|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1996) 4 ΑΑΔ 32
12 Ιανουαρίου, 1996
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΘΑΛΕΙΑ ΣΤΑΥΡΙΝΙΔΟΥ,
Αιτήτρια,
ν.
ΔΗΜΟΥ ΠΑΦΟΥ,
Καθ' ου η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 711/94)
Προσφυγή βάσει του Άρθρου 146 του Συντάγματος — Λόγοι ακυρώσεως — Έλλειψη αιτιολογίας και δέουσας έρευνας — Απόρριψη από Δήμο, αιτήσεως για ανάρτηση διαφημιστικής πινακίδας — Επίκληση μόνο παλαιότερης απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου στην αιτιολογία — Περιστάσεις.
[Πέραν των ανωτέρω τίτλων η απόφαση του Δικαστηρίου διαβάζεται ως σύνολο].
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης του καθ' ου η αίτηση Δήμου, με την οποία απορρίφθηκε αίτηση της αιτήτριας για ανάρτηση διαφημιστικής πινακίδας στην οροφή της οικοδομής της στην Πάφο.
Α. Ντορζής, για την Αιτήτρια.
Α. Μάγος, για τον Καθ' ου η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Με την προσφυγή της η αιτήτρια ζητά ακύρωση της απόφασης του Δήμου Πάφου, με την οποία απορρίφθηκε αίτηση της για ανάρτηση διαφημιστικής πινακίδας στην οροφή της οικοδομής της στην Πάφο.
Η αιτήτρια είναι ιδιοκτήτρια οικοδομής στην τοποθεσία Άγιος Κενδέας Πάφου, η οποία αποτελείται από καταστήματα στο ισόγειο και γραφείο στον πρώτο όροφο. Η αιτήτρια με γραπτή της αίτηση ημερ. 1.3.94 ζητούσε άδεια για έκθεση διαφημιστικής πινακίδας διαστάσεων 4μ. Χ 4,50μ στην οροφή της πιο πάνω οικοδομής της και οι καθ' ων η αίτηση απέρριψαν την αίτηση στις 30.5.94 γνωστοποιώντας σ' αυτή την απόφαση τους. Η απόφαση του Δήμου συνίσταται στα ακόλουθα:
"Απορρίπτεται για τους πιο κάτω λόγους:
Σύμφωνα με το Πλαίσιο Κατευθυντηρίων Γραμμών σχετικά με την ανάρτηση/έκθεση διαφημιστικών πινακίδων του Δημοτικού Συμβουλίου (Φεβρουάριος 1993) παράγραφος 4(δ), απαγορεύεται αυστηρά η τοποθέτηση διαφημιστικών πινακίδων στην οροφή οικοδομών".
Η σχετική παράγραφος του Πλαισίου Κατευθυντηρίων Γραμμών περιλαμβάνει τα ακόλουθα:
"Θα απαγορεύεται αυστηρά η τοποθέτηση διαφημιστικών πινακίδων στην οροφή οικοδομών. Θα επιτρέπεται μόνο σε αυτόνομα κτιριακά συγκροτήματα σε κεντρικούς εμπορικούς άξονες και κεντρικές οδικές αρτηρίες".
Η αιτήτρια βασίζει την προσφυγή της στην κατ' ισχυρισμό έλλειψη αιτιολογίας της απόφασης καθώς και σε παράλειψη διεξαγωγής της δέουσας έρευνας. Στη γραπτή της αγόρευση υποστηρίζει ότι είναι φανερόν από τα πρακτικά και την απόφαση ότι καμιά έρευνα δεν έγινε και περαιτέρω εισηγείται ότι η αναφορά σε νομοθετική διάταξη και η απλή επανάληψη διατάξεως νόμου δεν μπορεί να αποτελεί αιτιολογία.
Στα "Πορίσματα Νομολογίας του Συμβουλίου Επικρατείας" 1929-1959, αναφέρονται τα ακόλουθα, στη σελ. 186:
"Ίνα πληρωθή η προς αιτιολογίαν απαίτησις του νόμου, δέον αυτή να μην περιορίζεται εις γενικούς χαρακτηρισμούς δυναμένους να εφαρμοσθώσιν εις πάσαν περίπτωσι, ουδέ να επαναλαμβάνη τας διατάξεις του νόμου, αλλά δέον να εκτίθενται τα πραγματικά στοιχεία, εφ' ων εβασίσθη η κρίσις του διοικητικού οργάνου. Ισοδυναμεί προς ανύπαρκτον αιτιολογίαν η επανάληψις των γενικών όρων του νόμου, δυναμένων να τύχωσιν εφαρμογής επί οιασδήποτε περιπτώσεως: 424, 1921 (54).".
Από τη δική τους πλευρά οι καθ' ων η αίτηση υποστηρίζουν ότι η απαγόρευση που περιέχεται στην παράγραφο (δ) είναι καθαρή και κάτω από τις συνθήκες αναφορά σ' αυτή αποτελεί επαρκή αιτιολογία και δείχνει επίσης και τη διεξαγωγή έρευνας.
Μία απλή ανάγνωση της παραγράφου (δ) είναι αρκετή για να φανεί ότι η απαγόρευση δεν είναι απόλυτη, καθόσον η ανάρτηση επιγραφών μπορεί να επιτραπεί "σε αυτόνομα κτιριακά συγκροτήματα, σε κεντρικούς άξονες και κεντρικές οδικές αρτηρίες". Ως εκ τούτου, καταλήγω αβίαστα στο συμπέρασμα ότι η αποτυχία του Δήμου, καθ' ων η αίτηση, να αναφερθεί στους λόγους που απέρριψε την αίτηση και να δικαιολογήσει γιατί δεν θεωρεί την περίπτωση να εμπίπτει στις εξαιρέσεις της γενικής απαγόρευσης, συνιστά παντελή έλλειψη αιτιολογίας της απόφασης και επιπρόσθετα δείχνει και την έλλειψη της δέουσας έρευνας που όφειλε να κάμει προτού καταλήξει στην απόφαση του.
Για τους πιο πάνω λόγους η προσφυγή επιτυγχάνει και η επίδικη απόφαση ακυρώνεται με έξοδα υπέρ της αιτήτριας.
Η προσφυγή επιτυγχάνει με έξοδα.