|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2010) 3 ΑΑΔ 426
16 Ιουλίου, 2010
[ΑΡΤΕΜΗΣ, Π., ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ,
ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, ΠΑΜΠΑΛΛΗΣ, Δ/στές]
ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΣΚΑΒΑΛΗΣ,
Εφεσείων - Αιτητής,
ν.
1. ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΜΕΣΩ
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΩΝ,
2. ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΑΔΕΙΩΝ,
Εφεσιβλήτων - Καθ' ων η αίτηση.
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 151/2007)
Αναθεωρητική Αρχή Αδειών ― Απόρριψη αίτησης για άδεια οδικής χρήσης αστικού ταξί ― Περιστάσεις υπό τις οποίες κρίθηκε πάσχουσα στην εξετασθείσα υπόθεση.
Ο εφεσείων - αιτητής αμφισβήτησε την ορθότητα της πρωτόδικης απόφασης, με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή του κατά της επίδικης απόφασης της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών, που είχε απορρίψει ιεραρχική του προσφυγή, κατά άρνησης χορήγησης σε αυτόν άδειας οδικής χρήσης αστικού ταξί.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, επιτρέποντας την έφεση, αποφάσισε ότι:
Η έφεση ευσταθεί. Είναι, πράγματι, γεγονός, ότι ούτε η διαπίστωση του πρωτόδικου δικαστηρίου ότι η εμπειρία και οι γνώσεις του Εφεσείοντα - Αιτητή αναφορικά με το επάγγελμα οδηγού ως περιορισμένες, υποστηρίζονται από τα ενώπιον της Αρχής στοιχεία που υπάρχουν στον φάκελο της υπόθεσης, αλλά ούτε και προκύπτει, όπως το δικαστήριο διαπίστωσε, ότι ο Εφεσείων - Αιτητής, μετά την απόκτηση επαγγελματικής άδειας οδηγού στις 14.3.2000, αποφάσισε να ασχοληθεί με το επάγγελμα οδηγού ταξί από τον Ιούνιο του 2001. Η κατάληξη του δικαστηρίου ότι ο προσφεύγων δεν πληροί τα κριτήρια που θέτει ο νόμος, και ότι δεν έπεισε ότι έχει την ικανότητα και την προθυμία να μετέλθει ως κύριο επάγγελμα το επάγγελμα του οδηγού ταξί, είναι γενική και αόριστη, αλλά δεν υπάρχει λόγος έφεσης ο οποίος να προσβάλλει την επάρκεια της αιτιολογίας.
Η έφεση επιτυγχάνει με έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης Δικαστή του Aνωτάτου Δικαστηρίου (Ηλιάδης, Δ.), (Υπόθεση Aρ. 1132/05), ημερ. 10/8/07.
Ι. Νικολάου, για τον Εφεσείοντα.
Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Εφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από τον Αρτέμη, Π..
ΑΡΤΕΜΗΣ, Π.: O Εφεσείων-αιτητής είχε υποβάλει αίτηση στην Αρχή Αδειών για τη χορήγηση άδειας οδικής χρήσης αστικού ταξί, για την αστική περιοχή Αμμοχώστου. Η Αρχή Αδειών απέρριψε την αίτησή του και αυτός καταχώρησε ιεραρχική προσφυγή ενώπιον της Αναθεωρητικής Αρχής.
Η Αναθεωρητική Αρχή απέρριψε την προσφυγή του καταλήγοντας πως η εμπειρία του και οι γνώσεις του αναφορικά με το επάγγελμα του οδηγού ταξί ήταν περιορισμένες. Μία από τις διαπιστώσεις της Αρχής ήταν ότι ο εφεσείων εργαζόταν προηγουμένως στις οικοδομές και απέκτησε επαγγελματική άδεια οδηγού στις 14.3.2000 και αποφάσισε να ασχοληθεί με το επάγγελμα του οδηγού ταξί από τον Ιούνιο του 2001.
Απορρίπτοντας την ιεραρχική του προσφυγή, σημείωσε: «. καταλήγουμε ομόφωνα στο συμπέρασμα ότι ο προσφεύγων δεν πληροί τα κριτήρια που θέτει ο Νόμος για χορήγηση άδειας οδικής χρήσεως αστικού ταξί, και δεν μας έπεισε ότι έχει την ικανότητα και την πρόθεση να μετέλθει ως κύριο επάγγελμα το επάγγελμα του οδηγού ταξί σε σύγκριση με άλλους αιτητές.»
Το πρωτόδικο Δικαστήριο, απορρίπτοντας την προσφυγή του, έκρινε ότι δεν υπήρξε ούτε έλλειψη δέουσας έρευνας, ούτε έλλειψη αιτιολογίας, αλλά ούτε και πλάνη περί τα πράγματα και/ή το Νόμο.
Με την παρούσα έφεση ο εφεσείων, με δύο λόγους έφεσης, αμφισβητεί την κρίση του πρωτόδικου Δικαστηρίου ότι η απόφαση δεν είναι προϊόν πλάνης περί τα πράγματα και το νόμο και προϊόν έλλειψης δέουσας έρευνας και εισηγείται ότι η Αρχή αντιλήφθηκε λανθασμένα τη θέση του Αιτητή, όταν κατάληξε ότι αυτός είχε δηλώσει ότι θα ασχολείτο αποκλειστικά ως οδηγός ταξί μελλοντικά.
Έχοντας εξετάσει με προσοχή τα επιχειρήματα του Εφεσείοντα-Αιτητή, καταλήγουμε πως η Έφεση ευσταθεί. Είναι, πράγματι, γεγονός ότι ούτε η διαπίστωση του δικαστηρίου ότι η εμπειρία και οι γνώσεις του Αιτητή αναφορικά με το επάγγελμα οδηγού ως περιορισμένες, υποστηρίζονται από τα ενώπιον της Αρχής στοιχεία που υπάρχουν στον φάκελο της υπόθεσης, αλλά ούτε και προκύπτει, όπως το δικαστήριο διαπίστωσε, ότι ο Εφεσείων, μετά την απόκτηση επαγγελματικής άδειας οδηγού στις 14.3.2000, αποφάσισε να ασχοληθεί με το επάγγελμα οδηγού ταξί από τον Ιούνιο του 2001. Πράγματι, από τη συνέντευξη που υπάρχει στον φάκελο, και τις ερωτήσεις που τέθηκαν σε αυτόν και τις απαντήσεις που δόθηκαν, πουθενά δεν υποστηρίζεται η θέση ότι δεν ασκούσε το επάγγελμα του οδηγού από τις 14.3.2000, όταν απόκτησε την επαγγελματική άδεια.
Πέρα από τα πιο πάνω, θα θέλαμε να παρατηρήσουμε πως η κατάληξη του δικαστηρίου ότι ο προσφεύγων δεν πληροί τα κριτήρια που θέτει ο νόμος, και ότι δεν έπεισε ότι έχει την ικανότητα και την προθυμία να μετέλθει ως κύριο επάγγελμα το επάγγελμα του οδηγού ταξί, είναι γενική και αόριστη, αλλά δεν προτιθέμεθα να βασιστούμε και σε αυτό, αφού δεν υπάρχει λόγος έφεσης ο οποίος να προσβάλλει την επάρκεια της αιτιολογίας.
Εν όψει των πιο πάνω παρατηρήσεών μας, η Έφεση επιτυγχάνει και η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται. Η διοικητική πράξη ακυρώνεται και επιδικάζονται έξοδα €2.500, τόσο κατ' έφεση όσο και πρωτόδικα, πλέον Φ.Π.Α., αν υπάρχει, υπέρ του Εφεσείοντα.
Η έφεση επιτυγχάνει με έξοδα.