|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(1997) 3 ΑΑΔ 59
13 Φεβρουαρίου, 1997
[ΠΙΚΗΣ, Π., ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ, ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ,
ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΟΥ, Δ/στές]
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ,
Εφεσείων-Αιτητής,
ν.
1. ΕΦΟΡΟΥ ΦΟΡΟΥ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΟΣ,
2. ΓENIKOY EIΣAΓΓEΛEA THΣ ΔHMOKPATIAΣ,
Εφεσιβλήτων-Καθ' ων η αίτηση.
(Αναθεωρητική Έφεση Αρ. 1653)
Φόρος εισοδήματος — Φορολογικές εκπτώσεις — Έκπτωση για τόκους δανείου για σκοπούς ιδιοκατοίκησης — Φορολογικά έτη 1986, 1987 και 1988 — Οι περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμοι 1961-1991, Άρθρο 11(1)(η) — Εφαρμοστέες αρχές.
Το 1983, ο αιτητής άρχισε την ανέγερση κατοικίας η οποία δε συμπληρώθηκε. Ζήτησε έκπτωση για τους τόκους που πλήρωσε σχετικά με δάνειο που είχε συνάψει το 1983 για την ανέγερση της κατοικίας, για τα πιο πάνω φορολογικά έτη. Ο Έφορος Φόρου Εισοδήματος απέρριψε το αίτημα. Η απόφαση του Εφόρου επικυρώθηκε από το πρωτόδικο Δικαστήριο το οποίο αποφάνθηκε ότι, δυνάμει του Άρθρου 11(1)(η) των περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμων 1961-1991, η έκπτωση δίδεται μόνο εφόσον η κατοικία έχει συμπληρωθεί και χρησιμοποιείται για σκοπούς ιδιοκατοίκησης.
Το μόνο θέμα που εγείρεται στην έφεση είναι η ερμηνεία της πιο πάνω νομοθετικής διάταξης, η οποία καθορίζει και την τύχη της.
Η Ολομέλεια του Ανωτάτου Δικαστηρίου απέρριψε την έφεση και αποφάνθηκε ότι, σύμφωνα με το λεκτικό του Άρθρου 11(1)(η), οι προϋποθέσεις που πρέπει να συνυπάρχουν για να έχει εφαρμογή η σχετική νομοθετική διάταξη είναι:
1. η σύναψη δανείου, από το οποίο να προέρχονται οι τόκοι για σκοπούς οικοδόμησης της κατοικίας και
2. η σε μεταγενέστερο στάδιο συνήθης χρησιμοποίησή της για ιδιοκατοίκηση. Στην παρούσα υπόθεση η απουσία της δεύτερης προϋπόθεσης, έχει σαν αποτέλεσμα να στερήσει τον εφεσείοντα να τύχει της αιτούμενης φορολογικής έκπτωσης.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.
Έφεση.
Έφεση εναντίον της απόφασης Δικαστή του Aνωτάτου Δικαστηρίου Kύπρου (Nικήτας, Δ.) που δόθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου, 1992 (Προσφυγή Aρ. 783/91) με την οποία απορρίφθηκε η προσφυγή του εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Eφόρου Φόρου Eισοδήματος να απορρίψει αίτημά του για παραχώρηση σ' αυτόν πίστωσης τόκων δανείου για σκοπούς ιδιοκατοίκησης.
Π. Αγγελίδης, για τον Eφεσείοντα.
Ε. Νικολαΐδου, Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τους Eφεσίβλητους.
Cur. adv. vult.
ΠΙΚΗΣ, Π.: Την απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Χατζητσαγγάρης.
ΧΑΤΖΗΤΣΑΓΓΑΡΗΣ, Δ.: Η παρούσα έφεση στρέφεται εναντίον πρωτόδικης απόφασης με την οποία απορρίφθηκε προσφυγή του εφεσείοντα-αιτητή. Με την προσφυγή του, ο εφεσείων-αιτητής ζητούσε ακύρωση της απόφασης του Εφόρου Φόρου Εισοδήματος με την οποία απορρίφθηκε αίτημά του για την παραχώρηση σ' αυτόν πίστωσης τόκων δανείου για σκοπούς ιδιοκατοίκησης. Ο Έφορος απέρριψε το αίτημα του αιτητή για τον λόγο ότι η κατοικία δε χρησιμοποιείτο για σκοπούς ιδιοκατοίκησης.
Τα γεγονότα που αποτελούν το υπόβαθρο της υπόθεσης, όπως διατυπώνονται στην πρωτόδικη απόφαση, είναι τα ακόλουθα:
Το 1983 ο αιτητής άρχισε την ανέγερση κατοικίας. Η ανέγερση όμως σταμάτησε τον επόμενο χρόνο, διότι οι συνιδιοκτήτες του ακινήτου αρνήθηκαν να συνυπογράψουν για έκδοση ή ανανέωση άδειας οικοδομής. Η έκπτωση που διεκδίκησε ο εφεσείων αναφέρετο στους τόκους που πλήρωσε σχετικά με το δάνειο που είχε συνάψει το 1983 για την ανέγερση της κατοικίας αναφορικά με τα φορολογικά έτη 1986, 1987 και 1988.
Η έκπτωση για τόκους δανείου διέπεται από το άρθρο 11(1)(η) των Περί Φορολογίας του Εισοδήματος Νόμων 1961-1991, το οποίο προνοεί:
"11.1 Προς εξεύρεσιν του φορολογητέου εισοδήματος παντός προσώπου θα εκπίπτωνται άπασαι αι δαπάναι ας το τοιούτον πρόσωπον υπέστη εξ ολοκλήρου και αποκλειστικώς προς κτήσιν του εισοδήματος. Εν αυταίς περιλαμβάνονται:
(α) ........................................................................................................
(η) τόκος μέχρι ποσού χιλίων διακοσίων λιρών πληρωθείς αναφορικώς προς δάνειον δημιουργηθέν διά την ανοικοδόμησιν κατοικίας χρησιμοποιουμένης συνήθως υπό προσώπου τινός ή των τέκνων αυτού διά σκοπούς ιδιοκατοικήσεως."
Με την πρωτόδικη απόφαση απορρίφθηκε η ερμηνεία του άρθρου 11(1)(η) που πρόβαλε ο εφεσείων και που ήταν ότι η παραχώρηση έκπτωσης γίνεται σε αναφορά με την πρόθεση ιδιοκατοίκησης κατά την σύναψη του δανείου και όχι σε αναφορά με αυτήν ταύτην την ιδιοκατοίκηση. Το Δικαστήριο θεώρησε ότι η έκπτωση δίδεται μόνο εφόσον η κατοικία έχει συμπληρωθεί και χρησιμοποιείται για ιδιοκατοίκηση.
Ο δικηγόρος του εφεσείοντα ανέπτυξε τα ίδια επιχειρήματα και ενώπιόν μας, υποστηρίζοντας τον μοναδικό λόγο έφεσης ότι η πρωτόδικη απόφαση είναι εσφαλμένη αναφορικά με την ερμηνεία του άρθρου 11(1)(η).
Συμφωνούμε με την ερμηνεία που δόθηκε στο επίδικο άρθρο με την πρωτόδικη απόφαση.
Θεωρούμε αρκετό να επισημάνουμε εκείνο που κατά την άποψή μας προκύπτει από το ίδιο το λεκτικό του άρθρου 11(1)(η) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η ορολογία του δε χωρούσε βελτίωση.
Το άρθρο 11(1)(η) καθορίζει δύο σημεία αναφοράς που πρέπει να συνυπάρχουν. Το πρώτο είναι η σύναψη δανείου, από το οποίο προέρχονται οι τόκοι, για σκοπούς οικοδόμησης της κατοικίας και το δεύτερο είναι η σε μεταγενέστερο χρόνο συνήθης χρησιμοποίηση της κατοικίας για ιδιοκατοίκηση.
Χρονικά η διακρίβωση της χρησιμοποίησης της κατοικίας για ιδιοκατοίκηση δεν μπορεί παρά να εξυπακούει τη συμπλήρωση της κατοικίας. Διαφορετικά η εξακρίβωση της προϋπόθεσης αυτής θα ήταν ανεδαφική.
Δεν παραλείπουμε να προσθέσουμε σαν θέμα γραμματικής ερμηνείας ότι ο χρόνος του ρήματος "χρησιμοποιούμενης" αναφέρεται στο παρόν, ενώ αν η πρόθεση του νομοθέτη ήταν το άρθρο 11(1)(η) να διαλαμβάνει την μελλοντική χρησιμοποίηση θα αναφέρετο στον μέλλοντα χρόνο με την χρήση ανάλογης διατύπωσης όπως με τη λέξη "χρησιμοποιηθησομένης."
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα εναντίον του εφεσείοντα, τα οποία θα υπολογισθούν από τον Πρωτοκολλητή.
Η έφεση απορρίπτεται με έξοδα.