|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1998) 3 ΑΑΔ 282
30 Μαρτίου, 1998
[ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗΣ, ΑΡΤΕΜΙΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΚΡΟΝΙΔΗΣ,
ΗΛΙΑΔΗΣ, Δ/στές]
1. ΓΙΑΓΚΟΣ ΧΑΤΖΗΙΩΑΝΝΟΥ,
2. ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΟΡΟΚΚΟΥ,
3. ΑΝΔΡΕΑΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ,
Εφεσείοντες,
v.
ΚΥΠΡΙΑΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗΣ ΑΡΧΗΣ ΑΔΕΙΩΝ,
Εφεσιβλήτων.
(Aναθεωρητική Έφεση Aρ. 1936)
Αναθεωρητική Aρχή Aδειών — Άδεια αγροτικού ταξί — Aντικατάσταση του αδειούχου οχήματος με νέο δυνάμει του Άρθρου 9(4) του περί Pυθμίσεως της Tροχαίας Mεταφοράς Nόμου του 1982 — Παροχή 6μηνης προθεσμίας για την αντικατάσταση — Δεν προβλέπεται δυνατότητα παράτασής της — Διάφορο το θέμα της δασμολογικής αντιμετώπισης του νέου οχήματος, η οποία δεν εμπίπτει στις αρμοδιότητες της Aρχής Aδειών.
[Πέραν των ανωτέρω τίτλων η απόφαση του Δικαστηρίου διαβάζεται ως σύνολο.]
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Έφεση.
Έφεση εναντίον της απόφασης Δικαστή του Aνωτάτου Δικαστηρίου Kύπρου (Xατζητσαγγάρης, Δ.) που δόθηκε στις 8 Aπριλίου, 1994 (Προσφυγές Aρ. 68/92, 71/92, 72/92) με την οποία απορρίφθηκαν οι προσφυγές των εφεσειόντων εναντίον της απόφασης της Aναθεωρητικής Aρχής Aδειών να μην παρατείνει την ταχθείσα προθεσμία των έξι μηνών για την αντικατάσταση των ταξί.
Στ. Ιερωνυμίδης, για τους Eφεσείοντες.
Α. Μαππουρίδης, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Eφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΗΣ, Δ. Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Νικολάου, Δ.
ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ.: Οι εφεσείοντες, που κατείχαν ο καθένας άδεια για αγροτικό ταξί, αποτάθηκαν περί το τέλος του 1988 στην Αρχή Αδειών για αντικατάσταση των αντίστοιχων οχημάτων τους, βάσει του άρθρου 9(4) του περί Ρυθμίσεως της Τροχαίας Μεταφοράς Νόμου του 1982 (όπως τροποποιήθηκε) στο οποίο προβλέπεται ότι:
"Οσάκις ταξί, αναφορικώς προς το οποίον υπάρχει εν ισχύι άδεια ταξί, τεθή εκτός κυκλοφορίας, ο ιδιοκτήτης τούτου δικαιούται, τηρουμένων των διατάξεων του παρόντος ή παντός ετέρου οικείου Νόμου, να τύχη αδείας ταξί της αυτής κατηγορίας ως του αντικατασταθησομένου, αναφορικώς προς το τοιούτο ταξί:
......................................................................................................"
H Aρχή Aδειών ενέκρινε το αίτημα θέτοντας χρονικό όρια έξι μηνών για την αντικατάσταση των ταξί και το γνωστοποίησε αυτό στους εφεσείοντες πριν από το τέλος Δεκεμβρίου 1988. Oι εφεσείοντες δεν προσέβαλαν την απόφαση για το τεθέν χρονικό όριο.
Διαρκούσας της προθεσμίας των έξι μηνών μεταβλήθηκε με την Κ.Δ.Π. 48/89, ημερ. 24 Φεβρουαρίου 1989, η διάταξη που αφορούσε την υποχρέωση για τελωνειακό δασμό και φόρο κατανάλωσης για αγροτικά ταξί έτσι ώστε στο εξής να μην ισχύει η ως τότε ευνοϊκή μεταχείριση. Λίγο πριν από την εκπνοή της προθεσμίας, ήτοι, περί τις 20 Ιουνίου 1989, οι εφεσείοντες αποτάθηκαν για παράταση της έγκρισης. Οι δύο προέβαλαν ότι τα νέα οχήματα που παράγγειλαν δεν αφίχθηκαν στην Κύπρο έγκαιρα ενώ ο άλλος ανέφερε ότι τον είχε αποτρέψει η νέα ρύθμιση. Η Αρχή Αδειών με απόφαση, ημερ. 9 Αυγούστου 1989, απέρριψε το αίτημα. Οι εφεσείοντες ζήτησαν επανεξέταση και η Αρχή Αδειών επιλήφθηκε ξανά του θέματος υπό το φως γνωμάτευσης, ημερ. 3 Ιουνίου 1989, του Γενικού Εισαγγελέα προς τον Γενικό Διευθυντή του Υπουργείου Οικονομικών και του Διευθυντή Τελωνείων σύμφωνα με την οποία:
"...... αυτοκίνητα (α) για τα οποία εξασφαλίστηκε έγκριση δυνάμει του άρθρου 3(9) του Νόμου 9/82 πριν τις 24.2.89, (β) τα οποία παραγγέλθηκαν αποδεδειγμένα πριν τις 24.2.89 και (γ) τα οποία εγγράφηκαν ή θα εγγραφούν ως αγροτικά ταξί μετά τις 24.2.89 αλλά εν πάση περιπτώσει μέσα στην εξάμηνη προθεσμία κατά την οποίαν ισχύει η έγκριση, θα πρέπει να αντιμετωπίζονται για σκοπούς δασμολόγησης με βάση το νομικό καθεστώς που ίσχυε πριν τις 24.2.89 ......."
Με απόφαση ημερ. 25 Νοεμβρίου 1989, η Αρχή Αδειών και πάλι απέρριψε το αίτημα για παράταση της προθεσμίας.
Οι εφεσείοντες υπέβαλαν τότε στην Αναθεωρητική Αρχή Αδειών ιεραρχικές προσφυγές οι οποίες εξετάστηκαν και στις 29 Οκτωβρίου 1991 απορρίφθηκαν για λόγους που εκτέθηκαν με λεπτομέρεια. Σημειώνουμε ότι προτού η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών καταλήξει σε απόφαση, έδωσε στους εφεσείοντες την ευκαιρία να προσκομίσουν πιστοποιητικό από τους εισαγωγείς των αυτοκινήτων με προοπτική να καταδειχθεί ότι είχε πράγματι καθυστερήσει η άφιξη των αυτοκινήτων στην Κύπρο. Πιστοποιητικό που οι εφεσείοντες παρουσίασαν δεν αναφερόταν σε αυτή την πτυχή ώστε να επιβεβαιωθεί ο αντίστοιχος ισχυρισμός.
Η απόφαση της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών προσβλήθηκε ακολούθως με προσφυγές στο Ανώτατο Δικαστήριο. Το οποίο δεν διέκρινε ο,τιδήποτε που να δικαιολογούσε ακύρωση της προσβληθείσας απόφασης και επομένως απέρριψε τις προσφυγές. Ως αποτέλεσμα ασκήθηκε η παρούσα έφεση.
Η κατά την άποψή μας απλότητα της υπόθεσης μας επιτρέπει να είμαστε σύντομοι. Επισημαίνουμε κατ' αρχάς ότι δεν προβλέπεται στον Νόμο δυνατότητα για παράταση της έγκρισης αντικατάστασης. Οι εφεσείοντες είχαν δυνάμει του άρθρου 9(4) του Νόμου δικαίωμα αντικατάστασης των αντίστοιχων ταξί τους. Η Αρχή Αδειών τους αναγνώρισε αυτό το δικαίωμα με έγκριση του αιτήματός τους. Το ζήτημα του καθορισμού περιόδου έξι μηνών για πραγμάτωση του σκοπού δεν είναι δυνατό να απασχολήσει εφόσον ποτέ δεν προσβλήθηκε εντός του προβλεπόμενου χρόνου. Σημειώνουμε ωστόσο, όπως άλλωστε ανέφερε η Αρχή Αδειών και επίσης σημείωσε η Αναθεωρητική Αρχή Αδειών, ότι οι εφεσείοντες διατηρούσαν τη δυνατότητα ξανά να αποταθούν για αντικατάσταση. Δεν το έπραξαν όμως, προφανώς διότι θεώρησαν πως δεν θα εξυπηρετούσε την επιδίωξη τους για δασμολογική και φορολογική μεταχείριση στη βάση των όσων ίσχυαν πριν από τη δημοσίευση της Κ.Δ.Π. 48/89.
Υπήρξε αναφορικά με αυτό το ζήτημα του δασμού και φόρου κατανάλωσης κάποια παρανόηση αναφορικά με τις αρμοδιότητες της Αρχής Αδειών. Η αρμοδιότητα της για τη χορήγηση αδειών σε σχέση ανάμεσα σε άλλα με τη λειτουργία αγροτικών ταξί και με την ανατικατάσταση τους δεν εκτείνεται στον τομέα του καθορισμού δασμού και φόρου κατανάλωσης εισαχθέντων οχημάτων, για τον οποίο άλλη είναι η αρμόδια Αρχή και άλλη η νομοθεσία που τον διέπει. Η όποια απόφαση της Αρχής Αδειών - κατ' επέκταση και της Αναθεωρητικής Αρχής Αδειών - δεν θα μπορούσε εν πάση περιπτώσει να επιδράσει στον υπό αναφορά άλλο τομέα αρμοδιότητας. Η προσφυγή των εφεσειόντων στο Δικαστήριο δεν είχε ως αντικείμενο τα όσα ενδέχετο να απασχολούσαν την Αρχή που ήταν αρμόδια για τον τελωνισμό. Και ούτε βέβαια θα μπορούσε να έχει τέτοιο αντικείμενο διότι το ζήτημα δεν είχε ακόμα προκύψει. Συνεπώς δεν ήταν δυνατό, όπως ορθά κρίθηκε πρωτόδικα, να απασχολήσει ζήτημα συνταγματικότητας της Κ.Δ.Π. 48/89 που αφορούσε στο δασμό και φόρο κατανάλωσης. Ούτε και παρίσταται ανάγκη να σχολιάσουμε την υπόσταση της Κ.Δ.Π. 48/89 που εκδόθηκε δυνάμει του περί Τελωνειακών Δασμών και Φόρων Καταναλώσεως Νόμου του 1988 (Ν. 58/1988) όπως τροποποιήθηκε, ο οποίος καταργήθηκε με τον αντίστοιχο Ν. 120/89 με αναδρομική ισχύ από 1 Ιανουαρίου 1989, ήτοι, πριν από τη δημοσίευση της Κ.Δ.Π. 48/89. Το ίδιο δεν χρειάζεται να αναφερθούμε και στις όποιες επιπτώσεις από τις μεταβολές που σύντομα ακολούθησαν.
Η έφεση δεν μπορεί να επιτύχει. Και απορρίπτεται με έξοδα.
H έφεση απορρίπτεται με έξοδα.