|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2011) 2 ΑΑΔ 418
7 Οκτωβρίου, 2011
[AΡΤΕΜΗΣ, Π., ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, ΝΑΘΑΝΑΗΛ, Δ/στές]
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΜΑΥΡΟΜΜΑΤΗΣ,
Εφεσείων,
v.
ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ,
Εφεσίβλητης.
(Ποινική Έφεση Αρ. 85/2009)
Ηλεκτρονικές Επικοινωνίες ― Αποστολή μηνύματος ενοχλητικού χαρακτήρα ― Άρθρο 149(6)(β) του περί Ρυθμίσεως Ηλεκτρονικών Επικοινωνιών και Ταχυδρομικών Υπηρεσιών Νόμου του 2004 (Ν. 112(Ι)/2004).
Ποινική Δικονομία ― Κατηγορητήριο ― Παραμερισμός καταδίκης λόγω αντιφατικότητας που διείπε τη διατύπωση των κατηγοριών σε συνάρτηση με τη μαρτυρία.
Ο Εφεσείων εκρίθη ύστερα από ακρόαση, ένοχος σε τρεις κατηγορίες για αποστολή μηνύματος ενοχλητικού χαρακτήρα, δυνάμει του Άρθρου 149(6)(β) του περί Ρυθμίσεως Ηλεκτρονικών Επικοινωνιών και Ταχυδρομικών Υπηρεσιών Νόμου του 2004 (Ν. 112(Ι)/2004).
Στις λεπτομέρειες του αδικήματος ανεφέρετο, ότι ο Εφεσείων μέσω δημοσίου δικτύου επικοινωνιών απέστειλε μήνυμα με σκοπό την ενόχληση, δηλαδή τηλεφωνούσε επίμονα από το κινητό του στο κινητό τηλέφωνο του παραπονούμενου.
Σύμφωνα με τα πρωτόδικα ευρήματα, ο Εφεσείων, με σκοπό την ενόχληση, χρησιμοποίησε επίμονα το δίκτυο της ΑΤΗΚ τηλεφωνώντας στον παραπονούμενο 8 φορές την 15.3.2007, 10 φορές την 16.3.2007 και 3 φορές την 19.3.2007. Οι κλήσεις προέκυπταν από κατάσταση που ετοίμασε η ΑΤΗΚ ύστερα που ο παραπονούμενος έθεσε το εν λόγω τηλέφωνό του υπό τη διαδικασία καταγραφής ενοχλητικών κλήσεων της ΑΤΗΚ.
Ασκήθηκε έφεση με την οποία αμφισβητήθηκε η ορθότητα της καταδίκης.
Μεταξύ άλλων ο Εφεσείων αμφισβήτησε την επάρκεια της μαρτυρίας σε σχέση με την απόδειξη της επίμονης χρήσης του δικτύου της ΑΤΗΚ και του σκοπού της ενόχλησης.
Αποφασίστηκε ότι:
1. Το πρόβλημα αναγόταν στην ίδια τη διατύπωση των κατηγοριών. Η Αστυνομία επέλεξε να διατυπώσει τις εν λόγω κατηγορίες υπό το σκέλος του Άρθρου 149(6)(β) που αφορά στην αποστολή μηνύματος με σκοπό την ενόχληση, και όχι υπό το σκέλος που αφορά την επίμονη χρήση του δικτύου με σκοπό την ενόχληση όπως ήταν η καταδίκη. Προς τούτο πρόσφερε μαρτυρία όχι για μηνύματα αλλά για τηλεφωνήματα.
2. Το πρόβλημα δεν εντοπιζόταν μόνο στη διατύπωση της κατηγορίας αλλά και στις λεπτομέρειες της, που και εκείνες δεν αναφέροντο σε επίμονη χρήση του δικτύου με σκοπό την ενόχληση αλλά σε αποστολή μηνύματος με σκοπό την ενόχληση, αναφέροντας απλώς στη συνέχεια ότι τούτο έγινε με την επίμονη χρήση δια τηλεφωνημάτων. Αποκαλύπτετο δηλαδή όχι μόνο πλήρης σύγχυση όσον αφορούσε τα δύο σκέλη του Άρθρου 149(6)(β) αλλά και στόχευση των κατηγοριών στο σκέλος που αφορούσε στην αποστολή μηνύματος, γεγονός που, δεν επέτρεπε καταδίκη.
3. Η προχειρότητα και αντιφατικότητα που διείπε τη διατύπωση των κατηγοριών σε συνάρτηση με τη μαρτυρία δεν επέτρεπε τη διατήρηση της καταδίκης.
Οι εφεσιβαλλόμενες καταδίκες και ποινές παραμερίστηκαν.
Έφεση εναντίον Καταδίκης και Ποινής.
Έφεση από τον εφεσείοντα εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λευκωσίας (Λοΐζου, Ε.Δ.), (Ποινική Υπόθεση Αρ. 18145/07), ημερομηνίας 15/4/09.
Η. Πεκρής, για τον Εφεσείοντα.
Αγ. Κάρνου (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας με Π. Βαρνάβα, ασκούμενο Δικηγόρο, για την Εφεσίβλητη.
Cur. adv. vult.
ΑΡΤΕΜΗΣ, Π.: Η ομόφωνη απόφαση του Δικαστηρίου θα δοθεί από το Δικαστή Χατζηχαμπή.
ΧΑΤΖΗΧΑΜΠΗΣ, Δ.: Ο Εφεσείων εκρίθη ένοχος μετά από ακρόαση σε τρεις κατηγορίες δυνάμει του Άρθρου 149(6)(β) του περί Ρυθμίσεως Ηλεκτρονικών Επικοινωνιών και Ταχυδρομικών Υπηρεσιών Νόμου του 2004 (Ν. 112(Ι)/2004), το οποίο προνοεί:
«Πρόσωπο το οποίο -
..........................
(β) αποστέλλει διά δημόσιου δικτύου επικοινωνιών, με σκοπό την πρόκληση ενόχλησης, παρενόχλησης ή/και άσκοπης ανησυχίας σε άλλο πρόσωπο, μήνυμα, το οποίο γνωρίζει ότι είναι ψευδές ή/και χρησιμοποιεί επίμονα για τον πιο πάνω σκοπό δημόσιο δίκτυο επικοινωνιών,
είναι ένοχο ποινικού αδικήματος και υπόκειται σε περίπτωση καταδίκης του, σε χρηματική ποινή που δεν υπερβαίνει τις χίλιες λίρες.»
Οι τρεις κατηγορίες αναφέροντο σε αποστολή μηνύματος ενοχλητικού χαρακτήρα σε αντίστοιχες ημερομηνίες, δηλαδή 15.3.2007, 16.3.2007 και 19.3.2007, εις δε τις λεπτομέρειες του αδικήματος ανεφέρετο ότι την ημερομηνία που αφορούσε η κάθε κατηγορία ο Εφεσείων μέσω δημοσίου δικτύου επικοινωνιών απέστειλε μήνυμα με σκοπό την ενόχληση, δηλαδή τηλεφωνούσε επίμονα από το κινητό 99469895 στο κινητό του παραπονούμενου 99436725. Έντεκα άλλες κατηγορίες δυνάμει του Άρθρου 149(6)(α) για αποστολή μηνύματος κατάφωρα προσβλητικού, άσεμνου, αισχρού ή απειλητικού χαρακτήρα απερρίφθησαν στο εκ πρώτης όψεως στάδιο εφ΄όσον η μαρτυρία αφορούσε σε τηλεφωνήματα και όχι σε αποστολή μηνυμάτων, κρίνοντας ότι ο όρος «μήνυμα» δεν περιλαμβάνεται στις τηλεφωνικές συνδιαλέξεις ενώ στις λεπτομέρειες των κατηγοριών η αναφορά ήταν σε τηλεφωνικώς λεχθέντα από τον Εφεσείοντα. Να σημειωθεί ότι το Άρθρο 149(6)(α) περιορίζεται σε αποστολή μηνύματος. Προφανώς η καταδίκη του Εφεσείοντα δεν εβασίσθη στο πρώτο σκέλος του Άρθρου 149(6)(β), δηλαδή την αποστολή μηνύματος με σκοπό την ενόχληση, αφού και ως προς αυτές δεν επρόκειτο περί μηνύματος, αλλά στο δεύτερο σκέλος του της επίμονης χρήσης δημόσιου δικτύου επικοινωνιών με σκοπό την ενόχληση. Και όντως, το δικαστήριο αναφέρει ότι ο Εφεσείων, με σκοπό την ενόχληση, χρησιμοποίησε επίμονα το δίκτυο της ΑΤΗΚ τηλεφωνώντας στον παραπονούμενο 8 φορές την 15.3.2007, 10 φορές την 16.3.2007 και 3 φορές την 19.3.2007. Να σημειωθεί ότι οι κλήσεις από το 99469895 προς το 99436725 προέκυπταν από κατάσταση που ετοίμασε η ΑΤΗΚ μετά που ο παραπονούμενος έθεσε το εν λόγω τηλέφωνό του υπό τη διαδικασία καταγραφής ενοχλητικών κλήσεων της ΑΤΗΚ από 23.2.2007 μέχρι 25.3.2007.
Μία από τις εισηγήσεις του ευπαίδευτου συνήγορου του Εφεσείοντα αφορά την επάρκεια της μαρτυρίας σε σχέση με την απόδειξη της επίμονης χρήσης του δικτύου της ΑΤΗΚ και του σκοπού της ενόχλησης. Έχοντας υπ' όψη μας όλα τα προλεχθέντα, θεωρούμε ότι το πρόβλημα είναι βαθύτερο και ανάγεται στην ίδια τη διατύπωση των κατηγοριών. Η Αστυνομία επέλεξε να διατυπώσει τις εν λόγω κατηγορίες υπό το σκέλος του Άρθρου 149(6)(β) που αφορά την αποστολή μηνύματος με σκοπό την ενόχληση, και όχι υπό το σκέλος που αφορά την επίμονη χρήση του δικτύου με σκοπό την ενόχληση όπως ήταν η καταδίκη. Και έτσι δε, πρόσφερε μαρτυρία όχι για μηνύματα αλλά για τηλεφωνήματα. Με συνέπεια όμως προς το σκεπτικό της αθώωσης του Εφεσείοντα στις άλλες έντεκα κατηγορίες δυνάμει του Άρθρου 149(6)(α) που και πάλι αναφέροντο στην αποστολή μηνύματος, δεν ήταν δυνατό να ευσταθούν κατηγορίες για αποστολή μηνύματος ούτε δυνάμει του Άρθρου 149(6)(β) αφού και πάλι δεν επρόκειτο για μηνύματα. Το πρόβλημα δεν εντοπίζεται δε μόνο στη διατύπωση της κατηγορίας αλλά και στις λεπτομέρειες της, που και εκείνες δεν αναφέροντο σε επίμονη χρήση του δικτύου με σκοπό την ενόχληση αλλά σε αποστολή μηνύματος με σκοπό την ενόχληση, αναφέροντας απλώς στη συνέχεια ότι τούτο έγινε με την επίμονη χρήση δια τηλεφωνημάτων του τηλεφωνικού δικτύου. Αποκαλύπτεται δηλαδή όχι μόνο πλήρης σύγχυση όσον αφορά τα δύο σκέλη του Άρθρου 149(6)(β) αλλά και στόχευση των κατηγοριών στο σκέλος που αφορά την αποστολή μηνύματος, γεγονός που, για τους λόγους που προαναφέραμε, δεν επέτρεπε καταδίκη. Η προχειρότητα και αντιφατικότητα που διέπει τη διατύπωση των κατηγοριών σε συνάρτηση με τη μαρτυρία δεν επιτρέπει τη διατήρηση της καταδίκης.
Η έφεση επιτυγχάνει και η εφεσιβαλλόμενες καταδίκες και ποινές παραμερίζονται.
Οι εφεσιβαλλόμενες καταδίκες και ποινές παραμερίζονται.