|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1992) 4 ΑΑΔ 3594
5 Οκτωβρίου, 1992
[ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ/στής]
ΑΝΑΦΟΡΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 146 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ
ΛΑΖΑΡΗΣ ΤΡΙΣΟΚΑΣ,
Αιτητής
ν.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΑΔΕΙΩΝ,
Καθ' ων η αίτηση.
(Υπόθεση Αρ. 75/92)
Αναθεωρητική Αρχή Αδειών — Άδεια οδικής χρήσης — Άδεια αγρορικού ταξί — Ανάκληση Άδειας — Εύλογη η απόφαση ενόψει τον γεγονότος ότι το όχημα είχε τεθεί σε αχρησία για πέραν τον ενός έτους για σκοπούς μεταπώλησης — Εφαρμογή του Άρθρου 5 (11)(δ) των Περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμων 1982-1991.
Ο αιτητής, με την προσφυγή του, επεδίωξε την ακύρωση της απόφασης της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών με την οποία είχε επικυρωθεί απόφαση της Αρχής Αδειών για ανάκληση της άδειας οδικής χρήσης του οχήματός του υπ' αριθμό εγγραφής UL874. Ο λόγος της ανάκλησης, σύμφωνα με την επίδικη απόφαση, ήταν η μη χρησιμοποίηση του οχήματος για διάστημα πέραν του ενός έτους, γεγονός που πληρούσε τις πρόνοιες για ανάκληση της άδειας βάσει του Άρθρου 5(11)(δ) του Νόμου.
Ο αιτητής ισχυρίστηκε πως η απόφαση ήταν αναιτιολόγητη, πως λήφθηκε λόγω πλάνης και πως η Αρχή όφειλε (σύμφωνα με το Άρθρο 5 (12)) να αναστείλει την άδεια και, εφόσον συνεχιζόταν η παράβαση, τότε να την ανακαλέσει.
Το Ανώτατο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή, αποφάσισε ότι:
(1) Από τα στοιχεία της υπόθεσης είναι φανερόν ότι ο αιτητής έπαυσε να κυκλοφορεί το όχημα για περίοδο που υπερβαίνει τον ένα χρόνο διότι ήθελε να το πωλήσει. Επομένως η αιτιολογία της προσβαλλόμενης απόφασης είναι σαφής και συνάδει με τα στοιχεία του φακέλου. Πέραν τούτου φαίνεται επίσης πως η ενέργεια του αιτητή δεν ήταν τυχαία ή περιστασιακή. Δεν υπήρξε ποτέ θέμα να επανατεθεί σε κυκλοφορία το ταξί αυτό.
(2) Αναφορικά με την πλάνη, παρατηρώ ότι οι προθέσεις του αιτητή δεν συνιστούσαν νόμιμη προϋπόθεση για την έκδοση της πράξης και γι' αυτό δεν μπορεί να λεχθεί ότι πεπλανημένα τις παραγνώρισε η διοίκηση. Εν πάση περιπτώσει ο αιτητής δεν έθεσε ποτέ τέτοιο θέμα. Η εκδοχή του, όπως προκύπτει από το πρακτικό, ήταν άλλη, δηλαδή η αδυναμία του να εκμεταλλευθεί και τα δύο αυτοκίνητα. Υπό τις συνθήκες συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις της παραγράφου (δ) για την έκδοση ανακλητικής πράξης και σωστά η διοίκηση προσέφυγε σ' αυτήν αντί στις πρόνοιες του εδ. 12 που δεν τυγχάνουν εφαρμογής.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.
Προσφυγή.
Προσφυγή που προσβάλλει την απόφαση των καθ' ων η αίτηση σε ιεραρχική προσφυγή, με την οποία επικύρωσαν προηγούμενη ανάκληση άδειας οδικής χρήσης του οχήματος του αιτητή με αρ. εγγραφής UL 874 από την Αρχή Αδειών.
Σ. Καραπατάκης, για τον αιτητή.
Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για την καθ' ης η αίτηση.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Ανάγνωσε την ακόλουθη απόφαση. Κατά τους ουσιώδεις χρόνους ο αιτητής ήταν ιδιοκτήτης αγροτικού ταξί με στοιχεία εγγραφής UL 874 και με έδρα το Λιοπέτρι, τόπο της καταγωγής του. Στις 9/5/91 η Αρχή Αδειών ανακάλεσε την άδεια οδικής χρήσης του οχήματος. Η καθ' ης η αίτηση Αναθεωρητική Αρχή Αδειών, στην οποία προσέφυγε ο αιτητής με ιεραρχικό διάβημα, επικύρωσε την ορθότητά της. Τη σχετική απόφαση πήρε το αναθεωρητικό όργανο στις 9/11/91 και την κοινοποίησε στον αιτητή με επιστολή ημερ. 10/12/91. Η νέα απόφαση, στην οποία ενσωματώθηκε η παλαιότερη της Αρχής Αδειών, είναι και το αντικείμενο της κρινόμενης προσφυγής. Ας σημειωθεί ότι ο αιτητής εκμεταλλεύεται νόμιμα το υπ' αρ. VM 263 αγροτικό ταξί.
Ο αιτητής αγόρασε το επίδικο όχημα (UL 874), που ήταν αδειούχο, από τρίτο πρόσωπο. Στις 27/2/90 η Αρχή Αδειών του χορήγησε προσωπικά άδεια οδικής χρήσης. Τον Ιούνιο του 1990 ζήτησε με αίτησή του από την Αρχή αυτή να εγκρίνει δεύτερο χώρο στάθμευσης του οχήματος στην Αγία Νάπα. Ο αιτητής αδιαφόρησε για την τύχη του διαβήματός του. Χρειάστηκαν τρεις ειδοποιήσεις, που τον καλούσαν να δώσει λεπτομέρειες του αιτήματος, για να επισκεφθεί η σύζυγος του αιτητή την 1/2/91 το επαρχιακό γραφείο του Τμήματος Οδικών Μεταφορών στη Λάρνακα και αργότερα ο ίδιος. Η καθ' ης ισχυρίζεται ότι τόσον ο αιτητής όσον και η σύζυγός του πληροφόρησαν τους αρμόδιους ότι είχε από τετραμήνου κάμει διευθετήσεις για την πώληση του οχήματος.
Όταν τελικά ο αιτητής εμφανίστηκε μπροστά στην Αρχή Αδειών την 8/5/91 παραδέχθηκε χωρίς περιστροφές ότι το όχημα ήταν σε ακινησία και δεν εξυπηρετούσε πιά τις μεταφορικές ανάγκες για τις οποίες του παραχωρήθηκε η άδεια. Συγκεκριμένα, όπως καταγράφεται στο σχετικό πρακτικό, είχε παραδώσει το όχημα από τον Ιούλιο του 1990 σε μεταπωλητή μεταχειρισμένων αυτοκινήτων για να το διαθέσει. Ο λόγος γι' αυτό ήταν - και αναφέρομαι σε όσα ο ίδιος είπε - ότι επρόκειτο να συνεκμεταλλευθεί τα οχήματα με τον πατέρα του, αλλά στο μεταξύ ο τελευταίος απέθανε και ο ίδιος δεν ήταν σε θέση να κυκλοφορεί και τα δύο.
Η καθ' ης στήριξε την ανακλητική πράξη στις διατάξεις του άρθρου 5(11) (δ) των περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμων 1982-1991. Το ουσιαστικό μέρος της απόφασης είναι σύντομο και το παραθέτω:
"Είναι παραδεκτό γεγονός από τον ίδιο τον προσφεύγοντα ότι για περίοδο περισσότερο από ένα χρόνο δεν είχε το αυτοκίνητο στην κατοχή του αλλά το είχε παραδώσει σε τρίτο πρόσωπο, το οποίο ασχολείται με αγοραπωλησίες οχημάτων δημόσιας χρήσεως, για πώληση. Από τα γεγονότα είναι καθαρό ότι το επίδικο όχημα δεν εκτελούσε την οδική χρήση για την οποία είχε τύχει άδειας για περίοδο πολύ πέραν των δύο μηνών που προβλέπει το άρθρο 5(11)(δ) του νόμου. Πέραν τούτου, από το σύνολο των στοιχείων της υπόθεσης, κρίνουμε ότι ορθά η άδεια του οχήματος αυτού ανακλήθηκε με βάση το πιο πάνω άρθρο του νόμου και γιαυτό η προσφυγή απορρίπτεται και η απόφαση της Αρχής Αδειών επικυρώνεται."
Ο αιτητής υπέβαλε ότι η επίδικη απόφαση πάσχει σε βαθμό που πρέπει να ακυρωθεί για τους εξής λόγους:
(1) Η αιτιολογία είναι αόριστη και πλημμελής. Επαναλαμβάνει απλώς τις παραπάνω διατάξεις του νόμου. Περαιτέρω υπάρχει διάσταση με τα στοιχεία του φακέλου.
Δεν προκύπτει από το φάκελο ότι υπάρχει εσκεμμένη παράβασή της άδειας του οχήματος τέτοιας μορφής που να δικαιολογεί την ανάκληση.
(2) Υφίσταται πλάνη περί τα πράγματα διότι δεν λήφθηκε υπόψη, όπως αναφέρει επί λέξει ο δικηγόρος του αιτητή στη γραπτή του αγόρευση, "ότι ο αιτητής για λόγους αντικειμενικούς δεν μπορεί να κυκλοφορεί το όχημα λόγω της επιθυμίας να εξεύρει αγοραστή προκειμένου να το αντικαταστήσει με μικρότερης αξίας όχημα", και
(3) Η Αρχή, εφόσον διαπιστώθηκε παράβαση της άδειας οδικής χρήσης, όφειλε να ενεργήσει με βάση τις διατάξεις του άρθρου 5(12) και να αναστείλει την άδεια και, σε περίπτωση που συνεχιζόταν η παράβαση, τότε να την ανακαλέσει.
Σε κάθε περιοχή υπάρχει περιορισμένος αριθμός αδειούχων οχημάτων για να καλύπτουν τις ανάγκες του επιβατικού κοινού. Η αναγκαιότητα αυτή υπαγορεύει την αδιάκοπη χρησιμοποίηση τους. Είναι γιαυτό το λόγο, πιστεύω, που ο νομοθέτης έχει εισάξει τις πρόνοιες του άρθρου 5(11) που παρέχουν στη διοίκηση ρητή εξουσία να προβαίνει στην ανάκληση άδειας στις περιπτώσεις που απαριθμεί. Ιδιαίτερα η παράγραφος (δ), που αποτελεί το νομικό έρεισμα της απόφασης, δεν επιτρέπει να παραμένει αδειούχο αυτοκίνητο σε ακινησία πέραν των δύο μηνών χωρίς την έγκριση της διοίκησης. Διαβάζω την παράγραφο (δ):
(11) Η άδεια οδικής χρήσεως δύναται να ανακληθή υπό της αρχής αδειών δι' ένα εκ των ακολούθων λόγων:
(α) ...................................
(δ) οσάκις ο κάτοχος αυτής παραλείπη να εκτελή την οδικήν χρήσιν δι' ήν παρεχωρήθη διά χρονικήν περίοδον δύο μηνών εκτός εάν ούτος εξησφάλισε την έγκρισιν της αρχής αδειών διά την τοιαύτην παράλειψιν."
Από τα στοιχεία που προεκτέθηκαν είναι φανερόν ότι ο αιτητής έπαυσε να κυκλοφορεί το όχημα για περίοδο που υπερβαίνει τον ένα χρόνο διότι ήθελε να το πωλήσει. Επομένως η αιτιολογία της προσβαλλόμενης απόφασης είναι σαφής και συνάδει με τα στοιχεία του φακέλου. Πέραν τούτου φαίνεται επίσης πως η ενέργεια του αιτητή δεν ήταν τυχαία ή περιστασιακή. Δεν υπήρξε ποτέ θέμα να επανατεθεί σε κυκλοφορία το ταξί αυτό.
Αναφορικά με την πλάνη, παρατηρώ ότι οι προθέσεις του αιτητή δεν συνιστούσαν νόμιμη προϋπόθεση για την έκδοση της πράξης και γιαυτό δεν μπορεί να λεχθεί ότι πεπλανημένα τις παραγνώρισε η διοίκηση. Εν πάση περιπτώσει ο αιτητής δεν έθεσε ποτέ τέτοιο θέμα. Η εκδοχή του, όπως προκύπτει από το πρακτικό, ήταν άλλη, δηλαδή, η αδυναμία του να εκμεταλλευθεί και τα δύο αυτοκίνητα. Υπό τις συνθήκες συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις της παραγράφου (δ) για την έκδοση ανακλητικής πράξης και σωστά η διοίκηση προσέφυγε σ' αυτήν αντί στις πρόνοιες του εδ. 12 που δεν τυγχάνουν εφαρμογής.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος του αιτητή.
Η προσφυγή απορρίπτεται με έξοδα.