|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2013) 2 ΑΑΔ 223
1 Μαρτίου, 2013
[ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΥ, ΠΑΝΑΓΗ, Δ/στές]
ΤΑΚΗΣ ΤΣΙΟΛΗΣ
Εφεσείων,
v.
ΔΗΜΟΥ ΠΑΦΟΥ
Εφεσιβλήτου.
(Ποινική Έφεση Αρ. 103/2012)
Οδοί και Οικοδομές ― Ανοχή ανέγερσης οικοδομής χωρίς άδεια από την Αρμόδια Αρχή ― Επικύρωση πρωτόδικης κρίσης με την οποία εκρίθη ότι υπήρξε ανοχή ανέγερσης οικοδομής χωρίς άδεια ― Ιδιοκτήτης και ενοικιαστής ― Έλλειψη λήψης μέτρων από τον ιδιοκτήτη εναντίον του ενοικιαστή για την έξωση του και για την επαναφορά στην προτέρα κατάσταση ως επίσης και συνέχιση κάρπωσης ενοικίων.
Ο εφεσείων αμφισβήτησε με την έφεση την καταδίκη του σε κατηγορία αναφορικά με ανοχή ανέγερσης οικοδομής, χωρίς άδεια από την Αρμόδια Αρχή, σε ακίνητο του οποίου ήταν συνιδιοκτήτης.
Το πρωτόδικο Δικαστήριο για να καταλήξει στην απόφασή του ότι ο εφεσείων είχε ανεχθεί την ανέγερση της οικοδομής, βασίστηκε πάνω σε τρία στοιχεία: α) ότι δεν έλαβε οποιαδήποτε μέτρα εναντίον του ενοικιαστή είτε για έξωση του είτε για να επαναφέρει το ακίνητο στην προτέρα νόμιμη κατάστασή του β) ότι δεν υπέγραψε τη γραπτή συγκατάθεση που υπέγραψαν οι υπόλοιποι συνιδιοκτήτες για να κατεδαφιστεί η επίδικη οικοδομή και γ) ότι εξακολουθούσε να καρπούται τα ενοίκια από την ενοικίαση του εστιατορίου.
Σύμφωνα με την πρωτόδικη κρίση, αυτά τα τρία στοιχεία, συμπερασματικά οδηγούσαν σε συμπέρασμα ενοχής στο αδίκημα ανοχής της ανέγερσης.
Με τον μοναδικό λόγο έφεσης, υποστηρίχθηκε ότι δεν υπήρχε μαρτυρία ότι ο εφεσείων γνώριζε ότι ο κάτοχος, κατά τον επίδικο χρόνο, προέβαινε σε ανέγερση του επίδικου υποστατικού και δεν έλαβε κανένα από τα μέτρα αποτροπής της ανέγερσης.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Ήταν φανερό ότι τα τρία στοιχεία στα οποία βασίστηκε το Δικαστήριο ήταν αδιαμφισβήτητα, ως προκύπτοντα από τη μαρτυρία, και ήταν τέτοια που η δυναμική τους σαφώς παρέπεμπε σε ανοχή εκ μέρους του εφεσείοντα της ανέγερσης της οικοδομής.
2. Το γεγονός ότι ο εφεσείων συνέχιζε να καρπούται τα ενοίκια, έδειχνε ακριβώς ότι αποδεχόταν, την κατάσταση η οποία υπήρχε.
3. Ο ίδιος, εξάλλου, τοποθετήθηκε αρνητικά έναντι της αποδοχής της θέσης του Δήμου ότι θα έπρεπε να υπογραφούν συγκαταθέσεις για την κατεδάφιση. Τέλος, ο ίδιος δεν προέβη σε κανένα θετικό βήμα προς άρση της κατάστασης η οποία προέκυψε, αφού δεν έλαβε οποιαδήποτε μέτρα έναντι του ενοικιαστή είτε για έξωση του είτε για επαναφορά του ακινήτου στην προτέρα του κατάσταση.
Η έφεση απορρίφθηκε.
Έφεση εναντίον Καταδίκης και Ποινής.
Έφεση από τον Καταδικασθέντα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου (Φυλακτού, Ε.Δ.) (Ποινική Υπόθεση Αρ. 2912/11), ημερομηνίας 30/4/12.
Χ. Φωτίου, για τον Εφεσείοντα.
Δ. Καρακώστα και Α. Νεοφύτου, για τους Εφεσίβλητους.
Ex tempore
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Την ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δώσει ο Δικαστής Δ. Χατζηχαμπής.
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Ο εφεσείων κατεδικάσθη σε κατηγορία ότι ανέχθηκε την ανέγερση οικοδομής σε ακίνητο του οποίου ήταν συνιδιοκτήτης. Το πρωτόδικο δικαστήριο διαπίστωσε ότι ο Εφεσείων και πέντε άλλα πρόσωπα είναι συνιδιοκτήτες του εν λόγω ακινήτου, εντός του οποίου βρίσκεται το εστιατόριο με την ονομασία "King of Aphrodite" το οποίο ο Εφεσείων ενοικίαζε από πριν το 2000 στον Μάριο Τζιούρο και λάμβανε τα ενοίκια. Φαίνεται ότι το 2009 ανεγέρθη από τον Μάριο Τζιούρο επί του πιο πάνω ακινήτου κάποιο υποστατικό από σίδερα και στέγη από τσίγκους, το οποίο περικλείστηκε με γυαλί και χρησιμοποιείτο ως καθιστικό του εστιατορίου. Το υποστατικό αυτό ανεγέρθη χωρίς άδεια από την αρμόδια αρχή.
Υπήρχε κάποια προϊστορία, αφού όπως αναφέρεται και στη μαρτυρία, ο Μάριος Τζιούρος είχε και στο παρελθόν (2000) ανεγείρει παρόμοια οικοδομή χωρίς άδεια, την οποία αναγκάστηκε να κατεδαφίσει μετά από διάταγμα του δικαστηρίου και μετά που καταχωρίστηκε εναντίον του υπόθεση για παρακοή στο διάταγμα. Σχετικές είναι οι ποινικές υποθέσεις του Επαρχιακού Δικαστηρίου Πάφου με Αρ. 3188/2000 και 1126/2004. Μετά την κατεδάφιση, ο Μάριος Τζιούρος προχώρησε εκ νέου στην ανέγερση παρόμοιου παράνομου υποστατικού, οπότε στις 11.8.2010 εκδόθηκε εκ νέου διάταγμα κατεδάφισης στην ποινική υπόθεση 16055/2009. Επειδή στην περιοχή γίνεται διαπλάτυνση της Λεωφόρου Τάφοι των Βασιλέων και το παράνομο υποστατικό εμπόδιζε τις εργασίες, ο Δήμος Πάφου ήγειρε την υπό έφεση ποινική υπόθεση εναντίον του Εφεσείοντα και των άλλων πέντε συνιδιοκτητών. Εκτός από τον Εφεσείοντα, οι υπόλοιποι συνιδιοκτήτες υπέγραψαν δήλωση ότι δεν είχαν καμία ένσταση στο να κατεδαφίσουν το υποστατικό ώστε να διευκολυνθεί η διαπλάτυνση του δρόμου. Ως εκ τούτου, η υπόθεση εναντίον τους αποσύρθηκε και παρέμεινε μόνο εναντίον του Εφεσείοντα, ο οποίος δεν ανταποκρίθηκε στην έκκληση του Δήμου.
Το Δικαστήριο βασίστηκε πάνω σε τρία στοιχεία για να καταλήξει στην απόφασή του ότι ο εφεσείων είχε ανεχθεί την ανέγερση της οικοδομής. Πρώτον, δεν έλαβε οποιαδήποτε μέτρα εναντίον του ενοικιαστή είτε για έξωση του είτε για να επαναφέρει το ακίνητο στην προτέρα νόμιμη κατάστασή του. Δεύτερον, δεν υπέγραψε τη γραπτή συγκατάθεση που υπέγραψαν οι υπόλοιποι συνιδιοκτήτες για να κατεδαφιστεί οι πιο πάνω αναφερόμενη οικοδομή, ημερομηνίας 24.6.11, και, τρίτον, εξακολουθούσε να καρπούται τα ενοίκια από την ενοικίαση του εστιατορίου. Αυτά τα τρία στοιχεία συμπερασματικά οδηγούσαν σε συμπέρασμα ενοχής στο αδίκημα ανοχής της ανέγερσης.
Ο εφεσείων καταχώρησε έφεση με ένα μόνο λόγο έφεσης, ότι δεν υπήρχε μαρτυρία ότι ο εφεσείων γνώριζε ότι ο κάτοχος, κατά τον επίδικο χρόνο, προέβαινε σε ανέγερση του επίδικου υποστατικού και δεν έλαβε κανένα από τα μέτρα αποτροπής της ανέγερσης. Αυτό εξειδικεύεται και στη συνέχεια στους λόγους έφεσης, οι οποίοι προσδιορίζουν ακριβώς την ανέγερση ως τη βάση της κατηγορίας και ότι ο εφεσείων ουσιαστικά δεν ανέχθηκε την ανέγερση.
Υποδείξαμε, κατά τη διάρκεια της ακρόασης, ότι το σχετικό άρθρο του Νόμου αναφέρεται σε πρόσωπο που επιτρέπει την ανέγερση ή ανέχεται την ανέγερση. Και η καταδίκη η οποία υπήρξε ήταν, βεβαίως, στη βάση της ανοχής ανέγερσης. Η δε κατηγορία προσδιόριζε ως χρόνο της διάπραξης του αδικήματος την 16.6.10 ή πρότερον ή μέχρι σήμερα, που ήταν η ημερομηνία του κατηγορητηρίου, δηλαδή 4.3.11. Η διαφορά η οποία υπάρχει μεταξύ του να επιτραπεί η ανέγερση και της ανοχής της είναι, βεβαίως, ότι, και αν δεν έχει επιτραπεί η ανέγερση, είναι δυνατό να υπάρχει ανοχή της ανέγερσης με τη μεταφορά της στην αποδοχή της ανεγερθείσας οικοδομής χωρίς αντίδραση η οποία να δείχνει άλλως πως. Στο βαθμό, λοιπόν, που ο λόγος έφεσης αφορά την περίπτωση που επιτρέπεται η ανέγερση και δεν αποτρέπεται, ο λόγος έφεσης αυτός σαφώς δεν θα εκάλυπτε την καταδίκη, η οποία δεν αφορά την αποτροπή της ανέγερσης αλλά την ανοχή της ανέγερσης, κάτι που είναι διαφορετικό.
Και επί των δικών της όρων, όμως, η καταδίκη δεν επιτρέπει οποιαδήποτε παρέμβασή μας, αφού, φανερόν είναι ότι τα τρία στοιχεία στα οποία βασίστηκε το Δικαστήριο είναι αδιαμφισβήτητα, ως προκύπτοντα από τη μαρτυρία, και είναι τέτοια που η δυναμική τους σαφώς παραπέμπει σε ανοχή εκ μέρους του εφεσείοντα της ανέγερσης της οικοδομής. Το γεγονός ότι συνεχίζει να καρπούται τα ενοίκια, δείχνει ακριβώς ότι δέχεται την κατάσταση η οποία υπάρχει. Ο ίδιος, εξάλλου, ετοποθετήθη αρνητικά έναντι της αποδοχής της θέσης του Δήμου ότι θα πρέπει να υπογραφούν συγκαταθέσεις για την κατεδάφιση. Τέλος, ο ίδιος δεν προέβη σε κανένα θετικό βήμα προς άρση της κατάστασης η οποία προέκυψε, αφού δεν έλαβε οποιαδήποτε μέτρα έναντι του ενοικιαστή είτε για έξωση του είτε για επαναφορά του ακινήτου στην προτέραν του κατάσταση. Δεν μας είναι λοιπόν δυνατό να διαπιστώσουμε οποιοδήποτε έρεισμα στην έφεση, η οποία και απορρίπτεται.
Δικαστήριο - Υπάρχουν έξοδα;
Καρακώστα - Θα ζητήσω τα έξοδα. Εισηγούμαι €500 χωρίς ΦΠΑ.
Φωτίου - Συμφωνώ.
Δικαστήριο - Με €500 έξοδα χωρίς ΦΠΑ υπέρ του εφεσίβλητου και εναντίον του εφεσείοντα.
Η έφεση απορρίπτεται.