 καθορίζει ως κριτήριο, την ανικανότητα να κερδίζει ο ασφαλιζόμενος από κατάλληλη γι' αυτόν εργασία πάνω από το 1/3 του ποσού που συνήθως κερδίζει υγιής εργαζόμενος της ίδιας επαγγελματικής κατηγορίας, στην ίδια περιφέρεια. Είναι προφανές πως η αναγνώριση ανικανότητας όποιου ποσοστού πάνω στην πιο πάνω βάση δεν ήταν δυνατό να επιδράσει στην απόφαση για την παροχή που διεκδίκησε ο αιτητής. Για την οποία απαιτείται ειδικά προσδιορισμένη αναπηρία όπως αυτή θα διαπιστωθεί από ειδικά συγκροτούμενο Ιατροσυμβούλιο.
Το Ιατροσυμβούλιο εξέτασε τον αιτητή ακριβώς με ζητούμενο το βαθμό της αναπηρίας του ενόψει της αίτησης του "για εισαγωγή αναπηρικού οχήματος άνευ δασμού". Ερεύνησε, λοιπόν και επίσης εξήγησε, λακωνικά αλλά με τρόπο περιεκτικό, το λόγο που το οδήγησε στη δυσμενή για τον αιτητή κατάληξη. Δεν παρουσίαζε νευρολογικά σημεία. Δεν παρέχεται, πάνω στη βάση των ισχυρισμών του αιτητή στην αγόρευσή του, περιθώριο ανατροπής αυτής της ιατρικής διαπίστωσης ούτε, βέβαια, προς υποβάθμιση της σημασίας της. Η προσβαλλόμενη απόφαση, αιτιολογημένη όπως ήταν με κατ' ευθείαν αναφορά στην έκθεση του Ιατροσυμβουλίου η οποία τη συμπληρώνει, δεν πάσχει.
Η προσφυγή αποτυγχάνει και απορρίπτεται. Η προσβαλλόμενη απόφαση επικυρώνεται. Δεν εκδίδεται διαταγή για έξοδα.
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.