|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2001) 3 ΑΑΔ 431
30 Απριλίου, 2001
[ΝΙΚΗΤΑΣ, ΑΡΤΕΜΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΚΡΑΜΒΗΣ,
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ/στές]
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΑΓΓΑΡΙΔΗΣ,
Εφεσείων-Αιτητής,
ν.
ΕΠΑΡΧΟΥ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ,
Εφεσίβλητου-Καθ' ου η αίτηση.
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 2758)
Οδοί και Οικοδομές ― Όροι άδειας οικοδομής ― Διεύρυνση του δρόμου ― Όρος παραχώρησης λωρίδας γης από το ακίνητο ― Απαιτείται ρυμοτομικό διάταγμα ― Εφόσον ο ίδιος ο εφεσείων είχε συγκατατεθεί στην παραχώρηση λωρίδας από το ακίνητό του, νόμιμα εκδόθηκε η απόφαση, παρά την έλλειψη ρυμοτομικού διατάγματος.
Ο εφεσείων προσέβαλε την απόρριψη της προσφυγής του κατά της απόφασης έκδοσης αδειών οικοδομής υπό όρους.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου, απορρίπτοντας την έφεση, αποφάσισε ότι:
Δεν υπάρχει αμφιβολία εν όψει των προαναφερθέντων, ότι κατά τον ουσιώδη χρόνο δεν υπήρχε έγκυρο ρυμοτομικό σχέδιο. Εντούτοις είναι προφανές, ότι για να επιτύχει την έκδοση των αιτούμενων αδειών ο εφεσείων-αιτητής προσεφέρθη να παραχωρήσει την αναγκαία λωρίδα για διαπλάτυνση του δρόμου, ούτως ώστε αυτός να φθάσει το πλάτος των 24 ποδών. Θεωρώντας δε ότι ο υφιστάμενος δρόμος ήταν ήδη 20 πόδια προσέφερε λωρίδα πλάτους 4 ποδών. Προέκυψε όμως, ότι η λωρίδα θα έπρεπε να ήταν 5 πόδια για να συμπληρωθεί το αναγκαίο πλάτος του δρόμου και γι' αυτό το λόγο επιβλήθηκε ο όρος. Το γεγονός ότι χρειάστηκε ένα πόδι περισσότερο πλάτος για την παραχωρούμενη λωρίδα, δεν αλλάζει την κατάσταση. Είναι σαφές ότι πρόθεση του εφεσείοντα-αιτητή ήταν να παραχωρήσει το αναγκαίο πλάτος για να καταστεί εφικτή η κατασκευή του δρόμου. Ως εκ τούτου θεωρείται ότι νόμιμα επιβλήθηκε ο επίδικος όρος, αφού στην ουσία τούτο έγινε με την προσφορά και συγκατάθεση του εφεσείοντα-αιτητή.
Κατά συνέπεια και με βάση το πιο πάνω σκεπτικό και όχι με την αιτιολογία που έδωσε το πρωτόδικο Δικαστήριο, θεωρείται η επίδικη πράξη νόμιμη.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Αναφερόμενη υπόθεση:
Χριστοδούλου κ.ά. v. Δημοκρατία (1990) 3 Α.Α.Δ. 1103.
Έφεση.
Έφεση από τον αιτητή εναντίον της απόφασης Δικαστή του Ανωτάτου Δικαστηρίου (Αρτεμίδης, Δ.) (Αρ. Προσφυγών 70/96, 71/96), ημερομηνίας 17/11/98 με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή του κατά της επιβολής όρου στην άδεια οικοδομής και στην πολεοδομική άδεια οι οποίες του χορηγήθηκαν όπως ο εφεσείων παραχωρήσει από τη γη του λωρίδα πλάτους 5 ποδών σε όλο το μήκος της ανατολικής της πλευράς για μελλοντική διεύρυνση του δημόσιου δρόμου.
Μ. Παπαδοπούλου για Α. Σ. Αγγελίδη, για τον Εφεσείοντα.
Χρ. Ιωσηφίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον Εφεσίβλητο.
Cur. adv. vult.
ΝΙΚΗΤΑΣ, Δ.: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Π. Αρτέμης, Δ.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Δ.: Μετά από εξασφάλιση πολεοδομικής άδειας ο εφεσείων-αιτητής υπέβαλε αίτηση για έκδοση άδειας οικοδομής στο Τεμάχιο 524/2/1, Φ/Σχ. 37/38 στο χωριό Σπήλια και με δεύτερη αίτηση του ζήτησε άδεια για την κατασκευή τοίχων αντιστήριξης στο ίδιο τεμάχιο.
Ο εφεσίβλητος-καθ' ου η αίτηση εξέδωσε τις αιτούμενες άδειες επιβάλλοντας όμως όρο όπως ο εφεσείων παραχωρήσει από τη γη του λωρίδα πλάτους 5 ποδών σε όλο το μήκος της ανατολικής της πλευράς για μελλοντική διεύρυνση του δημόσιου δρόμου.
Ο εφεσείων-αιτητής προσέβαλε τον όρο αυτό και στις δύο άδειες με τις προσφυγές 70/96 και 71/96 αντίστοιχα, που συνεκδικάστηκαν.
Το βασικό επιχείρημα του εφεσείοντα-αιτητή πρωτόδικα ήταν ότι η επιβολή του όρου ήταν παράνομη, γιατί δεν υπήρχε δημοσιευμένο ρυμοτομικό ή πολεοδομικό σχέδιο, που να προβλέπει διεύρυνση του δρόμου. Προς υποστήριξη του επιχειρήματος αυτού επικαλέστηκε νομολογία σχετική με το θέμα και ειδικά την υπόθεση Χριστόδουλου κ.ά. ν. Κυπριακή Δημοκρατία (1990) 3 Α.Α.Δ. 1103. Το πρωτόδικο Δικαστήριο διαπίστωσε, λανθασμένα όπως προκύπτει, ότι υπήρχε τέτοιο πολεοδομικό σχέδιο παρεξηγώντας το κυανό 8 στο διοικητικό φάκελο ως τέτοιο σχέδιο. Είναι όμως κοινή θέση των συνηγόρων των διαδίκων που διατυπώθηκε ενώπιον μας πως τέτοιο ρυμοτομικό σχέδιο δεν υπήρχε. Με την έφεση του ο εφεσείων προσβάλλει το εύρημα αυτό του Δικαστηρίου και ζητά ανατροπή του. Εισηγείται συνεπακόλουθα πως, εφόσον δεν υπήρχε έγκυρο ρυμοτομικό σχέδιο, οι προσφυγές του θα έπρεπε να επιτύχουν και ο επίδικος όρος στις άδειες να ακυρωθεί.
Ο ευπαίδευτος συνήγορος του εφεσίβλητου-καθ΄ου η αίτηση όμως, τόσο στη γραπτή του αγόρευση πρωτόδικα όσο και στο περίγραμμα του και στις διευκρινίσεις ενώπιον μας, παρόλον ότι δέχεται ότι δεν υπήρχε έγκυρο ρυμοτομικό σχέδιο, εντούτοις εισηγείται πως η έφεση θα πρέπει να απορριφθεί για άλλο λόγο. Είναι η θέση του ότι όταν ο εφεσείων υπέβαλε τις αιτήσεις, προσφέρθηκε ο ίδιος να παραχωρήσει λωρίδα πλάτους 4 ποδών για διεύρυνση του δρόμου, ούτως ώστε από 20 πόδια πλάτος να γίνει 24. Είναι δε, όπως εισηγήθηκε, με βάση αυτή την προσφορά του εφεσείοντα που η Αρχή προχώρησε να εκδώσει τις άδειες και να επιβάλει τον επίδικο όρο. Προέκυψε, όπως εισηγείται, ότι για να φθάσει τα 24 πόδια πλάτος ο δρόμος, θα έπρεπε η λωρίδα που παραχωρείτο να ήταν πλάτους 5 ποδών και όχι 4 και γι΄αυτό το λόγο και λαμβάνοντας υπόψη τις εξουσίες που παρέχονταν από το άρθρο 9(1)(β)(xiii) του Περί Ρυθμίσεως Οδών και Οικοδομών Νόμου, Κεφ. 96, ο καθ΄ου η αίτηση θεώρησε ορθό να επιβληθεί ο όρος της παραχώρησης λωρίδας 5 ποδών και στις δύο αιτήσεις για άδεια οικοδομής. Ως εκ τούτου, εισηγήθηκε τελικά πως, ανεξάρτητα από το λόγο για τον οποίο εσφαλμένα το πρωτόδικο Δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή, αυτή δεν θα μπορούσε νε πάση περιπτώσει να επιτύχει.
Δεν υπάρχει αμφιβολία εν όψει των προαναφερθέντων και δεχόμαστε ως γεγονός ότι κατά τον ουσιώδη χρόνο δεν υπήρχε έγκυρο ρυμοτομικό σχέδιο. Εντούτοις είναι προφανές ότι για να επιτύχει την έκδοση των αιτούμενων αδειών ο εφεσείων-αιτητής προσεφέρθη να παραχωρήσει την αναγκαία λωρίδα για διαπλάτυνση του δρόμου, ούτως ώστε αυτός να φθάσει το πλάτος των 24 ποδών. Θεωρώντας δε ότι ο υφιστάμενος δρόμος ήταν ήδη 20 πόδια προσέφερε λωρίδα πλάτους 4 ποδών. Προέκυψε όμως ότι η λωρίδα θα έπρεπε να ήταν 5 πόδια για να συμπληρωθεί το αναγκαίο πλάτος του δρόμου και γι'αυτό το λόγο επιβλήθηκε ο όρος. Δεν νομίζουμε ότι το γεγονός ότι χρειάστηκε ένα πόδι περισσότερο πλάτος για την παραχωρούμενη λωρίδα να αλλάζει την κατάσταση. Είναι σαφές ότι πρόθεση του εφεσείοντα-αιτητή ήταν να παραχωρήσει το αναγκαίο πλάτος για να καταστεί εφικτή η κατασκευή του δρόμου. Ως εκ τούτου θεωρούμε ότι νόμιμα επιβλήθηκε ο επίδικος όρος, αφού στην ουσία τούτο έγινε με την προσφορά και συγκατάθεση του εφεσείοντα-αιτητή.
Κατά συνέπεια και με βάση το πιο πάνω σκεπτικό και όχι με την αιτιολογία που έδωσε το πρωτόδικο Δικαστήριο, θεωρούμε την επίδικη πράξη νόμιμη. Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα σε βάρος του αιτητή.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.