|
ΠΑΓΚΥΠΡΙΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ
|
|
|
(2011) 2 ΑΑΔ 399
22 Σεπτεμβρίου, 2011
[ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ΚΛΗΡΙΔΗΣ, Δ/στές]
(Ποινική Έφεση Αρ. 218/2009)
(Σχ. με 219/2009)
ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Εφεσείων,
v.
ΑΝΔΡΕΑ ΜΑΣΟΥΡΑ,
Εφεσιβλήτου.
(Ποινική Έφεση Αρ. 219/2009)
(Σχ. με 218/2009)
ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ,
Εφεσείων,
v.
MASOURAS BROS SHIPPING CO LTD,
Εφεσίβλητης.
(Ποινικές Εφέσεις Αρ. 218/2009, 219/2009)
Αποβάθρες ― Ο Περί Αποβαθρών Νόμος Κεφ. 78 ― Επιτυχής έκβαση έφεσης του Γενικού Εισαγγελέα σχετικά με πρωτόδικη απόφαση με την οποία οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν στην κατηγορία ανέγερσης αποβάθρας χωρίς άδεια από την Αρμόδια Αρχή ― Εκρίθη εσφαλμένη η πρωτόδικη κρίση σύμφωνα με την οποία είχε δημιουργηθεί αμφιβολία κατά πόσον είχε παραχωρηθεί προφορική άδεια σε σχετική σύσκεψη που έλαβε χώρα παρουσία της Αρμόδιας Αρχής ― Ούτε υπήρχε μαρτυρία για την ύπαρξη της προφορικής άδειας ούτε και ήταν αρκετή ― Η νομοθετική πρόνοια περί απαίτησης γραπτής και μόνο άδειας ήταν σαφής.
[Πέραν των ανωτέρω, η απόφαση διαβάζεται στο σύνολο της]
Η έφεση πέτυχε.
Έφεση εναντίον αθωωτικής απόφασης.
Έφεση από τους εφεσεσείοντες εναντίον της απόφασης του Επαρχιακού Δικαστηρίου Αμμοχώστου (Γεωργίου-Αντωνίου, Ε.Δ.), (Ποινική Υπόθεση Αρ. 4158/08), ημερομηνίας 19/10/09.
Π. Ευθυβούλου (κα), Δικηγόρος της Δημοκρατίας, για τον Εφεσείοντα.
Χρ. Ιωαννίδης, για τους Εφεσίβλητους.
Ex tempore
ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ: Η απόφαση του Δικαστηρίου είναι ομόφωνη.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ, Δ.: Οι εφεσίβλητοι κατηγορήθηκαν για ανέγερση αποβάθρας χωρίς άδεια, κατά παράβαση των σχετικών άρθρων του περί Αποβαθρών Νόμου, Κεφ. 78, όπως τροποποιήθηκε.
Ότι ανήγειραν την αποβάθρα ήταν παραδεκτό. Επίσης, ήταν παραδεκτό πως δεν είχαν στην κατοχή τους γραπτή άδεια από την Αρμόδια Αρχή. Αρνήθηκαν όμως ενοχή και το πρωτόδικο Δικαστήριο τους αθώωσε για τον εξής λόγο: Είχε γίνει μια σύσκεψη σε σχέση με το ζήτημα της αποβάθρας, στην οποία ήταν παρόντες διάφοροι, μεταξύ των οποίων ο Δήμαρχος, ο Αν. Έπαρχος και πολλοί άλλοι και υπήρχε αμφιβολία αναφορικά με το κατά πόσο, στο πλαίσιο εκείνης της σύσκεψης είχε χορηγηθεί ή όχι άδεια, προφορική βέβαια, στους εφεσίβλητους για την ανέγερση της αποβάθρας.
Ο Γενικός Εισαγγελέας άσκησε έφεση, υποστηρίζοντας πως δεν είχε χορηγηθεί προφορική άδεια, η οποία, εν πάση περιπτώσει, δεν θα ήταν αρκετή αφού, κατά το Νόμο, οι άδειες αυτής της φύσης θα πρέπει να είναι γραπτές. Ο ευπαίδευτος συνήγορος για τους εφεσίβλητους, ενώ δέχτηκε πως κατά τη διάρκεια της σύσκεψης πράγματι δεν είχε λεχθεί εκ μέρους του Αν. Επάρχου, που δυνητικά θα ήταν η Αρμόδια Αρχή, ότι τους χορηγεί άδεια, υποστήριξε ότι γενικά δημιουργήθηκε η εντύπωση για τέτοια προφορική άδεια και ότι υπήρχε περιθώριο να ερμηνευθεί ο Νόμος κατά τον τρόπο που τον ερμήνευσε το πρωτόδικο Δικαστήριο. Ότι δηλαδή και προφορική άδεια μπορεί να είναι αρκετή. Σε αυτό το πλαίσιο δέχτηκε ότι το βάρος της απόδειξης της ύπαρξης της άδειας που επικαλούνταν το έφεραν οι ίδιοι, αλλά εισηγήθηκε πως, κάτω από τις περιστάσεις, το απέσεισαν στη συγκεκριμένη περίπτωση, δημιουργώντας αμφιβολία αναφορικά με την ύπαρξη άδειας ή όχι.
Έχουμε μελετήσει τα δεδομένα. Σε τελική ανάλυση ούτε υπάρχει μαρτυρία για την ύπαρξη της προφορικής άδειας που επικαλούνταν οι εφεσίβλητοι, ούτε η όποια προφορική άδεια θα ήταν αρκετή. Όπως κατανοούμε το Νόμο, η απαίτησή του για την ύπαρξη άδειας παραπέμπει σε γραπτή άδεια και τίποτε λιγότερο.
Η έφεση επιτυγχάνει.
Η πρωτόδικη απόφαση παραμερίζεται. Στη βάση των αναντίλεκτων πραγματικών δεδομένων χωρίς αμφιβολία στοιχειοθετούνται τα συστατικά του αδικήματος και βρίσκουμε τους κατηγορούμενους ενόχους ως το κατηγορητήριο. Θα ακούσουμε τις δύο πλευρές σε σχέση με την ποινή.
Η έφεση επιτυγχάνει.