|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1992) 4 ΑΑΔ 4687
16 Δεκεμβρίου, 1992
[ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
WESTPARK LTD ΚΑΙ ΑΛΛΟΣ,
Αιτητές,
ν.
ΔΗΜΟΥ ΠΑΦΟΥ (ΑΡ. 1),
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 292/90).
Διοικητική Πράξη — Πράξη Εκτελέσεως — Είσπραξη επιβληθέντος ποσού ως φόρου δεν είναι εκτελεστή διοικητική πράξη αλλά πράξη εκτελέσεως της απόφασης επιβολής τον φόρου — Δεν προσβάλλεται με προσφυγή.
Οδοί και Οικοδομές — Αδεια διαχωρισμού — Ο περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμος, Κεφ. 96 — Άρθρο 9(1)(γ)(ii) — Άδεια διαχωρισμού εκδίδεται υπό όρους — Παροχή πόσιμου νερού — Ο ιδιοκτήτης γης μπορεί να ζητήσει την υδατοπρομήθεια του από διάφορες πηγές όπως την υδατοπρομήθεια της πόλεως — Η υδατοπρομήθεια δεν ταυτίζεται με τον διαχωρισμό των οικοπέδων — Νόμιμη η επιβολή δικαιωμάτων.
Οι αιτητές προσέβαλαν με την προσφυγή τους τόσο την απόφαση επιβολής όσο και την είσπραξη του ποσού των £67,236 από τους καθ' ων η αίτηση ως δικαιωμάτων για προμήθεια οικιακού νερού για υδροδότηση των οικοπέδων τους τα οποία βρίσκονταν υπό διαχωρισμό σύμφωνα με την άδεια διαχωρισμού.
Οι αιτητές ισχυρίστηκαν πως οι επίδικες αποφάσει ήταν άκυρες καθ' ότι με την άδεια διαχωρισμού είναι ταυτόχρονη και η υδατοπρομήθεια.
Οι καθ' ων η αίτηση πρόβαλαν τρεις προδικαστικές ενστάσεις, τις εξής:
α) Οι αιτητές 2 που είχαν μεταβιβάσει το επίδικο τεμάχιο στους αιτητές 1 δεν είχαν logus standi στην υπόθεση.
β) Η δεύτερη προσβαλλόμενη πράξη δηλαδή η είσπραξη δεν ήταν εκτελεστή διοικητική πράξη αλλά πράξη εκτελέσεως.
γ) Οι αιτητές 1 δεν είχαν έννομο συμφέρον γιατί απεδέχθησαν την απόφαση με το να επιφυλάξουν τα δικαιώματά τους μόνο πως προς το ύψος του επιβληθέντος ποσού.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
1) Ως προς τις προδικαστικές ενστάσεις:
(α) Η προσφυγή απορρίπτεται ως προς τους αιτητές αρ. 2.
(β) Η δεύτερη προσβληθείσα πράξη δεν είναι εκτελεστή διότι αποτελεί την πραγματοποίηση του εννόμου αποτελέσματος της εκδοθείσας εκτελεστής διοικητικής πράξης, δηλαδή της επιβολής του φόρου.
(γ) Δε συμφωνώ με την εισήγηση του δικηγόρου των καθ' ων η αίτηση περί απώλειας του εννόμου συμφέροντος, γιατί η πληρωμή εγένετο υπό διαμαρτυρία και με πλήρη επιφύλαξη των δικαιωμάτων. Κατά την κρίση μου η αιτήτρια αρ. 1 δεν έχασε το έννομο συμφέρον της να προσβάλλει την απόφαση του Δήμου, όπως περιγράφεται πιο πάνω, και η προδικαστική αυτή ένσταση απορρίπτεται.
2) Ως προς την ουσία:
Η επιβολή των δικαιωμάτων γίνεται με βάση τις διατάξεις του Άρθρου 9(1)(γ)(ii) του Κεφ. 96.
Νομίζω η εισήγηση του δικηγόρου των αιτητών βασίζεται πάνω σε λανθασμένη βάση και συγκεκριμένα πως με την άδεια διαχωρισμού είναι ταυτόχρονη και η υδατοπρομήθεια σε ένα προοριζόμενο διαχωρισμό οικοπέδων. Τούτο δεν ευσταθεί, κατά τη γνώμη μου, γιατί οι αιτήσεις για διαχωρισμό είναι ένα πράγμα και η υδατοπρομήθεια είναι άλλο πράγμα.
Συμφωνώ με τις εισηγήσεις του δικηγόρου των καθ' ων η αίτηση πως, όπως φαίνεται από τη νομοθεσία Περί Δήμων (Ν. 111/85 και των Δημοτικών Κανονισμών Πάφου 238Α και 237A, οποιοσδήποτε ιδιοκτήτης ενός τεμαχίου γης, ο οποίος προβαίνει στο διαχωρισμό οικοπέδων, μπορεί να ζητήσει την υδατοπρομήθεια του από διάφορες πηγές συμπεριλαμβανομένη και της πηγής της υδατοπρομήθειας της Πάφου. Η υδατοπρομήθεια δεν ταυτίζεται απόλυτα με το διαχωρισμό των οικοπέδων.
Σύμφωνα με το Περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμο Κεφ. 96, εκδίδεται άδεια διαχωρισμού υπό όρους. Ένας από αυτούς τους όρους μπορεί να είναι η επαρκής παροχή καταλλήλου ύδατος, αλλά δε σημαίνει ότι η επαρκής παροχή θα γίνεται από ένα συγκεκριμένο μέρος.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Προσφυγή.
Προσφυγή εναντίον της απόφασης του Δήμου Πάφου να επιβάλλουν και/ή απαιτήσουν από τους αιτητές το ποσό των £67,236 σαν δικαιώματα προμήθειας οικιακού νερού αναφορικά με την υδροτότηση οικοπέδων στη Πάφο τα οποία ευρίσκοντο υπό διαχωρισμό.
Γ. Τριανταφυλλίδης, για τους αιτητές.
Α. Ταλιαδώρος για Κ. Χρυσοστομίδη, για τους καθ' ων η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, Δ.: Ανάγνωσε την ακόλουθη απόφαση. Με την αίτησή τους αυτή οι αιτητές ζητούν τις πιο κάτω θεραπείες:
"1. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η απόφαση των καθ' ων η αίτηση ημερομηνίας 21/2/1990, με την οποία οι καθ' ων η αίτηση επέβαλαν καιή απαίτησαν το ποσό των ΛΚ 67,236 σαν δικαιώματα προμήθειας οικιακού νερού αναφορικά με την υδροδότηση των οικοπέδων στο τεμάχιο 4 (καινούργιο 230), τα οποία ευρίσκοντο υπό διαχωρισμό σύμφωνα με άδεια διαχωρισμού 9345 ημερομηνίας 14/11/1986, είναι άκυρη και άνευ οιουδήποτε νομίμου αποτελέσματος.
2. Δήλωση του Δικαστηρίου ότι η απόφαση και/ή πράξη των καθ' ων η αίτηση ημερομηνίας 17/3/1990 να εισπράξουν από τους αιτητές δικαιώματα προμήθειας οικιακού νερού ανερχόμενα στο ποσό των ΛΚ 67,236 για την υδροδότηση των οικοπέδων στο τεμάχιο 4 (καινούργιο 230), είναι άκυρη και άνευ οιουδήποτε νομίμου αποτελέσματος."
Οι λόγοι πάνω στους οποίους βασίζονται οι αιτητές έχουν εκτεθεί λεπτομερώς σε εκτενείς γραπτές αγορεύσεις των δικηγόρων των αιτητών και οι οποίες έχουν ανακρουσθεί πολύ λεπτομερειακά από τους δικηγόρους των καθ'ων η αίτηση, θα εξετάσω τους διάφορους ισχυρισμούς όπως προβάλλονται από τους αιτητές με τις ανάλογες θέσεις των καθ' ων η αίτηση, όπως προχωρώ στην απόφασή μου.
Τα γεγονότα που περιβάλλουν την υπόθεση αυτή εκτίθενται σε έκταση στην ένσταση των καθ' ων η αίτηση και συνοδεύονται από 74 τουλάχιστον παραρτήματα.
Στις 13/9/1984 ο αιτητής αρ. 2 υπέβαλε αίτηση διαχωρισμού οικοπέδων του τεμαχίου αρ. 4 του Φ/Σχ. 51/18,19.
Στις 29/12/1984 το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως έκαμε πρόταση όπως το τεμάχιο διαχωριστεί σε τρία μεγάλα οικόπεδα. Ο Δήμος Πάφου ενέκρινε την εισήγηση αυτή και τη γνωστοποίησε στον αιτητή αρ. 2 στις 25/9/1986.
Σε αργότερο στάδιο έγιναν ορισμένες τροποποιήσεις και ο Δήμος τις ενέκρινε στις 10/12/1986, με βάση τα νέα σχέδια που είχαν εν τω μεταξύ υποβληθεί και εξέδωσε τη σχετική άδεια διαχωρισμού υπ' αριθ. 9345, ημερομηνίας 14/11/1986.
Στις 29/1/1987 ο Terence Spiby, ο δεύτερος αιτητής, μεταβίβασε το επίδικο τεμάχιο στην Westpark Ltd, αιτήτρια αρ. 1.
Στις 13/5/1987 ζητήθηκε να σφραγισθούν τα σχέδια διαχωρισμού, αλλά ο Δημοτικός Μηχανικός αντελήφθη πως με τον προτεινόμενο διαχωρισμό υπήρχε πρόβλημα και έτσι ζητήθηκε να σταματήσει η οικοδομική εργασία που ήδη είχε αρχίσει με άλλη άδεια οικοδομής αρ. 9291, ημερομηνίας 22/10/1986.
Δε θα σχολιάσω τα σχετικά με την οικοδομή και θα προχωρήσω στην ιστορική εξέλιξη των γεγονότων που αφορούν την υπόθεση αυτή αποκλειστικά, όπως διαφαίνεται μέσα από την ένσταση και γενικά τη δικογραφία ενώπιόν μου.
Στις 28/7/1988 είχαν επιβληθεί συμπληρωματικοί όροι στην αίτηση διαχωρισμού.
Στις 9/9/1989 υπεβλήθη αίτηση για διασωλήνωση των οικοπέδων. Η υποβολή έγινε άνευ βλάβης των δικαιωμάτων των αιτητών και με πλήρη επιφύλαξη αναφορικά με το ύψος των αιτουμένων δικαιωμάτων.
Η αίτηση αυτή εγκρίθηκε στις 2/2/1990 με την προϋπόθεση ότι θα καταβάλλετο το ποσό των £67.236,00 σαν δικαίωμα προμήθειας οικιακού νερού, σύμφωνα με τον Κανονισμό 237Α των Δημοτικών Κανονισμών Πάφου.
Η απόφαση γνωστοποιήθηκε στους αιτητές αρ.1 στις 21/2/1990 και είναι το αντικείμενο της παρούσας προσφυγής.
Η αιτήτρια αρ. 1 πλήρωσε το ζητούμενο ποσό στις 14/3/1990, με επιφύλαξη των δικαιωμάτων της όσον αφορά το ύψος των επιβληθέντων δικαιωμάτων.
Οι καθ' ων η αίτηση εγείρουν τρία προδικαστικά σημεία και επί της ουσίας ισχυρίζονται ότι ενήργησαν συνταγματικά και νόμιμα, χωρίς αυθαιρεσία ή παρανομία ή παρατυπία.
Ως πρώτο προδικαστικό σημείο που φαίνεται ότι συμφωνούν οι διάδικοι, είναι πως ο αιτητής υπ' αριθ. 2 Terence Spiby δεν έχει locus standi στην υπόθεση αυτή.
Το Δικαστήριο, αφού εξέτασε τις εισηγήσεις και των δύο πλευρών, συμφωνεί και η υπόθεση εναντίον του απορρίπτεται.
Η άλλη προδικαστική ένσταση αφορά στη θεραπεία 2 της προσφυγής, δηλαδή ότι "η απόφαση και/ή πράξη των καθ' ων η αίτηση να εισπράξουν από τους αιτητές δικαιώματα προμήθειας οικιακού νερού ανερχόμενα στο ποσό των £67,236 για την υδροδότηση των οικοπέδων στο τεμάχιο 4, είναι άκυρη και άνευ οιουδήποτε νομίμου αποτελέσματος".
Είναι εισήγηση του δικηγόρου των καθ' ων η αίτηση πως η είσπραξη των δικαιωμάτων δεν αποτελεί εκτελεστή διοικητική πράξη, αλλά πράξη εκτελέσεως. Συμφωνώ ότι η πράξη αυτή αποτελεί την πραγματοποίηση του εννόμου αποτελέσματος της εκδοθείσης εκτελεστής διοικητικής πράξης, δηλαδή της επιβολής του φόρου.
Η τρίτη προδικαστική ένσταση είναι πως η αιτήτρια αρ. 1 στερείται εννόμου συμφέροντος λόγω της από μέρους της αποδοχής της επίδικης πράξης.
Δε συμφωνώ με την εισήγηση αυτή του δικηγόρου των καθ' ων η αίτηση γιατί η πληρωμή εγένετο υπό διαμαρτυρία και με πλήρη επιφύλαξη των δικαιωμάτων. Δε δέχομαι τη στενή ερμηνεία που εισηγείται ο δικηγόρος των αιτητών πως η επιφύλαξη αφορούσε ένα συγκεκριμένο πράγμα, δηλαδή πως η επιφύλαξη δεν αμφισβητούσε το δικαίωμα του Δήμου να επιβάλει δικαιώματα, αλλά αφορούσε μόνο το ύψος των δικαιωμάτων.
Κατά την κρίση μου η αιτήτρια αρ. 1 δεν έχασε το έννομο συμφέρο της να προσβάλει την απόφαση του Δήμου, όπως περιγράφεται πιο πάνω, και η προδικαστική αυτή ένσταση απορρίπτεται.
Παραμένει τώρα να εξετάσω τη θεραπεία 1, δηλαδή την επιβολή των δικαιωμάτων υδατοπρομήθειας επί της αιτήτριας αρ. 1, της Westpark Ltd, στην ουσία της. Η επιβολή δικαιωμάτων γίνεται με βάση τις διατάξεις του άρθρου 9(1)(γ)(ii) του Κεφ. 96, το οποίο αναφέρει:
"9(1) Εν τη χορηγήσει αδείας δυνάμει των διατάξεων του άρθρου 3, η αρμοδία αρχή κέκτηται εξουσίαν, τηρουμένων των εκάστοτε εν ισχύϊ κανονισμών, να επιβάλλη όρους ως ακολούθως, εκτιθεμένους εν τη αδεία, ήτοι:
(α) ...............................
(β) ................................
(γ) εν σχέσει προς την διάνοιξιν ή διαίρεσιν οιασδήποτε γαίας δι' οικοδομικούς σκοπούς, όρους ως προς:
(ι) ...............................
(ιι) την μεταφοράν, εγκατάστασιν και συνεχή παροχήν καταλλήλου ύδατος το οποίον δέον να είναι επαρκές, ως και την κατάλληλον και ικανοποιητικήν συντήρησιν και λειτουργίαν της ως άνω εγκαταστάσεως και συστήματος υδατοπρομήθειας."
Νομίζω η εισήγηση του δικηγόρου των αιτητών βασίζεται πάνω σε λανθασμένη βάση και συγκεκριμένα πως με την άδεια διαχωρισμού είναι ταυτόχρονη και η υδατοπρομήθεια σε ένα προοριζόμενο διαχωρισμό οικοπέδων. Τούτο δεν ευσταθεί, κατά τη γνώμη μου, γιατί οι αιτήσεις για διαχωρισμό είναι ένα πράγμα και η υδατοπρομήθεια είναι άλλο πράγμα.
Συμφωνώ με τις εισηγήσεις του δικηγόρου των καθ'ων η αίτηση πως, όπως φαίνεται από τη νομοθεσία Περί Δήμων 111/85 και των Δημοτικών Κανονισμών Πάφου 238Α και 237Α, οποιοσδήποτε ιδιοκτήτης ενός τεμαχίου γης, ο οποίος προβαίνει στο διαχωρισμό οικοπέδων, μπορεί να ζητήσει την υδατοπρομήθεια του από διάφορες πηγές συμπεριλαμβανομένης και της πηγής της υδατοπρομήθειας της Πάφου. Η υδατοπρομήθεια δεν ταυτίζεται απόλυτα με το διαχωρισμό των οικοπέδων.
Σύμφωνα με τον Περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμο Κεφ. 96, εκδίδεται άδεια διαχωρισμού υπό όρους. Ενας από αυτούς τους όρους μπορεί να είναι η επαρκής παροχή καταλλήλου ύδατος, αλλά δε σημαίνει ότι η επαρκής παροχή θα γίνεται από ένα συγκεκριμένο μέρος.
Προβάλλονται και άλλοι λόγοι με τους οποίους υποστηρίζεται η νομιμότητα της διοικητικής πράξεως. Δε νομίζω ότι είναι ανάγκη να τους εξετάσω ξεχωριστά. Θα ήταν αχρείαστος πλεονασμός, γι' αυτό περιορίζομαι να πω πως, κατά την κρίση μου, η προσβαλλόμενη διοικητική πράξη και απόφαση εκδόθηκε νόμιμα και σύμφωνα με τις αρχές του διοικητικού δικαίου και ως εκ τούτου επικυρώνονται.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα εναντίον των αιτητών.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.