|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 4 ΑΑΔ 823
26 Μαρτίου, 1997
[ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ARISTOS PHILIS PRINTERS LTD,
Αιτητής,
ν.
ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΠΡΟΣΟΔΩΝ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 1086/95)
Φορολογία — Φορολογία εισοδήματος -- Εισόδημα εταιρείας — Η ρύθμιση τον Άρθρου 47Α του περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμου ως προστέθηκε με το Ν. 245/90 — Το ζήτημα της υπαγωγής στην έννοια της χρηματικής διευκόλυνσης.
Προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος — Ακυρωτικός έλεγχος — Κρίση περί του ευλόγως επιτρεπτού της προσβαλλόμενης πράξης.
Η αιτήτρια εταιρεία προσέβαλε την πρόσθετη φορολογία που της επιβλήθηκε λόγω υπολογισμού του εισοδήματός της τόκων χρεωστικών υπολοίπων των μετόχων της.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Η ουσία του θέματος έγκειται στην απόφαση του καθ' ου η αίτηση να θεωρήσει τη μη κατάθεση του μετοχικού κεφαλαίου από τους διευθυντές/μετόχους της αιτήτριας, στους οποίους διαμοιράστηκαν οι μετοχές της, ως παροχή χρηματικής διευκόλυνσης προς αυτούς, με αποτέλεσμα να υπολογίσει ως εισόδημα της εταιρείας ποσό ίσο προς 9% επί του ποσού της εν λόγω διευκόλυνσης.
Σύμφωνα με τις νομολογιακές αρχές, εκείνο που πρέπει να αποφασισθεί είναι το κατά πόσο η επίδικη απόφαση ήταν εύλογα επιτρεπτή στον καθ' ου η αίτηση. Διοικητική απόφαση τεκμαίρεται ότι είναι νόμιμη εκτός αν αποδειχθεί το αντίθετο, το δε βάρος της απόδειξης το φέρει ο αιτητής (Lilian Georghiades v. Republic (1982) 3 C.L.R. 659, 668-669).
Δεν υπάρχει αμφισβήτηση εκ μέρους της αιτήτριας ότι για την αξία των εκδοθεισών μετοχών χρεώθηκαν οι λογαριασμοί των μετόχων/διευθυντών της. Αυτό εξάλλου είναι εμφανές και από το περιεχόμενο των ενστάσεων της που υπέβαλε προς τον καθ' ου η αίτηση.
Η αιτήτρια δεν κλόνισε με τους ισχυρισμούς που πρόβαλε, το τεκμήριο της νομιμότητας της επίδικης απόφασης. Η κατάληξη του καθ' ου η αίτηση ότι επρόκειτο περί παροχής χρηματικής διεκόλυνσης της εταιρείας προς τους μετόχους/διευθυντές της, ήταν εύλογα επιτρεπτή σ' αυτόν με βάση τα στοιχεία που είχε ενώπιον του από τα οποία εμφανίζονταν οι μετοχές ως πλήρως εξοφλημένες και χρεώθηκαν προς τούτο οι λογαριασμοί των μετόχων/διευθυντών της. Ο υπολογισμός τόκου προς 9% επί των χρεωστικών υπολοίπων των λογαριασμών των μετόχων/διευθυντών της αιτήτριας, ήταν θέμα που ενέπιπτε στη διακριτική ευχέρεια του καθ' ου η αίτηση με βάση τις πρόνοιες του Άρθρου.47Α του Ν. 245/90.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Georghiades v. Republic (1982) 3 C.L.R. 659.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης του Διευθυντή Τμήματος Εσωτερικών Προσόδων με την οποία επιβλήθηκε στην αιτήτρια πρόσθετη φορολογία εισοδήματος, έκτακτη εισφορά και αμυντική εισφορά.
Ν. Αναστασιάδης, για την Αιτήτρια.
Λ. Χριστοδουλίδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Καθ' ων η αίτηση.
Cur, adv. vult.
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗΣ, Δ.: Η προσφυγή αυτή στρέφεται κατά της απόφασης του καθ' ου η αίτηση ημερ. 16.10.95, με την οποία επιβλήθηκε στην αιτήτρια πρόσθετη φορολογία εισοδήματος, έκτακτη εισφορά και αμυντική εισφορά, αναφορικά με εισόδημα από τόκους χρεωστικών υπολοίπων των μετόχων/διευθυντών της. Οι επιβληθείσες φορολογίες αφορούν τα φορολογικά έτη 1991 και 1992.
Η αιτήτρια είναι εταιρεία περιορισμένης ευθύνης διά μετοχών. Το αρχικό εγκεκριμένο και εκδοθέν μετοχικό κεφάλαιό της ήταν 1.000 μετοχές προς £1.- εκάστη. Μεταγενέστερα, η αιτήτρια, λόγω επέκτασης των εμπορικών δραστηριοτήτων της, αποτάθηκε στην Τράπεζα Αναπτύξεως για χρηματιστηριακή υποστήριξη. Η εν λόγω Τράπεζα ενέκρινε την αίτησή της με την προϋπόθεση ότι θα αυξάνετο το μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας από £1.000 σε £151.000, με τη δημιουργία 150.000 νέων μετοχών της £1.-. Η αιτήτρια συμμορφώθηκε με τον όρο αυτό και διένειμε τις νέες μετοχές στους 4 μετόχους/διευθυντές της, χωρίς όμως να καταβληθεί από αυτούς το αντίτιμο της αξίας των μετοχών. Αντ' αυτού χρεώθηκαν με το αντίστοιχο στην κάθε περίπτωση ποσό οι λογαριασμοί των μετόχων/διευθυντών της εταιρείας.
Στις 22.3.93 και 1.12.93 η αιτήτρια υπέβαλε δηλώσεις εισοδήματος μαζί με ελεγμένους λογαριασμούς για τα φορολογικά έτη 1991 και 1992 αντίστοιχα. Ο καθ' ου η αίτηση απέστειλε πρόσθετες ειδοποιήσεις επιβολής φορολογίας για τα εν λόγω έτη και έκτακτης εισφοράς για τις τριμηνίες 1/92 και 2/92, μαζί με συνοδευτική επιστολή ημερ. 23.5.95, με τις ανάλογες τροποποιήσεις.
Η αιτήτρια υπέβαλε ενστάσεις ημερ. 14.7.95 και 8.8.95, κατά των πιο πάνω φορολογιών, αναφέροντας τα ακόλουθα:
"Αναφερόμαστε στην πιο πάνω φορολογία και ενιστάμεθα στην επιβολή επιπρόσθετης φορολογίας που προήλθε επί των χρεωστικών υπολοίπων των διευθυντών της εταιρείας.
Ο λόγος που τα υπόλοιπα είναι χρεωστικά είναι διότι έχει αυξηθεί το μετοχικό κεφάλαιο κατά Λ.Κ. 150.000 το 1990 λόγω απαιτήσεως της τράπεζας δια σκοπούς χρηματοδότησης με αποτέλεσμα να χρεωθούν οι λογαριασμοί των διευθυντών."
Ο καθ' ου η αίτηση αφού εξέτασε τις ενστάσεις της αιτήτριας, απέστειλε σ' αυτήν τελικές ειδοποιήσεις επιβολής φορολογίας για τα έτη 1991 και 1992 και τις τριμηνίες 1/92 και 2/92 ως ανωτέρω, μαζί με την ακόλουθη συνοδευτική επιστολή ημερ. 16.10.95:
"Αναφέρομαι στις ενστάσεις σας για τα φορολογικά έτη 1991 & 1992 οι οποίες υποβλήθηκαν στο Γραφείο μας στις 9 Αυγούστου, 1995 και σας πληροφορώ ότι παρά το γεγονός ότι είδα με προσοχή τα επιχειρήματα τα οποία ανέπτυξαν οι ελεγκτές σας, εξακολουθώ να επιμένω στην αρχική μου άποψη ότι οι τόκοι επί των χρεωστικών υπολοίπων διευθυντών ορθά εφορολογήθησαν.
Την πιο πάνω απόφασή μου βασίζω στο άρθρο 47Α του Περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμου 1978-1991.
Θεωρώ ότι η μη κατάθεση του μετοχικού κεφαλαίου από τους συμβούλους αποτελεί χρηματική διευκόλυνση προς αυτούς και εφαρμόζεται το άρθρο 47Α. Ως εκ τούτου οι φορολογίες αποφασίζονται.
...................''
Σαν αποτέλεσμα καταχωρήθηκε η παρούσα προσφυγή.
Πριν προχωρήσω στην εξέταση της ουσίας του θέματος, οφείλω να παρατηρήσω ως θέμα τάξεως, ότι τα αιτητικά (β) και (γ) της προσφυγής, δεν εμπίπτουν στην έννοια της "θεραπείας" που επιζητείται με το αιτητικό μιας προσφυγής, αλλά αποτελούν στην ουσία νομικούς ισχυρισμούς που προβάλλονται για σκοπούς ακύρωσης της προσβαλλόμενης απόφασης, με τους οποίους θα ασχοληθώ στη συνέχεια.
Ο δικηγόρος της αιτήτριας ισχυρίζεται ότι επρόκειτο για μια τυπική αύξηση κεφαλαίου για σκοπούς παροχής χρηματικής πίστωσης, που δεν έπρεπε να θεωρηθεί ως χρηματική διευκόλυνση στους μετόχους/ διευθυντές της αιτήτριας εντός της έννοιας του άρθρου 47Α του περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμου. Ισχυρίζεται επίσης ότι ακόμα και αν εφαρμόζετο το άρθρο 47Α, κακώς ο καθ' ου η αίτηση θεώρησε ότι "δύναται" να υπολογίσει επιπρόσθετο εισόδημα της αιτήτριας υπό μορφή τόκου 9%.
Η νομοθετική πρόνοια με βάση την οποία λήφθηκε η επίδικη απόφαση, είναι το άρθρο 47Α του περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμου, το οποίο εισήχθη με τον τροποποιητικό Νόμο 245/90 και έχει ως ακολούθως:
"Οποτεδήποτε εταιρεία περιορισμένης ευθύνης, η οποία ελέγχεται από όχι περισσότερα από πέντε πρόσωπα, παραχωρεί δάνειο ή οποιαδήποτε άλλη χρηματική διευκόλυνση σε διευθυντές ή μετόχους της ή σε συγγενείς τους μέχρι και του δεύτερου βαθμού συγγένειας, ο Έφορος δύναται να θεωρήσει ότι καταβάλλεται στην Εταιρεία τόκος προς εννέα τοις εκατόν (9%) ετήσια επί του ποσού του δανείου."
Η ουσία του θέματος έγκειται στην απόφαση του καθ' ου η αίτηση να θεωρήσει τη μη κατάθεση του μετοχικού κεφαλαίου από τους διευθυντές/μετόχους της αιτήτριας, στους οποίους διαμοιράστηκαν οι μετοχές της, ως παροχή χρηματικής διευκόλυνσης προς αυτούς, με αποτέλεσμα να υπολογίσει ως εισόδημα της εταιρείας ποσό ίσο προς 9% επί του ποσού της εν λόγω διευκόλυνσης.
Σύμφωνα με τις νομολογιακές αρχές μας, εκείνο που πρέπει να αποφασισθεί είναι το κατά πόσο η επίδικη απόφαση ήταν εύλογα επιτρεπτή στον καθ' ου η αίτηση. Διοικητική απόφαση τεκμαίρεται ότι είναι νόμιμη εκτός αν αποδειχθεί το αντίθετο, το δε βάρος της απόδειξης το φέρει ο αιτητής (Lilian Georghiades v. Republic (1982) 3 C.L.R. 659, 668-669).
Δεν υπάρχει αμφισβήτηση εκ μέρους της αιτήτριας ότι για την αξία των εκδοθεισών μετοχών χρεώθηκαν οι λογαριασμοί των μετόχων/διευθυντών της. Αυτό εξάλλου είναι εμφανές και από το περιεχόμενο των ενστάσεων της που υπέβαλε προς τον καθ' ου η αίτηση.
Η αιτήτρια δεν κλόνισε με τους ισχυρισμούς που πρόβαλε, το τεκμήριο της νομιμότητας της επίδικης απόφασης. Η κατάληξη του καθ' ου η αίτηση ότι επρόκειτο περί παροχής χρηματικής διεκόλυνσης της εταιρείας προς τους μετόχους/διευθυντές της, ήταν εύλογα επιτρεπτή σ' αυτόν με βάση τα στοιχεία που είχε ενώπιόν του από τα οποία εμφανίζονταν οι μετοχές ως πλήρως εξοφλημένες και χρεώθηκαν προς τούτο οι λογαριασμοί των μετόχων/διευθυντών της. Ο υπολογισμός τόκου προς 9% επί των χρεωστικών υπολοίπων των λογαριασμών των μετόχων/διευθυντών της αιτήτριας, ήταν θέμα που ενέπιπτε στη διακριτική ευχέρεια του καθ' ου η αίτηση με βάση τις πρόνοιες του πιο πάνω άρθρου.
Η επίδικη απόφαση λήφθηκε εντός των πλαισίων της νόμιμης άσκησης της διακριτικής ευχέρειας που παρείχε στον καθ' ου η αίτηση ο Νόμος και κρίνεται εύλογα επιτρεπτή. Η αιτήτρια απέτυχε να αποδείξει το αντίθετο.
Ως αποτέλεσμα, η προσφυγή αυτή αποτυγχάνει και απορρίπτεται, η δε επίδικη απόφαση επικυρώνεται. Η αιτήτρια να πληρώσει £300.- έξοδα στους καθ' ων η αίτηση.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.