|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
Κυπριακή νομολογία στην οποία κάνει αναφορά η απόφαση αυτή:
Μεταγενέστερη νομολογία η οποία κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή:
Δεν έχει εντοπιστεί απόφαση η οποία να κάνει αναφορά στην απόφαση αυτή
(1994) 4 ΑΑΔ 1979
30 Σεπτεμβρίου, 1994
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΧΩΡΙΤΙΚΗ ΑΡΧΗ ΠΡΑΣΤΕΙΟΥ ΚΕΛΛΑΚΙΟΥ, ΔIA TOY ΠPOEΔPOY KAI TΩN MEΛΩN AYTHΣ,
Αιτητές,
v.
ΓΕΝIKOY ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ THΣ ΔHMOKPATIAΣ, ΔΙΑ
ΕΠΑΡΧΟΥ ΛΕΜΕΣΟΥ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 285/92)
Αναθεωρητική Δικαιοδοσία ― Ακυρωτικός έλεγχος διοικητικής πράξης ― Όταν η υπόθεση άπτεται τεχνικών θεμάτων η διακριτική ευχέρεια του διοικητικού οργάνου είναι ευρεία εφόσον προέβη σε δέουσα έρευνα.
Οι αιτητές προσέβαλαν με την προσφυγή τους την απόφαση του Επάρχου Λεμεσού βάσει της οποίας καθορίστηκε ως ποσοστό αποζημίωσης που τους αναλογούσε για την λειτουργία των λατομείων της περιοχής τους το 15% των εσόδων από τα 75% των δικαιωμάτων που εισπράττονταν από τους αδειούχους των λατομείων.
Το Ανώτατο Δικαστήριο απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
Δεν υπάρχει χώρος επέμβασης του Δικαστηρίου. Η διοίκηση ενήργησε με τον πιο ορθό τρόπο για να καταλήξει στην επίδικη απόφαση. Το θέμα άπτεται καθαρά τεχνικού ζητήματος. Σχετική είναι η υπόθεση "Οπτικός Οίκος Θεοφανίδη Λτδ ν. Κυπριακής Δημοκρατίας". Παρατίθεται δε ξανά τη σχετική περικοπή από το σύγγραμμα του Μιχ. Δ. Στασινόπουλου "Δίκαιον των Διοικητικών Πράξεων"
".............................................................................................................................
....... Εκ πρακτικών όμως λόγων, ο έλεγχος του διά τεχνικών γνώσεων ενεργουμένου νομικού χαρακτηρισμού πρέπει να είναι επιφυλακτικός, διότι, αφού ο δικαστής δεν δύναται, διά της ιδίας αυτού αντιλήψεως, ν' αντικαταστήση την επί του νομικού χαρακτηρισμού κρίσιν του οργάνου, η προσφυγή εις τας γνώσεις ετέρου τεχνικού προσώπου δεν είναι βέβαιον ότι θ' αποδώση αποτέλεσμα κρείσσον του προελθόντος εκ της τεχνικής πείρας των διοικητικών οργάνων."
H�προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Οπτικός Οίκος Θεοφανίδη Λτδ v. Δημοκρατίας (1992) 4 Α.Α.Δ. 1619.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης των καθ' ων η αίτηση με την οποία καθορίστηκε σαν ποσοστό αποζημίωσης που αναλογεί στους αιτητές για τη λειτουργία των λατομείων στην περιοχή τους το 15% των εσόδων, από το 75% των δικαιωμάτων που εισπράττονται από τη λειτουργία των λατομείων.
Μ. Ηλία, για τους Aιτητές.
Γ. Γιωργαλλής, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Kαθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
APTEMIΔHΣ, Δ.: Μέσα στη γεωγραφική περιοχή των κοινοτήτων Παρεκκλησιάς και Πραστειού (Κελλακίου) λειτουργούν τρεις επιχειρήσεις λατομείων. Όπως είναι φυσικό, προκαλείται οχληρία στις κοινότητες, λόγω μεταξύ άλλων, της σκόνης που δημιουργείται από τα μηχανήματα, της διακίνησης των οχημάτων για τη μεταφορά των λατομικών υλικών, της ηχορύπανσης και της καταστροφής του φυσικού περιβάλλοντος.
Το άρθρο 2(β) των περί Μεταλλείων και Λατομείων Κανονισμών του 1958-1990, προβλέπει πως 75% των δικαιωμάτων που καταβάλλουν οι αδειούχοι των λατομείων στην Κυβέρνηση, δίδεται στις κοινότητες, που επηρεάζονται άμεσα ή έμμεσα από τις λατομεύσεις, για να χρησιμοποιούν τα χρήματα στην εκτέλεση αναπτυξιακών έργων. Ο υπολογισμός της αποζημίωσης που πληρώνεται, ή ο καταμερισμός της όπου οι κοινότητες που επηρεάζονται είναι περισσότερες της μιας, γίνεται μετά από συνεννόηση των τοπικών αρχών με τον αρμόδιο έπαρχο.
Οι αιτητές, η χωριτική αρχή Πραστειού (Κελλακίου), παραπονούνται πως η ζημιά που υφίσταται η κοινότητά τους, από τη λειτουργία των μεταλλείων, είναι πολύ μεγαλύτερη από το 15%, ποσοστό αποζημίωσης που υπολογίστηκε πως της αναλογεί. Εισηγούνται πως η κοινότητά τους, μαζί με αυτή της Παρεκκλησιάς, δικαιούνται στο 95% των εσόδων, από τα 75% των δικαιωμάτων που εισπράττονται, από τη λειτουργία των λατομείων. Γι' αυτό και προσβάλλουν την επίδικη απόφαση του επάρχου.
Ο συνήγορος των αιτητών, στη γραπτή του αγόρευση, προβάλλει ένα ουσιαστικά λόγο για να αμφισβητήσει την επίδικη απόφαση. Λέγει πως ελήφθη χωρίς τη δέουσα έρευνα, είναι προϊόν αυθαίρετης ενέργειας, είναι αναιτιολόγητη και έκδηλα εσφαλμένη.
Η πρόταση του δικηγόρου των αιτητών είναι στο σύνολό της ατεκμηρίωτη λόγω ακριβώς της ύπαρξης στοιχείων που στηρίζουν την αντίθετη άποψη. Ο φάκελος της διοίκησης, που είναι στη δικογραφία, δείχνει αυτά τα στοιχεία. Σ' αυτόν βρίσκονται όλα τα χαρτιά, στα οποία καταγράφονται οι συσκέψεις των αρμοδίων με τις κοινότητες, οι συζητήσεις και παραστάσεις που έγιναν, που κατέληξαν σε διαφωνία. Μετά από αυτό, αποφασίστηκε η σύσταση τεχνικής επιτροπής που θα μελετούσε το ζήτημα. Αυτή απαρτιζόταν από την Επαρχιακή Διοίκηση, την Υπηρεσία Μεταλλείων, το Τμήμα Δασών, το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως, την Υπηρεσία Περιβάλλοντος του Υπουργείου Γεωργίας και το Τμήμα Γεωλογικής Επισκόπησης. Η Επιτροπή τούτη, στην οποία μετείχαν ειδήμονες πάνω σε ολα τα ζητήματα που αφορούν στην περίπτωση, αφού έκαμε λεπτομερή έρευνα συνέταξε έκθεση με πορίσματα, τα οποία, αφού μελέτησε ο έπαρχος, υιοθέτησε. Ενώπιόν του υπήρχε επίσης μελέτη ειδήμονος ιδιώτη, τις υπηρεσίες του οποίου χρησιμοποίησαν οι αιτητές. Τα συμπεράσματά του είναι διαφορετικά απ' αυτά της πολυμελούς επιτροπής από υπηρεσιακούς παράγοντες, που μνημονεύω πιο πάνω.
Με αυτά τα δεδομένα, νομίζω πως δεν υπάρχει χώρος επέμβασης του Δικαστηρίου. Η διοίκηση ενήργησε με τον πιο ορθό τρόπο για να καταλήξει στην επίδικη απόφαση. Παρατηρώ πως το θέμα άπτεται καθαρά τεχνικού ζητήματος, και επαναλαμβάνω αυτά που είπα στην υπόθεση "Οπτικός Οίκος Θεοφανίδη Λτδ ν. Κυπριακής Δημοκρατίας" (1992) 4 Α.Α.Δ. 1619. Παραθέτω δε ξανά τη σχετική περικοπή (σελ.319) από το σύγγραμμα του Μιχ.Δ.Στασινόπουλου "Δίκαιον των Διοικητικών Πράξεων" (έκδοση 1957 ανατύπωσις 1982).
"Θέματα διακριτικής εξουσίας και τεχνικής άμα φύσεως. - Ήδη τίθεται το ζήτημα, εις ποιαν κατηγορίαν δέον να καταταχθώσιν αι περιπτώσεις, κατά τας οποίας η εφαρμογή του νόμου δεν δύναται να χωρήση άνευ της συνδρομής γνώσεων τεχνικής φύσεως.
Είπομεν ήδη ανωτέρω, ότι αι περιπτώσεις κατά τας οποίας ο νόμος παραπέμπει εις τα δεδομένα της κοινής πείρας της εις πάντας προσιτής, δεν δύνανται, από νομικής απόψεως, να διασταλώσιν από εκείνας, καθ' ας ο νόμος παραπέμπει εις τεχνικάς γνώσεις, προσιτάς μόνον εις ομάδα ειδικών προσώπων. Και εις τας δύο περιπτώσεις, η πρόθεσις του νόμου, όπως η έννοια παραμείνη καθωρισμένη και ελεγκτή, δέον να είναι εξ ίσου σεβαστή. Αφ' ης στιγμής γίνη δεκτόν ότι η έννοια είναι νομική, είναι ελεγκτός ο νομικός χαρακτηρισμός, ήτοι η εις την έννοιαν ταύτην υπαγωγή των πραγματικών περιστατικών, χωρίς να επιτρέπηται, θεωρητικώς, αποχή από του ελέγχου του νομικού χαρακτηρισμού, επί μόνω τω λόγω ότι ούτος εγένετο τη συνδρομή τεχνικών γνώσεων. Εκ πρακτικών όμως λόγων, ο έλεγχός του διά τεχνικών γνώσεων ενεργουμένου νομικού χαρακτηρισμού πρέπει να είναι επιφυλακτικός, διότι, αφού ο δικαστής δεν δύναται, διά της ιδίας αυτού αντιλήψεως, ν' αντικαταστήση την επί του νομικού χαρακτηρισμού κρίσιν του οργάνου, η προσφυγή εις τας γνώσεις ετέρου τεχνικού προσώπου δεν είναι βέβαιον ότι θ' αποδώση αποτέλεσμα κρείσσον του προελθόντος εκ της τεχνικής πείρας των διοικητικών οργάνων."
Η προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.
H�προσφυγή απορρίπτεται χωρίς έξοδα.