|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2006) 3 ΑΑΔ 91
9 Μαρτίου, 2006
[ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π., ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΚΡΑΜΒΗΣ, ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΤΟΣ, Δ/στές]
ΔΗΜΟΣ ΠΑΦΟΥ,
Εφεσείοντες,
v.
ΚΩΣΤΑ ΚΑΣΚΑΝΗ,
Εφεσιβλήτου.
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 3674)
Οδοί και Οικοδομές ― Άδεια λειτουργίας κέντρου αναψυχής ― Δεν ανανεώθηκε, γιατί άρθηκε η προϋπόθεση της έκδοσης της άδειας οικοδομής, που ήταν οι χώροι στάθμευσης ― Ορθά θεωρήθηκε από τον Δήμο Πάφου, πως αυτό συνεπαγόταν ακαταλληλότητα του υποστατικού για τον σκοπό που προοριζόταν να χρησιμοποιηθεί.
Ο εφεσείων Δήμος Πάφου επεδίωξε ανατροπή της πρωτόδικης απόφασης, με την οποία ακυρώθηκε απόφασή του για απόρριψη αιτήματος του εφεσίβλητου για ανανέωση της άδειας λειτουργίας του κέντρου του για το έτος 1999.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, επιτρέποντας την έφεση, αποφάσισε ότι:
Η χωροθέτηση χώρων στάθμευσης οχημάτων για κάθε νέα οικοδομή κλπ. αποτελεί προϋπόθεση για τη χορήγηση άδειας οικοδομής σύμφωνα με τους περί Οδών και Οικοδομών Κανονισμούς (Καν. 61) και τίθεται ως όρος στην άδεια, όπως ακριβώς έχει συμβεί στην παρούσα περίπτωση. Η άρση της συγκατάθεσης του ιδιοκτήτη του διπλανού τεμαχίου και η αδυναμία χωροθέτησης υπαλλακτικών χώρων στάθμευσης, συνιστά παράλειψη εκπλήρωσης νομικής υποχρέωσης του εφεσίβλητου απορρέουσας από τις πρόνοιες του Αρθρου 112(α) και κατ' επέκταση των προνοιών του Αρθρου 112(β) του νόμου που σε συσχετισμό με την προηγούμενη διάταξη αλλά και ανεξάρτητα από αυτή, η έλλειψη των απαιτούμενων χώρων στάθμευσης, συνεπάγεται ακαταλληλότητα του υποστατικού για τον σκοπό για τον οποίο προοριζόταν να χρησιμοποιηθεί.
Ενόψει των πιο πάνω, θεωρείται πως ο εφεσείων ενήργησε στα όρια της νομιμότητας και συνεπώς η πρωτόδικη απόφαση θα πρέπει να παραμεριστεί.
Η έφεση επιτυγχάνει με έξοδα.
Έφεση.
Έφεση εναντίον της απόφασης Δικαστή του Aνωτάτου Δικαστηρίου (Yπ. Aρ. 825/1999), ημερ. 30/6/2003.
Α. Ταλιαδώρος, για τους Εφεσείοντες.
Καμιά εμφάνιση, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, Π.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Α. Κραμβής.
ΚΡΑΜΒΗΣ, Δ.: Το νυχτερινό κέντρο αναψυχής «Tropicana Aphrodite» στην Πάφο, λειτουργούσε με άδεια του Δήμου Πάφου στο υπόγειο κτιριακού συγκροτήματος. Η άδεια λειτουργίας του κέντρου ήταν ετήσια και εκδιδόταν κάθε χρόνο με βάση τις πρόνοιες του άρθρου 112 του περί Δήμων Νόμου.
Ο εφεσίβλητος ανέλαβε την επιχείρηση του πιο πάνω κέντρου τον Ιούλιο 1998 και αργότερα ζήτησε την ανανέωση/έκδοση της άδειας λειτουργίας του κέντρου για το 1999 καθότι η υφιστάμενη έληγε τέλος Δεκεμβρίου 1998.
Το Δημοτικό Συμβούλιο Πάφου στη συνεδρία του ημερομηνίας 30.3.99, με βάση στοιχεία που είχε ενώπιόν του, διαπίστωσε ότι δεν ήταν πλέον διαθέσιμοι οι προϋπάρχοντες χωροθετημένοι χώροι στάθμευσης που σύμφωνα με όρο της άδειας οικοδομής έπρεπε να υπάρχουν για να εκδοθεί πιστοποιητικό καταλληλότητας του κέντρου και κατ' επέκταση για την ανανέωση/έκδοση της άδειας λειτουργίας του. Ενόψει τούτου, το Δημοτικό Συμβούλιο δεν ανανέωσε/έκδοσε τη ζητηθείσα άδεια λειτουργίας του κέντρου. Η αρνητική απόφαση του Δήμου Πάφου κοινοποιήθηκε στον εφεσίβλητο και το δικηγόρο του με επιστολή ημερομηνίας 3.5.1999. Ο εφεσίβλητος άσκησε προσφυγή κατά της πιο πάνω αρνητικής απόφασης του Δήμου Πάφου και πέτυχε την ακύρωσή της. Κρίθηκε πρωτοδίκως ότι η απόφαση λήφθηκε κατά παράβαση των προνοιών του άρθρου 112(2)(β) του περί Δήμων Νόμου εφόσον «οι χώροι στάθμευσης δεν συνδέονται με την καταλληλότητα του υποστατικού, των προσαρτημάτων, των εξαρτημάτων, της επίπλωσης και του φωτισμού εντός αυτού, καθώς και του εξαερισμού του ως κατάλληλα και ασφαλή για το σκοπό για τον οποίο προορίζονται να χρησιμοποιηθούν». Κρίθηκε περαιτέρω ότι η μη έκδοση πιστοποιητικού καταλληλότητας με επακόλουθο τη μη έκδοση άδειας λειτουργίας, πάσχει νομικά. Η απόφαση του Δήμου Πάφου ακυρώθηκε για τον πιο πάνω λόγο χωρίς να εξετασθούν οι υπόλοιποι λόγοι ακύρωσης.
Με την παρούσα έφεση ο Δήμος Πάφου επιδιώκει τον παραμερισμό της πρωτόδικης απόφασης την οποία θεωρεί λανθασμένη. Υποστηρίζει ότι οι πρόνοιες του άρθρου 112 του νόμου σε συσχετισμό προς τις πρόνοιες του καν. 61 των περί Οδών και Οικοδομών Κανονισμών καθιστούν αναγκαία προϋπόθεση την ύπαρξη αριθμού χώρων στάθμευσης οχημάτων ως στοιχείου καταλληλότητας του υποστατικού για να λειτουργεί ως κέντρο αναψυχής.
Κατά την ακρόαση της έφεσης η συνήγορος που εμφανίστηκε για τον εφεσίβλητο, δήλωσε πως είχε επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τον εφεσίβλητο την προηγούμενη ημέρα (13.2.06) και τον πληροφόρησε για την ημερομηνία ακρόασης της έφεσης (14.2.06) και ότι εκείνος της είπε ότι δικηγόρος του ήταν μόνο ο κ. Τσιέλεπος από την Πάφο. Ενόψει τούτου, η δικηγόρος ζήτησε άδεια να αποσυρθεί από δικηγόρος του εφεσίβλητου. Η άδεια δόθηκε και η αρμόδια πρωτοκολλητής, βεβαίωσε ότι ο εφεσίβλητος και ο δικηγόρος του ήταν απόντες και ότι κανένας από αυτούς δεν είχε επικοινωνήσει με το πρωτοκολλητείο για οτιδήποτε σχετικά με την υπόθεση. Μετά τα πιο πάνω, προχωρήσαμε στην ακρόαση της έφεσης. Το περίγραμμα αγόρευσης του δικηγόρου του εφεσίβλητου έχει μελετηθεί και το περιεχόμενό του λήφθηκε υπόψη κατά την κρίση της υπόθεσης. Ανοίγοντας εδώ μικρή παρένθεση, παρατηρούμε ότι το δικαίωμα επιλογής δικηγόρου για εκπροσώπησή του σε κάθε διαδικασία η οποία εμπίπτει στην αναθεωρητική δικαιοδοσία του Ανωτάτου Δικαστηρίου με βάση το άρθρο 146 του Συντάγματος, ανήκει αποκλειστικά στον ίδιο το διάδικο. Ο διορισμός δικηγόρου ή ο διορισμός νέου δικηγόρου σε αντικατάσταση προηγούμενου πρέπει να γίνεται έγκαιρα ώστε να μην επηρεάζεται η ομαλή πορεία της διαδικασίας. Στις περιπτώσεις όπου αναφέρονται λόγοι που αφορούν ζήτημα εκπροσώπησης συγκεκριμένου διάδικου από δικηγόρο με σκοπό την αναβολή της υπόθεσης, οι λόγοι εξετάζονται και ανάλογα με την περίπτωση κρίνεται και το αποτέλεσμα. Όμως, όπου η αδιαφορία του διάδικου καθόσον αφορά την εκπροσώπησή του από δικηγόρο είναι διάχυτη, όπως είναι εδώ η περίπτωση, το Δικαστήριο μη έχοντας ο,τιδήποτε άλλο ενώπιόν του που βάσιμα να δικαιολογεί αναβολή της υπόθεσης, προχωρεί στη διαδικασία σύμφωνα με τον προγραμματισμό και έτσι ακριβώς αποφασίσαμε κατά τη δικάσιμο της έφεσης.
Από τα στοιχεία του φακέλου, προκύπτει ότι στο επίδικο υποστατικό, λειτουργούσε κέντρο αναψυχής/καμπαρέ από τη δεκαετία του 1980. Ο Δήμος Πάφου, ως αρμόδια αρχή, χορηγούσε κανονικά άδεια λειτουργίας του εν λόγω κέντρου σύμφωνα με τις πρόνοιες του άρθρου 112 του περί Δήμων Νόμου. Προκύπτει επίσης ότι το 1983 υποβλήθηκε η αίτηση για έκδοση άδειας οικοδομής του κτιριακού συγκροτήματος στο οποίο λειτούργησε το κέντρο. Για την έγκριση της έκδοσης της εν λόγω άδειας και συνακόλουθα της άδειας λειτουργίας του κέντρου, υποδείχθηκε παρακείμενο τεμάχιο γης από τον ενδιαφερόμενο, οι ιδιοκτήτες του οποίου έδωσαν τη συγκατάθεσή τους για να χρησιμοποιηθεί τούτο ως χώρος στάθμευσης, προς ικανοποίηση της σχετικής πρόνοιας των περί Οδών και Οικοδομών Κανονισμών. Η πρόταση έγινε αποδεκτή και εκδόθηκε άδεια οικοδομής υπό τον όρο συνένωσης των δύο τεμαχίων (του τεμαχίου της οικοδομής και του παρακείμενου που είχε υποδειχθεί ως χώρος στάθμευσης) επειδή οκτώ από τους δώδεκα απαραίτητους χώρους στάθμευσης είχαν χωροθετηθεί στο εν λόγω διπλανό τεμάχιο. Το 1986 εκδόθηκε πιστοποιητικό έγκρισης της πιο πάνω άδειας μόνο για το υπόγειο κέντρο αναψυχής και πιστοποιητικό καταλληλότητας του εν λόγω κέντρου σύμφωνα με το άρθρο 112* του περί Δήμων Νόμου. Εκδόθηκαν επίσης πιστοποιητικά και από άλλες αρμόδιες αρχές και ακολούθησε η έκδοση άδειας λειτουργίας του κέντρου η οποία έκτοτε ανανεωνόταν κάθε χρόνο. Περί τον Αύγουστο 1997 ο ιδιοκτήτης του διπλανού τεμαχίου απέσυρε τη συγκατάθεσή του για χρήση του οικοπέδου του ως χώρου στάθμευσης επειδή θα προχωρούσε στην ανέγερση οικοδομής επί του εν λόγω τεμαχίου. Ενόψει των νέων δεδομένων που προέκυψαν από την άρση της συγκατάθεσης, αρμόδιοι του Δήμου Πάφου διενήργησαν επιτόπια εξέταση κατά την οποία διαπιστώθηκε ότι το εν λόγω τεμάχιο ήταν περιφραγμένο και δεν υπήρχαν άλλοι (υπαλλακτικοί) χώροι στάθμευσης για το κέντρο.
Με βάση τα πιο πάνω γεγονότα ο Δήμος Πάφου έκρινε πως δεν υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για την έκδοση πιστοποιητικού καταλληλότητας του κέντρου και συνακόλουθα αρνήθηκε την έκδοση άδειας λειτουργίας του για το 1999.
Η άρση της συγκατάθεσης του ιδιοκτήτη του παρακείμενου τεμαχίου εξουδετέρωσε ουσιαστικά τον όρο που αρχικά τέθηκε στην άδεια οικοδομής και το πιστοποιητικό έγκρισης της άδειας που, καθώς έχει ειπωθεί, εκδόθηκε μόνο για το συγκεκριμένο κέντρο. Η χωροθέτηση χώρων στάθμευσης οχημάτων για κάθε νέα οικοδομή κλπ, αποτελεί προϋπόθεση για τη χορήγηση άδειας οικοδομής σύμφωνα με τους περί Οδών και Οικοδομών Κανονισμούς (Καν. 61) και τίθεται ως όρος στην άδεια όπως ακριβώς έχει συμβεί στην παρούσα περίπτωση. Η άρση της συγκατάθεσης του ιδιοκτήτη του διπλανού τεμαχίου και η αδυναμία χωροθέτησης υπαλλακτικών χώρων στάθμευσης συνιστά παράλειψη εκπλήρωσης νομικής υποχρέωσης του εφεσίβλητου απορρέουσας από τις πρόνοιες του άρθρου 112(α) και κατ' επέκταση των προνοιών του άρθρου 112(β) του νόμου που σε συσχετισμό με την προηγούμενη διάταξη αλλά και ανεξάρτητα από αυτή, η έλλειψη των απαιτούμενων χώρων στάθμευσης, συνεπάγεται ακαταλληλότητα του υποστατικού για τον σκοπό για τον οποίο προοριζόταν να χρησιμοποιηθεί.
Ενόψει των πιο πάνω, θεωρούμε πως ο εφεσείων ενήργησε στα όρια της νομιμότητας και συνεπώς η πρωτόδικη απόφαση θα πρέπει να παραμεριστεί χωρίς να χρειάζεται να εξετάσουμε τους υπόλοιπους λόγους έφεσης.
Η έφεση επιτυγχάνει. Η πρωτόδικη απόφαση και η διαταγή για έξοδα παραμερίζονται. Η επίδικη απόφαση του Δήμου Πάφου επικυρώνεται. Τα έξοδα σε όλα τα στάδια της διαδικασίας να καταβληθούν από τον εφεσίβλητο.
Η έφεση επιτυγχάνει με έξοδα.