|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2003) 3 ΑΑΔ 1
13 Ιανουαρίου, 2003
[ΝΙΚΗΤΑΣ, ΑΡΤΕΜΗΣ, ΚΑΛΛΗΣ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ,
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ/στές]
ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΟΛΥΒΙΟΥ,
Εφεσείων-Αιτητής,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
ΜΕΣΩ ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΑΔΕΙΩΝ,
Εφεσίβλητης-Καθ' ης η αίτηση.
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 3095)
Αναθεωρητική Αρχή Αδειών ― Ιεραρχική Προσφυγή ― Απόρριψη ιεραρχικής προσφυγής κατά της χορήγησης άδειας οδικής χρήσης και αντικατάστασης δύο λεωφορείων ― Εφόσον η άδεια οδικής χρήσης των αντικατασταθέντων λεωφορείων, βρισκόταν σε ισχύ, νόμιμη η απόφαση χορήγησης αδειών οδικής χρήσης στα νέα λεωφορεία, για τις ίδιες διαδρομές.
Αρχή Αδειών ― Άδεια οδικής χρήσης ― Ανάκληση άδειας ― Αυτοτελής διοικητική πράξη ― Η παράλειψη ανάκλησης θα πρέπει να προσβληθεί με ξεχωριστή προσφυγή.
Ο αιτητής προσέβαλε με την προσφυγή του, η οποία απορρίφθηκε πρωτόδικα, την απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών, να απορρίψει ιεραρχική προσφυγή του κατά της απόφασης της Αρχής Αδειών να χορηγήσει έγκριση αντικατάστασης δύο λεωφορείων του ενδιαφερόμενου μέρους με νέα και έκδοση αδειών οδικής χρήσης για τις ίδιες διαδρομές. Ακολούθησε η παρούσα έφεση κατά της εκκαλούμενης απόφασης.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, απορρίπτοντας ομόφωνα την έφεση, αποφάσισε ότι:
1. Εφόσον η ακινητοποίηση των αντικατασταθέντων λεωφορείων είχε δηλωθεί δεόντως με βάση τις πρόνοιες του νόμου, και οι άδειες οδικής χρήσης τους, βρίσκονταν σε ισχύ, νόμιμα δόθηκαν άδειες οδικής χρήσης στα λεωφορεία που τα αντικατέστησαν.
2. Η παράλειψη της Αρχής Αδειών να ανακαλέσει τις άδειες οδικής χρήσης των ακινητοποιηθέντων λεωφορείων, αποτελεί εκτελεστή παράλειψη που πρέπει να προσβάλλεται αυτοτελώς με προσφυγή και όχι στα πλαίσια προσφυγής κατά της χορήγησης άδειας οδικής χρήσης στα λεωφορεία που τα αντικατέστησαν.
Η έφεση απορρίπεται με έξοδα.
Έφεση.
Έφεση από τον αιτητή εναντίον της απόφασης Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Υπόθεση Αρ. 457/98) ημερομηνίας 18/7/2000 με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή του κατά της απόρριψης της ιεραρχικής προσφυγής την οποία άσκησε εναντίον της έγκρισης των αιτήσεων του ενδιαφερόμενου μέρους για αντικατάσταση δύο αγροτικών της λεωφορείων με νέα και την έκδοση σ' αυτήν αδειών οδικής χρήσης για την εκτέλεση των ίδιων διαδομών όπως και των αντικατασταθέντων λεωφορείων.
Ξ. Ευγενίου, για τον Εφεσείοντα.
Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας Α΄, για την Εφεσίβλητη.
Σ. Νικολάου, για το Ενδιαφερόμενο μέρος.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής κ. Γαβριηλίδης.
ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ, Δ.: Στις 12.11.1996, η κα Ελένη Παύλου (ενδιαφερόμενο μέρος), κάτοχος αδειών οδικής χρήσης για τα αγροτικά λεωφορεία FE692 και FA700, υπέβαλε αιτήσεις για αντικατάσταση των εν λόγω λεωφορείων με άλλα. Οι αιτήσεις εγκρίθηκαν από το Τμήμα Οδικών Μεταφορών δυνάμει του Άρθρου 3 Α του περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς (Τροποποιητικού) Νόμου του 1996 (Νόμος 16(Ι)/1996), κατόπιν δε τούτου, η κα Παύλου ενέγραψε τα λεωφορεία CAE400 και ENM561 σε αντικατάσταση των FE692 και FA700, αντίστοιχα, και της χορηγήθηκαν ανάλογες άδειες οδικής χρήσης από την Αρχή Αδειών, στις 26.1.1997 και 2.5.1997, αντίστοιχα, για τις ίδιες διαδρομές όπως και των αντικατασταθέντων λεωφορείων.
Στις 5.6.1997 ο εφεσείων/αιτητής καταχώρησε ιεραρχική προσφυγή κατά της απόφασης της Αρχής Αδειών, ενώπιον της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών, παραπονούμενος για την έγκριση της αντικατάστασης των λεωφορείων FE692 και FA700 και τη συνεπακόλουθη χορήγηση άδειας οδικής χρήσης των λεωφορείων CAE400 και ΕΝΜ561, που τα αντικατέστησαν. Η απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών επί της ιεραρχικής προσφυγής εκδόθηκε στις 13.3.1998 και είχε ως εξής:
«Οι παρούσες προσφυγές στρέφονται εναντίον απόφασης της Αρχής Αδειών για χορήγηση άδειας οδικής χρήσης των λεωφορείων με αριθμούς εγγραφής CAE400 και TENM561 με έδρα τον Κ. Πύργο και Πηγαίνεια στην Ελένη Παύλου.
Από την εξέταση των φακέλλων των πιο πάνω αυτοκινήτων διαπιστώνεται ότι το CAE400 22 θέσεων έχει άδεια οδικής χρήσης να εκτελεί την διαδρομή Κ. Πύργος - Πάφος από 26.5.97 μέχρι 25.5.2000 το οποίο αντικατέστησε το FE692 στις 20.11.96 με απόφαση της Αρχής Αδειών. Το FE692 είχε εν τω μεταξύ άδεια οδικής χρήσης μέχρι 18.4.99 αλλά αδρανούσε λόγω έλλειψης εργασίας και ήτο ακινητοποιημένο από 1.12.96. Το όχημα ENM561 18 θέσεων έχει άδεια οδικής χρήσης να εκτελεί τη διαδρομή Πηγαίνεια και Χαλέπι - Πάφος από 2.5.97 μέχρι 1.5.2000 και αντικατέστησε το FA700 με απόφαση της Αρχής Αδειών στις 20.11.96. Το FA700 είχε άδεια οδικής χρήσης μέχρι 18.4.99 αλλά όπως και το προηγούμενο από το 1992 αδρανούσε λόγω έλλειψης εργασίας. Ήτο και αυτό ακινητοποιημένο από 1.10.96. Ο προσφεύγων ισχυρίστηκε ότι η Αρχή Αδειών προχώρησε στην αντικατάσταση των πιο πάνω λεωφορείων χωρίς να τους ενημερώσει και ότι υπολόγισε σε αυτή την αδράνεια των αυτοκινήτων για να αναπτύξει καλύτερα την επιχείρησή του.
Η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών κρίνει ότι ορθά η Αρχή Αδειών προχώρησε στην χορήγηση άδειας για αντικατάσταση των αδειούχων οχημάτων με νέα οχήματα της ίδιας κατηγορίας. Δεν χρειάζετο να ενημερωθεί ο προσφεύγων εις αυτή την περίπτωση γιατί δεν επρόκειτο περί νέων αδειών.
Ως εκ τούτου η προσφυγή απορρίπτεται και επικυρώνεται η απόφαση της Αρχής Αδειών για την χορήγηση των πιο πάνω αδειών.».
Η πιο πάνω απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών προσβλήθηκε με την προσφυγή η απορριπτική απόφαση στην οποία είναι το αντικείμενο της ενώπιόν μας έφεσης.
Προβάλλεται ως λόγος έφεσης ότι ο πρωτόδικος Δικαστής απέρριψε την προσφυγή υπό την εσφαλμένη αντίληψη ή κρίση ότι η ένσταση του εφεσείοντος για την κυκλοφορία των νέων οχημάτων CAE400 και ENM561, σε αντικατάσταση των FE692 και FA700, δεν αφορούσε και το κατά πόσο μπορούσε να επιτραπεί η «αντικατάσταση» των οχημάτων FE692 και FA700 εφόσον αυτά είχαν εγκαταλειφθεί χωρίς άδεια οδικής χρήσης, ως ακινητοποιημένα, πέραν των τριών ετών. Δεν δόθηκε, δηλαδή, σημασία στην «ακινητοποίηση» των οχημάτων και στην εξαίρεση που εισάγει το άρθρο 6(2) του περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμου του 1982 (Ν. 9/1982) με την πρόβλεψη «εκτός εάν η αρχή αδειών δι' αποχρώντα κατά την κρίσιν αυτής λόγους ήθελεν εγκρίνει την ακινητοποίησιν του οχήματος διά χρονικήν περίοδον μη υπερβαίνουσαν τα τρία έτη.».
Ο προβαλλόμενος λόγος έφεσης δεν ευσταθεί. Η ορθή απάντηση περιέχεται στο ακόλουθο απόσπασμα από την πρωτόδικη απόφαση, το οποίο και υιοθετούμε:
«Η βασική εισήγηση της ευπαιδεύτου συνηγόρου για τον Αιτητή στη γραπτή αγόρευση της, που αποτέλεσε και τη βασική θέση κατά την ακρόαση των ιεραρχικών προσφυγών, είναι ότι, δεδομένης της δηλωθείσας ακινητοποίησης των FE692 και FA700 για πέραν των τριών ετών, ισχύουν οι διατάξεις του Άρθρου 6(2) του περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμου του 1982 (Νόμος 9/1982) το οποίο προνοεί:
6(2) «Ανεξαρτήτως πάσης ετέρας διατάξεως του παρόντος άρθρου, η άδεια οδικής χρήσεως παύει ισχύουσα εν περιπτώσει αμελείας του κατόχου αυτής όπως προβή εις την ανανέωσιν αυτής εντός χρονικής περιόδου μέχρι πέντε μηνών από της λήξεως αυτής, εκτός εάν η αρχή αδειών δι' αποχρώντος κατά την κρίσιν αυτής λόγους ήθελεν εγκρίνει την ακινητοποίησιν του οχήματος δια χρονικήν περίοδον μη υπερβαίνουσαν τα τρία έτη.»
Συνεπώς, εισηγείται η κα Ευσταθίου, δεν ήταν δυνατή η αντικατάσταση των FE692 και FA700 με τα CAE400 και ENM561, ούτε η επακόλουθη χορήγηση άδειας οδικής χρήσης σε αυτά, αφού η αντικατάσταση και η επακόλουθη χορήγηση άδειας, οδικής χρήσης έγινε βέβαια στη βάση ότι τα FE692 και FA700 είχαν άδεια οδικής χρήσεως εν ισχύει, σε συνάρτηση, όπως είναι η θέση της άλλης πλευράς, με το Άρθρο 8(6) του Νόμου 9/1982.
Όπως προκύπτει από τους φακέλους, το FE692 είχε δηλωθεί στον Έφορο Μηχανοκινήτων Οχημάτων ότι θα ήταν ακινητοποιημένο από 1.7.1988 για 35 μήνες και από 1.11.1991 για 35 μήνες, από 1.1.1994 για 35 μήνες, από 12.12.1994 για 35 μήνες και από 1.12.1996 για 35 μήνες. Το δε FA700 είχε δηλωθεί ότι θα ήταν ακινητοποιημένο από 1.10.1993 για 35 μήνες και από 1.10.1996 για 35 μήνες.
Οι ακινητοποιήσεις αυτές όμως (όπως και οι κατά καιρούς ανακλήσεις της άδειας κυκλοφορίας των οχημάτων), προερχόμενες από δηλώσεις προς τον Έφορο Μηχανοκινήτων Οχημάτων στα πλαίσια του Νόμου 86/1972 και συναρτώμενες προς την άδεια κυκλοφορίας των οχημάτων, δεν επηρέαζαν την εμβέλεια του Άρθρου 6(2). Το Άρθρο 6(2) ισχύει ώστε να παύει ισχύουσα όχι η άδεια κυκλοφορίας του οχήματος (η οποία εκδίδεται από τον Έφορο), αλλά η άδεια οδικής χρήσης του οχήματος, η οποία παραχωρείται από την Αρχή Αδειών, αν η άδεια δεν ανανεωθεί εντός πέντε μηνών από της λήξης της, εκτός αν η ίδια η Αρχή Αδειών εγκρίνει την ακινητοποίηση του οχήματος για μέχρι τρία έτη. Στην προκειμένη περίπτωση, η άδεια οδικής χρήσης του FE692 εξεδόθη στις 25.2.1991 και έληγε στις 31.12.1991, ανανεώθη δε στις 6.2.1992, δηλαδή εντός της εν λόγω πενταμήνου περιόδου, μέχρι τις 31.12.1992, και ακολούθως στις 28.5.1993, δηλαδή και πάλι εντός της εν λόγω πενταμήνου περιόδου, μέχρι 31.12.1993, τέλος δε στις 18.4.1994, επίσης εντός της διορίας, μέχρι 18.4.1999. Η δε άδεια οδικής χρήσης του FA700, εκδοθείσα την 1.1.1991 και λήγουσα την 31.12.1991, ανανεώθη στις 25.2.1992 μέχρι 31.12.1992, στις 28.5.1993 μέχρι 31.12.1993 και στις 19.4.1994 μέχρι τις 18.4.1999, δηλαδή επίσης πάντοτε εντός της πενταμήνου διορίας. Η άδεια οδικής χρήσης ευρίσκετο λοιπόν εν ισχύει όταν ενεκρίθη η αντικατάσταση των οχημάτων και όταν απεφασίσθη η ιεραρχική προσφυγή, ούτε είναι οι ανανεώσεις της άδειας οδικής χρήσης που προσβάλλονται.»
Άλλος λόγος έφεσης που προβάλλεται είναι ότι «εσφαλμένα κρίθηκε ότι δεν έπασχε η προβληθείσα πράξη με βάση το σύνολο των δεδομένων γιατί απαιτείτο πράξη ανάκλησης της άδειας κυκλοφορίας των FA700 και FE692 και ότι η παράλειψη να γίνει τούτο έπρεπε να προσβληθεί με ξεχωριστή προσφυγή.». Και τούτο «γιατί η κατάσταση των συγκεκριμένων οχημάτων FE692 και FA700 στα πλαίσια της όλης σύνθετης διοικητικής ενέργειας καθιστούσε την ανάκληση της άδειας οδικής χρήσης στοιχείο που έπρεπε να λάβει υπόψη η Α.Α. και η Α.Α.Α. κατά τη χορήγηση της προσβαλλόμενης άδειας, μετά την αντικατάσταση των οχημάτων.».
Ούτε αυτός ο λόγος ευσταθεί. Και πάλι η ορθή απάντηση περιέχεται στην πρωτόδικη απόφαση. Παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα:
«Η κα Ευσταθίου παραπέμπει και στο Άρθρο 5(11) του Νόμου 9/1982 το οποίο διέπει την εξουσία της Αρχής Αδειών να ανακαλέσει άδεια οδικής χρήσης, σε συνάρτηση με τη θέση ότι, λόγω παραβάσεων του άρθρου αυτού σε σχέση με την ακινητοποίηση των FE692 και FA700, την κυκλοφορίας τους, και τους όρους της άδειας τους, η άδεια οδικής χρήσης τους θα έπρεπε να είχε ανακληθεί. Αυτό όμως δεν είναι το επίδικο θέμα, αφού το ζητούμενο είναι κατά πόσο η άδεια οδικής χρήσης ήταν εν ισχύει - και όχι αν θα έπρεπε να είχε ανακληθεί - όταν ενεκρίθη η αντικατάσταση των οχημάτων. Και η άδεια οδικής χρήσης ήταν, δεδομένα, εν ισχύει. Ούτε πρόκειται ασφαλώς (σε αναφορά με τη μη ανάκληση της άδειας οδικής χρήσης) για προπαρασκευαστική ή ενδιάμεση πράξη της διοίκησης που μπορεί να κριθεί στα πλαίσια της τελικής σύνθετης πράξης, αλλά για ισχυριζόμενες παραλείψεις που θα αφορούσε, όπως εισηγείται και ο κ. Μαππουρίδης, αυτοτελή διοικητική πράξη.
Ανάλογη απάντηση διέπει την άλλη εισήγηση της κας Ευσταθίου ότι η εγγραφή των FE692 και FA700 έπρεπε να είχε ακυρωθεί από τον Έφορο. Και πάλι, το τι προσβάλλεται δεν είναι η παράλειψη της διοίκησης και μάλιστα του Εφόρου, να ασκήσει συγκεκριμένη αρμοδιότητα - κατά την προκειμένη εισήγηση να ακυρώσει την εγγραφή των οχημάτων - αλλά η έγκριση της αντικατάστασης τους στη βάση του ότι ήσαν εγγεγραμμένα, το οποίο ήταν νομικά το μόνο δεδομένο.»
Από το ιστορικό της όλης διαδικασίας είναι πρόδηλο ότι το μόνο θέμα που τέθηκε στην Αρχή Αδειών και, αργότερα, στην Αναθεωρητική Αρχή Αδειών, ήταν κατά πόσο τα οχήματα FE692 και FA700, τα οποία ήταν νόμιμα ακινητοποιημένα, μπορούσαν ή όχι να αντικατασταθούν με άλλα της ίδιας δυναμικότητας. Το αίτημα του ενδιαφερομένου μέρους αφορούσε αντικατάσταση των οχημάτων σε σχέση με ήδη δοθείσα και ισχύουσα άδεια οδικής χρήσης, έτσι εξετάστηκε από το Τμήμα Οδικών Μεταφορών, από την Αρχή Αδειών και από την Αναθεωρητική Αρχή Αδειών και έτσι απέληγε να είναι αφ' ης στιγμής οι άδειες οδικής χρήσης ήσαν, σύμφωνα με τα όσα προαναφέραμε, εν ισχύει κατά τον ουσιώδη χρόνο. Αυτή δε ήταν και η ουσία της απόφασης της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών η οποία, αφού η ίδια διαπίστωσε ότι οι άδειες οδικής χρήσης των δύο παλαιών λεωφορείων ήσαν εν ισχύει, και χωρίς να ενεργεί ως «εφετείο», όπως εισηγείται ο δικηγόρος του εφεσείοντος, αποφάνθηκε ότι ορθά χορηγήθηκε άδεια για αντικατάστασή τους και ότι δεν χρειαζόταν να ενημερωθεί ο εφεσείων εφόσον δεν επρόκειτο περί παροχής νέων αδειών οδικής χρήσης για τα δύο νέα οχήματα CAE400 και ENM561.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εις βάρος του εφεσείοντος.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.